Θυμάστε την περιβόητη «βίλα του Φλωράκη» στη δεκαετία του '80; Τα χρόνια έρχονται και παρέρχονται, μα η τακτική ίδια κι απαράλλαχτη. «Δεν είχαμε συνηθίσει αριστερούς βουλευτές με βίλες» μας θυμίζει και σήμερα το Mega, ενώ τα «Νέα» συλλαμβάνουν αριστερό βουλευτή στο άβατο «θέρετρο» της Αράχωβας. Ο στόχος τέτοιων ψευτο-ηθικολόγων ήταν πάντα πώς να τσουβαλιάσουν την Αριστερά με όλους. Αφού εμείς δεν πείθουμε, σκέφτονται, τότε ας κοντύνουμε, ας τσαλακώσουμε τους αντιπάλους μας. Σαν να μας λένε. «Είδατε, όλοι ίδιοι είναι, τσαλαβουτούν στο βούρκο, προσκυνήστε το μηδέν και το τίποτα, το κανένας των δημοσκοπήσεων».
Και ναι μεν το φαύλο καθεστώς λεηλασίας της χώρας κάνει τη δουλειά του. Εμείς όμως, ένα μέρος του λαού, πώς φανταζόμαστε τους αριστερούς; Τους θέλουμε κοινούς θνητούς ή σάκο του μποξ να εκτονώνουμε τα κόμπλεξ μας; Δουλικά των ισχυρών ή ελεύθερους και μαχητές να τους προγκάμε που δεν μπαίνουν στον σωρό; Ανθρώπους της διπλανής πόρτας ή αψεγάδιαστους ιεραπόστολους να τους γυρίζουμε την πλάτη; Μας τιμά να τους σταυρώνουμε, μοιράζοντας συγχωροχάρτια στους υπόλοιπους; Σκυθρωποί δάσκαλοι στους μεν, φοβισμένα μαθητούδια στους δε; Μπορούμε ασυζητητί να απορρίπτουμε τους αδοκίμαστους και δικαιωμένους; Αφουγκραστήκαμε τις αγωνίες και τα όνειρα τους, για να τους κρίνουμε με τόση αυστηρότητα; Άβυσσος η ψυχή μας.
Μας κακοφαίνεται ο «πλούτος» των αριστερών. Θαυμάσια. Σκεφτήκαμε άραγε τι αξίζει περισσότερο; Να οδηγείται κάποιος στην Αριστερά από ανάγκη και απόγνωση ή από γνώση, πεποίθηση και ιδεολογία, κόντρα στο προσωπικό και ταξικό του συμφέρον; Τι βαραίνει, το πουγκί στην τράπεζα ή η ηθική στάση, ο τρόπος ζωής; Ψιλά γράμματα, θα πείτε. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι αριστεροί φταίνε είτε προκόβουν είτε μένουν στάσιμοι.