Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Για περίπου τρεις αιώνες το Λονδίνο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο αγοραπωλησίας σκλάβων. Τους μετέφεραν από την Αφρική αλυσοδεμένους, σε τόσο άθλιες συνθήκες που σχεδόν οι μισοί πέθαιναν και τους πετούσαν στη θάλασσα. Και όταν άδειαζε η θέση του διπλανού, τότε ο σκλάβος μπορούσε να απλώσει λίγο τα πόδια του και να ξεμουδιάσει. Ηταν τέτοια η αιμορραγία της Αφρικής, που έχασε σχεδόν όλο της τον ενεργό πληθυσμό και δεν μπόρεσε να ξαναπάρει από τότε πάνω της. Να προσθέσουμε και τον αποικισμό, που άλλαξε τις καλλιέργειες που έδιναν τροφή στους ντόπιους πληθυσμούς, για να φυτέψει καουτσούκ ή καπνά που δεν τρώγονταν, αλλά τα είχε ανάγκη ο αναπτυγμένος κόσμος. Καλές επενδύσεις. Αντίστοιχες θα έρθουν και εδώ. Τα διεφθαρμένα αποικιοκρατικά καθεστώτα τα διαδέχθηκαν αιμοσταγείς δικτατορίες και οι πόλεμοι έγιναν η καθημερινή πραγματικότητα. Η πείνα με τις αρρώστιες αποδεκάτισαν τον κόσμο. Σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει άλλη λύση από την άτακτη φυγή με κατεύθυνση τη Δύση. Μεταξύ ενός βέβαιου θανάτου και ενός αβέβαιου, που ενθαρρύνεται με την ελπίδα του Θεού -παίζει και ο Θεός ρόλο στη μετανάστευση- φτάνουμε στη Λαμπεντούζα, όπου τριακόσιες πενήντα ψυχές από τη Σομαλία και την Ερυθραία χάθηκαν στον βυθό της θάλασσας. Στον υγρό τάφο της Μεσογείου βρίσκονται ακόμα 17.000 με 20.000 άνθρωποι, που έδωσαν την τελευταία τους πνοή, στη μάχη για να μπουν στο κάστρο της Ευρώπης.
Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε. Αυτό το ασήμαντο τείχος έγινε το πιο διάσημο από όλα, γιατί είχε αντικομμουνιστική χρήση. Το τείχος που υπάρχει στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, το μεγαλύτερο στον κόσμο, έμεινε άσημο, γιατί προστατεύει τον Ελεύθερο Κόσμο από τους λαθρομετανάστες. Εν τούτοις πάνω από δέκα εκατομμύρια άνθρωποι το πέρασαν παράνομα και τελικά πρόσφατα, έγιναν νόμιμοι. Η χαρά μας για την πτώση του «Τείχους του αίσχους» ήταν τόσο μεγάλη που ξεχάσαμε το νέο απόλυτο τείχος που χτίστηκε το 1995 με τη Συνθήκη του Σένγκεν. Από την πρώτη Συνθήκη του Δουβλίνου, έναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, κάθε χρόνο υπογράφεται και μια σύμβαση για τον περιορισμό της μετανάστευσης. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. 400 νεκρούς είχαμε την περίοδο 1992-1995. 1.750, μεταξύ 1996-1999. Κάθε χρόνο οι νεκροί διπλασιάζονταν ή τριπλασιάζονταν. Για να φτάσουμε στους 6.000 νεκρούς το 2008-2011 (Πηγή: Λίστες Νεκρών. Ενωμένοι ενάντια στον Ρατσισμό. Αμστερνταμ).
Για περίπου τρεις αιώνες το Λονδίνο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο αγοραπωλησίας σκλάβων. Τους μετέφεραν από την Αφρική αλυσοδεμένους, σε τόσο άθλιες συνθήκες που σχεδόν οι μισοί πέθαιναν και τους πετούσαν στη θάλασσα. Και όταν άδειαζε η θέση του διπλανού, τότε ο σκλάβος μπορούσε να απλώσει λίγο τα πόδια του και να ξεμουδιάσει. Ηταν τέτοια η αιμορραγία της Αφρικής, που έχασε σχεδόν όλο της τον ενεργό πληθυσμό και δεν μπόρεσε να ξαναπάρει από τότε πάνω της. Να προσθέσουμε και τον αποικισμό, που άλλαξε τις καλλιέργειες που έδιναν τροφή στους ντόπιους πληθυσμούς, για να φυτέψει καουτσούκ ή καπνά που δεν τρώγονταν, αλλά τα είχε ανάγκη ο αναπτυγμένος κόσμος. Καλές επενδύσεις. Αντίστοιχες θα έρθουν και εδώ. Τα διεφθαρμένα αποικιοκρατικά καθεστώτα τα διαδέχθηκαν αιμοσταγείς δικτατορίες και οι πόλεμοι έγιναν η καθημερινή πραγματικότητα. Η πείνα με τις αρρώστιες αποδεκάτισαν τον κόσμο. Σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει άλλη λύση από την άτακτη φυγή με κατεύθυνση τη Δύση. Μεταξύ ενός βέβαιου θανάτου και ενός αβέβαιου, που ενθαρρύνεται με την ελπίδα του Θεού -παίζει και ο Θεός ρόλο στη μετανάστευση- φτάνουμε στη Λαμπεντούζα, όπου τριακόσιες πενήντα ψυχές από τη Σομαλία και την Ερυθραία χάθηκαν στον βυθό της θάλασσας. Στον υγρό τάφο της Μεσογείου βρίσκονται ακόμα 17.000 με 20.000 άνθρωποι, που έδωσαν την τελευταία τους πνοή, στη μάχη για να μπουν στο κάστρο της Ευρώπης.
Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε. Αυτό το ασήμαντο τείχος έγινε το πιο διάσημο από όλα, γιατί είχε αντικομμουνιστική χρήση. Το τείχος που υπάρχει στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, το μεγαλύτερο στον κόσμο, έμεινε άσημο, γιατί προστατεύει τον Ελεύθερο Κόσμο από τους λαθρομετανάστες. Εν τούτοις πάνω από δέκα εκατομμύρια άνθρωποι το πέρασαν παράνομα και τελικά πρόσφατα, έγιναν νόμιμοι. Η χαρά μας για την πτώση του «Τείχους του αίσχους» ήταν τόσο μεγάλη που ξεχάσαμε το νέο απόλυτο τείχος που χτίστηκε το 1995 με τη Συνθήκη του Σένγκεν. Από την πρώτη Συνθήκη του Δουβλίνου, έναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, κάθε χρόνο υπογράφεται και μια σύμβαση για τον περιορισμό της μετανάστευσης. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. 400 νεκρούς είχαμε την περίοδο 1992-1995. 1.750, μεταξύ 1996-1999. Κάθε χρόνο οι νεκροί διπλασιάζονταν ή τριπλασιάζονταν. Για να φτάσουμε στους 6.000 νεκρούς το 2008-2011 (Πηγή: Λίστες Νεκρών. Ενωμένοι ενάντια στον Ρατσισμό. Αμστερνταμ).
