Νίκος Μιχαλολιάκος: Η ενανθρωπισμένη υπόσταση του Παραλόγου...

απο Jungle - Report...

Κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες το νέο βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» από τις εκδόσεις «Πόλις». Το βιβλίο παρουσιάζει πληθώρα στοιχείων που περιγράφουν την πορεία της οργάνωσης από το ξεκίνημά της και τις ιδεολογικές ρίζες της, μέχρι τις μέρες μας, και οδηγεί σε μία πληρέστερη κατανόηση των λόγων που κατέληξε η ελληνική κοινωνία να κινδυνεύει σήμερα από τη ναζιστική απειλή.

Το άρθρο μας ωστόσο δεν εστιάζει στην παρουσίαση και κριτική του βιβλίου, πέρα από την ένθερμη προτροπή να διαβαστεί από τον καθένα, και ιδιαίτερα από όσους δεν έχουν ακόμη ξεκάθαρη εικόνα της νεοναζιστικής οργάνωσης, εξαιτίας κυρίως του τρόπου με τον οποίο αυτή προβάλλεται μέσα από τα περισσότερα ΜΜΕ. Πληροφορίες μπορείτε να πάρετε και από τη συνέντευξη του ίδιου του συγγραφέα:

http://www.youtube.com/watch?v=dIcxMxWGiy4

Αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ είναι ένα από τα ντοκουμέντα που εμφανίζονται στο βιβλίο, και συγκεκριμένα κάποια αποσπάσματα από το Καταστατικό της Χρυσής Αυγής του 1987, τα οποία περιγράφουν την εικόνα και το ρόλο του Αρχηγού. Στο βιβλίο του Ψαρρά μπορείτε να τα βρείτε στις σελίδες 59-61.

Θεωρώ την επιλογή αυτή ιδιαίτερα σημαντική για τρεις λόγους: Πρώτον, το Καταστατικό είναι γραμμένο κατά πάσα πιθανότητα από τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο, πράγμα που ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Δεύτερον, κάνει ακόμη πιο ξεκάθαρη την ιδεολογική ταύτιση της οργάνωσης με το ναζισμό, και το βαθύ μίσος της για κάθε δημοκρατικό θεσμό. Και τρίτον και κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέρον, αποτελεί ευθεία επίθεση ενάντια σε κάθε ίχνος σεβασμού και αξιοπρέπειας ακόμη και των ίδιων των οπαδών και ψηφοφόρων του, οι οποίοι οφείλουν να τον θεοποιήσουν και να υπακούουν τυφλά την κάθε διαταγή και επιθυμία του.

Για όσους ισχυριστούν ότι πάει καιρός από τότε που γράφτηκαν αυτά, να θυμίσουμε ότι ο Φύρερ συχνά δηλώνει ότι δεν ανακαλεί τίποτα από όσα έχει υποστηρίξει στο παρελθόν. Στο κείμενο που ακολουθεί οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Καμαρώστε τον:

--------------------------------------------------------------------

Εμείς οι Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές της Χρυσής Αυγής εξάπτοντας την ευθύνη και το καθήκον μας [sic] πάνω από το κοινό μέτρο, παραμένουμε υπέροχα πιστοί στη μόνη άφθαρτη κι ακατάλυτη από την παρακμή των καιρών Αρχή, την Αρχή του Αρχηγού.

Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός δεν είναι ο εκλεκτός της ολιγαρχίας του πλούτου ή του κόμματος που κολακεύοντας τις ταπεινές κι ιδιοτελείς ορέξεις της μάζας ή έρποντας γλοιωδώς στα σκονισμένα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας βολεύθηκε στο θώκο της εξουσίας.

Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός είναι η ενσάρκωση της ίδιας της ιστορικής συνείδησης της Λαϊκής κοινότητας, ο αξιότερος όλων των αγωνιστών της που με την ενορατική διαύγεια, το πνεύμα θυσίας και το αίσθημα ευθύνης που τον διέπουν αναλαμβάνει να την οδηγήσει στο πολιτικό της πεπρωμένο.

Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός είναι ο εκλεκτός ταγός που αναδεικνύεται και καταξιώνεται στην πρωτοπορία του Αγώνα, ο παράκλητος που ενσαρκώνει τη μυστική φωνή του Αίματος, ο διερμηνευτής των κρυφών ελπίδων, των βαθύτερων πόθων και των μυστικών ψιθύρων του απλού λαού, ο υπέροχος απλοποιητής της θεωρίας και ο εξαγνιστής της πράξεως. Είναι ο ηγέτης που στο πρόσωπό του συμβάλλουν όλες οι λαϊκές αρετές, αλλά και η συνισταμένη ενιαία βούληση του έθνους.

Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός είναι ο κατεξοχήν Λαϊκός Ηγέτης. Όχι μόνο γιατί με το παράδειγμα της δράσεώς του εμπνέει και καθοδηγεί τον λαό και τους συναγωνιστές του, αλλά κυρίως γιατί αυτοί αποτελούν τη μοναδική πηγή της δικής του εμπνεύσεως. Στην εκλεκτή προσωπικότητά του ανακλώνται οι προσωπικότητες όλων των συντρόφων του και η μεταξύ τους σχέση είναι ακατάλυτη.

Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός δεν ίσταται πάνω ή δίπλα στο λαό, δεν βρίσκεται μέσα στο λαό, είναι ο ίδιος ο Λαός, που έχει συνειδητοποιήσει το ιστορικό του πεπρωμένο, είναι η ιστορική του ταυτότητα.

Όπως οι χιλιάδες παραπόταμοι αντλώντας από τις πηγές συγκλίνουν και συμβάλλουν στη δημιουργία της κοίτης του μεγάλου ποταμού, έτσι και οι επιμέρους λαϊκές δυνάμεις, αντλώντας την άφθαρτή του ζωτικότητα από τις πολιτιστικές τους καταβολές, συγκλίνουν και συμβάλλουν στο πρόσωπο του αρχηγού.

Αν οι θρύλοι και οι λαϊκές παραδόσεις είναι οι ρίζες του δέντρου της πολιτιστικής δημιουργίας που χάνονται στο ιστορικό μας παρελθόν, αν ο κορμός του δέντρου είναι ο ίδιος ο λαός στην ιστορική του διαδρομή και κλάδοι του οι εθνικοί και λαϊκοί αγώνες, ο Αρχηγός είναι η Γονιμοποιός Αρχή, που μέσα από την Άνοιξη των Ανθών, δηλαδή των εκλεκτών αγωνιστών, γεννά τους καρπούς της νέας πολιτιστικής συγκομιδής.

[…]

Για μας τους Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές δεν υπήρξε ποτέ κανένα δίλλημα, ο δημοκρατικός τρόπος διακυβερνήσεως , ο βασιζόμενος στην τυχάρπαστη πλειοψηφία των πολλών, δεν είχε θέση στο κίνημά μας. Είχαμε όμως κι άλλους λόγους, πέρα από τα δεινά της δημοκρατίας για να υποστηρίζουμε άλλες μορφές διακυβερνήσεως. Πλάι στα σκωληκόβρωτα ερείπια των δημοκρατικών κρατών βλέπαμε να φαντάζουν επιβλητικά τα οικοδομήματα των εθνών που είχαν την τύχη να οδηγούνται από μια ηγετική φυσιογνωμία. Η Γερμανία του Χίτλερ είναι φυσικά το λαμπρότερο απ’ αυτά αλλά όχι το μοναδικό. Έτσι η επιλογή μας είναι ξεκάθαρη. Πιστεύουμε στην Αρχή του Αρχηγού ως θεμέλιο πολιτειακής νομιμότητας. […] Θέλουμε η πηγή της πολιτειακής μας νομιμότητας να είναι ζώσα, να έχει σάρκα και οστά, να είναι η ενανθρωπισμένη υπόσταση αυτών των ακαταλύτων αξιών του πολιτισμού μας, ο άγρυπνος φρουρός τους, ο διερμηνευτής της μυστικής φωνής του Αίματός μας, ο ενσαρκωτής των οραμάτων της Λαϊκής μας κοινότητας να είναι ένας από εμάς, εκείνος που είμαστε εμείς, να είναι ο Αρχηγός. […] Η Αρχή του Αρχηγού ως ανώτατη αρχή και η αυστηρή ιεραρχική δομή και οργάνωση, διέπει λοιπόν απαρέγκλιτα την εθνικοσοσιαλιστική μας κοινότητα, την Χρυσή Αυγή και θα καθορίσει αύριο το περίγραμμα της Νέας Ευρωπαϊκής εθνικοσοσιαλιστικής Πολιτείας.

--------------------------------------------------

Υποθέτω πως οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δε βρίσκουν τίποτα παράξενο αν η  «Γονιμοποιός Αρχή» των αξιών τους ενανθρωπίζεται και ενσαρκώνεται στην παρακάτω φιγούρα.

Κάποιοι πάντως, αν και απ’ ότι φαίνεται δυσκολεύτηκαν λίγο, τελικά κατάφεραν και το πρόσεξαν. Ο Χάρης Κουσουμβρής υπήρξε για 13 χρόνια μέλος της οργάνωσης, μέχρι που την εγκατέλειψε. Σε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του «Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής» (εκδόσεις Έρεβος, Πειραιάς, 2004), τα οποία σχετίζονται άμεσα με το πιο πάνω παραλήρημα του Φύρερ, μπορούμε να διακρίνουμε και τους λόγους:

-------------------------------------------------------------

[...] "Κάποιοι" επιτήδειοι με έσπρωχναν σε τεχνητές κι ανάξιες "αντιπαλότητες" κι ένας απ' αυτούς σίγουρα ήταν κι ένας κομπλεξικός που ήθελε να καλύψει τις υπαρξιακές του ανασφάλειες στήνοντας γύρω του μιαν "αυλή" μαριονετών η οποία θα του προσέδιδε λόγο υπάρξεως. Κι αυτός δεν ήταν παρά ένα ακόμα πιόνι του Συστήματος το οποίο παράγει, αβαντάρει και διαθέτει κάμποσα τέτοια πιόνια... (σελ. 112)

Είναι απορίας άξιο το πόσο εύκολα ένας νέος ο οποίος ζει την παραφορά της αθωότητός του μπορεί να γίνει κιμάς στα γρανάζια των σκοπιμοτήτων της Εξουσίας. [...] Σκατά παντού! Φτηνά ιδεολογήματα ανάκατα με αρχηγίσκους-μαγαζάτορες παραρτημάτων μυστικών υπηρεσιών... Και γύρω τους πρόβατα επί σφαγήν, οι οπαδοί, έτοιμοι να μονομαχήσουν χωρίς λόγο έτσι για την ικανοποίηση των πλέον αρρωστημένων ενστίκτων του... Αυτοκράτορα-Συστήματος και των ψυχανώμαλων τοποτηρητών του.

Ε, λοιπόν, έχω το θάρρος να πω ότι είχα πέσει κι εγώ στη παγίδα του κατασκευασμένου "φανατικού" οπαδού ενός αστείου "φυρερίσκου", ενός πλάσματος που αν η Κοινωνία είχε στοιχειώδη ευθιξία θα τον είχε κλείσει σε κλουβί και θα τον περιέφερε στις γειτονιές να διασκεδάζουν οι θλιμμένοι...δανειολήπτες! Ναι, σε μια Κοινωνία που το Σύστημα υποχρεώνει τους ηλίθιους υπηκόους σε ισόβια τοκογλυφική αφαίμαξη, εγώ, ο μεροκαματιάρης, κατευθυνόμουν από έναν μισότρελο "γκουρού" εναντίον άλλων μεροκαματιάρηδων γιατί έτσι το ήθελε η "ιδεολογία" ή μάλλον τα ανομολόγητα βιοποριστικά συμφέροντα του "γκουρού" ο οποίος -βέβαια- ποτέ δεν έμαθε τι θα πει "μεροκάματο".

