Ξούθου και Μενάνδρου γωνία του Κωστα Κρεμμυδα απο την Εποχη...
«Επιμένω να διηγούμαι
και μάλιστα πολύ ωμά, πράγματα
που τα ξέρετε όλοι
Που τα ’παν και τα ξανάπαν κι άλλοι πιο πριν
πολύ καλύτερα από μένα…»
Μανόλης Αναγνωστάκης
Oταν υπήρχαν νοσοκομεία, πριν τα εξορθολογήσει ο Λοβέρδος, κάποιος βαριά άρρωστος με βήχα και άσθμα κατέφυγε στα εξωτερικά ιατρεία. –Καπνίζετε; τον ρώτησε ο γιατρός. –Καπνίζω γιατρέ μου, αλλά δεν βλέπω βελτίωση, ήταν η απάντηση του απορημένου ασθενή.
Μπορεί ο διάλογος να φαίνεται αποκλίνων, αντιστοιχεί όμως θαυμάσια σ’ αυτό που μας αναλογεί ως αριστερά. Προχθές, υπό βροχήν έλαβε χώρα η τελευταία απεργία. Οι οργανωτές, που νοίκιασαν ντι τζέι αντί να ψάχνουν για ομιλητές, ή να βασανίζονται με συναυλίες κι άλλα αγωνιστικά κοινότοπα, κι αφού παίχτηκαν 2-3 συνθήματα από μικροφώνου την ώρα που τέλειωνε η καθιερωμένη παρέλαση του ΠΑΜΕ μπροστά απ’ τη Βουλή, αναχώρησαν για τα κομματικά τους γραφεία ευτυχείς που επιτέλεσαν το καθήκον τους. Επιφορτισμένοι με το επόμενο επιτελικό σχέδιο αντίστασης. Κομπάρσοι, οι συνήθεις διαδηλωτές που καλημερίζονται μεταξύ τους επαναλαμβάνοντας κάθε φορά τα ίδια αμήχανα «πώς πάμε;», «τι νέα;», «πώς τα βλέπεις;». Οι επαναστατικότεροι αδειάζουν τα φλάμπουρα και τις ντουντούκες από τα βαν, κοιτούν στον ουρανό τους οιωνούς κι αφού βραχούν μαζοχιστικά «Έτσι, χωρίς πρόγραμμα», για να θυμηθούμε και τη Μαρία Ρεζάν, οι μεν ξαναβάζουν τα πανό στ’ αυτοκίνητα, κι άλλοι καταλήγουν στα κοντινά καφενεία. Μόνο καμιά διακοσαριά Συνταγματαχρείοι ξέμειναν μέχρι τις 2 μ.μ. την περασμένη Τρίτη στον Άγνωστο Στρατιώτη, να καταβρέχονται αλύπητα όπως ο Κατράκης στη σχεδία στο «Ταξίδι στα Κήθυρα», αναστατώνοντας τα ΜΑΤ και παρενοχλώντας το κοινοβούλιο που ευτυχώς είχε κατεβάσει ρολά.
Και μπορεί ο Σοφοκλής να πνίγηκε από μια ρόγα σταφύλι που του πρόσφερε ο ηθοποιός Καλλιπίδης, όπως ισχυρίζονταν ο Ίστρος και ο Νεάνθης, αλλά είναι βέβαιο πως οι δικοί μας ηγέτες αν δεν πνιγούν σε μια κουταλιά νερό, θα καταποντιστούν απ’ την οργή του λαού, στον οποίο έχουν εναποθέσει την ανατροπή του Μνημονίου. «Δυστυχώς στις 29 Ιουνίου και στις 28 Οκτωβρίου οι μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις δεν πέτυχαν την ανατροπή της κυβέρνησης», μας είπε από ραδιοφώνου ο Φίλης, που προβλέπει μακρύ το δρόμο της συμφοράς μας. (Η διαφορά του Τειρεσία απ’ την αριστερά είναι ότι ο πρώτος προέβλεπε τα δεινά ενώ οι άλλοι τ’ αναλύουν καθημερινά εκ των υστέρων).
Είναι αλήθεια ότι η στήλη της «Εποχής» –όχι δική μου, καθώς πιστεύω στη φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, πολλώ μάλλον των κειμένων της– συμπλήρωσε μόλις δυο χρόνια ζωής, ο δε Μανδραγόρας μόλις 19. Και καθώς δεν ευτύχησα να υπάρξω κομματικό στέλεχος –αρκετά άλλωστε τα 32 χρόνια υπαλληλίας για να συνεχίσω να κανακεύω προϊσταμένους-ηγέτες ελπίζοντας σε νέα καριέρα, λίστες και πριμοδοτήσεις– δεν έτυχα των ευεργετημάτων που συνήθως αξιοποιούνται στον αριστερό χώρο: δημοσιότητα, πηχυαίοι τίτλοι και αναλύσεις της δουλειάς μου, απανωτές συνεντεύξεις, συμμετοχή υψηλόβαθμων στελεχών στα πάνελ των βιβλίων μου. Το δε mail που ακολουθεί της υπογραφής, δεν είναι πάλι δηλωτικό ταυτότητας, αφού μόλις το 6% των συμπολιτών μας είναι εξοικειωμένοι στο διαδίκτυο.
Όμως το στοίχημα δεν είναι πάντα η υπογραφή αλλά η ουσία. (Δείτε για παράδειγμα τον Κάρη). Καθένας πάντως ελπίζει να διαβάζεται από περισσότερους, πέραν της μαμάς του –εκτός του Μπίστη που την εμπιστεύεται αποκλειστικά. Γι’ αυτό τα κείμενα πρέπει να έχουν συνέχεια, να εκπλήσσουν, να επιχειρούν κάτι διαφορετικό, αλλιώς θά ’μοιαζαν με κομματικές ανακοινώσεις, διατεταγμένη συνταγογραφία, ή προσυνεδριακές θέσεις και εκλογικά μανιφέστα.
Τέλος, ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων πέρα από τιμητής (censor), ιδιότητα ευρύτατα διαδεδομένη και χρήσιμη, και πέραν της συμβολής του στην εξάλειψη της τοκογλυφίας ως πραίτωρ της Σαρδηνίας, δεν έμεινε τόσο στην ιστορία για το περίφημο Carthago delenda est, όσο για την εμμονή του ήδη από το 153 π.X. στην παραπομπή της συμμορίας Παπανδρέου στη δικαιοσύνη. Συμβολή που δεν μπορεί να παραβλεφθεί. (Κι ο Πάγκαλος να τό ’λεγε θα ήμουν υποχρεωμένος να τον αναφέρω). Κι εκτός των άλλων το «Πόρκιος» ενδεχομένως ομόριζο του «pork», γνωστού χοιριδίου που κυλιέται στις λάσπες, γεννά επίκαιρους συνειρμούς με άνδρες (και γυναίκες) της πολιτικής μας ζωής.
Πριν 30 χρόνια, νεαροί τότε, μαθαίναμε από ειδικούς στο ΚΜΑΣ της Πατησίων τα ευεργετήματα της ΕΟΚ. Μας εξηγούσαν για τ’ ακανόνιστα πορτοκάλια της Άρτας που δεν ήταν ανταγωνιστικά στα ισπανικά και τα ισραηλίτικα που προτιμούσαν οι Ευρωπαίοι, συνηθισμένοι ν’ αγοράζουν τόσα ομοιόμορφα πορτοκάλια όσα και τα μέλη της οικογένειας. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα κόμπλεξ για τους υπανάπτυκτους οικείους μου που ψώνιζαν με τα κιλά, κι όχι με το κομμάτι. Έτσι ξεκληρίστηκαν οι «περτικαλιές», πού ’λεγε κι ο Βουτσάς στον κινηματογράφο, και φύτεψαν πετρέλαιο για να κάνουν γεωτρήσεις. Και φτάσαμε (και με τις ευλογίες μας) τις ετήσιες εισαγωγές οπωροκηπευτικών στα 4-5 δισ. ευρώ.
Πριν 20 χρόνια με σόκαρε το θέαμα των άστεγων Λονδρέζων στις σχάρες του μετρό. Τώρα, στην Κοραή, τη Σολωμού, την Πειραιώς, τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, καταλαβαίνω την πρόοδο: δίπλα στις μπουτίκ με τις κόκκινες –λόγω Αγίου Βαλεντίνου– ζαρτιέρες (προφανώς, Ολυμπιακός ο δυτικόφερτος Άγιος), κοιμάται ένας ανάπηρος. Μετέωρο το πλαστικό κυπελλάκι με τα λιγοστά κέρματα.
Η ξεπεσμένη δόξα των Βρετανών υμνεί ακόμα μια βασίλισσα. Εμείς, για την ώρα, αρκούμαστε στη λιγότερο γκλαμουράτη Χρυσή Αυγή.
Κώστας Κρεμμύδας
«Επιμένω να διηγούμαι
και μάλιστα πολύ ωμά, πράγματα
που τα ξέρετε όλοι
Που τα ’παν και τα ξανάπαν κι άλλοι πιο πριν
πολύ καλύτερα από μένα…»
Μανόλης Αναγνωστάκης
Oταν υπήρχαν νοσοκομεία, πριν τα εξορθολογήσει ο Λοβέρδος, κάποιος βαριά άρρωστος με βήχα και άσθμα κατέφυγε στα εξωτερικά ιατρεία. –Καπνίζετε; τον ρώτησε ο γιατρός. –Καπνίζω γιατρέ μου, αλλά δεν βλέπω βελτίωση, ήταν η απάντηση του απορημένου ασθενή.
Μπορεί ο διάλογος να φαίνεται αποκλίνων, αντιστοιχεί όμως θαυμάσια σ’ αυτό που μας αναλογεί ως αριστερά. Προχθές, υπό βροχήν έλαβε χώρα η τελευταία απεργία. Οι οργανωτές, που νοίκιασαν ντι τζέι αντί να ψάχνουν για ομιλητές, ή να βασανίζονται με συναυλίες κι άλλα αγωνιστικά κοινότοπα, κι αφού παίχτηκαν 2-3 συνθήματα από μικροφώνου την ώρα που τέλειωνε η καθιερωμένη παρέλαση του ΠΑΜΕ μπροστά απ’ τη Βουλή, αναχώρησαν για τα κομματικά τους γραφεία ευτυχείς που επιτέλεσαν το καθήκον τους. Επιφορτισμένοι με το επόμενο επιτελικό σχέδιο αντίστασης. Κομπάρσοι, οι συνήθεις διαδηλωτές που καλημερίζονται μεταξύ τους επαναλαμβάνοντας κάθε φορά τα ίδια αμήχανα «πώς πάμε;», «τι νέα;», «πώς τα βλέπεις;». Οι επαναστατικότεροι αδειάζουν τα φλάμπουρα και τις ντουντούκες από τα βαν, κοιτούν στον ουρανό τους οιωνούς κι αφού βραχούν μαζοχιστικά «Έτσι, χωρίς πρόγραμμα», για να θυμηθούμε και τη Μαρία Ρεζάν, οι μεν ξαναβάζουν τα πανό στ’ αυτοκίνητα, κι άλλοι καταλήγουν στα κοντινά καφενεία. Μόνο καμιά διακοσαριά Συνταγματαχρείοι ξέμειναν μέχρι τις 2 μ.μ. την περασμένη Τρίτη στον Άγνωστο Στρατιώτη, να καταβρέχονται αλύπητα όπως ο Κατράκης στη σχεδία στο «Ταξίδι στα Κήθυρα», αναστατώνοντας τα ΜΑΤ και παρενοχλώντας το κοινοβούλιο που ευτυχώς είχε κατεβάσει ρολά.
Και μπορεί ο Σοφοκλής να πνίγηκε από μια ρόγα σταφύλι που του πρόσφερε ο ηθοποιός Καλλιπίδης, όπως ισχυρίζονταν ο Ίστρος και ο Νεάνθης, αλλά είναι βέβαιο πως οι δικοί μας ηγέτες αν δεν πνιγούν σε μια κουταλιά νερό, θα καταποντιστούν απ’ την οργή του λαού, στον οποίο έχουν εναποθέσει την ανατροπή του Μνημονίου. «Δυστυχώς στις 29 Ιουνίου και στις 28 Οκτωβρίου οι μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις δεν πέτυχαν την ανατροπή της κυβέρνησης», μας είπε από ραδιοφώνου ο Φίλης, που προβλέπει μακρύ το δρόμο της συμφοράς μας. (Η διαφορά του Τειρεσία απ’ την αριστερά είναι ότι ο πρώτος προέβλεπε τα δεινά ενώ οι άλλοι τ’ αναλύουν καθημερινά εκ των υστέρων).
Είναι αλήθεια ότι η στήλη της «Εποχής» –όχι δική μου, καθώς πιστεύω στη φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, πολλώ μάλλον των κειμένων της– συμπλήρωσε μόλις δυο χρόνια ζωής, ο δε Μανδραγόρας μόλις 19. Και καθώς δεν ευτύχησα να υπάρξω κομματικό στέλεχος –αρκετά άλλωστε τα 32 χρόνια υπαλληλίας για να συνεχίσω να κανακεύω προϊσταμένους-ηγέτες ελπίζοντας σε νέα καριέρα, λίστες και πριμοδοτήσεις– δεν έτυχα των ευεργετημάτων που συνήθως αξιοποιούνται στον αριστερό χώρο: δημοσιότητα, πηχυαίοι τίτλοι και αναλύσεις της δουλειάς μου, απανωτές συνεντεύξεις, συμμετοχή υψηλόβαθμων στελεχών στα πάνελ των βιβλίων μου. Το δε mail που ακολουθεί της υπογραφής, δεν είναι πάλι δηλωτικό ταυτότητας, αφού μόλις το 6% των συμπολιτών μας είναι εξοικειωμένοι στο διαδίκτυο.
Όμως το στοίχημα δεν είναι πάντα η υπογραφή αλλά η ουσία. (Δείτε για παράδειγμα τον Κάρη). Καθένας πάντως ελπίζει να διαβάζεται από περισσότερους, πέραν της μαμάς του –εκτός του Μπίστη που την εμπιστεύεται αποκλειστικά. Γι’ αυτό τα κείμενα πρέπει να έχουν συνέχεια, να εκπλήσσουν, να επιχειρούν κάτι διαφορετικό, αλλιώς θά ’μοιαζαν με κομματικές ανακοινώσεις, διατεταγμένη συνταγογραφία, ή προσυνεδριακές θέσεις και εκλογικά μανιφέστα.
Τέλος, ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων πέρα από τιμητής (censor), ιδιότητα ευρύτατα διαδεδομένη και χρήσιμη, και πέραν της συμβολής του στην εξάλειψη της τοκογλυφίας ως πραίτωρ της Σαρδηνίας, δεν έμεινε τόσο στην ιστορία για το περίφημο Carthago delenda est, όσο για την εμμονή του ήδη από το 153 π.X. στην παραπομπή της συμμορίας Παπανδρέου στη δικαιοσύνη. Συμβολή που δεν μπορεί να παραβλεφθεί. (Κι ο Πάγκαλος να τό ’λεγε θα ήμουν υποχρεωμένος να τον αναφέρω). Κι εκτός των άλλων το «Πόρκιος» ενδεχομένως ομόριζο του «pork», γνωστού χοιριδίου που κυλιέται στις λάσπες, γεννά επίκαιρους συνειρμούς με άνδρες (και γυναίκες) της πολιτικής μας ζωής.
Πριν 30 χρόνια, νεαροί τότε, μαθαίναμε από ειδικούς στο ΚΜΑΣ της Πατησίων τα ευεργετήματα της ΕΟΚ. Μας εξηγούσαν για τ’ ακανόνιστα πορτοκάλια της Άρτας που δεν ήταν ανταγωνιστικά στα ισπανικά και τα ισραηλίτικα που προτιμούσαν οι Ευρωπαίοι, συνηθισμένοι ν’ αγοράζουν τόσα ομοιόμορφα πορτοκάλια όσα και τα μέλη της οικογένειας. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα κόμπλεξ για τους υπανάπτυκτους οικείους μου που ψώνιζαν με τα κιλά, κι όχι με το κομμάτι. Έτσι ξεκληρίστηκαν οι «περτικαλιές», πού ’λεγε κι ο Βουτσάς στον κινηματογράφο, και φύτεψαν πετρέλαιο για να κάνουν γεωτρήσεις. Και φτάσαμε (και με τις ευλογίες μας) τις ετήσιες εισαγωγές οπωροκηπευτικών στα 4-5 δισ. ευρώ.
Πριν 20 χρόνια με σόκαρε το θέαμα των άστεγων Λονδρέζων στις σχάρες του μετρό. Τώρα, στην Κοραή, τη Σολωμού, την Πειραιώς, τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, καταλαβαίνω την πρόοδο: δίπλα στις μπουτίκ με τις κόκκινες –λόγω Αγίου Βαλεντίνου– ζαρτιέρες (προφανώς, Ολυμπιακός ο δυτικόφερτος Άγιος), κοιμάται ένας ανάπηρος. Μετέωρο το πλαστικό κυπελλάκι με τα λιγοστά κέρματα.
Η ξεπεσμένη δόξα των Βρετανών υμνεί ακόμα μια βασίλισσα. Εμείς, για την ώρα, αρκούμαστε στη λιγότερο γκλαμουράτη Χρυσή Αυγή.
Κώστας Κρεμμύδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου