Η αμετροέπεια ορίζεται ως
χαρακτηριστικό του βίου της νεότερης ελληνικής πολιτείας. Παρατήρηση,
που έρχεται σε αντίφαση με την κληρονομιά της έννοιας του μέτρου,
γεννημένης κάποτε σε τούτο το χώρο.
Καθόλου παράδοξο ωστόσο το γεγονός,
αν συνυπολογιστούν στις παραμέτρους διαμόρφωσης της νεοελληνικής
mentalite διαφόρων τύπων επιρροές και επιδράσεις (ρωμαϊκή, οθωμανική
κ.λπ.).
Η υπερβολή αποτελεί εκδήλωση και συμπεριφορά που διαπερνά το
σύνολο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Καθότι, όμως, η λαϊκή ρήση θέλει
το ψάρι να βρομάει εκ της κεφαλής, ένα ανασκάλεμα στάσεων και δράσεων
της εγχώριας μεταπολεμικής ελίτ (πολιτικής, οικονομικής κ.ο.κ.)
απασχολεί το παρόν κείμενο. Κυρίως επειδή «οι μεγάλοι» αναλαμβάνουν ρόλο
καθοδηγητή και διαμορφωτή του πλαισίου εντός του οποίου κινούνται «οι
μικροί» (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι τελευταίοι περιφέρονται άνευ
ευθύνης -ευθύνης, όχι συνενοχής- στην Ιστορία).
Πλείστα όσα παραδείγματα καταδεικνύουν ότι η υπερβολή αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο-υλικό στα χρόνια που δομήθηκε εκ νέου η Ελλάδα, πάνω στα αποκαΐδια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στο φουλ ο αυταρχισμός, ο συντηρητισμός, η τυπολατρία, η βία, η ανισότητα, η υποτέλεια.
Στο πηδάλιο της ξέφρενης κούρσας βρέθηκε η ανώτατη πολιτειακή αρχή, το Στέμμα.
