Ο βασιλιάς, οι αγγελιοφόροι και τα μηνύματα...

Αλεξάνδρα Πολιτάκη, απο το Αριστερο Blog...

"Τους ρώτησαν αν θέλουν να γίνουν βασιλιάδες ή αγγελιοφόροι των βασιλιάδων. Σαν τα παιδιά διάλεξαν όλοι το δεύτερο. Έτσι υπάρχουν μόνο αγγελιοφόροι που τρέχουν γύρω γύρω στον κόσμο και φωνάζουν ο ένας στον άλλον - αφού δεν υπάρχουν βασιλιάδες - ακατανόητα μηνύματα. Θα ήθελαν να δώσουν ένα τέλος σε αυτήν την άθλια ζωή, αλλά δεν τολμούν να πατήσουν τον όρκο τους."

Φ. Κάφκα

 

Έχω βαρεθεί τις τελευταίες μέρες μετά τις εκλογές να διαβάζω μηνύματα αγγελιοφόρων.

“Σοφές κεφαλές” της γνώσης, της (επαγγελματικής) ιδιότητας, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ειδικοί παντός είδους της Αριστεράς, μοιράζουν απλόχερα μέσα από δημοσιεύματα "μυαλωμένες συμβουλές" και "λογικά επιχειρήματα", πως να είναι κανείς συγκρατημένος, μετριοπαθής και μυαλωμένος μπροστά σε μία σημαντικής σημασίας νίκη. 

Να χαρεί βέβαια, αλλά με μέτρο, με σωφροσύνη, με σύνεση για το εύθραυστο που κερδήθηκε και αγωνία για το άγνωστο επιδιωκόμενο. Να χαρεί λίγο, γιατί θέλει προσοχή! Θέλει σύνεση! Δεν θέλει ενθουσιασμούς, χαρές και πανηγύρια! Να χαρεί λίγο, γιατί λίγο και επισφαλές είναι και αυτό που κερδήθηκε! Να χαρεί, αλλά με δυο σειρές αναφορά στη νίκη κι ένα τεράστιο κατεβατό στους επερχόμενους κινδύνους και δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπισθούν και να κατανικηθούν! Κι είναι πραγματικά απογοητευτικό που με τον τρόπο αυτόν δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να ακολουθούν το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο λόγου και να αναπαραγάγουν τον φόβο, την αγωνία, την ανησυχία, για το δύσκολο κοντινό και μακρινό μέλλον.

 

Η Chantal Mouffe μιλάει για το "πάθος στην πολιτική" και συνδέει με έναν τρόπο την αναγκαία ύπαρξή του στην προσπάθεια αλλαγής του πολιτικού λόγου της Αριστεράς.  "Η φράση αναφέρεται σε όλα όσα σχετίζονται με τη συναισθηματική διάσταση που κινητοποιείται στην πολιτική.