Για να μην μπερδευόμαστε...

Του Γιώργου Μπαλάφα, απο το Ecoleft...

Γράφει σε σημερινό του αρθρο με τίτλο «θα προκάνουμε ,σύντροφοι;»  στην εφημερίδα των συντακτών ο Σπύρος Λυκούδης από τη ΔΗΜΑΡ για τις 4 συνήθειες που βάζουν την Αριστερά στη γωνία. Αναφέρει λοιπόν κατά σειρά: την αμφισβήτηση των αξιών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας  , την ανοχή απέναντι στη βία, το στερεότυπο της δαιμονοποίησης των ξένων και την συνεχή επίκληση της ενότητας της Αριστεράς με στόχο την επαναπόκτηση της ιδεολογικής καθαρότητας. Θέτει και το ερώτημα της συνεργασίας για να απαντήσει ο ίδιος πως τη δυνατότητα  για αυτή θα την προδιαγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και κλείνει λέγοντας πως το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ή θα αλλάξει ή θα επιστρέψει σε πολιτικά περιθωριακό ρόλο.

Υπάρχει όμως το εύλογο ερώτημα τι αφοπλίζει τη Δημοκρατία αν όχι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με τις οποίες λειτουργεί η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ. Μια κυβέρνηση που στηρίζει την ακροδεξιά ρητορική του κ.Δένδια  και ονομάζει επενδύσεις το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και ανάπτυξη τους μισθούς των 300 ευρώ.

Θα πρέπει να καταλάβουν κάποιοι πως δεν υπάρχει η δυνατότητα να εμφανιστούν αύριο σαν άλλος Χρυσοχοϊδης, να μην γνώριζαν ποια κυβέρνηση στήριζαν και τι αυτή εφάρμοζε, η κοινωνία δεν έχει τη μνήμη χρυσόψαρου. Ασφαλώς και κανένας στην Αριστερά δεν βάζει στο ζύγι την «αριστεροφροσύνη» ως βασικό ζητούμενο για την συνεργασία αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τι θα απαντούσαν στα ερωτήματα που τίθενται σήμερα. Στηρίζουμε την κοινωνία ή τους τραπεζίτες και τους δανειστές , ξεπουλάμε όσο όσο νερό , μέσα υποδομών ;

Θεωρούμε θετικά σημάδια επιχειρηματικότητας τις προτάσεις των 11 επιχειρήσεων και τις θέσεις Μέργου για τον κατώτερο μισθό; Είναι ανάπτυξη η ευημερία των αριθμών όταν θα έχεις μισθούς  300 ευρώ και μεγάλο ποσοστό των νέων θα έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό; Είναι λαικισμός να αντιδράς στην απόφαση της τρικομματικής  κυβέρνησης για την επίταξη των απεργών και την χρήση αστυνομικής βίας μέσα στα σχολεία;

Είναι όμως και οξύμωρο να εγκαλείς ένα χώρο για ευήκοα ώτα προς τον δεξιό λαϊκισμό όταν ο ίδιος στηρίζεις την κυβέρνηση του κ.Σαμαρά και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αυτή εφαρμόζει και ξεχνώντας πως η λαϊκίστικη δεξιά υπάρχει ήδη εντός της ΝΔ.

Το αν θα προκάνουμε λοιπόν «σύντροφοι» θα το κρίνει ο ελληνικός λαός με την ετυμηγορία του καθώς οι συνεργασίες προκύπτουν από τη βάση και τις ανάγκες της κοινωνίας και από τις αποφάσεις του καθενός, με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει.

Όχι στις εμμονές και τα ψέμματα!

Η Αυγή online...

Των Γιώργου Μπαλάφα - Κώστα Ζαχαριάδη*
Πάμε σε εκλογές και τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα «τσακώνονται» για οτιδήποτε άλλο εκτός από το Μνημόνιο που εφαρμόζουν από κοινού. Το Μνημόνιο ΙΙ αποτελεί το κοινό, υπεραναλυτικό προεκλογικό πρόγραμμα και της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και προβλέπει νέα μέτρα σε βάρος των κοινωνικά ασθενέστερων. Το Μνημόνιο δεν θα φέρει μισθούς Πορτογαλίας και ανεργία Ισπανίας, αλλά επίπεδο ζωής Κροατίας και κοινωνικό κράτος Βουλγαρίας, που, σε συνδυασμό με τη διαφθορά τύπου Ζιμπάμπουε που κυριαρχεί στην Ελλάδα, κάνουν το μείγμα εκρηκτικό.

Το αποτέλεσμα μιας ιδεολογικής εμμονής
Η κατάσταση που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα μιας ιδεολογικής επιλογής στην πολιτική της λιτότητας. Πολλές από τις θυσίες που ζητούνται από τους ασθενέστερους θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Τα “σχέδια προσαρμογής” που ενορχηστρώνει η τρόικα μοιάζουν με εκείνα που κατέστρεψαν τους λαούς της Λ. Αμερικής τη δεκαετία του '90. Στόχος δεν είναι να τιθασευτεί το χρέος και το έλλειμμα, αλλά η περίφημη εσωτερική υποτίμηση. Το Μνημόνιο δεν απέτυχε! Πέτυχε πλήρως την κρυφή ατζέντα του.
Στην Ευρώπη το 2008 πήραν τα χρήματα των φορολογουμένων οι κυβερνήσεις από τους προϋπολογισμούς, τα έδωσαν στις τράπεζες για να καλύψουν τα χρέη των τραπεζών λόγω των τοξικών τους επενδύσεων, το χρέος των τραπεζών μετετράπη σε χρέος των κρατών και τώρα το χρέος το κρατών, αντί να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν, το πληρώνουν οι κοινωνίες. Στην Ελλάδα μαζί με παγκόσμια οικονομική κρίση προστέθηκαν τα ελλείμματα και τα χρέη μιας άθλιας διακυβέρνησης για δεκαετίες από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Βιώνουμε την ελεγχόμενη χρεωκοπία εντός ευρώ με τους όρους που βολεύουν τους δανειστές. Η Μέρκελ δήλωσε πρόσφατα ότι το κόστος από μια ασύντακτη χρεωκοπία της χώρας και η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ (εξέλιξη την οποία δεν επιθυμούμε - δεν επιδιώκουμε γιατί θα είναι επώδυνη για τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα) είναι μια εξέλιξη με κόστος ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Αντί ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. να διαπραγματευτούν πάνω σε αυτό το δεδομένο επί 2,5 χρόνια με αυτό το σημαντικό όπλο επιλέγουν να εκβιάζουν και εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό.

Η Ευρώπη πρέπει να επανιδρυθεί, η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει
Να αλλάξει ο παραλογισμός σε ό,τι αφορά το επιτόκιο δανεισμού των κρατών όπου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες με 1%, όταν κράτη δανείζονται με 5%. Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός μια θεσμοθετημένης τοκογλυφίας, ποιος είναι;
Να υιοθετηθούν μηχανισμοί μεταφοράς πλεονάσματος από τον πλούσιο βορρά στον ελλειμματικό νότο διότι τα ελλείμματα και τα χρέη του ελλειμματικού νότου και της Ελλάδας είναι τα πλεονάσματα του βορρά. Η Ελλάδα απορρόφησε το 15% των εξαγωγών όπλων της Γερμανίας και το 12% της Γαλλίας κατά την περίοδο 2006-2010. Οι Έλληνες, μετά τους επίσης υπερχρεωμένους Πορτογάλους, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αποδέκτης γερμανικών όπλων στην Ευρώπη.
Να μιμηθούμε τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες μειώνοντας της φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και να σταματήσει η θεσμοθετημένη ενίσχυση επιχειρηματικών συμφερόντων μέσα από φωτογραφικές νομοθετικές διατάξεις. Δύο δεκαετίες μετά την ευρεία κυκλοφορία των ηλεκτρονικών υπολογιστών δεν ουτοπικό το αίτημα για πλήρη μηχανοργάνωση όλων των φορέων και των υπηρεσιών.

Το πρόβλημα δεν είναι το ευρώ, αλλά οι πολιτικές που διεξάγονται στο όνομά του
Το ευρώ είναι το νόμισμα όλων των λαών της Ευρώπης, όχι μόνο της Μέρκελ και της Κομισιόν. Η αλλαγή της σημερινής νομισματικής πολιτικής έχει νόημα, αλλά η έξοδος από το ευρώ όχι! Η πραγματική συζήτηση δεν είναι αν χρειαζόμαστε ή όχι το ευρώ, αλλά αν πρέπει να έλθουμε σε ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική του ευρώ. Η εγκατάσταση κυβερνήσεων τεχνοκρατών υπό την πίεση των ευρωπαϊκών θεσμών σηματοδότησε μια καμπή στην Ιστορία της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι μια τέτοια άρνηση της δημοκρατικής κυριαρχίας των λαών έρχεται ως συμπλήρωμα στις πολιτικές δημοσιονομικής ασφυξίας. Προωθείται μια λογική μιας αυταρχικής ομοσπονδίας λιτότητας που σκοτώνει την ευρωπαϊκή ιδέα και παραμορφώνει την ομοσπονδιακή ιδέα.

Ζητάμε εντολή!
Σε λιγότερο από ένα μήνα έχουμε εκλογές και το πολιτικό παιχνίδι είναι ανοιχτό. Η δική μας Αριστερά δεν ζητάει ψήφο διαμαρτυρίας! Ζητάμε εντολή για να γίνουμε η δύναμη που θα αλλάξει τα πράγματα από θέση πλειοψηφίας. Οι πολίτες πρέπει να ψηφίσουν με βάση το κοινωνικό τους συμφέρον και η κοινοπραξία Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ να έχει κάτω από 50%, κάτω από 151 βουλευτές για να μην μπορούν να μας πουν ότι ο λαός ψήφισε το Μνημόνιο 2. Ένα τέτοιο ισχυρό πολιτικό μήνυμα στην Ελλάδα θα έχει πολλαπλασιαστική ισχύ στην Ε.Ε. όπου και εκεί υπάρχει σειρά εκλογικών αναμετρήσεων. Δυστυχώς η άρνηση για προεκλογική σύμπραξη με μίνιμουμ προεκλογικό πρόγραμμα από τις ηγεσίες των Οικολόγων Πρασίνων, της ΔΗΜ.ΑΡ. και του ΚΚΕ απισχναίνουν αυτήν την προοπτική. Η δε άρνησή τους για κοινή κάθοδο στις μονοεδρικές περιφέρειες δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί με ορθολογικά επιχειρήματα.

* Ο Γιώργος Μπαλάφας και ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι μέλη της γραμματείας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΝ Βόρειας Αθήνας