απο το Ιστολογιο Παλαια πολη...
(Κείμενο μαθητή από το Διαδίκτυο)
Έκθεση! Και μόνο που ακούς τη λέξη σε πιάνει μια ανατριχίλα. Μάλλον, σου θυμίζει τίτλο ψυχρού θρίλερ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σ’ αυτό το θρίλερ έχεις και έναν απ’ τους δευτερεύοντες ρόλους, του θύματος δηλαδή. Και μην μου πεις πως δεν αισθάνεσαι θύμα, όταν γράφεις έκθεση για το σχολείο. Σκέψου μόνο τη μέρα που γράφετε διαγώνισμα στην έκθεση. Από το πρωί ο καθένας κάνει τις δικές του προβλέψεις για το θέμα που θα πέσει. Είναι, όπως όταν το θύμα αναρωτιέται με τι όπλο θα το σκοτώσει ο δολοφόνος. Αφού θα πεθάνεις που θα πεθάνεις, τι κουράζεις το μυαλό σου με πιθανές προβλέψεις; Βέβαια αυτά είναι ψιλοπράγματα. Η σκηνή του εγκλήματος είναι αυτή που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Όταν δηλαδή ο δολοφόνος, ο φιλόλογος στην περίπτωσή μας, φτάνει στον τόπο του εγκλήματος : την τάξη. Μοιράζει τα θέματα και τότε αρχίζουμε να κλαίμε τα πρώτα θύματα. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας.
Θα αναρωτηθεί κανείς βέβαια, γιατί όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι μαθητές, αντιμετωπίζουν το γράψιμο μιας έκθεσης με τέτοιο τρόπο. Οι λόγοι είναι προφανείς για όλους εκτός από εκείνους που δεν καλούνται να γράψουν σχολική έκθεση.
Αρχικά, μας ζητούν τις περισσότερες φορές να γράψουμε αποδεικτικά δοκίμια σε επίσημο ύφος. Ανθρώπινα όντα από 15 έως 17 χρονών καλούνται να γράψουν κείμενα που ακόμα κι ο πρωθυπουργός τα αναθέτει σε ειδικούς για να τα γράψουν. Θέματα, όπως παγκοσμιοποίηση, εθνικισμός και λαϊκισμός, φανερώνονται μπροστά μας, για να τα αναπτύξουμε. Βέβαια απ’ την άλλη πλευρά, μας διατίθεται υλικό έτσι ώστε να αποκτήσουμε μια πρώτη επαφή με το θέμα. Απ’ την άλλη πλευρά αυτό το υλικό προστίθεται στο σύνολο κειμένων ως προς αποστήθιση. Φυλλάδια, βιβλία και άλλα φυλλάδια περιέχουν πράγματα που εφόσον τα αποστηθίσεις πιστά, θα γράψεις την τέλεια έκθεση.
Εκτός όμως από αυτούς υπάρχουν και άλλοι λόγοι μικρότερης σημασίας για τους οποίους δεν αισθανόμαστε ελεύθεροι, όταν γράφουμε μια σχολική έκθεση. Μέσα σ’ όλα τα όρια που μας θέτονται στην εφηβική ηλικία έχουμε και το όριο λέξεων. Αναγκαζόμαστε να επιστρατεύσουμε όσα ουσιαστικά, μετοχές και επίθετα ξέρουμε και να τα σκορπίζουμε μέσα στην έκθεση για να αυξηθούν οι λέξεις και στο τέλος την μετατρέπουμε σε μερικά άχρηστα φύλλα χαρτιού με αραδιασμένες λέξεις που δεν βγάζουν νόημα.
Η εικόνα του γραπτού είναι άλλη μια θλιβερή ιστορία. Επιβάλλονται καλά γράμματα και απαγορεύονται αυστηρώς μουτζούρες, μελανιές και βίαια σβησίματα. Στοιχεία, δηλαδή, που επιβεβαιώνουν ότι το κείμενο γράφτηκε από μαθητή και όχι από ένα μηχανισμό παραγωγής κειμένων. Αναρωτιέμαι αν μαζί με το στυλό μας μπορούμε να χρησιμοποιούμε και απορρυπαντικό ρούχων για να διατηρείται η λευκότητα του γραπτού μας.
Επειδή, όμως, συχνά μας κατηγορούν ότι μόνο να παραπονιόμαστε ξέρουμε, εμείς προτείνουμε μερικούς τρόπους με τους οποίους θα αποκτήσουμε μια διαφορετική άποψη για την έκθεση. Καλό θα ήταν να έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε ορισμένα απ’ τα θέματα που θέλουμε να αναπτύξουμε έτσι ώστε να μην χρειαζόμαστε άπειρες προμήθειες υλικού προκειμένου να γράψουμε μια παράγραφο. Σχετικά με το ύφος θα αισθανόμασταν πιο ελεύθεροι αν είχαμε την ευκαιρία να γράψουμε με το δικό μας ύφος ακόμα κι αν απείχε πολύ από το ύφος του Παπανούτσου. Όσο για την εικονική ποιότητα του γραπτού μας προτείνουμε τη χορήγηση ηλεκτρονικών υπολογιστών έτσι ώστε να χρησιμοποιούμε τον ορθογραφικό έλεγχο για να διατηρούνται τα μαλλιά των διορθωτών στη θέση τους.
Αυτές οι αλλαγές θα μας κάνουν να προσφέρουμε γραπτά 5 αστέρων, ευχάριστα στην ανάγνωση και ευκολοχώνευτα. Επειδή, όμως, οι προτεινόμενες αλλαγές ούτε καν που αχνοφαίνονται στο κοντινό μας μέλλον, θα περιοριστούμε στη σημερινή κατάσταση, ακόμα κι αν μας προκαλεί στομαχικές διαταραχές.
Σημείωση : Ναι το παρόν κείμενο αποτελεί σχολική έκθεση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου