Τσάβες: αντί για νεκρολογία...

του Γιαννη Βαρουφακη, απο το κουτι της Πανδωρας...

Τον Σεπτέμβριο του 2006, ο Ούγκο Τσάβες εξαγρίωσε τον Λευκό Οίκο όταν, σε ομιλία του στα Ηνωμένα Εθνη, στο κεντρικό κτήριο της Νέας Υόρκης, είπε τα εξής: «Χθες, ο διάβολος βρισκόταν εδώ. Ακριβώς εδώ. Και η μυρωδιά από θειάφι αιωρείται ακόμα στην ατμόσφαιρα γύρω από το τραπέζι στο οποίο κάθομαι αυτή τη στιγμή».
Ο Τσάβες αναφερόταν βέβαια στον Τζορτζ Μπους Τζ., ο οποίος όντως είχε μιλήσει στον ΟΗΕ την προηγούμενη μέρα, υπερασπιζόμενος τα ανυπεράσπιστα: την εγκληματική εισβολή στο Ιράκ. Οσο για την αναφορά στο διάβολο, επρόκειτο για προσεκτική φραστική επιλογή που στόχο είχε να απαντήσει στην υπαγωγή της Βενεζουέλας, εκ μέρους του πρόεδρου Μπους, στον «Αξονα του Κακού».
Λίγες ώρες έπειτα από εκείνο το φραστικό παίγνιο, το οποίο συσπείρωσε τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ σε έναν παροξυσμό αντι-τσαβισμού, ο Τσάβες συναντήθηκε στο προξενείο της Βενεζουέλας με Αμερικανό που ασχολούνταν έντονα, εκείνη την εποχή, με το δυσβάσταχτο χρέος της Νικαράγουας, της Γουιάνας, της Βολιβίας και της Αϊτής – χρέος που είχαν προς τη Δια-Αμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης (IADB) και το οποίο, για να το αποπληρώσουν, υπόκειντο σε καταστροφικά προγράμματα λιτότητας, υπό την πίεση του ΔΝΤ, τα οποία και αποτύγχαναν να μειώσουν το χρέος, ενώ παράλληλα οδηγούσαν τις χώρες αυτές σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση (σας θυμίζει κάτι;).
ΟΑμερικανός συνομιλητής του Τσάβες τού είπε ότι ο Λευκός Οίκος και το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών ήταν υπέρ ενός βαθιού κουρέματος του χρέους των χωρών αυτών. Αντίθετα, οι εκπρόσωποι των υπουργείων Οικονομικών της Αργεντινής και της Βραζιλίας ήταν αντίθετοι, καθώς είχαν για χρόνια «γαλουχηθεί» να φοβούνται καν να διανοηθούν να συζητήσουν οποιαδήποτε κίνηση (π.χ. κούρεμα) θα «θύμωνε» τους ισχυρούς του κόσμου – καλή ώρα σαν τον δικό μας κ. Παπακωνσταντίνου το 2010.
Τότε ο Τσάβες τον ρώτησε: «Γιατί όμως δέχεται ένα τέτοιο γενναιόδωρο κούρεμα [υπέρ των φτωχών χωρών] η κυβέρνηση Μπους;». Ο Αμερικανός τού απάντησε: «Επειδή οι συγκεκριμένοι γραφειοκράτες του Λευκού Οίκου, που χειρίζονται αυτή την υπόθεση τώρα, είναι ελευθεριάζοντες [libertarians] και θεωρούν ότι οι πιστωτές πρέπει να χάνουν όταν τα δάνεια που δίνουν «καούν». Επιπλέον, δεν έχουν κανένα συμφέρον να βοηθήσουν την IADB. Οι μόνοι που πολεμούν το κούρεμα είναι οι μεσαίοι γραφειοκράτες της Αργεντινής και της Βραζιλίας».
Πράγματι, ο Τσάβες μίλησε στους προέδρους Λούλα και Κίρχνερ (Βραζιλίας και Αργεντινής), οι γραφειοκράτες νικήθηκαν, και τον Νοέμβριο του 2006 η IADB ανακοίνωσε τη διαγραφή δισεκατομμυρίων χρέους της Νικαράγουας, της Βολιβίας, της Αϊτής και της Γουιάνας. Χωρίς δογματισμό, ο επαναστάτης πρόεδρος -το αγκάθι για το Λευκό Οίκο στη Λατινική Αμερική-συνεργάστηκε σιωπηλά με τις ΗΠΑ για να ξαλαφρώσει λίγο το αβάσταχτο βάρος που σήκωναν στους ώμους τους οι φτωχότεροι πολίτες της ηπείρου του.
Υπάρχουν μαθήματα για μας σε αυτή την ιστορία. Η σύγκρουση με τους ισχυρούς ποτέ δεν ωφελεί όταν γίνεται για να γίνει. Αν όμως συνδυαστεί με μετριοπάθεια και με την ετοιμότητα για συνεργασία ακόμα και με το διάβολο (στη δική μας περίπτωση, ακόμα και με το ΔΝΤ), μπορεί να μειώσει τα θύματα μεταξύ των πιο αδύναμων συνανθρώπων μας.
Ας αφήσω όμως τα δικά μας στην άκρη για σήμερα. Εκατομμύρια άνθρωποι θρηνούν τον Τσάβες σε όλη τη Λατινική Αμερική, την ώρα που οι αντίπαλοί του γιορτάζουν. Δεν είναι η στιγμή για μια συνολική αξιολόγηση της προσωπικότητάς του. Σήμερα, το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι το εξής απλό. Ο Τσάβες πέτυχε δύο άθλους: ένα φτωχόπαιδο που ένιωσε τη φτώχεια στο πετσί του κατάφερε να τη μειώσει δραστικά μεταξύ των συνανθρώπων του. Και το έκανε κερδίζοντας με άψογες διαδικασίες τη μία εκλογική αναμέτρηση μετά την άλλη. Δεν είναι λίγο αυτό.

Ένα μικρό κείμενο για σένα, ένα μεγάλο “ευχαριστώ” για τη Χρυσή Αυγή...

Μεσα στη νυχτα...

Πρώτα-πρώτα, κύριε Κασιμάτη, το να ευχαριστεί κανείς άτομα ή ομάδες για τη βία που ασκούν δεν μπορεί να σταθεί ούτε ως ρητορικό σχήμα -κι εσείς στην προκειμένη περίπτωση γράφετε αυτολεξεί “σοβαρολογώ απολύτως.” Και δεν μπορεί να σταθεί όχι γιατί είναι υπερβολικό ή άκομψο, αλλά γιατί είναι βαθιά προσβλητικό απέναντι στα θύματα αυτής της βίας, την οποία εσείς απ’ ό,τι φαίνεται αντιλαμβάνεστε μόνο συμβολικά, ως ευκαιρία δηλαδή για διόρθωση λαθών δεκαετιών, ενώ τα ίδια την ένιωσαν στο πετσί τους. Φανταστείτε π.χ. τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ να βγαίνει και να λέει μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους: “Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Αλ Κάιντα – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία των τρομοκρατών…” Θα τον είχαν πάρει με τις πέτρες. Εκτός κι αν χρησιμοποιήσατε αυτό το ρητορικό τέχνασμα για να μπορείτε έπειτα να το πάρετε πίσω ζητώντας συγγνώμη για την υπερβολική και κακή διατύπωση, αλλά εμμένοντας στην ουσία του κειμένου σας που είναι το φιλόδοξο ξαναγράψιμο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.

Τι μαθαίνουμε λοιπόν από το πόνημά σας;

• Ότι στην Ελλάδα έχουμε “οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς” από τη Μεταπολίτευση και μετά. Βέβαια δεν μας δίνετε συγκεκριμένα παραδείγματα ούτε αυτής της βίας (εκτός αν εννοείτε βία την υποστήριξη της κατάληψης του κτιρίου της Νομικής από μετανάστες-απεργούς πείνας ή τη διαμαρτυρία ενάντια σε εταιρείες που ξεσηκώνουν πλήθος τοπικών αντιδράσεων -σας χαρίζω την υποτιθέμενη βία εναντίον απεργοσπαστών, αλλά με ένα παράδειγμα στα τρία δεν πάτε πουθενά) ούτε της οιονεί νομιμοποίησής της (από ποιους και με ποιον τρόπο;) ούτε φυσικά ποιας Αριστεράς -κι εδώ η λαθροχειρία της αναφοράς στην δεύτερη παράγραφο των “αναρχικών κουκουλοφόρων” (“Αριστερά” κι αυτοί;) που σπάνε μάρμαρα σε κάθε συλλαλητήριο βγάζει μάτια. Πόσο βολικό όμως, ε; Γενικά και αόριστα πράξεις βίας της Αριστεράς εδώ και 38 χρόνια από τη μια, ειδικά και συγκεκριμένα οι τωρινές πράξεις βίας της Χρυσής Αυγής από την άλλη, αλλά η ζυγαριά ισορροπεί.
  
• Ότι στην Ελλάδα είχαμε σοβιέτ με αστακομακαρονάδα. Για την αστακομακαρονάδα δεν θα διαφωνήσω, αλλά σοβιέτ, σοβιέτ… Το βρήκα! Για να δω τι λέει η wikipedia της σύγχρονης πραγματικότητας… για στάσου, είχαμε εμείς “συμβούλια αντιπροσώπων της κάθε διοικητικής περιφέρειας που εκλέγονταν είτε απ’ ευθείας από τον λαό, είτε από αντιπροσώπους σοβιέτ μικρότερων περιοχών”, έστω με αστακομακαρονάδα;;;
  
• Ότι παράλογο σε σχέση με τις “αναπτυγμένες χώρες” είναι η θραύση των μαρμάρων και όχι π.χ. το να δουλεύεις σήμερα και το αφεντικό σου να σε πληρώνει μετά από πέντε μήνες.
  
• Ότι αυτό που “έχει  πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης” είναι η υποτιθέμενη ασύδοτη βία της Αριστεράς και όχι η ασυδοσία του κεφαλαίου, όπως αυτό του εργοδότη σας, των αστικών κομμάτων που τα θεωρείτε θεματοφύλακες της δημοκρατίας σας και του κράτους  με τη νομιμοποιημένη βία του.
  
• Ότι ο Παπουτσής εξαφανίστηκε από την πολιτική όχι επειδή έπνιξε εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών στα δακρυγόνα, αλλά επειδή έκανε την κότα απέναντι στη βία της Αριστεράς.
  
• Ότι τα γεγονότα με τους Χρυσαυγίτες βουλευτές στο πανηγύρι της Ραφήνας και τη λαϊκή αγορά του Μεσολογγίου (και όχι στο “πανηγύρι του Μεσολογγίου” όπως γράφετε -αλλά σιγά μην το ελέγχατε κιόλας) που ζητούσαν άδειες και αναποδογύριζαν πάγκους μεταναστών εξισώνονται με… -αλήθεια, με ποιες πράξεις αριστερών βουλευτών εξισώνονται, ώστε να είναι εύστοχος ο συσχετισμός ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας;
  
• Ότι σε ένα κείμενο για τη βία και τη δημοκρατία χωράει παραπολιτικό και κακεντρεχές σχόλιο για τη φωνή μιας βουλευτίνας -παρεμπιπτόντως οι Ερινύες ήταν η προσωποποίηση των τύψεων, οπότε καλύτερα Ερινύα, παρά Εφιάλτης.
  
• Ότι “κουκουέδες, συριζαίοι, χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου.”
  
• Ότι η Λιάνα Κανέλλη, μια γυναίκα άνω των 60, “έφαγε προεκλογική μπούφλα” από τον Κασιδιάρη και όχι τέσσερις σφαλιάρες δημοσίως και ότι στις παρέες σας υπάρχουν πολλοί που το ευχαριστήθηκαν -ή μήπως θα έπρεπε να γράψω “ευχαριστηθήκατε”;
  
• Ότι στη Γερμανία της Βαϊμάρης τα Τάγματα Εφόδου ήταν το φυσικό επακόλουθο της Ρόζας Λούξεμπουργκ και οι Ταγματασφαλίτες (οι δοσίλογοι ντε, οι συνεργάτες των Γερμανών) στην Κατοχή το φυσικό επακόλουθο του ΕΛΑΣ, της αντίστασης δηλαδή ενάντια στους Ναζί.
  
• Ότι η κυβέρνηση μπροστά στη βία της Χρυσής Αυγής αυτό που πρέπει να κάνει πάνω απ’ όλα είναι να επιβάλει τη νομιμότητα προς κάθε πλευρά -άσχετα αν η άλλη πλευρά δεν κάνει τίποτα από όσα κάνει η ΧΑ.
  
• Ότι σε ένα κείμενο που μιλά για τη βία των νεοναζί χώρεσε στην τελευταία του σειρά ένα κακεντρεχές σχόλιο ακόμη και για τον Μανόλη Γλέζο.
  
  Όταν ξεκίνησα το hashtag #do_it_like_kasimatis στο twitter νωρίτερα σήμερα, ο φίλος μου ο Θωμάς σχολίασε επί λέξει: “φαγώθηκες με τον μαλάκα. Μη διαβάζεις την φυλλάδα τους, μην κάνεις κλικ στο site τους και μη βλέπεις τον σταθμό τους.” Τα έχω κάνει και τα τρία εδώ και καιρό. Αλλά μερικά πράγματα δεν πρέπει να τα αφήνουμε αναπάντητα. Δυστυχώς, σας διαβάζει -ακόμη- κόσμος.