Βρίσκει και τα κάνει…

Του Μιχάλη Σιάχου, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Αυτή εδώ η κυβέρνηση δεν έχει προηγούμενο. Εύκολα -και σωστά- θα πει κάποιος ότι πολλοί έλεγαν το ίδιο και για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Είναι όμως προφανές ότι όσο συνεχίζουν να κυβερνούν οι υπηρέτες του Μνημονίου, νομοτελειακά θα πηγαίνουν τα πράγματα όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο αντιδραστικά, όλο και πιο αυταρχικά. Ετούτη, όμως, η κυβέρνηση υλοποιεί τα πάντα με περίσσιο κυνισμό και με μια σχετική, για τα αντικειμενικά κοινωνικά δεδομένα, ευκολία. Μα, βρίσκει και τα κάνει, θα αντιτείνει ένας τρίτος και μάλλον θα ’χει δίκιο (και ο νοών νοείτω). Έχει, όμως, σημασία να δούμε ένα παράδειγμα για τον τρόπο Σαμαρά να προωθεί την καταστροφή, να προωθεί κυριολεκτικά ανθρωποθυσίες με κάθε τρόπο και μέσο. Ο πολυήμερος αγώνας που δίνουν οι υπάλληλοι των πανεπιστημίων μαζί με τους πανεπιστημιακούς, πραγματικά είναι και δίκαιος και αξιοζήλευτος, από πολλές απόψεις. Ωστόσο ο κυνικός Αντώνης, όχι μόνο δεν κάνει πίσω, αλλά γίνεται όλο και πιο επιθετικός όλο και πιο προκλητικός.

Αρνούνται να στείλουν τα πανεπιστήμια λίστες των «διαθέσιμων» υπαλλήλων; Υπουργική εντολή για παρέμβαση εισαγγελέων. Ακόμα αρνούνται; Υποχρεωτική απογραφή όλων σε παράτυπη ηλεκτρονική πλατφόρμα και όσοι δεν το κάνουν, αυτόματα τίθενται σε αργία. Δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για κάτι τέτοιο; Επιτόπου τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο και όλα μέλι-γάλα. Τι διάολο, σε κράτος δικαίου ζούμε. Λήγει η προθεσμία και είναι πολλοί όσοι αντιστέκονται; Ε, τι τα ’χουμε τα ΜΜΕ.

Εποχή των «πρεσβειών» και των «απεσταλμένων»...

Δρόμος της Αριστεράς

Του Μιχάλη Σιάχου.

 Είθισται να παρομοιάζονται οι συνεχείς έξωθεν επεμβάσεις με την «εποχή Πιουριφόι».

Στη δεκαετία του 1950 ο τότε Αμερικανός πρεσβευτής, στην κυριολεξία υπαγόρευε την καθημερινή άσκηση πολιτικής. Άλλες εποχές;
Όχι απαραίτητα. Ο Γερμανός πρέσβης σε συνέντευξή του στο Βήμα  στις 22/7, ως… κυβερνητικός εκπρόσωπος τοποθετείται κατηγορηματικά για κυριαρχικές επιλογές της Ελλάδας, πολύ περισσότερο όταν αποτελούν πεδίο  εσωτερικής πολιτικής διαμάχης: «Η κυβέρνηση πράττει σωστά που δίνει έμφαση στην εφαρμογή του προγράμματος. Η χαλάρωση και η επαναδιαπραγμάτευση του προγράμματος δεν βρίσκονται στην ατζέντα. Σε αυτή βρίσκονται οι μεταρρυθμίσεις. Και η Ελλάδα μπορεί, όπως πάντα, να στηριχθεί σε εμάς... η Task Force μπορεί να θεωρηθεί ως η θεσμοποίηση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». Με την απαραίτητη δόση τού «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», τάζει  τις περιβόητες επενδύσεις, αρκεί  να μετατραπεί η χώρα σε ξέφραγο αμπέλι για τις ορέξεις των γερμανικών μονοπωλίων: «Το Ελληνογερμανικό Εμπορικό Επιμελητήριο κατέθεσε, μαζί με άλλα διμερή επιμελητήρια, έναν κατάλογο 10 συστάσεων για τη βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος στον πρώην πρωθυπουργό κ. Λ.Παπαδήμο. Υπάρχουν όμως εταιρίες που και τώρα επενδύουν, όπως η φαρμακευτική Boehringer που εγκατέστησε γραμμή παραγωγής στην Ελλάδα και η αλυσίδα σουπερμάρκετ Lidl που επεκτείνει τη δραστηριότητά της. Η γερμανική τουριστική βιομηχανία άνοιξε επίσης δύο νέα ξενοδοχεία στην Κρήτη». Είναι κάπως «ευγενικός», αλλιώς τι διπλωμάτης θα ήταν; Δε διστάζει όμως, να κατηγοριοποιήσει τις πολιτικές δυνάμεις στη χώρα: «Η περιγραφή της θέσης ενός Γερμανού πρεσβευτή δεν περιλαμβάνει τη βαθμολόγηση του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών της χώρας που τον φιλοξενεί. Γενικότερα, όμως, συναντά κανείς εδώ μια κατάσταση που ισχύει σε πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της δικής μου. Έχουμε ανθρώπους αφοσιωμένους στο έργο τους, αλλά και λαϊκιστές».
Τα οικονομικά δεσμά, που έχουν επιβληθεί στη χώρα φέρνουν στο προσκήνιο όλο και πιο εμφατικά τη βαθύτερη ουσία της επιβολής του ειδικού καθεστώτος προτεκτοράτου  κι έτσι τις καθοριστικές γεωπολιτικές διαστάσεις της υποθήκευσης της εθνικής κυριαρχίας. Το αξιοσημείωτο όμως στην περίπτωση μας είναι ότι οι Γερμανοί δεν είναι οι μόνοι που τους ενδιαφέρει να λεηλατήσουν. Καθόλου συμπτωματικά αυτή την κρίσιμη περίοδο, ο Μπιλ Κλίντον  επισκέφτηκε προσφάτως τον πρωθυπουργό, «πρακτορεύοντας» μία ευρύτερη πρωτοβουλία ελληνοαμερικανικού επιχειρηματικού λόμπυ, που επιδιώκει να λάβει γερό μερίδιο από το γενικό πλιάτσικο, που επίκειται άμεσα στον εθνικό πλούτο της χώρας. Κι ακολούθησαν οι θεσμικά αρμόδιοι υφυπουργοί  Οικονομικών και Εξωτερικών των ΗΠΑ απαιτώντας με τη σειρά τους πιστή εφαρμογή του Μνημονίου, ενώ ο δεύτερος φρόντισε να «βάλει πάγο»  με δημόσιες δηλώσεις του σε ενδεχόμενες κυβερνητικές προθέσεις μονομερούς ανακήρυξης της ΑΟΖ. Οι «πρεσβείες» και οι πάσης φύσης «απεσταλμένοι» θα απασχολούν όλο και περισσότερο τη βιτρίνα της επικαιρότητας.