Protagon...
Από όσο ξέρω πολλοί άνθρωποι ξεκινούν μαχητικά και δυνατά, ενταγμένοι σε κόμματα της Αριστεράς και του Αντι-εξουσιαστικού χώρου αλλά όσο περνούν τα χρόνια απομακρύνονται από τις πρακτικές τους, αποκτώντας ταυτόχρονα όλο και πιο συντηρητικές απόψεις. Κάποιοι, λιγότεροι υποψιάζομαι, πηγαίνουν ανάποδα. Κι εγώ μέσα σ’ αυτούς τους τελευταίους είμαι. Και αυτό, στη σημερινή Ελλάδα τουλάχιστον, γίνεται ιδιαίτερα ψυχοφθόρο. Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, κάτι σαν κι εμένα στο μυαλό τους έχουν μια παράταξη, ουτοπικά τέλεια, ενώ η καθημερινή συμπεριφορά αυτών που είναι στο τιμόνι των καραβιών με τις κόκκινες σημαίες, μας απογοητεύει.
Ας ξεκινήσω από το παλιό και πιο θαλασσοδαρμένο καράβι. Ένα λοιπόν από τα προβλήματα που έχω απέναντι στο Κ.Κ.Ε. νομίζω πως είναι η αίσθηση ότι όσο και αν μεγαλώσω, εκεί στον Περισσό η ηγεσία θα είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία από εμένα. Και όταν την μεγάλη ηλικία δεν τη συνοδεύει η ανάλογη σοφία, βράστα. Σκουριασμένα μυαλά, αυτοαπομονωτισμός και μονότονα επαναλαμβανόμενες πρακτικές. Σαν διαδήλωση του Π.Α.Μ.Ε. Που είναι ένα νερόβραστο catwalk, μια παρέλαση δηλαδή στον ίδιο πάντα διάδρομο, ίδια εμφάνιση, σημαίες-καπέλλα-ρούχα-μουσική-συνθήματα σε κλασική διαδρομή: Ομόνοια-Σύνταγμα-Δεξιά προς την Αμαλίας και φύγαμε. Με κανένα δεν ερχόμαστε σε επαφή και οι αστυνομικοί δεν μας πειράζουν. Δεν ενδιαφερόμαστε να συμμετέχουμε σε διαλόγους για την Παιδεία και τέτοια, αποχωρούμε από την αρχή, μένουμε κλεισμένοι στον πύργο μας του Περισσού και περιμένουμε εκεί την επόμενη κυβέρνηση που θα είναι φυσικά πάλι χωρίς εμάς. Δεν θα απορήσω αν μάθω πως έχουν στο Σπίτι του Λαού συσσωρευμένα σε υπόγειες αποθήκες φασόλια, κουκιά, φακές, κόκκινες (φυσικά) πιπεριές τουρσί, για να μπορούν να είναι εκεί κλεισμένοι και αυτάρκεις για καιρό συζητώντας για την αποκατάσταση του Στάλιν. Όπως δεν θα απορήσω αν μάθω ότι στο Ριζοσπάστη, σε αυτό το τόσο ανιαρά γραμμένο έντυπο, υπάρχουν ειδικά εξασκημένοι τύποι. Που να φροντίζουν, αν ένα κείμενο τύχει να γραφτεί με κάποια δροσιά και κάποια χάρη, να το ψεκάζουν πριν τυπωθεί με ένα ειδικό σπρέι-ριζοσπαστίλας, ώστε να επανέρχεται στις σωστές προδιαγραφές. Για να μεταδίδει στον αναγνώστη αυτή την αφόρητη πλήξη, που ο Ριζοσπάστης την έχει εντάξει στο DNA του. Άλλωστε η απαγόρευση από τους ηγέτες του Περισσού, όπως άκουσα, της χρήσης του twitter και των παρόμοιων προγραμμάτων από τον κόσμο του κόμματος και τους βαθμοφόρους συμβαδίζει με τα προηγούμενα.
Αντίθετα έξω, σε δημόσια κτήρια, σε πανεπιστημιακούς χώρους και στη Βουλή επιτρέπονται τα χάπενινγκ, αναπάντεχες συμπεριφορές δηλαδή. Καταλήψεις όπου παραβιάζονται (ολ)ανοιχτές θύρες, χτίσιμο της πόρτας στο γραφείο ενός πρύτανη ή διάλυση μιας συνεδρίασης της Συγκλήτου, εμφανίσεις «στο ένα χέρι η φραντζόλα στο άλλο η μπουκάλα με το γάλα». Μηδαμινής αποτελεσματικότητας ενέργειες, μηδέν πολιτική απήχηση έξω από τον κόσμο των δικών μας και μάλιστα χαμηλής ποιότητας, πιστεύω. Γιατί πάντα θυμάμαι μια φίλη, βουτηγμένη στα νάματα της Κ.Ν.Ε. που επέμενε να μου κανοναρχεί ότι «ο κομμουνιστής είναι ποιητής κλπ».
Ακόμη πιο ενοχλητική όμως για εμένα είναι η άρνηση του Περισσού για τη διαφάνεια ως προς το ποιοι είναι οι χρηματοδότες κάθε κόμματος, το απλά «παρών» από μόλις τρεις βουλευτές στο κρίσιμο νομοσχέδιο για τη χρηματοδότηση των κομμάτων αντί για ένα συμπαγές όχι, η ενόχλησή τους για την προσπάθεια απευθείας προμήθειας αγαθών από τους παραγωγούς (εκτός από τις πατάτες μήπως έχουν πάρει είδηση για τη φριχτή κερδοσκοπία σε βάρος μας σχετικά με το ρύζι, για παράδειγμα, χωρίς να κάνει κάποιος κάτι;), ακόμη και η ξινίλα που έβγαλε το ελληνοφρενές φερέφωνο του Περισσού για τον κατατρεγμό του «δυστυχούς» Φωτόπουλου με εκπλήσσει! Και το χειρότερο, σε χώρους που το Κ.Κ.Ε. είναι κυριάρχος, δεν βλέπω ιδιαίτερη ευτυχία. Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για παράδειγμα τα παράπονα ήταν και είναι μεγάλα. Γίνεται λόγος για διακρίσεις, για λεφτά κάτω από το τραπέζι, κακή ποιότητα υπηρεσιών, τρομακτική ελάττωση τελικά των εργασιών και βέβαια πολλά ατυχήματα. Θάλασσα δηλαδή. Το χειρότερο από όλα είναι η αίσθηση πως περιμένουν να πάρουν δύναμη εκεί στον Περισσό από τη δυστυχία και την απελπισία μας, καθώς η μάζα προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα σάπιο εντελώς, αστικό καθεστώς. Σαν τους γύπες…
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει και αυτή τις μαύρες οπές της. Αναγνωρίζω ότι κατά καιρούς λένε πράγματα που πάνε κόντρα στα ρεύματα της εποχής και μετά αποδεικνύονται σωστά. Όπως η αντίθεσή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί έβλεπαν το φαγοπότι που γονάτισε την Ελλάδα και η επιμονή τους σε θέματα περιβάλλοντος. Χειροκροτώ τη στάση τους στο θέμα των μεταναστών γιατί είναι βέβαιο πως όποιος λέει μια καλή κουβέντα για τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους μόνο να χάσει έχει στον πολιτικό στίβο και η ιδέα για το κούρεμα των στεγαστικών δανείων αφού μειώθηκαν οι μισθοί είναι σωστή αν και δύσκολα υλοποιείται. Επίσης σωστή είναι και η διαπίστωσή τους πως οι Τράπεζες, ενώ παίρνουν χρήματα σε αντιστάθμισμα των όσων δανείων έσκασαν κανόνι, κυνηγούν με κάθε τρόπο και τους αντίστοιχους δανειολήπτες ώστε να πάρουν για δεύτερη φορά το ίδιο ποσόν! Όμως στα προγράμματα για το μέλλον τα χαλάμε. Δεν είδα μια μεθοδευμένη δουλειά, από ένα επιτελείο ειδικών, με αριθμούς και στοιχεία για την περίπτωση που αριστερές δυνάμεις θα φθάσουν να καθορίζουν τις τύχες της χώρας. Το να λέμε ότι θα πρέπει να κυνηγήσουμε τους εφοπλιστές είναι αστείο βέβαια, όχι γιατί είναι άγιοι αλλά γιατί έχουν τον τρόπο να ξεγλιστρούν σαν τον υδράργυρο.
Επίσης μου έκανε εντύπωση το άρθρο του κ. Δραγασάκη, υποτίθεται οικονομικού ογκόλιθου του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό (2/2/2012) εδώ στο protagon . Τρομακτικό (κυριολεκτώ) στην κενότητά του. Έχω πάντως τη γνώμη, και ξέρω πως πολλοί (κυρίως από μέσα) θα πουν ότι τρελάθηκα, πως είναι και θέμα ηγεσίας. Δηλαδή προέδρου. Μελαγχολώ όταν ακούω τον Αλέξη Τσίπρα να απαντάει στη Βουλή σαν Σαμαράς της Αριστεράς. Ήθελα ένα λόγο με μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό του φελιζόλ. Και έναν αρχηγό πολύ πιο πειστικό. Νομίζω πως εκείνο το «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά» τους πάει αρκετά αν θυμηθώ και το ότι τον Αύγουστο, παράτησαν το θέμα της Πλατείας Συντάγματος και πήγαν διακοπές. Και αν θυμηθώ επίσης ότι μέχρι πριν λίγο συζητούσαν και με το Άρμα του κ. Γιάννη Δημαρά. Τέτοια λιγούρικη στάση δεν την περίμενα. Για κάτι κλάσματα της μονάδας σε ψήφους, που συγκεντρώνει αυτό το κόμμα-φάντασμα, ξέχασαν μια μνημειώδη για την ασυναρτησία της συνομιλία που είχαν από το σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, τον 105.5, οι Γιωργος Κυρίτσης-Άγγελος Τσέκερης με τον κ. Δημαρά. Λωτοφάγοι.
Για τη Δημοκρατική Αριστερά μου φτάνει το ότι ένα από τα βασικά στελέχη τους είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε το σιχαμένο πρόγραμμα (δήθεν)ειδήσεων με τις ψευτο-διασημότητες, τις ανταποκρίσεις από τη Μύκονο κλπ του STAR. Και το πιο «συγκλονιστικό» από όλα ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που συνέλαβε εκείνες τις αξέχαστες εμφανίσεις της Πετρούλας. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι θα γίνει αν αποκτήσει η ΔΗΜΑΡ δικαίωμα για κάποια κυβερνητική θέση και στείλει αυτόν τον τύπο επάνω στην Ε.Ρ.Τ. Η σοβαροφάνεια του κ. Κουβέλη δεν με πείθει ενώ το ότι καλοδέχτηκαν στους κόλπους τους τόσους βουλευτές από το κόμμα του πράσινου ήλιου και μάλιστα φιλο-σημιτικούς είναι ένα ακόμη απωθητικό στοιχείο. Πασοκίλα και μάλιστα σημιτική σε κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερό; Έ όχι πια…
Αυτή βέβαια η εμμονή στην αρυτίδωτη εικόνα μια Αριστεράς αμόλυντης από τις ανθρώπινες αδυναμίες νομίζω πως κυριολεκτικά κυνηγάει μερικούς από εμάς. Όσους κυρίως δεν ανακατεύτηκαν με τα πίτουρα του καθημερινού (και ίσως αναγκαίου) πολιτικού πάρε-δώσε. Μόνο που θα έπρεπε σε αυτή την καθημερινότητα, κατά τη γνώμη μου, η Αριστερά να μην απουσιάζει διότι (συνήθως)«δεν συμφωνεί με τις διαδικασίες και δεν συμμετέχει από την αρχή» γιατί θα την ήθελα να είναι παρούσα και να έχω ενημέρωση για τα όσα συζητούν όταν εμείς δεν είμαστε εκεί μέσα.
Αλλά τα παράπονα δεν σταματούν εδώ.Έμεινα κατάπληκτος όταν ρώτησα έναν με αριστερή τοποθέτηση δημοσιογράφο γιατί δεν μάθαμε περισσότερα για την υπόθεση της κακοδιαχείρισης των χρημάτων του ΚΕΘΕΑ, όπου κατά τον κ. Λέανδρο Ρακιντζή, αντί για θεραπείες ναρκομανών πολλά χρήματα πήγαιναν σε δαπανηρά ταξίδια και υψηλές αμοιβές. Γιατί η απάντησή του ήταν ότι εκεί μέσα βρισκόταν πολλοί αριστεροί. Κάτι που μόνο με τη λέξη διαπλοκή μπορώ να το συνδέσω στο μυαλό μου. Επίσης δεν μπορώ για παράδειγμα αυτό το «ενδιαφερόμαστε και πονάμε μόνο για τους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που αποκαλούμε και συντρόφους». Έντονα αισθητό αυτό από τις τακτικές του Περισσού αλλά και οι άλλοι δεν πηγαίνουν πίσω. Όταν ρώτησα κάποιο πολύ καλό και έντιμο άνθρωπο, στενά συνδεδεμένο με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί στην περίπτωση του Σίμου Σεϊσίδη, όταν αυτός διασυρόταν από τα «ζώα» που τον φύλαγαν και τον φωτογράφιζαν γυμνό, με ακρωτηριασμένο το πόδι του και κυκλοφορούσαν τις φωτογραφίες του, δεν έλεγαν τίποτα στο σταθμό και στα έντυπά τους περιορίστηκε να κατεβάσει το κεφάλι και να παραδεχτεί ότι έτσι έγινε. Γενικότερα η αντίδραση στην κακομεταχείριση κάποιου στη φυλακή δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περνάει από κομματικά φίλτρα. Όπως δεν καταλαβαίνω τη λιγούρικη ή κακεντρεχή στάση που μερικές φορές κρατούν οι αριστεροί απέναντι στους άλλους. «Γιατί αυτοί να κάνουν διακοπές όταν εμείς περνάμε τόσο χάλια» έλεγε μια διαδηλώτρια του Π.Α.Μ.Ε. όταν είχαν μπλοκάρει την αποβίβαση τουριστών από τα κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά και ένας άλλος, από το ΣΥΡΙΖΑ, επέμενε ότι στις απεργίες των δημοσιογράφων «οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν πρέπει να παίζουν καν μουσική αλλά να εκπέμπουν ένα επίμονο ήχο που να γρατζουνάει τα αφτιά». Σαν να λέμε ότι αν ποτέ οι καταστηματάρχες κάνουν απεργία για τα τέλη του Δήμου θα πρέπει να αλείψουν και τα πεζοδρόμια με γράσο για να γλιστρούν οι διαβάτες!!!
Περιμένω να δω αν θα τολμήσει κάποιο από τα αριστερά κόμματα να βγάλει προεκλογικά κάτι σχετικά με την Αστυνομία. Θα την αφήσουν να συνεχίσει να αλωνίζει στους δρόμους και στις πλατείες; Θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα Μ.Α.Τ.; Η Αριστερά δεν θα απαιτήσει καν (κάτι που έπρεπε να είχε ήδη κάνει αν υπήρχε μεθοδευμένη δράση) να φορούν τα ατομικά διακριτικά με τους αριθμούς τους οι Αστυνομικοί όταν επιχειρούν;
Περιμένω να δω και αν θα ξαναμπλεχτούν στα ψηφοδέλτια της Αριστεράς κομματόσκυλα, ασήμαντοι και ρηχοί συνδικαλιστές, ηθοποιοί μυρωδιάδες της πολιτικής (ακόμη και το Κ.Κ.Ε δείχνει μια ροπή προς αυτούς), ενώ τον εξαιρετικό που θα συνεπάρει κόσμο η παρουσία του και θα είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας πες του ότι ακόμη τον ψάχνουμε (τον θέλουμε στ’ αλήθεια;). Και είναι πολύ πιθανό κάποιος να μου πει: Μα έχεις δει κάπου ιδανικούς αριστερούς ηγέτες, που να μην είναι ήδη πεθαμένοι ή μόνο χάρτινοι ήρωες μυθιστορημάτων και να σου έχουν μείνει στο μυαλό; Μπορώ λοιπόν, έστω και με δυσκολία, χωρίς ο νους να τρέξει σε εξωτικές χώρες, να πω ότι κάποτε εντυπωσιάστηκα από τον Σλάβο Ζίζεκ. Με μια παρουσία του εδώ σε ξέχειλη από κόσμο αίθουσα του Πολυτεχνείου για πολλές ώρες. Ακούραστος και εκρηκτικός, συναρπαστικός και ικανός να εμπνεύσει. Επίσης βρίσκω αξιοπρόσεκτη την παρουσία του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο (χωρίς βέβαια να ξεχνούμε και την απαράδεκτη για εμάς στάση του στον πόλεμο κατά της Σερβίας). Και ο δικός μας Κώστας Δουζίνας, καθηγητής στο University of London, με εργασίες σχετικές με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, νομίζω ότι όταν μιλάει δεν έχουν τα λόγια του καμία σχέση με τα όσα λέγονται από τους Τσίπρες και τους Σαμαράδες.
Εδώ όμως πρέπει πια να βάλω ένα τέλος αλλά το παράπονο που εκφράζει ο τίτλος παραμένει.
Ας ξεκινήσω από το παλιό και πιο θαλασσοδαρμένο καράβι. Ένα λοιπόν από τα προβλήματα που έχω απέναντι στο Κ.Κ.Ε. νομίζω πως είναι η αίσθηση ότι όσο και αν μεγαλώσω, εκεί στον Περισσό η ηγεσία θα είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία από εμένα. Και όταν την μεγάλη ηλικία δεν τη συνοδεύει η ανάλογη σοφία, βράστα. Σκουριασμένα μυαλά, αυτοαπομονωτισμός και μονότονα επαναλαμβανόμενες πρακτικές. Σαν διαδήλωση του Π.Α.Μ.Ε. Που είναι ένα νερόβραστο catwalk, μια παρέλαση δηλαδή στον ίδιο πάντα διάδρομο, ίδια εμφάνιση, σημαίες-καπέλλα-ρούχα-μουσική-συνθήματα σε κλασική διαδρομή: Ομόνοια-Σύνταγμα-Δεξιά προς την Αμαλίας και φύγαμε. Με κανένα δεν ερχόμαστε σε επαφή και οι αστυνομικοί δεν μας πειράζουν. Δεν ενδιαφερόμαστε να συμμετέχουμε σε διαλόγους για την Παιδεία και τέτοια, αποχωρούμε από την αρχή, μένουμε κλεισμένοι στον πύργο μας του Περισσού και περιμένουμε εκεί την επόμενη κυβέρνηση που θα είναι φυσικά πάλι χωρίς εμάς. Δεν θα απορήσω αν μάθω πως έχουν στο Σπίτι του Λαού συσσωρευμένα σε υπόγειες αποθήκες φασόλια, κουκιά, φακές, κόκκινες (φυσικά) πιπεριές τουρσί, για να μπορούν να είναι εκεί κλεισμένοι και αυτάρκεις για καιρό συζητώντας για την αποκατάσταση του Στάλιν. Όπως δεν θα απορήσω αν μάθω ότι στο Ριζοσπάστη, σε αυτό το τόσο ανιαρά γραμμένο έντυπο, υπάρχουν ειδικά εξασκημένοι τύποι. Που να φροντίζουν, αν ένα κείμενο τύχει να γραφτεί με κάποια δροσιά και κάποια χάρη, να το ψεκάζουν πριν τυπωθεί με ένα ειδικό σπρέι-ριζοσπαστίλας, ώστε να επανέρχεται στις σωστές προδιαγραφές. Για να μεταδίδει στον αναγνώστη αυτή την αφόρητη πλήξη, που ο Ριζοσπάστης την έχει εντάξει στο DNA του. Άλλωστε η απαγόρευση από τους ηγέτες του Περισσού, όπως άκουσα, της χρήσης του twitter και των παρόμοιων προγραμμάτων από τον κόσμο του κόμματος και τους βαθμοφόρους συμβαδίζει με τα προηγούμενα.
Αντίθετα έξω, σε δημόσια κτήρια, σε πανεπιστημιακούς χώρους και στη Βουλή επιτρέπονται τα χάπενινγκ, αναπάντεχες συμπεριφορές δηλαδή. Καταλήψεις όπου παραβιάζονται (ολ)ανοιχτές θύρες, χτίσιμο της πόρτας στο γραφείο ενός πρύτανη ή διάλυση μιας συνεδρίασης της Συγκλήτου, εμφανίσεις «στο ένα χέρι η φραντζόλα στο άλλο η μπουκάλα με το γάλα». Μηδαμινής αποτελεσματικότητας ενέργειες, μηδέν πολιτική απήχηση έξω από τον κόσμο των δικών μας και μάλιστα χαμηλής ποιότητας, πιστεύω. Γιατί πάντα θυμάμαι μια φίλη, βουτηγμένη στα νάματα της Κ.Ν.Ε. που επέμενε να μου κανοναρχεί ότι «ο κομμουνιστής είναι ποιητής κλπ».
Ακόμη πιο ενοχλητική όμως για εμένα είναι η άρνηση του Περισσού για τη διαφάνεια ως προς το ποιοι είναι οι χρηματοδότες κάθε κόμματος, το απλά «παρών» από μόλις τρεις βουλευτές στο κρίσιμο νομοσχέδιο για τη χρηματοδότηση των κομμάτων αντί για ένα συμπαγές όχι, η ενόχλησή τους για την προσπάθεια απευθείας προμήθειας αγαθών από τους παραγωγούς (εκτός από τις πατάτες μήπως έχουν πάρει είδηση για τη φριχτή κερδοσκοπία σε βάρος μας σχετικά με το ρύζι, για παράδειγμα, χωρίς να κάνει κάποιος κάτι;), ακόμη και η ξινίλα που έβγαλε το ελληνοφρενές φερέφωνο του Περισσού για τον κατατρεγμό του «δυστυχούς» Φωτόπουλου με εκπλήσσει! Και το χειρότερο, σε χώρους που το Κ.Κ.Ε. είναι κυριάρχος, δεν βλέπω ιδιαίτερη ευτυχία. Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για παράδειγμα τα παράπονα ήταν και είναι μεγάλα. Γίνεται λόγος για διακρίσεις, για λεφτά κάτω από το τραπέζι, κακή ποιότητα υπηρεσιών, τρομακτική ελάττωση τελικά των εργασιών και βέβαια πολλά ατυχήματα. Θάλασσα δηλαδή. Το χειρότερο από όλα είναι η αίσθηση πως περιμένουν να πάρουν δύναμη εκεί στον Περισσό από τη δυστυχία και την απελπισία μας, καθώς η μάζα προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα σάπιο εντελώς, αστικό καθεστώς. Σαν τους γύπες…
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει και αυτή τις μαύρες οπές της. Αναγνωρίζω ότι κατά καιρούς λένε πράγματα που πάνε κόντρα στα ρεύματα της εποχής και μετά αποδεικνύονται σωστά. Όπως η αντίθεσή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί έβλεπαν το φαγοπότι που γονάτισε την Ελλάδα και η επιμονή τους σε θέματα περιβάλλοντος. Χειροκροτώ τη στάση τους στο θέμα των μεταναστών γιατί είναι βέβαιο πως όποιος λέει μια καλή κουβέντα για τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους μόνο να χάσει έχει στον πολιτικό στίβο και η ιδέα για το κούρεμα των στεγαστικών δανείων αφού μειώθηκαν οι μισθοί είναι σωστή αν και δύσκολα υλοποιείται. Επίσης σωστή είναι και η διαπίστωσή τους πως οι Τράπεζες, ενώ παίρνουν χρήματα σε αντιστάθμισμα των όσων δανείων έσκασαν κανόνι, κυνηγούν με κάθε τρόπο και τους αντίστοιχους δανειολήπτες ώστε να πάρουν για δεύτερη φορά το ίδιο ποσόν! Όμως στα προγράμματα για το μέλλον τα χαλάμε. Δεν είδα μια μεθοδευμένη δουλειά, από ένα επιτελείο ειδικών, με αριθμούς και στοιχεία για την περίπτωση που αριστερές δυνάμεις θα φθάσουν να καθορίζουν τις τύχες της χώρας. Το να λέμε ότι θα πρέπει να κυνηγήσουμε τους εφοπλιστές είναι αστείο βέβαια, όχι γιατί είναι άγιοι αλλά γιατί έχουν τον τρόπο να ξεγλιστρούν σαν τον υδράργυρο.
Επίσης μου έκανε εντύπωση το άρθρο του κ. Δραγασάκη, υποτίθεται οικονομικού ογκόλιθου του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό (2/2/2012) εδώ στο protagon . Τρομακτικό (κυριολεκτώ) στην κενότητά του. Έχω πάντως τη γνώμη, και ξέρω πως πολλοί (κυρίως από μέσα) θα πουν ότι τρελάθηκα, πως είναι και θέμα ηγεσίας. Δηλαδή προέδρου. Μελαγχολώ όταν ακούω τον Αλέξη Τσίπρα να απαντάει στη Βουλή σαν Σαμαράς της Αριστεράς. Ήθελα ένα λόγο με μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό του φελιζόλ. Και έναν αρχηγό πολύ πιο πειστικό. Νομίζω πως εκείνο το «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά» τους πάει αρκετά αν θυμηθώ και το ότι τον Αύγουστο, παράτησαν το θέμα της Πλατείας Συντάγματος και πήγαν διακοπές. Και αν θυμηθώ επίσης ότι μέχρι πριν λίγο συζητούσαν και με το Άρμα του κ. Γιάννη Δημαρά. Τέτοια λιγούρικη στάση δεν την περίμενα. Για κάτι κλάσματα της μονάδας σε ψήφους, που συγκεντρώνει αυτό το κόμμα-φάντασμα, ξέχασαν μια μνημειώδη για την ασυναρτησία της συνομιλία που είχαν από το σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, τον 105.5, οι Γιωργος Κυρίτσης-Άγγελος Τσέκερης με τον κ. Δημαρά. Λωτοφάγοι.
Για τη Δημοκρατική Αριστερά μου φτάνει το ότι ένα από τα βασικά στελέχη τους είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε το σιχαμένο πρόγραμμα (δήθεν)ειδήσεων με τις ψευτο-διασημότητες, τις ανταποκρίσεις από τη Μύκονο κλπ του STAR. Και το πιο «συγκλονιστικό» από όλα ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που συνέλαβε εκείνες τις αξέχαστες εμφανίσεις της Πετρούλας. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι θα γίνει αν αποκτήσει η ΔΗΜΑΡ δικαίωμα για κάποια κυβερνητική θέση και στείλει αυτόν τον τύπο επάνω στην Ε.Ρ.Τ. Η σοβαροφάνεια του κ. Κουβέλη δεν με πείθει ενώ το ότι καλοδέχτηκαν στους κόλπους τους τόσους βουλευτές από το κόμμα του πράσινου ήλιου και μάλιστα φιλο-σημιτικούς είναι ένα ακόμη απωθητικό στοιχείο. Πασοκίλα και μάλιστα σημιτική σε κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερό; Έ όχι πια…
Αυτή βέβαια η εμμονή στην αρυτίδωτη εικόνα μια Αριστεράς αμόλυντης από τις ανθρώπινες αδυναμίες νομίζω πως κυριολεκτικά κυνηγάει μερικούς από εμάς. Όσους κυρίως δεν ανακατεύτηκαν με τα πίτουρα του καθημερινού (και ίσως αναγκαίου) πολιτικού πάρε-δώσε. Μόνο που θα έπρεπε σε αυτή την καθημερινότητα, κατά τη γνώμη μου, η Αριστερά να μην απουσιάζει διότι (συνήθως)«δεν συμφωνεί με τις διαδικασίες και δεν συμμετέχει από την αρχή» γιατί θα την ήθελα να είναι παρούσα και να έχω ενημέρωση για τα όσα συζητούν όταν εμείς δεν είμαστε εκεί μέσα.
Αλλά τα παράπονα δεν σταματούν εδώ.Έμεινα κατάπληκτος όταν ρώτησα έναν με αριστερή τοποθέτηση δημοσιογράφο γιατί δεν μάθαμε περισσότερα για την υπόθεση της κακοδιαχείρισης των χρημάτων του ΚΕΘΕΑ, όπου κατά τον κ. Λέανδρο Ρακιντζή, αντί για θεραπείες ναρκομανών πολλά χρήματα πήγαιναν σε δαπανηρά ταξίδια και υψηλές αμοιβές. Γιατί η απάντησή του ήταν ότι εκεί μέσα βρισκόταν πολλοί αριστεροί. Κάτι που μόνο με τη λέξη διαπλοκή μπορώ να το συνδέσω στο μυαλό μου. Επίσης δεν μπορώ για παράδειγμα αυτό το «ενδιαφερόμαστε και πονάμε μόνο για τους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που αποκαλούμε και συντρόφους». Έντονα αισθητό αυτό από τις τακτικές του Περισσού αλλά και οι άλλοι δεν πηγαίνουν πίσω. Όταν ρώτησα κάποιο πολύ καλό και έντιμο άνθρωπο, στενά συνδεδεμένο με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί στην περίπτωση του Σίμου Σεϊσίδη, όταν αυτός διασυρόταν από τα «ζώα» που τον φύλαγαν και τον φωτογράφιζαν γυμνό, με ακρωτηριασμένο το πόδι του και κυκλοφορούσαν τις φωτογραφίες του, δεν έλεγαν τίποτα στο σταθμό και στα έντυπά τους περιορίστηκε να κατεβάσει το κεφάλι και να παραδεχτεί ότι έτσι έγινε. Γενικότερα η αντίδραση στην κακομεταχείριση κάποιου στη φυλακή δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περνάει από κομματικά φίλτρα. Όπως δεν καταλαβαίνω τη λιγούρικη ή κακεντρεχή στάση που μερικές φορές κρατούν οι αριστεροί απέναντι στους άλλους. «Γιατί αυτοί να κάνουν διακοπές όταν εμείς περνάμε τόσο χάλια» έλεγε μια διαδηλώτρια του Π.Α.Μ.Ε. όταν είχαν μπλοκάρει την αποβίβαση τουριστών από τα κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά και ένας άλλος, από το ΣΥΡΙΖΑ, επέμενε ότι στις απεργίες των δημοσιογράφων «οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν πρέπει να παίζουν καν μουσική αλλά να εκπέμπουν ένα επίμονο ήχο που να γρατζουνάει τα αφτιά». Σαν να λέμε ότι αν ποτέ οι καταστηματάρχες κάνουν απεργία για τα τέλη του Δήμου θα πρέπει να αλείψουν και τα πεζοδρόμια με γράσο για να γλιστρούν οι διαβάτες!!!
Περιμένω να δω αν θα τολμήσει κάποιο από τα αριστερά κόμματα να βγάλει προεκλογικά κάτι σχετικά με την Αστυνομία. Θα την αφήσουν να συνεχίσει να αλωνίζει στους δρόμους και στις πλατείες; Θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα Μ.Α.Τ.; Η Αριστερά δεν θα απαιτήσει καν (κάτι που έπρεπε να είχε ήδη κάνει αν υπήρχε μεθοδευμένη δράση) να φορούν τα ατομικά διακριτικά με τους αριθμούς τους οι Αστυνομικοί όταν επιχειρούν;
Περιμένω να δω και αν θα ξαναμπλεχτούν στα ψηφοδέλτια της Αριστεράς κομματόσκυλα, ασήμαντοι και ρηχοί συνδικαλιστές, ηθοποιοί μυρωδιάδες της πολιτικής (ακόμη και το Κ.Κ.Ε δείχνει μια ροπή προς αυτούς), ενώ τον εξαιρετικό που θα συνεπάρει κόσμο η παρουσία του και θα είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας πες του ότι ακόμη τον ψάχνουμε (τον θέλουμε στ’ αλήθεια;). Και είναι πολύ πιθανό κάποιος να μου πει: Μα έχεις δει κάπου ιδανικούς αριστερούς ηγέτες, που να μην είναι ήδη πεθαμένοι ή μόνο χάρτινοι ήρωες μυθιστορημάτων και να σου έχουν μείνει στο μυαλό; Μπορώ λοιπόν, έστω και με δυσκολία, χωρίς ο νους να τρέξει σε εξωτικές χώρες, να πω ότι κάποτε εντυπωσιάστηκα από τον Σλάβο Ζίζεκ. Με μια παρουσία του εδώ σε ξέχειλη από κόσμο αίθουσα του Πολυτεχνείου για πολλές ώρες. Ακούραστος και εκρηκτικός, συναρπαστικός και ικανός να εμπνεύσει. Επίσης βρίσκω αξιοπρόσεκτη την παρουσία του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο (χωρίς βέβαια να ξεχνούμε και την απαράδεκτη για εμάς στάση του στον πόλεμο κατά της Σερβίας). Και ο δικός μας Κώστας Δουζίνας, καθηγητής στο University of London, με εργασίες σχετικές με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, νομίζω ότι όταν μιλάει δεν έχουν τα λόγια του καμία σχέση με τα όσα λέγονται από τους Τσίπρες και τους Σαμαράδες.
Εδώ όμως πρέπει πια να βάλω ένα τέλος αλλά το παράπονο που εκφράζει ο τίτλος παραμένει.
