ΕΠΟΧΗ ...
Κώστας Κρεμμύδας
Σκοπός κάθε πολιτικής οργάνωσης (σ.σ. κάθε οργανωμένης παρέμβασης πολιτών) είναι η διαφύλαξη των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου, της ελευθερίας, ιδιοκτησίας, ασφάλειας και αντίστασης στην καταπίεση.
Σκοπός της κοινωνίας είναι η γενική ευημερία. Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο και μόνο για να δίνει στον άνθρωπο την εγγύηση πως θ’ απολαμβάνει τα φυσικά και αναφαίρετα δικαιώματά του.
Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται όταν δεν αποβλέπει σε δημόσια ωφέλεια. Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να συνεργάζονται στον προσδιορισμό των φόρων, να επιβλέπουν τη χρήση τους και να ελέγχουν τη διαχείριση τους.
Η παιδεία είναι γενική ανάγκη. Η κοινωνία πρέπει να ενισχύει μ’ όλες τις δυνάμεις της τις προόδους του ανθρώπινου λόγου, κάνοντας τη μάθηση προσιτή σε κάθε πολίτη. (σ.σ. 97 μέρες τα ελληνικά σχολεία χωρίς βιβλία και θέρμανση)
Η κυριαρχία ανήκει στο λαό, είναι αδιαίρετη, απαράγραπτη κι αναπαλλοτρίωτη.
Καμιά μερίδα του λαού δε μπορεί να μεταχειριστεί την εξουσία ολόκληρου του λαού. Κάθε άρπαγας της εθνικής κυριαρχίας πρέπει να σκοτώνεται αμέσως απ’ τους ελεύθερους πολίτες.
Τα εγκλήματα των εντολοδόχων του λαού δεν πρέπει ποτέ να μένουν ατιμώρητα. (σ.σ. ούτε να τα παραγράφει ο Βενιζέλος και η Βουλή)
Η αντίσταση εναντίον της καταπίεσης είναι συνέπεια των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου.
Ολόκληρη η κοινωνία καταπιέζεται όταν καταπιέζεται ένα μόνο μέλος της. Και κάθε μέλος καταπιέζεται, όταν καταπιέζεται ολόκληρη η κοινωνία.
Όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η επανάσταση είναι για το λαό, και για κάθε μερίδα του, το πιο ιερό κι αναγκαίο καθήκον.
(Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου 26 Αυγούστου 1789)
…222 χρόνια μετά ήρθαν η Διαμαντοπούλου, ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος και ο Λοβέρδος.
Έχω ξαναγράψει για τη θεά τύχη και τους μηχανισμούς (πολιτικούς, δημοσιογραφικούς, καλλιτεχνικούς, κομματικούς) που ορίζουν τις μοίρες, την αποδοχή και το ανάθεμα των ανθρώπων. Θα μου πείτε, γιατί επανέρχομαι; Μπορεί από αμηχανία, ή γιατί η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως. (Για τον πατέρα της τα πράγματα παραμένουν ασαφή).
Όταν είμαι απελπισμένος προσπαθώ να ξεφύγω από την σιχαμερή και προκλητική επικαιρότητα. Αλλά σπανίως το καταφέρνω. Ιδιαίτερα τώρα που οι γιορτές πλησιάζουν. Στους δρόμους ετοιμάζονται ν’ ανάψουν τα μονίμως αναρτημένα από άλλες χρονιές στολίδια: «Καλά Χριστούγεννα» μας εύχονταν στον Φοίνικα και τη Ντελαγκράτσια τις ανήσυχες μέρες του Αυγούστου. Στην Αθήνα ξεθάφτηκαν κάτι ξεθωριασμένες γιρλάντες μ’ αστέρια που θυμίζουν ξεπεσμένα σκηνικά στο Μουλέν Ρουζ. (Από τις αρχοντοχωριάτικες λιβρέες του Αβραμόπουλου και τις σαπισμένες γούρνες που ονόμασε σιντριβάνια στην πλατεία Αιγύπτου, στην ατσούμπαλη παλιομοδίτικη αισθητική ειρηνοδικείου). Όπου να ’ναι θα ανάψουν στο Σύνταγμα και τους …πολυέλεους (για να θυμηθούμε τον αξέχαστο Κώστα Κοντοδήμο με το «Σιγά τον πολυέλεο» και το προφητικό του: «Επιχείρηση Santa Moutramas».) Πάνε 15 χρόνια από τότε που την έκανε για να γλιτώσει. Λέω για τους πολυέλαιους που κρέμονταν ως μόνιμος στολισμός πάνω απ’ τα κεφάλια των αγανακτισμένων. Μετά την αισθητική παρέμβαση Καμίνη για να λυθεί το πρόβλημα των αστέγων, ενόψει και του εορταστικού διάκοσμου, ενδέχεται, τώρα, που δεν υπάρχουν παγκάκια για να κοιμούνται οι 25.000 συμπολίτες μας, είτε να τους πάρει σπίτι του, είτε να τους κρεμάσει απ’ τους φανοστάτες. Παλιά ήθη. Ακόμα τα θυμόνται στα Τρίκαλα.