Τι αντιπροσώπευε για μένα αυτή η θλιβερή "προσωπικότητα"; Στην αρχή τα πάντα, όχι γιατί με έπεισε έστω και μια στιγμή για την αξία που ποτέ δεν είχε αλλά διότι έβλεπα πολλούς σαν και μένα να την πλαισιώνουν πιστεύοντας όπως κι εγώ ότι αντιπροσώπευε κάποιες Αξίες. Έλεγα "δεν είναι δυνατόν, για να είναι όλοι αυτοί γύρω του αξίζει!" κι έτσι υπάκουα στις προβοκατόρικες διαταγές του χωρίς να τις κρίνω. Ήμουν σ τ ρ α τ ι ώ τ η ς του κι ήξερα πως ο στρατιώτης δεν κρίνει αλλά υπακούει! Μπορεί ανέκαθεν στο πρόσωπό του να διέκρινα την ασκήμια, την παραφροσύνη, την έλλειψη ήθους και συντροφικότητος, αλλά... α λ λ ά ήμουν στρατιώτης και με αυτή την ιδιότητά μου κατέβαινα στο πεζοδρόμιο όπως ακριβώς και οι "αντίπαλοι" της άλλης όχθης καθοδηγούμενοι από αντίστοιχα υποκείμενα κράδαιναν τα ρόπαλα με τα καρφιά για να μου λιώσουν το κεφάλι...". (σελ. 113-114) "

...Εκεί μέσα [σ.σ.: στη Χ.Α.], εκτός από ένα ανήσυχο ένστικτο τίποτε δεν θα μπορούσε να "απαντήσει" στα τόσα ερωτήματα που θα μπορούσε να θέσει η ίδια η ζωή σε όσους πίστευαν ότι είναι "ιδεολόγοι". Το μόνο δεδομένο ήταν η συστηματικά καλλιεργούμενη "αναγκαιότητα Αρχηγού" μέχρι σημείου να αυτοσαρκαζόμαστε υψώνοντας το χέρι ενώπιον μιας αστείας φιγούρας νομίζοντας ότι βρισκόμασταν μπροστά σε τουλάχιστον πενήντα... Λεωνίδες! Σε ό,τι αφορούσε σε βασικές Αρχές που είθισται να διέπουν μια "Οικογένεια" συμπλεόντων Συντρόφων ούτε λόγος! Ο αρρωστημένος αρχηγίσκος μας ήθελε "όργανα" και τίποτε άλλο... Όταν ανεπτύσσοντο (και ανεπτύσσοντο πάντα...) θετικές σχέσεις και δεσμοί μεταξύ μας, έσπευδε να μας "τεμαχίσει" ...διαιρώντας μας ώστε να...βασιλεύει. Και να... βασιλεύει, αιωρούμενος μεταξύ Βασιλείας, Παγανισμού, Ορθοδοξίας, Αρχαιολατρείας, Δαιμονολαγνείας, Επταετίας και Γεωργίου Παπαδοπούλου, παρ’ ολίγον...Βουδισμού, Παλαιοημερολογητισμού, Αγαμίας, Αντιφεμινισμού, 4ης Αυγούστου, Αστυνομοκρατίας, Παρα-καπιταλισμού και ατελείωτων συγχυσμένων καταστάσεων... (σελ. 150-151).

---------------------------------------------------------------

Δεν χρειάζονται πιστεύω περισσότερα σχόλια ή αποδείξεις για να καταλάβει κανείς τη γελοιότητα της οργάνωσης αυτής με τον ημιπαράφρονα αρχηγό της, γελοιότητα που μεταφράζεται σε διαρκώς αυξανόμενο κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία, όσο θα συνεχίσει να ανεβάζει τα ποσοστά της. Ούτε πάλι σχόλια για μερίδα πολιτικών, καλλιτεχνών, παπάδων και δημοσιογράφων, που με την ανεκτική στάση τους έως και ανοιχτή υποστήριξή τους αποκαλύπτουν τα φίδια που κρύβαμε ως κοινωνία στον κόρφο μας όλα αυτά τα χρόνια.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Χ.Α. βλέπει στο πρόσωπο του Μιχαλολιάκου την «εκλεκτή προσωπικότητα» που στέκεται πάνω από «τις ταπεινές κι ιδιοτελείς ορέξεις της», τον «εκλεκτό ταγό» της, την «Αρχή» που θα τους «γονιμοποιήσει» (αν και το τελευταίο υπάρχει κίνδυνος να αποδειχθεί κυριολεκτικά αληθές). Διότι αν συμφωνούν με την εικόνα που έχει ο Φύρερ για τον εαυτό του και τους οπαδούς-κοπάδι του, αυτό σημαίνει ότι έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοεκτίμησης. Θα πρέπει να γνωρίζουν λοιπόν, ότι ο Φύρερ τους έτσι ακριβώς τους βλέπει και προτίθεται να τους αντιμετωπίσει.

Έχει σημασία ωστόσο να γίνει κατανοητό ότι ακόμα κι αν στη θέση του Μιχαλολιάκου βρισκόταν ο οποιοσδήποτε, με τη συγκεκριμένη απροκάλυπτα ναζιστική ιδεολογία τα πράγματα δε θα ήταν λιγότερο επικίνδυνα και ατιμωτικά, ακόμη και για τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους. Το «γιατί» μας το διδάσκει η ίδια η ιστορία. Μια ιστορία που όπως αποδεικνύεται αμέλησε να διδάξει ικανοποιητικά η Πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια.

Τάκλιν...

Without reason or rhyme...

Ο Μιχαλολιάκος είπε την καθαρή αλήθεια.
Μπορεί να χαιρετάμε ναζιστικά, αλλά δεν είμαστε κλέφτες. Φυσικά αυτό δεν είναι η αλήθεια, και φυσικά ακόμα και αν δεν είναι κλέφτες (ασχολίαστο αυτό) είναι δολοφόνοι, τραμπούκοι, μπράβοι, άνθρωποι που έχουν παραβεί πολλάκις τον ποινικό κώδικα αλλά παραδόξως (;) το κράτος δεν ενδιαφέρεται και τόσο για αυτό. Ο Μιχαλολιάκος όμως ξέρει τι λέει, γιατί ξέρει σε ποιους απευθύνεται. Γνωρίζει τους φόβους τους  (με τους οποίους και παίζει) και τις επιθυμίες τους (τις οποίες κανακεύει).
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν ξέρει ότι σε πολύ μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας δεν τους φταίνε οι τραπεζίτες, οι μεγαλοβιομήχανοι, τα golden boys, οι εφοπλιστές και πάει λέγοντας. Δεν έχουν αρχίσει καν να παίρνουν χαμπάρι του τι έχει γίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν τους αφορά αν τα ίδια ακριβώς γίνονται σε άλλες χώρες, και το τι σημαίνει αυτό και για τους ίδιους. Για πολλούς συμπολίτες μας, η όλη κατάσταση συμπυκνώνεται σε μία και μόνο αφελέστατη άποψη: «οι κλέφτες έφαγαν τα λεφτά και μας έφεραν το μνημόνιο». Αυτά είναι τα δύο υπέρτατα κακά στην Ελλάδα αυτή την στιγμή: «οι κλέφτες» και «το μνημόνιο».
Ο κόσμος αυτός έχει και άλλα χαρακτηριστικά. Ένα από αυτό είναι η απόλυτη αδράνεια, η οποία συνήθως κρύβεται πίσω από χαζές δικαιολογίες του τύπου «αν δεν μαζευτούν Χ έξω από την Βουλή να μπούνε μέσα, δεν γίνεται τίποτα». Όπου Χ αριθμός ατόμων που ο καθένας εκτιμά ότι θα είναι αρκετός για να «μπούμε στη Βουλή»: έχω ακούσει τα πάντα μεταξύ 100.000 και 2 εκατομμύριων. Ο ίδιος βέβαια δεν θα κατέβει μπας και μαζευτούν οι Χ άνθρωποι.
Άλλο χαρακτηριστικό είναι ο μεσσιανισμός: να βρεθεί κάποιος να μας σώσει. Ούτε προϋποθέσεις, ούτε σκέψεις πάνω στο τι και ποιος, ούτε αναλύσεις ούτε τίποτα. Να εμφανιστεί ο νέος Ιησούς η ο Κολοκοτρώνης ( πάνω στο άλογο κατά προτίμηση) να μας σώσει από το κακό, χωρίς βέβαια να χρειαστεί να κάνουμε κάτι εμείς. Ένας «πατριώτης» η «πραγματικός Έλληνας» να διώξει τους πουλημένους και να μας γυρίσει στα παλιά καλά χρόνια.
Όλα αυτά, τα ξέρουν οι Χρυσαυγίτες, και ακριβώς με αυτά παίζουν. Προσφέρουν τον «σωτήρα» που θα διώξει τους «κλέφτες» (με μπουνιές κιόλας), ασχέτως του τι είναι αυτός. Ξέρουν πολύ καλά ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες μυαλά σε αυτή την χώρα που δεν δίνουν δεκάρα αν ο Μιχαλολιάκος είναι νεοναζί. Να φάνε θέλουν, και δεν γαμιούνται και τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Να δείρουν κάποιον να ξεσπάσουν τα νεύρα τους, και δεν γαμιούνται και οι μετανάστες και οι ανθρώπινες ζωές και οι διδαχές του Ιησού και όλα. Αφού δεν κλέψανε είναι καλοί. Αφού αντιστέκονται στο μνημόνιο, είναι καλοί. Αφού πάνε κόντρα στο πολιτικό σύστημα των «κλεφτών» και των «πουλημένων» είναι καλοί. Όλα τα άλλα, είναι δευτερεύοντα.
Η πολιτική ζωή του τόπου, από την κορυφή μέχρι την βάση, ορίζεται από το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Και στα δύο, χωράνε πολλοί. Χωράει και η αριστερή ΔΗΜΑΡ στο μνημόνιο, που προφανώς δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δημοκρατικοί, αλλά στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι. Χωράει και ο Καμμένος στο αντιμνημόνιο, ασχέτως αν η οικονομική του πολιτική είναι η φιλοσοφία του μνημονίου χωρίς το όνομα. Στο αντιμνημόνιο χωράει και η Χρυσή Αυγή. Η διαίρεση είναι κάθετη, και οι συνειρμοί είναι απλοί: οι μνημονιακοί είναι συλλήβδην «κακοί» (που ισχύει) και οι αντιμνημονιακοί συλλήβδην «καλοί» (που δεν ισχύει).
Το αντιμνημόνιο έχει γίνει μια μεγάλη κολυμβήθρα, στην οποία πηδάνε όλοι μέσα και βγαίνουν πεντακάθαροι: οι πασόκοι βγαίνουν αριστεροί, δεξιοί πατριώτες, οι νεοναζί αγωνιστές της πατρίδας, τα λαμόγια καθαροί και πάει λέγοντας. Ένας διαχωρισμός χωρίς ουσία, χωρίς συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει, τι χρειάζεται η κοινωνία, τι μέτρα θα μπορούσαν να παρθούν, πώς να αλλάξει η κατάσταση, τι πολιτικό σύστημα χρειαζόμαστε. Στον προηγούμενο μεγάλο διχασμό, ήταν η «εθνικοφροσύνη» που ξέπλενε τα καθάρματα.
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν και ο συρφετός του ξεπλένεται. Δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι κλέφτης (αυτό είναι το σπουδαίο) και ας είναι και λίγο νεοναζί. Δεν γαμίεται, θα μας σώσει όλους. Ρίχνει και ξύλο, την ώρα που οι άλλοι παίζουν τις κυρίες. Δηλώνει και αριστερός, για να πιάσει αυτούς που στα χρόνια της αθωότητας αυτοχαρακτηρίζονταν «προοδευτικοί», και ας κοιτούσαν με μισό μάτι κανέναν Αλβανό, και ας βούταγαν και φράγκα από το δημόσιο ταμείο.
Μέχρι την ξαφνική (;) άνοδο της Χρυσής Αυγής και συνολικά της ακροδεξιάς, το αντιμνημόνιο εκπροσωπούταν από την Αριστερά, και όλα ήταν καλά. Μια παράλογη πίστη επικρατούσε, ότι ο κόσμος ντέ και καλά θα αναγκαστεί να στραφεί προς την αριστερά, όποτε θα επικρατήσουμε. Έλα όμως που το αντιμνημονιακό μαντρί χωράει και άλλους. Και έλα όμως που οι άλλοι αρχίζουν να βάζουν όλο και περισσότερες νέες γραμμές: και να σου οι μετανάστες, και η εγκληματικότητα, και η «επίθεση» στο πολιτικό σύστημα που η Αριστερά την ώρα που το ίδιο αυτό σύστημα μετατρέπεται σε μια ξεδιάντροπη δικτατορία, δεν τολμάει να το αγγίξει.
Όλο αυτό λοιπόν, λέγεται τάκλιν. Εκεί που τρέχει ο παίχτης με την μπάλα στα πόδια, έρχεται ο μαυροφορεμένος ξυρισμένος ούγκαλος και τον κλαδεύει κανονικά. Ο διαιτητής δεν είδε τίποτα βέβαια, γιατί το παιχνίδι είναι στημένο. Εμείς τι κάνουμε; Διαμαρτυρόμαστε στον διαιτητή γιατί αυτό που κάνει δεν είναι «δίκαιο». Ο διαιτητής μας γράφει κανονικά, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι κάνουν την πάπια και εν τω μεταξύ, όσο διαμαρτυρόμαστε, το παιχνίδι συνεχίζει  και η μπάλα πάει με πασούλες προς το τέρμα μας. Μόνο που σε αυτό το παιχνίδι, αν μπεί το γκόλ, δεν ξεγράφει. Δεν υπάρχουν εφέσεις και δικαστήρια. Όσο και αν φωνάζεις για το δίκαιο, έχασες και επιστρέφεις πίσω στην θέση σου, για άλλη μια φορά χαμένος.

Ε, ό­χι και «φα­σι­στι­κή», η Χρυ­σή Αυ­γή...

Του Δη­μή­τρη Ψαρ­ρά απο την Εποχη...

Υπάρ­χει έ­να α­πό­σπα­σμα α­πό την Ιστο­ρία του Φα­σι­σμού του Στάν­λεϊ Πέιν, στο ο­ποίο συ­νη­θί­ζει να πα­ρα­πέ­μπει ο Μι­χα­λο­λιά­κος. Εί­ναι οι πρώ­τες γραμ­μές τής κλα­σι­κής αυ­τής με­λέ­της. «Στα τέ­λη του ει­κο­στού αιώ­να», γρά­φει ο Πέιν και α­ντι­γρά­φει ο Μι­χα­λο­λιά­κος, «ο ό­ρος φα­σι­σμός πα­ρα­μέ­νει ί­σως ο πιο α­σα­φής α­πό τους ση­μα­ντι­κούς πο­λι­τι­κούς ό­ρους. Αυ­τό ί­σως πη­γά­ζει α­πό το γε­γο­νός ό­τι η λέ­ξη κα­θε­αυ­τή δεν πε­ριέ­χει μια σα­φή πο­λι­τι­κή α­να­φο­ρά (α­κό­μα και α­φη­ρη­μέ­νη), ό­πως συμ­βαί­νει με τη δη­μο­κρα­τία, το φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, το σο­σια­λι­σμό και τον κο­μου­νι­σμό. […] Η λέ­ξη φα­σί­στας εί­ναι μια α­πό τις πιο πο­λυ­χρη­σι­μο­ποιη­μέ­νες υ­πο­τι­μη­τι­κές πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις, και συ­νή­θως υ­πο­δη­λώ­νει «τον βίαιο«, «τον κτη­νώ­δη«, «τον κα­τα­πιε­στι­κό« ή «τον δι­κτα­το­ρι­κό«. Αν ό­μως φα­σι­σμός δεν ση­μαί­νει τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­π’ αυ­τό, τό­τε τα κομ­μου­νι­στι­κά κα­θε­στώ­τα, για πα­ρά­δειγ­μα, θα έ­πρε­πε πι­θα­νόν να ε­νταχ­θούν στην κα­τη­γο­ρία των πιο φα­σι­στι­κών κα­θε­στώ­των, α­πο­στε­ρώ­ντας έ­τσι τη λέ­ξη α­πό κά­θε χρή­σι­μο προσ­διο­ρι­σμό».¹
Τε­λευ­ταία φο­ρά που φρό­ντι­σε να μας θυ­μί­σει το α­πό­σπα­σμα αυ­τό ο Μι­χα­λο­λιά­κος ή­ταν στο κύ­ριο άρ­θρο της ε­φη­με­ρί­δας του πριν α­πό δε­κα­πέ­ντε μέ­ρες.² Ο πρω­το­σέ­λι­δος τίτ­λος του ί­διου φύλ­λου ή­ταν «Εκτός Νό­μου την Χρυ­σή Αυ­γή θέ­λει η χού­ντα του Μνη­μο­νίου». Θα προ­σπα­θή­σω να ε­ξη­γή­σω πώς συν­δέ­ο­νται αυ­τές οι δύο δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις του Φί­ρερ της ορ­γά­νω­σης και με ποιο τρό­πο μας δί­νουν α­πά­ντη­ση στο ε­ρώ­τη­μα «Ποιοι και πώς να στα­μα­τή­σου­με τους νε­ο­να­ζί».³

Φα­σί­στες ή να­ζι­στές

Ο Μι­χα­λο­λιά­κος, δη­λα­δή ο Πέιν, έ­χει δί­κιο. Αυ­τά εί­ναι τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της χρή­σης του ό­ρου και αυ­τός εί­ναι ο πρώ­τος λό­γος που ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός «φα­σί­στες» για τη Χρυ­σή Αυ­γή δεν εί­ναι αρ­κε­τός. Μπο­ρεί να δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν έ­ντο­να την προ­η­γού­με­νη Πα­ρα­σκευή στη βου­λή οι Χρυ­σαυ­γί­τες που α­πο­κά­λε­σε φα­σι­στι­κή την ορ­γά­νω­σή τους ο Θα­νά­σης Πα­φί­λης του ΚΚΕ, αλ­λά η δια­μαρ­τυ­ρία αυ­τή ή­ταν α­πλά μια α­κό­μα α­φορ­μή για φα­σα­ρία μέ­σα στην αί­θου­σα της βου­λής.
Ο δεύ­τε­ρος λό­γος που εί­ναι α­κα­τάλ­λη­λος ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός «φα­σι­στι­κός» για τη Χρυ­σή Αυ­γή εί­ναι και ο ση­μα­ντι­κό­τε­ρος: η ορ­γά­νω­ση αυ­τή δεν εί­ναι φα­σι­στι­κή, αλ­λά να­ζι­στι­κή. Φυ­σι­κά ο ό­ρος φα­σι­σμός χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως ευ­ρύ­τε­ρος, για να πε­ρι­λά­βει κά­θε λο­γής ο­λο­κλη­ρω­τι­κά δε­ξιά κι­νή­μα­τα του με­σο­πο­λέ­μου και με την προ­σθή­κη «νέ­ο», δη­λα­δή νε­ο­φα­σι­σμός τις με­τα­πο­λε­μι­κές α­κρο­δε­ξιές ορ­γα­νώ­σεις που ε­μπνέ­ο­νται α­π’ αυ­τά. Αλλά αν δεν α­ντι­με­τω­πί­σει κα­νείς τη Χρυ­σή Αυ­γή ως να­ζι­στι­κή, δεν εί­ναι δυ­να­τόν να κα­τα­νοή­σει τον τρό­πο δρά­σης της και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να τη «στα­μα­τή­σει». Για­τί τα ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του να­ζι­σμού, δη­λα­δή ο α­κραίος ρα­τσι­σμός και η α­να­γό­ρευ­ση σε υ­πέρ­τα­τη α­ξία της φυ­λής-έ­θνους, προσ­διο­ρί­ζουν τον τρό­πο δρά­σης της ορ­γά­νω­σης, με τις ο­μά­δες κρού­σης που εύ­στο­χα έ­χουν ο­νο­μα­στεί Τάγ­μα­τα Εφό­δου και τη συ­νο­δεύουν ως μέ­θο­δος «κα­τά­κτη­σης του πε­ζο­δρο­μίου» α­πό τα πρώ­τα της χρό­νια. Δεν μπο­ρεί κα­νείς να κα­τα­νοή­σει τη χρυ­σαυ­γί­τι­κη βία, αν δεν α­ντι­λη­φθεί ό­τι, γι’ αυ­τήν, ό­σοι δεν α­νή­κουν στη «φυ­λή», ό­πως την ο­ρί­ζουν οι ί­διοι, εί­ναι «υ­πάν­θρω­ποι», ι­σο­δύ­να­μοι του ζώου, και ε­πο­μέ­νως η βία ε­να­ντίον τους μπο­ρεί να φτά­σει στα ό­ρια της ε­ξό­ντω­σης, για το κα­λό της πα­τρί­δας, δη­λα­δή της φυ­λής. «Υπάν­θρω­ποι» εί­ναι οι με­τα­νά­στες, οι ε­βραίοι, οι ξέ­νοι, αλ­λά και οι γραι­κύ­λοι Έλλη­νες, οι α­ρι­στε­ροί. Ενώ, για πα­ρά­δειγ­μα, στο ι­τα­λι­κό φα­σι­στι­κό υ­πό­δειγ­μα ό­χι μό­νο δεν υ­πάρ­χει α­ντί­στοι­χη ρα­τσι­στι­κή πα­ρά­δο­ση, αλ­λά και ο στό­χος της δρά­σης εί­ναι η κα­τά­κτη­ση και η εν­δυ­νά­μω­ση του αυ­ταρ­χι­κού κρά­τους, ό­χι του έ­θνους-φυ­λής.
Αν ε­πι­μέ­νω σ’ αυ­τό το ση­μείο, δεν το κά­νω για λό­γους ε­πι­στη­μο­νι­κής κα­θα­ρό­τη­τας ού­τε πο­λι­τι­κού βυ­ζα­ντι­νι­σμού. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι ο Αρχη­γός και οι κα­τά και­ρούς ά­με­σοι συ­νερ­γά­τες του δια­βά­ζουν με πά­θος τους θεω­ρη­τι­κούς του να­ζι­σμού και α­ντι­γρά­φουν ό­σο μπο­ρούν μέ­χρι κε­ραίας την πρα­κτι­κή του γερ­μα­νι­κού NSDAP. Η Χρυ­σή Αυ­γή, δη­λα­δή, εί­ναι έ­να να­ζι­στι­κό μόρ­φω­μα, το ο­ποίο δεν αρ­κεί­ται στη με­λέ­τη ή την προ­πα­γάν­δα του να­ζι­σμού, αλ­λά ε­φαρ­μό­ζει στην πρά­ξη αυ­τά της τα πι­στεύω, μέ­σα α­πό μια σει­ρά πα­ρά­νο­μων πρά­ξεων. Βέ­βαια δεν μπο­ρεί να τεκ­μη­ριω­θεί η ε­νο­χή της για ό­λες αυ­τές οι πρά­ξεις, αλ­λά αρ­κούν α­κό­μα κι ε­κεί­νες που η ί­δια η ορ­γά­νω­ση δια­φη­μί­ζει (ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα οι ε­πι­δρο­μές στη Ρα­φή­να και το Με­σο­λόγ­γι), για να α­ντι­λη­φθεί και ο πιο α­φε­λής πε­ρί τί­νος πρό­κει­ται. Δια­θέ­του­με ε­πί­σης μια σει­ρά τε­λε­σί­δι­κων δι­κα­στι­κών α­πο­φά­σεων, α­κό­μα και του Ανώ­τα­του Δι­κα­στη­ρίου, στις ο­ποίες κα­τα­γρά­φε­ται η διε­νέρ­γεια ποι­νι­κά κο­λά­σι­μων πρά­ξεων, α­κό­μα και κα­κουρ­γη­μά­των α­πό ε­ντε­ταλ­μέ­νες ο­μά­δες (φά­λαγ­γες) της ορ­γά­νω­σης.

Δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή: η πα­ρά­νο­μη δρά­ση

Με βά­ση αυ­τές τις σκέ­ψεις κα­τα­λή­γω στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι προϋπό­θε­ση για την α­νά­σχε­ση της δρά­σης της Χρυ­σής Αυ­γής εί­ναι η α­να­γνώ­ρι­ση του πα­ρά­νο­μου χα­ρα­κτή­ρα της δρά­σης της. Δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­χει κα­μιά άλ­λη α­πά­ντη­ση ε­νός δη­μο­κρα­τι­κού κρά­τους, πα­ρά μό­νο η α­πό­λυ­τη άρ­νη­ση να α­πο­δε­χτεί ως «νό­μι­μες» ή «κα­νο­νι­κές» τις ρα­τσι­στι­κές ε­πι­δρο­μές, το λι­ντσά­ρι­σμα, τα μα­χαι­ρώ­μα­τα, τα πο­γκρόμ.
Γνω­ρί­ζω τις εν­στά­σεις που προ­βάλ­λο­νται μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο αυ­τό, και εί­μαι α­πό ε­κεί­νους που έ­χουν κα­τά και­ρούς δια­τυ­πώ­σει τις αμ­φι­βο­λίες τους για τις συ­νέ­πειες που θα εί­χε η υιο­θέ­τη­ση μιας τέ­τοιας α­πό­λυ­της στά­σης α­πέ­να­ντι στον ε­φαρ­μο­σμέ­νο να­ζι­σμό. Αλλά εί­δα­με ή­δη τις συ­νέ­πειες της «ε­πι­τρε­πτι­κής» πο­λι­τι­κής που α­κο­λου­θή­θη­κε τό­σα χρό­νια. Η δρά­ση της Χρυ­σής Αυ­γής δεν μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πι­στεί με με­μο­νω­μέ­νες α­μυ­ντι­κές κι­νή­σεις της δη­μο­κρα­τίας. Δεν μπο­ρεί οι κρα­τι­κοί θε­σμοί, οι πο­λι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί και οι πο­λί­τες να τρέ­χουν πί­σω α­πό κά­θε νέα πα­ρα­βία­ση της νο­μι­μό­τη­τας, ό­πως συμ­βαί­νει μέ­χρι σή­με­ρα. Η δρά­ση των να­ζι­στών εί­ναι ε­νιαία και στο­χευ­μέ­νη, δεν εί­ναι α­πο­σπα­σμα­τι­κή. Το μή­νυ­μα προς ό­λες τις κα­τευ­θύν­σεις πρέ­πει να εί­ναι έ­να: δεν μπο­ρεί να γί­νει α­νε­κτή η ύ­παρ­ξη μιας πα­ρό­μοιας ορ­γά­νω­σης.
Η α­πά­ντη­σή μου λοι­πόν στο «πώς» εί­ναι αυ­τή: η α­πα­γό­ρευ­ση εί­ναι το α­να­γκαίο πρώ­το βή­μα. Αλλά και στο «ποιοι» δί­νει την α­πά­ντη­ση η ί­δια θέ­ση: ό­σοι συ­νταχ­θούν με την κα­μπά­νια για την α­πα­γό­ρευ­ση της δρά­σης της Χρυ­σής Αυ­γής α­νή­κουν αυ­το­δί­καια σ’ αυ­τό το μέ­τω­πο.
Έχουν ή­δη δια­τυ­πω­θεί κά­ποια πρώ­τα ε­ρω­τή­μα­τα για τις συ­νέ­πειες που θα εί­χε εν­δε­χό­με­νη α­πα­γό­ρευ­ση του κόμ­μα­τος. Άκου­σα, για πα­ρά­δειγ­μα, τον Δη­μή­τρη Χρι­στό­που­λο στην εκ­δή­λω­ση των Ενθε­μά­των και του Unfollow να λέει ό­τι σ’ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση θα δή­λω­ναν α­νε­ξάρ­τη­τοι οι βου­λευ­τές της και θα συ­νέ­χι­ζαν τη δρά­ση τους. Αλλά κα­νέ­να τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο δεν πρέ­πει να μας τρο­μά­ζει. Για την α­κρί­βεια, το χει­ρό­τε­ρο που θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί, εί­ναι αυ­τό που βλέ­που­με να συμ­βαί­νει μπρο­στά στα μά­τια μας. Να μην τολ­μά­ει δη­λα­δή η συ­ντε­ταγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή τά­ξη να α­ντι­με­τω­πί­σει την προ­κλη­τι­κή κα­τα­πά­τη­ση των νό­μων και τη δο­λο­φο­νι­κή βία εις βά­ρος α­νυ­πε­ρά­σπι­στων πο­λι­τών.

Ο φό­βος της δη­μο­κρα­τίας α­πέ­να­ντι στη Χρυ­σή Αυ­γή

Ο φό­βος της δη­μο­κρα­τίας α­πέ­να­ντι στη Χρυ­σή Αυ­γή εί­ναι ή­δη μια πρώ­τη πο­λι­τι­κή νί­κη των να­ζι­στών. Για­τί κε­ντρι­κός προ­πα­γαν­δι­στι­κός τους στό­χος εί­ναι να α­πο­δεί­ξουν ό­τι το δη­μο­κρα­τι­κό πο­λί­τευ­μα εί­ναι α­δύ­να­μο, ε­νώ το δι­κό τους, το ε­θνι­κο­σο­σια­λι­στι­κό, θα εί­ναι πα­ντο­δύ­να­μο. Ο τίτ­λος, λοι­πόν, της Χρυ­σής Αυ­γής που προ­δι­κά­ζει την α­πα­γό­ρευ­σή της εί­ναι σκο­πί­μως προ­κλη­τι­κός. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η ορ­γά­νω­ση βγά­ζει τη γλώσ­σα στη συ­ντε­ταγ­μέ­νη δη­μο­κρα­τι­κή τά­ξη, για­τί ε­κτι­μά ό­τι ο ση­με­ρι­νός συ­σχε­τι­σμός δυ­νά­μεων δεν θα ε­πέ­τρε­πε κά­τι τέ­τοιο. Εί­ναι σαν να μας λέει, «αν τολ­μά­τε α­πα­γο­ρέψ­τε μας». Το έ­χει κά­νει πολ­λές φο­ρές και στο πα­ρελ­θόν με πα­ρό­μοιο τρό­πο. Μέ­νει στα δι­κά μας χέ­ρια να α­πο­δεί­ξου­με ό­τι αυ­τή τη φο­ρά έ­χει λά­θος.
Η κα­μπά­νια για την α­πα­γό­ρευ­ση της Χρυ­σής Αυ­γής εί­ναι ταυ­τό­χρο­να και μια α­πά­ντη­ση σε ό­σους ξα­να­θυ­μή­θη­καν τη θεω­ρία των δύο ά­κρων, με στό­χο ό­χι βέ­βαια να κα­τα­στεί­λουν τη Χρυ­σή Αυ­γή, αλ­λά να συ­κο­φα­ντή­σουν την Αρι­στε­ρά. Όποιος αρ­νη­θεί να το­πο­θε­τη­θεί με α­πό­λυ­το τρό­πο α­πέ­να­ντι στη να­ζι­στι­κή ορ­γά­νω­ση, θα εί­ναι σαν να α­πο­δέ­χε­ται τις πα­ρά­νο­μες και ε­γκλη­μα­τι­κές της ε­νέρ­γειες. Για­τί οι ο­μά­δες που α­σκούν την υ­πο­τι­θέ­με­νη «α­νά­λο­γη» βία α­πό την Αρι­στε­ρά, ό­πως κι αν τους ο­νο­μά­ζουν («κου­κου­λο­φό­ροι», «μπα­χα­λά­κη­δες», αλ­λά α­κό­μα και α­ντιε­ξου­σια­στές) ού­τε «κόμ­μα», και μά­λι­στα «κοι­νο­βου­λευ­τι­κό», εί­ναι ού­τε θέ­λουν να γί­νουν. Και ποιος θα δια­φω­νή­σει με τη διά­λυ­ση ε­νός συν­δέ­σμου ο­πα­δών ό­ταν α­πο­δει­χτεί ό­τι έ­στελ­νε τα μέ­λη του σε α­πο­στο­λές δο­λο­φο­νίας; Η ε­πί­κλη­ση δη­λα­δή του συμ­ψη­φι­σμού «α­ρι­στε­ρής» και «δε­ξιάς» βίας στο πλαί­σιο αυ­τής της κα­μπά­νιας α­πο­δει­κνύε­ται ε­ντε­λώς προ­σχη­μα­τι­κή.
Δεν έ­χω κα­μιά ψευ­δαί­σθη­ση. Αυ­τοί που θα συμ­με­τεί­χαν σε μια πα­ρό­μοια κα­μπά­νια θα α­νή­κουν κα­τά κύ­ριο λό­γο στην Αρι­στε­ρά, και μά­λι­στα ό­χι σε ό­λη. Αλλά αυ­τός δεν εί­ναι ο ρό­λος της Αρι­στε­ράς; Να εκ­φρά­σει σε μια πα­ρό­μοια πε­ρίο­δο κρί­σης έ­να παλ­λαϊκό δη­μο­κρα­τι­κό αί­τη­μα.
Γνω­ρί­ζω ε­πί­σης ό­τι ή­δη στε­λέ­χη της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας κα­λο­βλέ­πουν τη δε­ξα­με­νή ψή­φων της Χρυ­σής Αυ­γής, θεω­ρώ­ντας, οι α­φε­λείς, ό­τι αν κλεί­σουν τα μά­τια στο να­ζι­σμό, θα καρ­πω­θούν κά­ποια στιγ­μή τις ε­κλο­γι­κές του ε­πι­τυ­χίες. Εί­δα­με τον προ­ε­δρεύο­ντα στη βου­λή Χρή­στο Μαρ­κο­γιαν­νά­κη να ζη­τά α­πό τον Πα­φί­λη να μην ο­νο­μά­ζει «φα­σι­στι­κή» τη Χρυ­σή Αυ­γή. Συ­μπέ­ρα­σμα: ο πο­λι­τι­κός χα­ρα­κτη­ρι­σμός της ορ­γά­νω­σης και η α­πο­νο­μι­μο­ποίη­σή της α­πο­τε­λούν το κρί­σι­μο πο­λι­τι­κό δια­κύ­βευ­μα της πε­ριό­δου.

Ση­μειώ­σεις

1. Στάν­λεϊ Τζ. Πέιν, Μια Ιστο­ρία του Φα­σι­σμού, 1914-1945, μτφρ. Κώ­στας Γεώρ­μας, Φι­λί­στω­ρ, Αθή­να 2000, σ. 21.
2. Ν.Γ. Μι­χα­λο­λιά­κος, «Η Χρυ­σή Αυ­γή και οι «δη­μο­κρά­τες«», «Χρυ­σή Αυ­γή», 19.9.2012.
3. Αυ­τός ή­ταν ο τίτ­λος δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης στην Αντι­ρα­τσι­στι­κή Γιορ­τή που διορ­γά­νω­σε το Κυ­ρια­κά­τι­κο Σχο­λείο Με­τα­να­στών και η Κί­νη­ση Απε­λά­στε το Ρα­τσι­σμό το πε­ρα­σμέ­νο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο. Εκεί κα­τα­τέ­θη­καν ο­ρι­σμέ­νες α­πό αυ­τές τις σκέ­ψεις.


(!) Η Ε. Ζα­ρού­λια, βου­λευ­τής της Χρυ­σής Αυ­γής, θα εκ­προ­σω­πή­σει την Χρυ­σή Αυ­γή και την ελ­λη­νι­κή βου­λή στην υ­πο­ε­πι­τρο­πή για την ξε­νο­φο­βία και το ρα­τσι­σμό στο πλαί­σιο της Ευ­ρω­παϊκής Επι­τρο­πής Ισό­τη­τας.