Μάθε παιδί μου … Έκθεση!

απο το Ιστολογιο Παλαια πολη...

(Κείμενο μαθητή από το Διαδίκτυο)

Έκθεση! Και μόνο που ακούς τη λέξη σε πιάνει μια ανατριχίλα. Μάλλον, σου θυμίζει τίτλο ψυχρού θρίλερ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σ’ αυτό το θρίλερ έχεις και έναν απ’ τους δευτερεύοντες ρόλους, του θύματος δηλαδή. Και μην μου πεις πως δεν αισθάνεσαι θύμα, όταν γράφεις έκθεση για το σχολείο. Σκέψου μόνο τη μέρα που γράφετε διαγώνισμα στην έκθεση. Από το πρωί ο καθένας κάνει τις δικές του προβλέψεις για το θέμα που θα πέσει. Είναι, όπως όταν το θύμα αναρωτιέται με τι όπλο θα το σκοτώσει ο δολοφόνος. Αφού θα πεθάνεις που θα πεθάνεις, τι κουράζεις το μυαλό σου με πιθανές προβλέψεις; Βέβαια αυτά είναι ψιλοπράγματα. Η σκηνή του εγκλήματος είναι αυτή που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Όταν δηλαδή ο δολοφόνος, ο φιλόλογος στην περίπτωσή μας, φτάνει στον τόπο του εγκλήματος : την τάξη. Μοιράζει τα θέματα και τότε αρχίζουμε να κλαίμε τα πρώτα θύματα. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας.

Θα αναρωτηθεί κανείς βέβαια, γιατί όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι μαθητές, αντιμετωπίζουν το γράψιμο μιας έκθεσης με τέτοιο τρόπο. Οι λόγοι είναι προφανείς για όλους εκτός από εκείνους που δεν καλούνται να γράψουν σχολική έκθεση.

Αρχικά, μας ζητούν τις περισσότερες φορές να γράψουμε αποδεικτικά δοκίμια σε επίσημο ύφος. Ανθρώπινα όντα από 15 έως 17 χρονών καλούνται να γράψουν κείμενα που ακόμα κι ο πρωθυπουργός τα αναθέτει σε ειδικούς για να τα γράψουν. Θέματα, όπως παγκοσμιοποίηση, εθνικισμός και λαϊκισμός, φανερώνονται μπροστά μας, για να τα αναπτύξουμε. Βέβαια απ’ την άλλη πλευρά, μας διατίθεται υλικό έτσι ώστε να αποκτήσουμε μια πρώτη επαφή με το θέμα. Απ’ την άλλη πλευρά αυτό το υλικό προστίθεται στο σύνολο κειμένων ως προς αποστήθιση. Φυλλάδια, βιβλία και άλλα φυλλάδια περιέχουν πράγματα που εφόσον τα αποστηθίσεις πιστά, θα γράψεις την τέλεια έκθεση.

Εκτός όμως από αυτούς υπάρχουν και άλλοι λόγοι μικρότερης σημασίας για τους οποίους δεν αισθανόμαστε ελεύθεροι, όταν γράφουμε μια σχολική έκθεση. Μέσα σ’ όλα τα όρια που μας θέτονται στην εφηβική ηλικία έχουμε και το όριο λέξεων. Αναγκαζόμαστε να επιστρατεύσουμε όσα ουσιαστικά, μετοχές και επίθετα ξέρουμε και να τα σκορπίζουμε μέσα στην έκθεση για να αυξηθούν οι λέξεις και στο τέλος την μετατρέπουμε σε μερικά άχρηστα φύλλα χαρτιού με αραδιασμένες λέξεις που δεν βγάζουν νόημα.

Η εικόνα του γραπτού είναι άλλη μια θλιβερή ιστορία. Επιβάλλονται καλά γράμματα και απαγορεύονται αυστηρώς μουτζούρες, μελανιές και βίαια σβησίματα. Στοιχεία, δηλαδή, που επιβεβαιώνουν ότι το κείμενο γράφτηκε από μαθητή και όχι από ένα μηχανισμό παραγωγής κειμένων. Αναρωτιέμαι αν μαζί με το στυλό μας μπορούμε να χρησιμοποιούμε και απορρυπαντικό ρούχων για να διατηρείται η λευκότητα του γραπτού μας.

Επειδή, όμως, συχνά μας κατηγορούν ότι μόνο να παραπονιόμαστε ξέρουμε, εμείς προτείνουμε μερικούς τρόπους με τους οποίους θα αποκτήσουμε μια διαφορετική άποψη για την έκθεση. Καλό θα ήταν να έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε ορισμένα απ’ τα θέματα που θέλουμε να αναπτύξουμε έτσι ώστε να μην χρειαζόμαστε άπειρες προμήθειες υλικού προκειμένου να γράψουμε μια παράγραφο. Σχετικά με το ύφος θα αισθανόμασταν πιο ελεύθεροι αν είχαμε την ευκαιρία να γράψουμε με το δικό μας ύφος ακόμα κι αν απείχε πολύ από το ύφος του Παπανούτσου. Όσο για την εικονική ποιότητα του γραπτού μας προτείνουμε τη χορήγηση ηλεκτρονικών υπολογιστών έτσι ώστε να χρησιμοποιούμε τον ορθογραφικό έλεγχο για να διατηρούνται τα μαλλιά των διορθωτών στη θέση τους.

Αυτές οι αλλαγές θα μας κάνουν να προσφέρουμε γραπτά 5 αστέρων, ευχάριστα στην ανάγνωση και ευκολοχώνευτα. Επειδή, όμως, οι προτεινόμενες αλλαγές ούτε καν που αχνοφαίνονται στο κοντινό μας μέλλον, θα περιοριστούμε στη σημερινή κατάσταση, ακόμα κι αν μας προκαλεί στομαχικές διαταραχές.

Σημείωση : Ναι το παρόν κείμενο αποτελεί σχολική έκθεση 

Οχι και τόσο αδιάφθοροι...

Η ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Την ιστορία μας την αφηγείται το business insider. Στις 17 Σεπτεμβρίου, το γερμανικό Υπουργείο Εργασίας απέστειλε to σχέδιο έκθεσης "Για τη φτώχεια και τον πλούτο " στους συναδέλφους του των άλλων υπουργείων.

Μόνο η τελική έκθεση θα δημοσιοποιείτο αφού πρώτα επικυρωνόταν από τη καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ,. Η αρχική έκθεση υποτίθεται ότι θα παρέμενε κρυφή. Διέρρευσε όμως σχεδόν αμέσως. Και περιείχε καφτά σημεία. Πολύ καφτά.

Η ογκώδης έκθεση (PDF, 535 σελίδες), περιέγραφε την σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι στη Γερμανία-μια πραγματικότητα που γίνεται πιο σκληρή χρόνο με το χρόνο.

Για παράδειγμα, το 1998, το πιο φτωχό 50% του πληθυσμού κατείχε το 4% του ιδιωτικού πλούτου, ενώ το πιο πλούσιο  10% το 45%. Το 2008, στο φτωχότερο 50% ανήκε μόνο το 1%, ενώ το πλουσιότερο 10% αύξησε το μερίδιό του στο 53%. Άλλες εκθέσεις καταλήγουν σε παρόμοια στοιχεία.

Η έκθεση για τη φτώχια  της στατιστικής υπηρεσίας της Γερμανίας έδειχνε ότι το "ποσοστό της φτώχειας" στη Γερμανία ακολουθεί ανοδική πορεία : το 2008, ήταν 15,5%. Το 2009 ήταν 15,6%, και το 2010 ήταν 15,8%. Ιδιαίτερα σκληρά χτυπήθηκαν  άνθρωποι κάτω των 65 ετών που ζούσαν μόνοι τους. Το ποσοστό φτώχειας σ’ αυτή την ομάδα πληθυσμού ήταν 36,1%. Στις μονογονεϊκές οικογένειες, ήταν 37,1%.

Η πόλη του Μονάχου δημοσίευσε τη δική της έκθεση της φτώχειας. Λαμβάνοντας υπόψη το υψηλό κόστος της ζωής στο Μόναχο, διαπιστώνουμε ότι σχεδόν το ένα πέμπτο των κατοίκων της πόλης ζει σε συνθήκες φτώχειας. Το  όριο φτώχειας στη Γερμανία είναι 940 ευρώ.

Τα στοιχεία αυτά συζητήθηκαν για λίγο δημόσια, και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και οι μεγαλύτερες εταιρείες καταναλωτικών προϊόντων προσαρμόστηκαν σ’ αυτά τα δεδομένα σχεδιάζοντας επιτυχείς εμπορικές  στρατηγικές στις αναπτυσσόμενες χώρες [βλέπε...." Η "φτωχοποίηση της Ευρώπης"].

Όμως η έκθεση  "Για τη φτώχεια και τον πλούτο " του Υπουργείου Εργασίας, όπως αναθεωρήθηκε από το Υπουργείο Οικονομίας, διέρρευσε στην Süddeutsche Zeitung, η οποία στη συνέχεια κάθισε και σύγκρινε τις δύο εκδόσεις, παρατηρώντας ότι η αρχική έκδοση είχε λογοκριθεί!

Ας ξεκινήσουμε από την εισαγωγή. Στη νέα έκδοση, η φράση, "Ο ιδιωτικός  πλούτος στη Γερμανία είναι πολύ άνισα κατανεμημένος," έχει διαγραφεί.

Η αρχική έκδοση επεσήμανε: "Ενώ οι μισθοί των  υψηλότερων  εισοδημάτων  αυξήθηκαν τα τελευταία  δέκαχρόνια , των χαμηλότερων που ακολούθησαν τον πληθωρισμό, μειώθηκαν. Ετσι η ψαλίδα των εισοδημάτων  μεγάλωσε", κάτι που θα μπορούσε να βλάψει" το αίσθημα δικαιοσύνης του λαού" και " να θέσει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή". Λέξεις εμπρηστικές, από ένα υπουργείο Εργασίας μιας συντηρητικής κυβέρνησης. Πολύ εμπρηστικές.

Τα παραπάνω λοιπόν, στη βερσιόν που δόθηκε για δημοσίευση στο γερμανικό τύπο αντικαταστάθηκαν από τη νέα διάλεκτο, που χρησιμοποιείται τόσο συχνά στη μάχη διάσωσης της Ελλάδας: πτώση των πραγματικών μισθών ήταν μια " έκφραση των διαρθρωτικών βελτιώσεων» στην αγορά εργασίας και δημιούργησε χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας για πολλούς ανέργους. "

Η έκθεση διαπιστώνει επίσης ότι η ωρομίσθια εργασία πολλών ανθρώπων που ζουν μόνοι τους και εργάζονται με πλήρη απασχόληση δεν ήταν αρκετή για να τους εξασφαλίσει τα προς το ζην. Αυτό "αυξάνει τη φτώχεια και αποδυναμώνει την κοινωνική συνοχή." Το σχόλιο αυτό έχει διαγραφεί και για το ζήτημα των χαμηλών μισθών  το μόνο που αναφέρεται είναι ότι "θα πρέπει να εξεταστεί με κριτικό πνεύμα."

Ακόμη και σε ορισμένα στοιχεία  έπεσε ψαλίδι, συμπεριλαμβανομένης και της  φράσης: " Ωστόσο, το 2010, πάνω από τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι στη Γερμανία εργάστηκαν για λιγότερα από € 7 την ώρα"

Πηγη   [--->]