Εκτυφλωτικά και παράταιρα τα φώτα του Λαμπρόπουλου στο σκοτάδι της γύρω περιοχής, και στην αγριεμάρα των κατεβασμένων ρολών. Ασυναίσθητα κλείνω τα μάτια, λες και ζούσα στο σκοτάδι. Σαν τη Δήμητρα, που κατεβαίνει από την είσοδο του Πλουτώνιου στον Άδη. Γιατί τελικά υπάρχουν πολλά Πλουτώνια στον τόπο μας, πολλές οι είσοδοι της κολάσεως και των κολασμένων. Έναν, κρατάνε απ’ τα μπράτσα πομπή δυο αστυνομικοί. Θα τους τέλειωσαν οι χειροπέδες. Η Σωκράτους στις δόξες της. Στην Κολωνού τα διατηρητέα της Μελίνας είναι στα όρια κατάρρευσης. Σαν την Ελλάδα. Τα πασαλειμμένα ροζουλιά και σιέλ των ανοιχτών δωματίων –μπουρδέλα όλα της περιοχής– φέρνουν στο νου τους ασπριτζήδες με τις ποτισμένες στο εθνικό χρωματολόγιο της εποχής ταβανόβουρτσες, που στέκονταν στην πλατεία Κοτζιά περιμένοντας μεροκάματο. καθισμένοι άβολα στους στραπατσαρισμένους τενεκέδες. (Μη κάνετε συσχετισμό με τη σημερινή κυβέρνηση: οι τενεκέδες εκείνοι ήταν ιεροί γιατί μεταλάμβαναν της ιερότητας των σπιτιών μεταφέροντας στα λιγοστά μας δωμάτια την ίδια πάντα απόχρωση. Και τις αγωνίες των μανάδων μας, να φρεσκάρουν «χρονιάρες μέρες» τις εστίες τους με κόλλα, που τον άλλο χειμώνα θα ’πεφτε απ’ την υγρασία).
Ερείπιο από τότε το υπέροχο νεοκλασικό της Αχιλλέως στο Μεταξουργείο. Για χρόνια στέγαζε τα γραφεία του ΚΚΕ. Οργασμός σε κάθε εκλογική περίοδο. Απόμεινε σβηστή η φωτεινή επιγραφή με το σφυροδρέπανο. Αριστερά φάτσα, στον πρώτο όροφο πάνω από τα ελαστικά (ή μήπως πυροσβεστήρες;) τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Χρόνια πριν αλλάξουνε λογότυπο για ανανέωση, είχαν ξηλώσει τους πυρσούς κι είχαν μεταφερθεί στα Βόρεια Προάστια. Γιατί πού να βρεθεί Έλληνας ψηφοφόρος στο Μεταξουργείο;
Το μόνο που ακούγεται η φθορά/ που συνεχώς ανανεώνεται, γράφει ο νέος Θεσσαλονικιός ποιητής Πέτρος Γκολίτσης στη «μνήμη του χαρτιού», προσχωρώντας στην αυτονόητη θέση, ότι Οι σκέψεις φαντάζουν κόκκινες. Μέχρι να το καταλάβουμε οι άλλοι εξακολουθούν να σχεδιάζουν το προφίλ Παπαδήμου, φιλοδοξώντας χριστουγεννιάτικα να τον ντύσουν στρατάρχη, ή έστω αντιβασιλέα. Ανυπόμονοι, δεν περιμένουν καν ως τις απόκριες.
Συνεχίζεται…
Κώστας Κρεμμύδας
Σκοπός κάθε πολιτικής οργάνωσης (σ.σ. κάθε οργανωμένης παρέμβασης πολιτών) είναι η διαφύλαξη των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου, της ελευθερίας, ιδιοκτησίας, ασφάλειας και αντίστασης στην καταπίεση.
Σκοπός της κοινωνίας είναι η γενική ευημερία. Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο και μόνο για να δίνει στον άνθρωπο την εγγύηση πως θ’ απολαμβάνει τα φυσικά και αναφαίρετα δικαιώματά του.
Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται όταν δεν αποβλέπει σε δημόσια ωφέλεια. Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να συνεργάζονται στον προσδιορισμό των φόρων, να επιβλέπουν τη χρήση τους και να ελέγχουν τη διαχείριση τους.
Η παιδεία είναι γενική ανάγκη. Η κοινωνία πρέπει να ενισχύει μ’ όλες τις δυνάμεις της τις προόδους του ανθρώπινου λόγου, κάνοντας τη μάθηση προσιτή σε κάθε πολίτη. (σ.σ. 97 μέρες τα ελληνικά σχολεία χωρίς βιβλία και θέρμανση)
Η κυριαρχία ανήκει στο λαό, είναι αδιαίρετη, απαράγραπτη κι αναπαλλοτρίωτη.
Καμιά μερίδα του λαού δε μπορεί να μεταχειριστεί την εξουσία ολόκληρου του λαού. Κάθε άρπαγας της εθνικής κυριαρχίας πρέπει να σκοτώνεται αμέσως απ’ τους ελεύθερους πολίτες.
Τα εγκλήματα των εντολοδόχων του λαού δεν πρέπει ποτέ να μένουν ατιμώρητα. (σ.σ. ούτε να τα παραγράφει ο Βενιζέλος και η Βουλή)
Η αντίσταση εναντίον της καταπίεσης είναι συνέπεια των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου.
Ολόκληρη η κοινωνία καταπιέζεται όταν καταπιέζεται ένα μόνο μέλος της. Και κάθε μέλος καταπιέζεται, όταν καταπιέζεται ολόκληρη η κοινωνία.
Όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η επανάσταση είναι για το λαό, και για κάθε μερίδα του, το πιο ιερό κι αναγκαίο καθήκον.
(Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου 26 Αυγούστου 1789)
…222 χρόνια μετά ήρθαν η Διαμαντοπούλου, ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος και ο Λοβέρδος.
Έχω ξαναγράψει για τη θεά τύχη και τους μηχανισμούς (πολιτικούς, δημοσιογραφικούς, καλλιτεχνικούς, κομματικούς) που ορίζουν τις μοίρες, την αποδοχή και το ανάθεμα των ανθρώπων. Θα μου πείτε, γιατί επανέρχομαι; Μπορεί από αμηχανία, ή γιατί η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως. (Για τον πατέρα της τα πράγματα παραμένουν ασαφή).
Όταν είμαι απελπισμένος προσπαθώ να ξεφύγω από την σιχαμερή και προκλητική επικαιρότητα. Αλλά σπανίως το καταφέρνω. Ιδιαίτερα τώρα που οι γιορτές πλησιάζουν. Στους δρόμους ετοιμάζονται ν’ ανάψουν τα μονίμως αναρτημένα από άλλες χρονιές στολίδια: «Καλά Χριστούγεννα» μας εύχονταν στον Φοίνικα και τη Ντελαγκράτσια τις ανήσυχες μέρες του Αυγούστου. Στην Αθήνα ξεθάφτηκαν κάτι ξεθωριασμένες γιρλάντες μ’ αστέρια που θυμίζουν ξεπεσμένα σκηνικά στο Μουλέν Ρουζ. (Από τις αρχοντοχωριάτικες λιβρέες του Αβραμόπουλου και τις σαπισμένες γούρνες που ονόμασε σιντριβάνια στην πλατεία Αιγύπτου, στην ατσούμπαλη παλιομοδίτικη αισθητική ειρηνοδικείου). Όπου να ’ναι θα ανάψουν στο Σύνταγμα και τους …πολυέλεους (για να θυμηθούμε τον αξέχαστο Κώστα Κοντοδήμο με το «Σιγά τον πολυέλεο» και το προφητικό του: «Επιχείρηση Santa Moutramas».) Πάνε 15 χρόνια από τότε που την έκανε για να γλιτώσει. Λέω για τους πολυέλαιους που κρέμονταν ως μόνιμος στολισμός πάνω απ’ τα κεφάλια των αγανακτισμένων. Μετά την αισθητική παρέμβαση Καμίνη για να λυθεί το πρόβλημα των αστέγων, ενόψει και του εορταστικού διάκοσμου, ενδέχεται, τώρα, που δεν υπάρχουν παγκάκια για να κοιμούνται οι 25.000 συμπολίτες μας, είτε να τους πάρει σπίτι του, είτε να τους κρεμάσει απ’ τους φανοστάτες. Παλιά ήθη. Ακόμα τα θυμόνται στα Τρίκαλα.
Εκτυφλωτικά και παράταιρα τα φώτα του Λαμπρόπουλου στο σκοτάδι της γύρω περιοχής, και στην αγριεμάρα των κατεβασμένων ρολών. Ασυναίσθητα κλείνω τα μάτια, λες και ζούσα στο σκοτάδι. Σαν τη Δήμητρα, που κατεβαίνει από την είσοδο του Πλουτώνιου στον Άδη. Γιατί τελικά υπάρχουν πολλά Πλουτώνια στον τόπο μας, πολλές οι είσοδοι της κολάσεως και των κολασμένων. Έναν, κρατάνε απ’ τα μπράτσα πομπή δυο αστυνομικοί. Θα τους τέλειωσαν οι χειροπέδες. Η Σωκράτους στις δόξες της. Στην Κολωνού τα διατηρητέα της Μελίνας είναι στα όρια κατάρρευσης. Σαν την Ελλάδα. Τα πασαλειμμένα ροζουλιά και σιέλ των ανοιχτών δωματίων –μπουρδέλα όλα της περιοχής– φέρνουν στο νου τους ασπριτζήδες με τις ποτισμένες στο εθνικό χρωματολόγιο της εποχής ταβανόβουρτσες, που στέκονταν στην πλατεία Κοτζιά περιμένοντας μεροκάματο. καθισμένοι άβολα στους στραπατσαρισμένους τενεκέδες. (Μη κάνετε συσχετισμό με τη σημερινή κυβέρνηση: οι τενεκέδες εκείνοι ήταν ιεροί γιατί μεταλάμβαναν της ιερότητας των σπιτιών μεταφέροντας στα λιγοστά μας δωμάτια την ίδια πάντα απόχρωση. Και τις αγωνίες των μανάδων μας, να φρεσκάρουν «χρονιάρες μέρες» τις εστίες τους με κόλλα, που τον άλλο χειμώνα θα ’πεφτε απ’ την υγρασία).
Ερείπιο από τότε το υπέροχο νεοκλασικό της Αχιλλέως στο Μεταξουργείο. Για χρόνια στέγαζε τα γραφεία του ΚΚΕ. Οργασμός σε κάθε εκλογική περίοδο. Απόμεινε σβηστή η φωτεινή επιγραφή με το σφυροδρέπανο. Αριστερά φάτσα, στον πρώτο όροφο πάνω από τα ελαστικά (ή μήπως πυροσβεστήρες;) τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Χρόνια πριν αλλάξουνε λογότυπο για ανανέωση, είχαν ξηλώσει τους πυρσούς κι είχαν μεταφερθεί στα Βόρεια Προάστια. Γιατί πού να βρεθεί Έλληνας ψηφοφόρος στο Μεταξουργείο;
Το μόνο που ακούγεται η φθορά/ που συνεχώς ανανεώνεται, γράφει ο νέος Θεσσαλονικιός ποιητής Πέτρος Γκολίτσης στη «μνήμη του χαρτιού», προσχωρώντας στην αυτονόητη θέση, ότι Οι σκέψεις φαντάζουν κόκκινες. Μέχρι να το καταλάβουμε οι άλλοι εξακολουθούν να σχεδιάζουν το προφίλ Παπαδήμου, φιλοδοξώντας χριστουγεννιάτικα να τον ντύσουν στρατάρχη, ή έστω αντιβασιλέα. Ανυπόμονοι, δεν περιμένουν καν ως τις απόκριες.
Συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου