Μόλις ξύπνησα…
Αν όλα τα ραντεβού είχαν ευτυχή κατάληξη, μάλλον θα είχαν μειωθεί δραματικά. Θα ερωτευόμασταν την πρώτη γυναίκα που θα συναντούσαμε, θα επιλέγαμε τον πρώτο μάστορα που θα μας πρότειναν, θα νοικιάζαμε το πρώτο σπίτι που θα βλέπαμε κι έτσι δεν θα υπήρχε λόγος για νέα ραντεβού κι αναζητήσεις. Όμως, ευτυχώς, η πραγματικότητα έχει σχεδόν πάντα άλλη άποψη.
Από το Σύνταγμα πρέπει να πέρασαν συνολικά πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Άλλοι γοητεύθηκαν κι έμειναν εκεί, χαρίζοντάς του πολλές ώρες της ζωής τους με την καθημερινή τους παρουσία. Άλλοι ήρθαν, χόρεψαν, φώναξαν, εκτονώθηκαν και μετά από λίγες φορές δεν ξαναεμφανίστηκαν. Άλλοι έφαγαν χημικά και τρομοκρατία και ο φόβος τούς έκανε να μην ξαναπεράσουν για μέρες. Αρκετοί ελπίζουν πως ο φόβος θα νικηθεί και δίνουν, όσο τους το επιτρέπει ο χρόνος και ο αγώνας της επιβίωσης, το “παρών”. Είναι γεγονός πάντως πως το Σύνταγμα δεν είναι το ίδιο πράγμα για όλους όσους βρέθηκαν και θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται εκεί.
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια κοινά συναισθήματα-διαπιστώσεις. Στο Σύνταγμα επανακτήθηκε η αξιοπρέπεια ενός λαού που είχε μάθει να βολεύεται και να κρίνει από τον καναπέ. Ανακαλύφθηκε από την αρχή η αλληλεγγύη, είτε με τη συμμετοχή στις ομάδες δράσης, είτε με την ανόθευτα ανθρώπινη μορφή της αλληλοβοήθειας σε στιγμές πόνου και φόβου. Εμφανίστηκε πεντακάθαρα πως υπάρχει εχθρός και αυτός είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι τραπεζίτες και τα λαμόγια εντός και εκτός βουλής. Στο Σύνταγμα πολλοί βρήκαν ξανά πολιτική και ταξική ταυτότητα, έριξαν μια ματιά βαθιά μέσα τους, ξεπερνώντας το περιτύλιγμα της εικόνας που τους κατατρέχει και είπαν πως “είμαι φτωχός”, “είμαι άνεργος”, “είμαι αδικημένος”, “είμαι τίμιος αλλά δεν μπορώ να ζήσω”, “είμαι” τελικά ” Άνθρωπος”.
Αυτό που δεν κερδήθηκε απόλυτα ακόμα όμως -και είναι ίσως το πιο σημαντικό- είναι η καθαρτική ειλικρινής αυτοκριτική. Παρόλο που ανέβηκαν στο βήμα της πλατείας αρκετοί μεγάλης ηλικίας άνθρωποι και απολογήθηκαν για τον κόσμο που παρέδωσαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους, εμείς οι νεότεροι -χωρίς να παραβλέπω το γεγονός ότι δεν έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης- λίγες φορές ξεπεράσαμε τον εαυτό μας, κάνοντας αυτοκριτική. Ήταν εύκολο να κατηγορήσουμε τους μεγαλύτερους, τους πλουσιότερους και τους κυβερνήτες και ορθά κάναμε. Όμως δεν αρκεί μόνον αυτό.
Είμαι κατηγορηματικά εναντίον της θρησκευτικής μορφής αυτοκριτικής και αυτοτιμωρίας. Όμως, αυτό που κάνει τον άνθρωπο να περνάει από το ένα στάδιο στο άλλο, είναι η αυτογνωσία, το σκαλοπάτι που καθόμαστε, ξαποσταίνουμε και κοιτάζουμε κάτω τη σκάλα που μόλις ανεβήκαμε. Εκείνος ο καθρέφτης που δείχνει όλα τα άσχημα και δεν αρκεί να τον σπάσεις για να μην υπάρχουν. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να κάτσουμε στον καθρέφτη μας, ή αν έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να ανέβουμε και στο βήμα της πλατείας, και να απαριθμήσουμε μία μία τις μαλακίες που κάναμε μέχρι τώρα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και που, έστω απειροελάχιστα, επηρέασαν τις κοινωνικές σχέσεις στην Ελλάδα. Δεν θα σταθώ στο ποιος φταίει γι’ αυτές -όπως προανέφερα τους εχθρούς τους ξέρουμε- αλλά στο τώρα και στο αύριο. Αφού τα πούμε όλα, ο μόνος τρόπος να “ξεπλυθούμε” από όσα μας βαραίνουν, είναι να μετατραπούμε από αγανακτισμένους σε αποφασισμένους. Αποφασισμένους να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη αλλά και να μην επιτρέψουμε με τις δράσεις μας, με την ψήφο μας, με την παρουσία μας στα δύσκολα που έρχονται, στους άλλους να τα κάνουν.
Σήμερα, στις 3 του Σεπτέμβρη , δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι θα έρθουν στο ραντεβού, ούτως ή άλλως όλοι περιμένουμε πέρα από τις γνωστές φάτσες να δούμε και καινούργιες. Αυτό που ξέρω είναι πως θα μετρήσουμε τις δικές μας αντοχές με την παρουσία μας, με την επιμονή μας να μας ακολουθήσουν κι άλλοι σε αυτόν τον αγώνα που είναι για το καλό όλων. Και θα μας δωθεί άλλη μια ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με τον ενοχλητικό καθρέφτη ώστε να μπορούμε κάθε πρωί να μας κοιτάζουμε στα ίσια χωρίς να κοκκινίζουμε. Ας ξεφορτωθούμε το παρελθόν κάνοντας στο μέλλον μόνο αυτά που θέλουμε να κάνουν οι συνάνθρωποί μας. Η παρουσία μας είναι η απάντηση στη βία της εξουσίας, της τρόικας και των τραπεζιτών. Κι αν επιμείνουν πολύ, μπορεί να μην έχουμε χημικά και όπλα, αλλά έχουμε χέρια και στόμα.
Αν όλα τα ραντεβού είχαν ευτυχή κατάληξη, μάλλον θα είχαν μειωθεί δραματικά. Θα ερωτευόμασταν την πρώτη γυναίκα που θα συναντούσαμε, θα επιλέγαμε τον πρώτο μάστορα που θα μας πρότειναν, θα νοικιάζαμε το πρώτο σπίτι που θα βλέπαμε κι έτσι δεν θα υπήρχε λόγος για νέα ραντεβού κι αναζητήσεις. Όμως, ευτυχώς, η πραγματικότητα έχει σχεδόν πάντα άλλη άποψη.
Από το Σύνταγμα πρέπει να πέρασαν συνολικά πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Άλλοι γοητεύθηκαν κι έμειναν εκεί, χαρίζοντάς του πολλές ώρες της ζωής τους με την καθημερινή τους παρουσία. Άλλοι ήρθαν, χόρεψαν, φώναξαν, εκτονώθηκαν και μετά από λίγες φορές δεν ξαναεμφανίστηκαν. Άλλοι έφαγαν χημικά και τρομοκρατία και ο φόβος τούς έκανε να μην ξαναπεράσουν για μέρες. Αρκετοί ελπίζουν πως ο φόβος θα νικηθεί και δίνουν, όσο τους το επιτρέπει ο χρόνος και ο αγώνας της επιβίωσης, το “παρών”. Είναι γεγονός πάντως πως το Σύνταγμα δεν είναι το ίδιο πράγμα για όλους όσους βρέθηκαν και θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται εκεί.
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια κοινά συναισθήματα-διαπιστώσεις. Στο Σύνταγμα επανακτήθηκε η αξιοπρέπεια ενός λαού που είχε μάθει να βολεύεται και να κρίνει από τον καναπέ. Ανακαλύφθηκε από την αρχή η αλληλεγγύη, είτε με τη συμμετοχή στις ομάδες δράσης, είτε με την ανόθευτα ανθρώπινη μορφή της αλληλοβοήθειας σε στιγμές πόνου και φόβου. Εμφανίστηκε πεντακάθαρα πως υπάρχει εχθρός και αυτός είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι τραπεζίτες και τα λαμόγια εντός και εκτός βουλής. Στο Σύνταγμα πολλοί βρήκαν ξανά πολιτική και ταξική ταυτότητα, έριξαν μια ματιά βαθιά μέσα τους, ξεπερνώντας το περιτύλιγμα της εικόνας που τους κατατρέχει και είπαν πως “είμαι φτωχός”, “είμαι άνεργος”, “είμαι αδικημένος”, “είμαι τίμιος αλλά δεν μπορώ να ζήσω”, “είμαι” τελικά ” Άνθρωπος”.
Αυτό που δεν κερδήθηκε απόλυτα ακόμα όμως -και είναι ίσως το πιο σημαντικό- είναι η καθαρτική ειλικρινής αυτοκριτική. Παρόλο που ανέβηκαν στο βήμα της πλατείας αρκετοί μεγάλης ηλικίας άνθρωποι και απολογήθηκαν για τον κόσμο που παρέδωσαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους, εμείς οι νεότεροι -χωρίς να παραβλέπω το γεγονός ότι δεν έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης- λίγες φορές ξεπεράσαμε τον εαυτό μας, κάνοντας αυτοκριτική. Ήταν εύκολο να κατηγορήσουμε τους μεγαλύτερους, τους πλουσιότερους και τους κυβερνήτες και ορθά κάναμε. Όμως δεν αρκεί μόνον αυτό.
Είμαι κατηγορηματικά εναντίον της θρησκευτικής μορφής αυτοκριτικής και αυτοτιμωρίας. Όμως, αυτό που κάνει τον άνθρωπο να περνάει από το ένα στάδιο στο άλλο, είναι η αυτογνωσία, το σκαλοπάτι που καθόμαστε, ξαποσταίνουμε και κοιτάζουμε κάτω τη σκάλα που μόλις ανεβήκαμε. Εκείνος ο καθρέφτης που δείχνει όλα τα άσχημα και δεν αρκεί να τον σπάσεις για να μην υπάρχουν. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να κάτσουμε στον καθρέφτη μας, ή αν έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να ανέβουμε και στο βήμα της πλατείας, και να απαριθμήσουμε μία μία τις μαλακίες που κάναμε μέχρι τώρα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και που, έστω απειροελάχιστα, επηρέασαν τις κοινωνικές σχέσεις στην Ελλάδα. Δεν θα σταθώ στο ποιος φταίει γι’ αυτές -όπως προανέφερα τους εχθρούς τους ξέρουμε- αλλά στο τώρα και στο αύριο. Αφού τα πούμε όλα, ο μόνος τρόπος να “ξεπλυθούμε” από όσα μας βαραίνουν, είναι να μετατραπούμε από αγανακτισμένους σε αποφασισμένους. Αποφασισμένους να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη αλλά και να μην επιτρέψουμε με τις δράσεις μας, με την ψήφο μας, με την παρουσία μας στα δύσκολα που έρχονται, στους άλλους να τα κάνουν.
Σήμερα, στις 3 του Σεπτέμβρη , δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι θα έρθουν στο ραντεβού, ούτως ή άλλως όλοι περιμένουμε πέρα από τις γνωστές φάτσες να δούμε και καινούργιες. Αυτό που ξέρω είναι πως θα μετρήσουμε τις δικές μας αντοχές με την παρουσία μας, με την επιμονή μας να μας ακολουθήσουν κι άλλοι σε αυτόν τον αγώνα που είναι για το καλό όλων. Και θα μας δωθεί άλλη μια ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με τον ενοχλητικό καθρέφτη ώστε να μπορούμε κάθε πρωί να μας κοιτάζουμε στα ίσια χωρίς να κοκκινίζουμε. Ας ξεφορτωθούμε το παρελθόν κάνοντας στο μέλλον μόνο αυτά που θέλουμε να κάνουν οι συνάνθρωποί μας. Η παρουσία μας είναι η απάντηση στη βία της εξουσίας, της τρόικας και των τραπεζιτών. Κι αν επιμείνουν πολύ, μπορεί να μην έχουμε χημικά και όπλα, αλλά έχουμε χέρια και στόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου