Στο πλάι της μεγάλης πραγματικότητας των βοστονέζικων, του Τέξας, της Μανολάδας, των μαζικών απολύσεων, του Συνεδρίου του ΚΚΕ, περνάνε μερικά χαμηλά αλλά εξοργιστικά γεγονότα, που αποκαλύπτουν την παθολογία και το αθεράπευτο του ελληνικού πολιτικού συστήματος και προσωπικού.
Και ίσως αυτά ακριβώς τα δευτερεύοντα περιστατικά να συστήνουν το πεδίο μιας βαθύτερης επικαιρότητας. Ακριβώς στη συνθήκη καταστροφής της Κύπρου, ακριβώς τη στιγμή της τεράστιας κοινωνικής αναστροφής προς ένα μαζικοποιημένο κακό, όταν δηλαδή η κρίση μεταφράζεται σε τόσο μεγάλη κλίμακα, σε κοινωνική ενδοστροφή και μαχαίρι, ακριβώς στην τεταμένη και σύνθετη λύπη γι' αυτόν που ακόμα αισθάνεται... ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έρχεται στην ελληνική Βουλή, δεν συμμετέχει στην παραγωγή νομοθετικού έργου, δεν εισηγείται τίποτα, δεν κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. Αρνείται με φοβισμένη οίηση την επιτροπή της Βουλής που διερευνά τα της λίστας. Ο Γιώργος λείπει. Ευτυχώς, θα πουν οι κακεντρεχείς. Ας πληρώνεται για να μην κάνει τίποτα, αφού αυτό που έκανε τα πολλά χρόνια της πολιτικής του καριέρας ήταν καταστροφικό και εμπρηστικό. Περιέργως, όμως, το κεντρικό χαρακτηριστικό της πολιτικής του ιδιοσυστασίας ήταν ακριβώς αυτό: να λείπει. Κυρίως από τη νόηση, την πρακτική και το αίσθημα. Οταν εκλέχτηκε ως πρωθυπουργός, εκτός από την έλευση του ΔΝΤ και την κατοχύρωση του σκληροπυρηνικού νεοφιλελευθερισμού στη χώρα, και τη στιγμή του διαγγέλματος από το Καστελόριζο, μία από τις τολμηρές πράξεις του ήταν να παρατήσει το πολυτελές SUV με το οποίο μετακινούνταν και, σε μια κίνηση ύψιστου συμβολισμού, να υιοθετήσει το κακοσχεδιασμένο γιαπωνέζικο υβριδικό. Εκανε ένα νεύμα στην οικολογική βιομηχανία (που ανανεώνει και τους καρκίνους εκτός από τα προϊόντα και την ιδεολογία). Μια άλλη καινοτόμος πράξη του ήταν η εγκατάσταση ενός πολυάριθμου πληροφορικού στελεχικού πλήθους στο Μαξίμου, με το οποίο διοικούσε τη «διεφθαρμένη χώρα» και με το οποίο επέβαλλε μια νέα, θρησκόληπτη κουλτούρα: opengov, απογραφική υστερία και τρέλα από passwords και φόρμες, διαμόρφωσαν μια ηλεκτρονική γραφειοκρατία εξίσου αλλοπρόσαλλη και ανασχετική με την προγενέστερη χάρτινη. Μια επίσης μεγάλη επιλογή του ΓΑΠ ήταν η casual και συγχρόνως alternative ταυτότητα των προσώπων που σε κεντρικά υπουργεία οργάνωναν με ακατάσχετη επιμέλεια τη βύθιση. Ο εκπρόσωπος Τύπου, ο ΥΠΕΞ, ο Οικονομίας, ο Πολιτισμού, και οι άλλοι, δεν έβγαιναν από τους κομματικούς φραπέδες και τα τσιγάρα της Χαριλάου Τρικούπη. Πάνε πια οι ιδρωμένοι ΠΑΣΟΚοι του πατέρα του, τέλειωσαν οι πανεπιστημιακοί του Σημίτη, τώρα ανήλιαγοι γιάπηδες, φανατικοί μισάνθρωποι, σε σπάταλα και ωμά e-περιβάλλοντα. Η απουσία, το «άλλο» όπου κατοικούσε ο ΓΑΠ, εκφραζόταν με διάφορους μιμητικούς τρόπους: μίμηση του πολιτικού μέσα από τις θεσμικές ακρότητες, την ποινικοποίηση και διενοχοποίηση. Μίμηση του μεταρρυθμισμού μέσα από ένα φονταμενταλιστικό και πλαστό μοντερνισμό. Μίμηση υγείας και καθαρότητας μέσα από ένα δυσθεώρητο παραπολιτικό styling των αυλικών. Ο Γιώργος μαζικοποίησε τη σχολή της κατασκευής. Παπαγαλία των greeklish ομιλιών, προσεκτική ενδυματολογική σκηνοθεσία, τριπλές δρασκελιές στα μαρμάρινα νεοκλασικά σκαλιά των ελληνικών πολιτικών ανακτόρων. Ο Γιώργος έφερε τη σχολή της οφθαλμαπάτης σε μια χώρα που αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Γι' αυτό άλλωστε ψηφίστηκε πολλές φορές. Και ως χρισμένος από τον κ. Σημίτη φύλαρχος και ως δυναστικός αντίπαλος του Βενιζέλου και ως πρωθυπουργός και ως μνημονιακός τελεστής (στις προπέρσινες δημοτικές εκλογές, αν θυμάστε).
Ο Γιώργος ήταν ένας πιο υγιεινολαγνικός και καταπιεσμένος Ανδρέας, ένας πιο αθλητικός και αμόρφωτος Σημίτης, το έξυπνα επιλεγμένο ράγισμα στη συλλογισμένη ψυχή. Ο Γιώργος λείπει στην αργομισθία. Απαιτεί (και κερδίζει) μια ανεξήγητη επιείκεια απ' όλα τα κόμματα, μια τεράστια πολιτική αβροφροσύνη από τη Βουλή, μια εξόφθαλμη ασυλία από τον τόπο που κατέκαυσε. Εφερε το μέτρο της αγράμματης κόλασης, κατέστρεψε τις ανθρώπινες σχέσεις, διέλυσε κάθε συλλογική μέριμνα, αναπαρήγαγε ό,τι κακό ενείχε η χώρα που υποτίθεται μεταρρύθμιζε. Ο ΓΑΠ δεν ξέρει ελληνικά, αλλά ανανέωσε τις έννοιες με τις στρεβλωτικές μεταβάσεις. Επί των ημερών του η απελπισία μετοίκησε στην απάθεια, η πολιτική οργή στο νεοφασισμό, η πολιτική σκέψη στη θρησκοληψία, η εξυπνάδα στην αναρριχητική και αριβιστική επιδεξιότητα. Δεν έρχεται στη Βουλή, δεν πατά, δεν κατοικεί. Είδωλο ενός τόπου χαμένου που εκτοπίζει.
* Ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου