"Πώς να έρθω απόψε  /  Με τα χέρια μου άδεια;"
Η φωνή της γνωστής και πολύ δοκιμαζόμενης, στα σκυλάδικα, ντιζέζ της διαφήμισης γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών μάς παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις. Η τραγωδία της νονάς που δεν τολμάει να πάει στα βαφτισιμιά της χωρίς δώρα είναι πταίσμα σε σύγκριση με αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας. Το "κλάμα" της δεν μας συγκινεί επειδή προηγούνται άλλα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως: Υγεία, Παιδεία, ασφάλεια, απονομή δικαιοσύνης, οικονομία. Τα δελτία ειδήσεων, με τους αγανακτισμένους γιατρούς και τα απαράδεκτα επίπεδα εισοδημάτων τους, συμπλήρωσαν την εικόνα της οικονομικής κρίσης. Οι κραυγές διαμαρτυρίας των συναδέλφων για τις χρωστούμενες εφημερίες (από τον Νοέμβριο του 2012) σε συνδυασμό με τις μεγάλες περικοπές μισθών μας δεν συγκίνησε καθόλου το υπουργείο Υγείας. Τι να τις κάνουμε τις δηλώσεις του υπουργού μας ότι θα και θα και οπωσδήποτε θα; Με λόγια και ευχές δεν πληρώνεις τους λογαριασμούς και το τραπέζι σου δυστυχώς μένει άδειο!
Η δυσπιστία που δείχνουμε απέναντι στον τρόπο που απονέμει η Δικαιοσύνη το δίκιο του εργαζόμενού μας έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και μας κατακλύζει όλους. Οι νόμοι καταπατούνται από αυτούς που τους ψηφίζουν στη Βουλή. Οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη, οι αποφάσεις που κερδήθηκαν στα δικαστήρια, δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη. Οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις ενάντια στο σύστημα αδικίας κρίθηκαν παράνομοι. Οι μεγάλοι κλέφτες ζούνε στη χλιδή και εσένα σε πάνε μέσα για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ. Η αγανάκτηση για την ευκολία με την οποία το σύστημά μας ανέχεται το έγκλημα (οικονομικό, ποινικό), σε συνάρτηση με την έλλειψη εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη και τη μαλθακότητα απέναντι στην αναποτελεσματικότητα του νομικού συστήματος, πλαισιώνουν εύστοχα την εικόνα της δημοσιονομικής καταστροφής μας.
Πώς να έρθουμε απόψε στα σπίτια μας; Χωρίς δώρα για τα παιδιά μας; Μας χρωστάνε εφημερίες τόσων μηνών και οι υπεύθυνοι επαναλαμβάνουν σαν ρομποτάκια ότι φταίει άλλο υπουργείο. Τόσο πολύ νοιάζονται για την υγεία του λαού; Εμείς οι γιατροί πολλές φορές βγαίνουμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε για τις περικοπές και για τη μη πληρωμή των εφημεριών. Ο κόσμος και οι ασθενείς μας μάς αναγνωρίζουν τις θυσίες και τις υποχωρήσεις που κάνουμε για να μην βάλουμε σε κίνδυνο την υγεία τους. Το σύστημα όμως μας θεωρεί δεδομένους σε ό,τι αφορά τον μαλθακό τρόπο αντίστασής μας. Το υπουργείο Υγείας απαξιοί και να συναντήσει τους εκπροσώπους μας. Αν αύριο θα αλλάξουμε στυλ; Είμαστε Έλληνες πολίτες και έχουμε δικαιώματα. Μήπως θα μας αντιμετωπίσουν σαν τους μετανάστες που δέχθηκαν πυρά επειδή τόλμησαν να ζητήσουν τα χρωστούμενα μεροκάματα έξι μηνών εκεί στη Μανωλάδα; Ευτυχώς, εκτός κινδύνου νοσηλεύονται οι 29 μετανάστες που εργάζονταν στα χωράφια με τις φράουλες. Λέτε να μας κυνηγήσουνε και να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία;