Όταν το κοινοβούλιο γίνεται θέατρο! Τότε πρέπει να μετατρέψουμε όλα τα θέατρα σε γενικές συνελεύσεις !

του Φοίβου Μαριά απο την Λεσχη...

Βουλή « versus » φοιτητικοί σύλλογοι-εργατικά σωματεία: Καθαρές και φαλκιδευμένες ψηφοφορίες και καταμετρήσεις ! Ή μήπως φαλκιδευμένες και καθαρές…

Ορισμένες φορές κάποια ζητήματα τα οποία μοιάζουν τεχνικής φύσεως επισκιάζονται από την « ουσία » των γεγονότων. Όμως τα «τεχνικής φύσεως » θέματα είναι βαθιά πολιτικά στην πραγματικότητα.

Το παρακάτω κείμενο σχολιάζει τον τρόπο διεξαγωγής της ψηφοφορίας στη βουλή στις 7/11/2012 κατά την διάρκεια υπερψήφισης των « νέων-τελευταίων-πρόσφατων κλπ. μέτρων ». Φυσικά η ουσία των μέτρων, η νέα αντικοινωνική επίθεση, ήταν και είναι πολύ πιο σημαντικά από τις όποιες λαθροχειρίες γίνανε κατα την ψηφοφορία για την αντισυνταγματικότητα ή όχι του νομοσχεδίου, των μέτρων κλπ. Γι αυτό το λόγο πιστεύουμε δεν δόθηκε η απαραίτητη προσοχή στο τι συνέβει στη διάρκεια αυτής της ψηφοφορίας. Σχεδόν 3 βδομάδες μετά και ενώ τα « πνεύματα έχουν ηρεμήσει » μπορούμε και πρέπει κατά την γνώμη μας να επανέλθουμε λίγο στο τι συνέβει. Αυτό προσπαθεί να κάνει το παρακάτω κείμενο το οποίο σημειωτέον γράφτηκε την ώρα της εξέλιξης  των γεγονότων αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να το δημοσιεύσουμε μόνο τώρα.

Τα σημερινά γεγονότα στη βουλή (Τετάρτη 7/11/2012) προκαλούν σε ορισμένους γέλια, σε άλλους δάκρυα και άλλους τους αφήνουν παγερά

αδιάφορους. Πολλοί φοιτητές ήδη ποστάρουν στο Facebook και στο tweeter σχόλια του τύπου :

« Έγινε και η βουλή θέατρο»,

« Έγινε και η βουλή τσίρκο »,

« Έγινε και η βουλή συνέλευση »,

« Έγινε και η βουλή φοιτητική συνέλευση »,

Και άλλα αντίστοιχα αυτό το μήκος κύματος.

Τί συνέβη ;

Τώρα έγινε το κοινοβούλιο « Δελφινάριο » ;

Τώρα έγινε το κοινοβούλιο « τσίρκο medrano » ;

Έγινε-είναι γενική συνέλευση η βουλή ; ή μήπως έγινε-είναι κάτι « άλλο », « ανώτερο » ;

Ποιά πολιτική ανάλυση κάνουμε επί του θέματος ;  Ποιά είναι η απάντησή μας ; Και κυρίως ποιά είναι η δική μας τοποθέτηση για το ζήτημα της δημοκρατίας ;

Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά και να γράψει ακόμη περισσότερα σε σχέση με τα σημερινά « κοινοβουλευτικά ευτράπελα ». Καταμετρήσεις που δεν γίνονται ή γίνονται με το μάτι, από τον πρόεδρο ο οποίος ανήκει παρεμπιπτόντως στην κυβερνητική πλειοψηφία, αλλοιώσεις αποτελεσμάτων κλπ. Αυτά και άλλα πολλά συνθέτουν το σκηνικό των σημερινών ευτράπελων.

Φυσικά δεν θα μπούμε στην ουσία των γεγονότων ούτε θα περιγράψουμε το τι συνέβη διότι μπορεί κανείς να τα πληροφορηθεί εύκολα και με ακρίβεια μέσω internet [1].

Δεν θα αναφερθούμε στο γεγονός ότι η ονομαστική ψηφοφορία έπρεπε να διεξαχθεί (κανονικά) μέσα σε 10 λεπτά, ο Μεϊμαράκης επέβαλε διακοπή 30 λεπτών και τελικά οι βουλευτές ψηφίσαν περίπου 1.5 ώρα μετά…! Λεπτομέρειες, φυσικά αποτελούν και τα φαινόμενα των « αλεξιπτωτιστών ». Δηλαδή, στο μεσοδιάστημα της διακοπής η τρόικα εσωτερικού « έφερνε τραίνα ». Με αλεξίπτωτα, μ’αεροπλάνα και βαπόρια, με ταξί, με αυτοκίνητα, με τα πόδια και με κάθε άλλο τρόπο φρόντισε να κινητοποιήσει και να φέρει τους απόντες-κοιμώμενους αλεξιπτωτιστές βουλευτές (οι μέθοδοι αυτοί μήπως δεν είναι προσφιλείς και στις καθεστηκυία παρατάξεις στα πανεπιστήμια αλλά και αλλού… σε ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα κλπ. ; ). Η βουλή και ειδικά τα έδρανα της πλειοψηφίας γέμισαν για να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Έτσι και έγινε.

Ούτε θα ανατρέξουμε στην ιστορία για να θυμηθούμε αντίστοιχες λαθροχειρίες σε κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες ή ακόμη και εκλογές προέδρων δημοκρατίας με σημαδεμένα έγχρωμα ψηφοδέλτια και απαγωγές καλπών (1985). Αυτές είναι συνήθεις πρακτικές στην βουλή με την διαφορά ότι λόγω του οριακού των σημερινών καταστάσεων, πλέον όλοι τα παρατηρούμε με άλλο μάτι ή έστω έτσι οφείλουμε να κάνουμε κατα την γνώμη μας.

Καλούμε, λοιπόν, απλώς να αναρωτηθεί κανείς 2-3 πράγματα.

Πρώτον, τι θα πούνε τα ΜΜΕ και ειδικά το ΜΕΓΚΑ, ο ΣΚΑΙ, ο Πρετεντέρης, ο Παπαδημητρίου, ο Μανδραβέλης ο Πορτοσάλτε, ο Καψής, η Τρέμη αλλά και τόσοι άλλοι και άλλες μεγαλοκαρχαρίες δημοσιογράφοι του σιναφιού τους.

Θα κάνουνε γαργάρα το τι συνέβη !

Δεύτερον ας σκεφτούμε και ας συγκρίνουμε αυτά που γίνονται στο « λίκνο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας », στο κοινοβούλιο, με τις ψηφοφορίες και τις καταμετρήσεις οι οποίες γίνονται σε φοιτητικούς συλλόγους, εργατικά σωματεία κλπ. σε συνελεύσεις και εκλογές αυτών των μορφωμάτων-φορέων.

Κάποιοι κατηγορούν και κατηγορούσαν ότι στις συνελεύσεις φοιτητών και εργαζομένων « δεν γίνονται καταμετρήσεις », « γίνονται λαθροχειρίες στις καταμετρήσεις », « μπαίνει και ψηφίζει όποιος θέλει », « κάποιοι γίνονται παράνομα όμηροι κάποιων επαγγελματιών συνδικαλιστών και κομματόσκυλων » και άλλα τέτοια πολλά.. Δεν θα επεκταθούμε δίνοντας παραδείγματα ή εξηγώντας πως λειτουργούν συνήθως τα σωματεία, οι σύλλογοι, οι συνελεύσεις κλπ. Όποιος όμως έχει περάσει έστω και μία φορά από τέτοιες διαδικασίες και συγκρίνει αυτά που έχει δει στις συνελεύσεις με τα σημερινά στην βουλή ξέρει πάρα πολύ καλά ότι οι σύλλογοι, τα σωματεία, οι συνελεύσεις κλπ. είναι (στην συντριπτική τους πλειοψηφία ειδικά όταν λειτουργούν ορθώς) έτη φωτός πιο δημοκρατικά στην λειτουργία τους, με τεράστιο αυτοσεβασμό στους συμμετέχοντες και στις δημοκρατικές λειτουργίες και διαδικασίες.

Εν κατακλείδι, στο επόμενο μεγάλο φοιτητικό ή εργατικό κίνημα (διότι θα υπάρξουν με μαθηματική ακρίβεια τέτοια και πολύ σύντομα μάλιστα) όταν θα βρεθεί σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο κάποιος συναγωνιστής φοιτητικής παράταξης ή κάποιου εργατικού σωματείου όπως αυτό της χαλυβουργίας κλπ. του φοιτητικού συλλόγου Ιατρικής, Ηλεκτρολόγων, ΣΕΜΦΕ κλπ. για να μεταφέρει την δημοκρατική απόφαση της γενικής συνέλευσης του συλλόγου του-σωματείου του, για να υπερασπιστεί μία κατάληψη, μία απεργία κλπ. εάν κάποιος από τους « γνωστούς-αγνώστους », όπως ο Άδωνις (της καρδιάς μας ! πλέον…), όπως ο Ψαριανός, όπως ο Λοβέρδος και όποιος άλλος σαν αυτούς από το κόμμα τους ή από άλλο κόμμα, ή ο Μανδραβέλης, ο Πορτοσάλτε ή άλλος δημοσιογράφος, εάν λοιπόν τολμήσει κανείς τους να αμφισβητήσει μια δημοκρατική απόφαση απεργίας ή κατάληψης, εάν τολμήσει να αμφισβητήσει τον τρόπο διεξαγωγής της ψηφοφορίας ή το αποτέλεσμα κάποιας καταμέτρησης τότε θα πρέπει ο συναγωνιστής να θυμίσει στους « κατήγορους », στους γνωστούς επαγγελματίες λασπολόγους και συκοφάντες, σε αυτούς που κατέστρεψαν το παρόν μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας, θα πρέπει να τους θυμίσει τα σημερινά γεγονότα και ειδικά τις επαίσχυντες ψηφοφορίες και καταμετρήσεις που οι ίδιοι διεξάγουν στην βουλή. Αυτοί κάνουν φαλκιδευμένες ψηφοφορίες και κλέβουν στις καταμετρήσεις (και όχι μόνο…).

Η δημοκρατία δεν είναι μία απλή περιοδική πράξη, δηλαδή ψηφίζουμε μία φορά κάθε τόσα χρόνια/μέρες κλπ. και στο ενδιάμεσο « όλα βαίνουν καλώς » με τις αποφάσεις-την εξουσία στα χέρια αυτών που ψηφίστηκαν. Η δημοκρατία είναι ένας διαρκής αγώνας, μία καθημερινή μάχη. Έχοντας κατα νού τα παραπάνω πρέπει να αναρωτηθούμε και να αναδείξουμε ποιός υπερασπίζεται την δημοκρατία και ποιός την υποσκάπτει ;

Διότι εμείς εφαρμόζουμε και υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία, την πιο βαθιά και πραγματική δημοκρατία την άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων. Αυτοί αντίθετα καταπατούν την δημοκρατία και την εξευτελίζουν για να παίζουν τα οικονομικά παιχνίδια τους και για να στρώνουν το δρόμο σε κάθε είδους φασιστικά μορφώματα τα οποία πατάνε πάνω σε αυτά τα φαινόμενα για να αποτελειώσουν την δημοκρατία, που τόσο μισούν. Μόνη λύση για μας απέναντι σε όλα αυτά είναι η εμβάθυνση και η ποιοτική αναβάθμιση της δημοκρατίας.

Τέλος, με άλλα λόγια και για να δανειστούμε-παραφράσουμε λίγο ένα σύνθημα του Μάη :

Όταν το κοινοβούλιο γίνεται θέατρο !

Τότε πρέπει να μετατρέψουμε όλα τα θέατρα σε γενικές συνελεύσεις (κοινοβούλια) !

ΥΓ 1 : Κατά την γνώμη μας το ζήτημα της δημοκρατίας, της ποιοτικής της αναβάθμισης, του βαθέματός της και των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών οι οποίες (θα πρέπει να) εμπνέονται και (να) έχουν ως αφετηρία τις εμπειρίες-προτάσεις του κινήματος (κινήματα πλατειών, αγανακτησμένων, occupy κλπ.) πρέπει να αποτελέσουν κεντρικό στοιχείο ενός (μεταβατικού και ταυτόχρονα αυτοτελούς) αντικαπιταλιστικού προγράμματος με στόχο την κομμουνιστική προοπτική (Φυσικά αυτό το θέμα δεν είναι αυτοτελές αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ζήτημα της οικονομικής και της πολιτικής εξουσίας κλπ.). Ταυτόχρονα αυτό το ζήτημα είναι και μία εκ των πολλών (και αναγκαίων) ασπίδων προστασίας ενάντια στις αντίπαλες φασίζουσες και φασιστικές πολιτικές προτάσεις και μορφώματα. Έχουμε την εντύπωση ότι δεν έχει τύχει ακόμη της αρμόζουσας σημασίας και διαλόγου από τον χώρο μας και θεωρούμε ότι θα πρέπει να γίνουν βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ορισμένες σκέψεις αυτού του κειμένου έστω και με αποσπασματικό και μερικό τρόπο προσπαθούν να συνεισφέρουν σε αυτό το διάλογο.

ΥΓ 2 : Φυσικά το βασικό δεν είναι αν τα μέτρα είναι αντισυνταγματικά ή αν παραβιάστηκε ο κανονισμός της βουλής ή αν ακόμη  ο πρόεδρος της βουλής έκλεψε στην καταμέτρηση. Όμως είναι κεντρικό κατά την γνώμη μας να αναλύσουμε τις συνέπειες του βιασμού αυτής της έστω άρρωστης και προβληματικής ελληνικής αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να είμαστε σε θέσει να δώσουμε απαντήσεις (αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες κλπ.) Επιπλέον « τεχνικά θέματα » (μία ψηφοφορία, καταμέτρηση κλπ.) είναι στην ουσία κυρίως πολιτικά και ζητήματα ουσίας.

ΥΓ 3 : Και για να μην πει κανείς ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα επειδή είμαστε « τριτοκοσμική χώρα » ή επειδή είμαστε « ανατολίτες » και δεν έχουμε ακόμη πλήρως « ενσωματωθεί στην δύση » ή « εμπεδώσει το ευρωπαικό κεκτιμένο » να πληροφορήσω απλά ότι και άλλα κοινοβούλια στο δυτικό καπιταλισμό (βλέπε Γαλλία, Αγγλία) είναι το ίδιο και χειρότερα ορισμένες φορές τσίρκα απ’ότι η ελληνική βουλή. Επιφυλάσσομαι να γράψω κάτι πάνω σε αυτό στο μέλλον.

[1] : http://www.newsbomb.gr/politikh/story/250496/vinteo-praxikopima-sti-voyli

* Η πρώτη φωτογραφία στην αρχή του άρθρου είναι στιγμιότυπο από την επίμαχη ψηφοφορία.

Η δεύτερη φωτογραφία είναι από το Μάη ΄68  έξω από το θέατρο  Odéon του Παρισιού το οποίο είχε μετατραπεί σε χώρο γενικής συνέλευσης κατά την διάρκεια του κινήματος.

Η τρίτη φωτογραφία είναι επίσης από το Μάη ΄68. Είναι φωτογραφία από το εσωτερικό του θεάτρου Odéon κατά την διάρκεια μία γενικής συνέλευσης.

Ελλάδα: Μόνο η διαγραφή του χρέους μπορεί να επιφέρει μία αρχή λύσης...

του Jacques Sapir** μεταφραση του Φοίβου Μαριά για τη Λεσχη...

Η Ελλάδα είναι, ξανά, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το πρόβλημα το οποίο φαίνεται να τίθεται είναι να μάθουμε αν οι ευρωπαίοι πιστωτές θα αποδεχτούν να πληρώσουν, ακόμη (επιπλέον*), το ποσό των 44 δις για αυτή την χώρα. Ας διαλύσουμε αμέσως αυτό το ψεύτικο σασπένς, η απάντηση είναι « ναι ». Αλλά αυτό θα είναι αποτελεσματικό ; Η απάντηση είναι καθαρά « όχι ».

Προσθέτοντας στο χρέος και άλλο χρέος δεν εξυπηρετείται αυστηρώς τίποτα αλλά θα συμβάλει στο να επιβαρύνει το λογαριασμό των ευρωπαίων φορολογουμένων μέσα σε μία περίοδο γενικής ύφεσης. Μετά την αναδιάρθρωση των 107 δις των ιδιωτικών χρεών αυτής της άνοιξης, το ελληνικό δημόσιο χρέος φτάνει σήμερα τα 287 δις ευρώ. Είναι σημαντικό ποσό, συγκρινόμενο με το ΑΕΠ της χώρας. Εάν της χορηγηθούν τα απαιτητά 44 δις, από τα οποία ένα μέρος έπρεπε ήδη στην πραγματικότητα να έχει καταβληθεί από τον Ιούνιο του 2012, φτάνουμε τα 331 δις. Αυτά αντιπροσωπεύουν 168% του ΑΕΠ (197,1 δις ευρώ) στο τέλος του 2012. Κι όμως, οι ειδικοί των αγορών εκτιμούν, εν γένει, ότι ένα δημόσιο χρέος θέτει σοβαρά προβλήματα αν ξεπερνά το 120%. Παίρνοντας υπόψη την μείωση του ΑΕΠ στην Ελλάδα, αυτό θα συνεπαγόταν ότι το ποσό αυτού τού τελευταίου (του χρέους*) μειώνεται, από 276 δις το πρώτο τρίμηνο του 2009 σε 236.5 δις σήμερα. Βλέπουμε ότι είμαστε μακριά του λογαριασμού (ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται*).

Γράφημα 1

(Εξέλιξη του ονομαστικού ΑΕΠ. Με ανοιχτό μπλέ το ΑΕΠ σε σταθερές τιμές σε 4 συνεχόμενα τρίμηνα. Με σκούρο μπλέ το ποσοστό ανάπτυξης σε 4 συνεχόμενα τρίμηνα. Ο αριστερός άξονας είναι σε δις ευρώ ενώ ο δεξιός σε επι τοις εκατό ποσοστό.)*

Το βάρος των τόκων σε αυτά τα 168% (του ΑΕΠ*) (με ένα μέσο επιτόκιο περίπου στο 5%) αντιπροσωπεύει λοιπόν 8.4% του ΑΕΠ και αυτό εκτός από κάθε αποπληρωμή του κεφαλαίου. Είναι καθαρό ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξαναβρεί, σε αυτές τις συνθήκες, ένα επίπεδο αποκαλούμενο « υποστηρίξιμο » για το χρέος της. Ένα χρέος για να αποκαλείται υποστηρίξιμο, πρέπει και το ποσοστό του σε σχέση με το ΑΕΠ να μην αυξάνεται με τον χρόνο. Αυτό ισοδυναμεί με το να πούμε ότι το κλάσμα (χρέος/ΑΕΠ) μετατρέπεται με δυναμικό τρόπο μέσα από το κλάσμα (έλλειμμα/μεταβολή του ονομαστικού ΑΕΠ). Σήμερα, έχουμε ένα ονομαστικό ΑΕΠ το οποίο μειώνεται με ένα ρυθμό -8% ανά χρόνο. Θα έπρεπε λοιπόν η Ελλάδα να κάνει (έχει*) πλεονάσματα του 8%, και με αυτό το πλεόνασμα αποπληρώνει το χρέος της, ούτως ώστε να αποφύγει να το δει να αυξάνεται ξανά. Όμως θα κάνει (έχει*) στην πραγματικότητα -8.5% έλλειμμα. Θα είναι λοιπόν ένα σοκ 16.5% του ΑΕΠ που θα πρέπει να επιβληθεί. Αυτά τα ποσά μιλάνε από μόνα τους για το τρελό σημείο που φτάσαμε σε ότι αφορά την κατάσταση της Ελλάδας.

Η μερική διαγραφή του χρέους και το κόστος της για την Γαλλία.

Η ημερομηνία του 2022, η οποία σήμερα υπολογίζεται από το ΔΝΤ, για μία επιστροφή σε ένα βάρος (της τάξης του*) 120% του ΑΕΠ είναι τελείως απατηλή, και αυτό όλοι, εκτός από τους νάνους των Βρυξελλών, το ξέρουν. Οι προτεινόμενες λύσεις εκ των οποίων ορισμένες θα υιοθετηθούν πιθανώς αυτή την Τρίτη το βράδυ, όπως η επιμήκυνση των προθεσμιών αποπληρωμής, η καταβολή στην Ελλάδα των τόκων τους οποίους εισέπραξε η ΕΚΤ (περίπου 0.754 δις ευρώ), είναι τελείως απατηλές και μαρτυρούν μια διαχείριση αυτής της κρίσης με μία λογική του τύπου « μέρα με την μέρα » (αποσπασματική*). Ακόμη και το ΔΝΤ το λέει. Η μόνη λύση αποτελείται στην πραγματικότητα από μία διαγραφή του μισού χρέους, αλλά αυτό θα είχε ένα κόστος για την Γαλλία.

Αυτή η τελευταία (η Γαλλία*) είναι στην πραγματικότητα δεσμευμένη με (κεφάλαια*) ύψους 65 δις ευρώ, εκ’των οποίων 11,6 δις καταβεβλημένων διμερών δανείων, η συμβολή στον EFSF, οι « υπερεγγυήσεις » στα δάνεια τα οποία παραχωρήθηκαν από τον EFSF (αναφέρονται στο PLFR [α]) και η συμμετοχή στον λογαριασμό TARGET-2 [β] ο οποίος αφορά την Ελλάδα. Μία διαγραφή του 50% του ελληνικού χρέους θα κόστιζε λοιπόν άμεσα στο κράτος 32 δις ευρώ (1.6% του ΑΕΠ). Αλλά αυτό το κόστος θα είχε για αντάλλαγμα να μειώσει το βάρος των τόκων που βαραίνουν την Ελλάδα κατά περίπου 4.25%. Τα επιτόκια μπορούνε επίσης να γίνουν αντικείμενο  επαναδιαπραγμάτευσης. Με επιτόκια του 2%, θα καταφέρναμε 1.68% του ΑΕΠ να πηγαίνει για την αποπληρωμή των τόκων. Φυσικά, και την ίδια στιγμή, θα έπρεπε και άλλα μέτρα να παρθούν για να ξαναβρεί η ελληνική οικονομία το γρηγορότερο τον δρόμο μίας ισχυρής ανάπτυξης, διότι η « εσωτερική υποτίμηση » εάν οδήγησε σε μία ισχυρή συστολή των εισαγωγών δεν ντόπαρε (αύξησε*) καθόλου τις εξαγωγές.

Γράφημα 2

(Ελλάδα: Εξωτερικό εμπόριο. Αξία εξαγωγών και εισαγωγών, με βάση το 100 (το οποίο αντιστοιχεί τον γενάρη του 1999). Με μπλέ οι εξαγωγές, με γκρί οι εισαγωγές.)*

Ανάμεσα σε αυτά τα μέτρα, ο Patrick Artus προτείνει να μετατραπεί η Ελλάδα σε μία τεράστια ειδική οικονομική ζώνη (zone franche)  για να προσελκύσει επενδύσεις [1]. Το πρόβλημα είναι λοιπόν ότι αυτό το παράδειγμα θα μιμηθεί πιθανότατα η Πορτογαλία, μετά η Ισπανία και θα μπούμε έτσι σε μία διάλυση όλων των κανονισμών της Ε.Ε. Άλλες λύσεις είναι εφικτές, όπως η χαλάρωση των « Μνημονίων » με την αφαίρεση ορισμένων μέτρων που εμπεριέχουν. Είναι επίσης προφανές ότι πρέπει να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, ειδικά στον τομέα των δημοσίων υποδομών. Όλα αυτά υπολογίστηκαν εδώ και περίπου δύο χρόνια [2]. Στην πραγματικότητα, μία μαζική υποτίμηση της Ελλάδας, συνοδευόμενη από μέτρα για να αναθερμάνουν η τραπεζική πίστωση και οι δαπάνες της ζήτησης, θα αποτελούσαν-με μεγάλη απόσταση-την καλύτερη λύση. Αυτό, παρά ταύτα, συνεπάγεται την έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ. Προς το παρόν, παρά ταύτα, δεν υπάρχει πλειοψηφία ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη για ένα τέτοιο σενάριο. Η διαγραφή του 50% του ελληνικού χρέους δεν αποτελεί από μόνη της παρά μόνο μία προσωρινή ανάσα οξυγόνου. Αλλά έστω θα έχουμε κάνει κάτι το χρήσιμο για τον ελληνικό πληθυσμό που το χρέος μειώνει (καταβαραθρώνει*) σε μία φρικτή μιζέρια.

Ο Σόλωνας, ο μεγάλος νομοθέτης και πατέρας της αθηναϊκής δημοκρατίας, ψήφισε το 593π.Χ. την διαγραφή των χρεών, την σεισάχθεια, η οποία επιπλέον απαγόρευε της σκλαβιά για χρέη. Σήμερα δεν είναι πλέον μόνο οι αθηναίοι αλλά ολόκληρη η Ελλάδα, η οποία, από τα γεγονότα, υποδουλώνεται από τα χρέη. Η διαγραφή του 50% του χρέους χωρίς αντίτιμο θα ήταν μία ιδρυτική πράξη για την ευρωπαϊκή δημοκρατία, για τις σχέσεις ανάμεσα στα έθνη της Ε.Ε. και για τον ελληνικό λαό.

μετάφραση : Φοίβος Μαριάς

Πηγή : Δημοσιεύτηκε στις 20 Νοεμβρίου 2012 στα γαλλικά στο http://russeurope.hypotheses.org/522
[1] Le Figaro, 19 novembre 2012, http://www.lefigaro.fr/conjoncture/2012/11/19/20002-20121119ARTFIG00700-artus-la-grece-n-est-ni-l-irlande-ni-l-espagne.php
[2] Βιβλίο του Jacques Sapir, Πρέπει να βγούμε από το ευρώ ; (Faut-il sortir de l’Euro ?) εκδόσεις, Le Seuil, Paris, 2012. Μία σύντομη περίληψη του εν λόγω βιβλίου του στα ελληνικά εδω : http://contramee.wordpress.com/2012/04/25/%CE%B5%CE%AC%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E-jacques-sapir/
Σημείωση του μεταφραστή : *
[α] υποσημείωση του μεταφραστή, PLFR είναι το αντίστοιχο του μεσοπρόθεσμου του γαλλικού προϋπολογισμού*
[β] υποσημείωση του μεταφραστή
http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/PaymentsSystems/largepayments.aspx
http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/PaymentsSystems/default.aspx
**O Jacques Sapir είναι οικονομολόγος, καθηγητής στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS), διευθυντής σπουδών και διευθυντής του εργαστηρίου το οποίο ίδρυσε ο μεγάλος μαρξιστής  οικονομολόγος Σάρλ Μπετελέμ (Charles Bettelheim).
Άλλα άρθρα του Jacques Sapir μεταφρασμένα στα Ελληνικά: http://www.rednotebook.gr/details.php?id=7772