Without reason or rhyme...
Ο Μιχαλολιάκος είπε την καθαρή αλήθεια.
Μπορεί να χαιρετάμε ναζιστικά, αλλά δεν είμαστε κλέφτες. Φυσικά αυτό δεν είναι η αλήθεια, και φυσικά ακόμα και αν δεν είναι κλέφτες (ασχολίαστο αυτό) είναι δολοφόνοι, τραμπούκοι, μπράβοι, άνθρωποι που έχουν παραβεί πολλάκις τον ποινικό κώδικα αλλά παραδόξως (;) το κράτος δεν ενδιαφέρεται και τόσο για αυτό. Ο Μιχαλολιάκος όμως ξέρει τι λέει, γιατί ξέρει σε ποιους απευθύνεται. Γνωρίζει τους φόβους τους (με τους οποίους και παίζει) και τις επιθυμίες τους (τις οποίες κανακεύει).
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν ξέρει ότι σε πολύ μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας δεν τους φταίνε οι τραπεζίτες, οι μεγαλοβιομήχανοι, τα golden boys, οι εφοπλιστές και πάει λέγοντας. Δεν έχουν αρχίσει καν να παίρνουν χαμπάρι του τι έχει γίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν τους αφορά αν τα ίδια ακριβώς γίνονται σε άλλες χώρες, και το τι σημαίνει αυτό και για τους ίδιους. Για πολλούς συμπολίτες μας, η όλη κατάσταση συμπυκνώνεται σε μία και μόνο αφελέστατη άποψη: «οι κλέφτες έφαγαν τα λεφτά και μας έφεραν το μνημόνιο». Αυτά είναι τα δύο υπέρτατα κακά στην Ελλάδα αυτή την στιγμή: «οι κλέφτες» και «το μνημόνιο».
Ο κόσμος αυτός έχει και άλλα χαρακτηριστικά. Ένα από αυτό είναι η απόλυτη αδράνεια, η οποία συνήθως κρύβεται πίσω από χαζές δικαιολογίες του τύπου «αν δεν μαζευτούν Χ έξω από την Βουλή να μπούνε μέσα, δεν γίνεται τίποτα». Όπου Χ αριθμός ατόμων που ο καθένας εκτιμά ότι θα είναι αρκετός για να «μπούμε στη Βουλή»: έχω ακούσει τα πάντα μεταξύ 100.000 και 2 εκατομμύριων. Ο ίδιος βέβαια δεν θα κατέβει μπας και μαζευτούν οι Χ άνθρωποι.
Άλλο χαρακτηριστικό είναι ο μεσσιανισμός: να βρεθεί κάποιος να μας σώσει. Ούτε προϋποθέσεις, ούτε σκέψεις πάνω στο τι και ποιος, ούτε αναλύσεις ούτε τίποτα. Να εμφανιστεί ο νέος Ιησούς η ο Κολοκοτρώνης ( πάνω στο άλογο κατά προτίμηση) να μας σώσει από το κακό, χωρίς βέβαια να χρειαστεί να κάνουμε κάτι εμείς. Ένας «πατριώτης» η «πραγματικός Έλληνας» να διώξει τους πουλημένους και να μας γυρίσει στα παλιά καλά χρόνια.
Όλα αυτά, τα ξέρουν οι Χρυσαυγίτες, και ακριβώς με αυτά παίζουν. Προσφέρουν τον «σωτήρα» που θα διώξει τους «κλέφτες» (με μπουνιές κιόλας), ασχέτως του τι είναι αυτός. Ξέρουν πολύ καλά ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες μυαλά σε αυτή την χώρα που δεν δίνουν δεκάρα αν ο Μιχαλολιάκος είναι νεοναζί. Να φάνε θέλουν, και δεν γαμιούνται και τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Να δείρουν κάποιον να ξεσπάσουν τα νεύρα τους, και δεν γαμιούνται και οι μετανάστες και οι ανθρώπινες ζωές και οι διδαχές του Ιησού και όλα. Αφού δεν κλέψανε είναι καλοί. Αφού αντιστέκονται στο μνημόνιο, είναι καλοί. Αφού πάνε κόντρα στο πολιτικό σύστημα των «κλεφτών» και των «πουλημένων» είναι καλοί. Όλα τα άλλα, είναι δευτερεύοντα.
Η πολιτική ζωή του τόπου, από την κορυφή μέχρι την βάση, ορίζεται από το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Και στα δύο, χωράνε πολλοί. Χωράει και η αριστερή ΔΗΜΑΡ στο μνημόνιο, που προφανώς δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δημοκρατικοί, αλλά στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι. Χωράει και ο Καμμένος στο αντιμνημόνιο, ασχέτως αν η οικονομική του πολιτική είναι η φιλοσοφία του μνημονίου χωρίς το όνομα. Στο αντιμνημόνιο χωράει και η Χρυσή Αυγή. Η διαίρεση είναι κάθετη, και οι συνειρμοί είναι απλοί: οι μνημονιακοί είναι συλλήβδην «κακοί» (που ισχύει) και οι αντιμνημονιακοί συλλήβδην «καλοί» (που δεν ισχύει).
Το αντιμνημόνιο έχει γίνει μια μεγάλη κολυμβήθρα, στην οποία πηδάνε όλοι μέσα και βγαίνουν πεντακάθαροι: οι πασόκοι βγαίνουν αριστεροί, δεξιοί πατριώτες, οι νεοναζί αγωνιστές της πατρίδας, τα λαμόγια καθαροί και πάει λέγοντας. Ένας διαχωρισμός χωρίς ουσία, χωρίς συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει, τι χρειάζεται η κοινωνία, τι μέτρα θα μπορούσαν να παρθούν, πώς να αλλάξει η κατάσταση, τι πολιτικό σύστημα χρειαζόμαστε. Στον προηγούμενο μεγάλο διχασμό, ήταν η «εθνικοφροσύνη» που ξέπλενε τα καθάρματα.
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν και ο συρφετός του ξεπλένεται. Δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι κλέφτης (αυτό είναι το σπουδαίο) και ας είναι και λίγο νεοναζί. Δεν γαμίεται, θα μας σώσει όλους. Ρίχνει και ξύλο, την ώρα που οι άλλοι παίζουν τις κυρίες. Δηλώνει και αριστερός, για να πιάσει αυτούς που στα χρόνια της αθωότητας αυτοχαρακτηρίζονταν «προοδευτικοί», και ας κοιτούσαν με μισό μάτι κανέναν Αλβανό, και ας βούταγαν και φράγκα από το δημόσιο ταμείο.
Μέχρι την ξαφνική (;) άνοδο της Χρυσής Αυγής και συνολικά της ακροδεξιάς, το αντιμνημόνιο εκπροσωπούταν από την Αριστερά, και όλα ήταν καλά. Μια παράλογη πίστη επικρατούσε, ότι ο κόσμος ντέ και καλά θα αναγκαστεί να στραφεί προς την αριστερά, όποτε θα επικρατήσουμε. Έλα όμως που το αντιμνημονιακό μαντρί χωράει και άλλους. Και έλα όμως που οι άλλοι αρχίζουν να βάζουν όλο και περισσότερες νέες γραμμές: και να σου οι μετανάστες, και η εγκληματικότητα, και η «επίθεση» στο πολιτικό σύστημα που η Αριστερά την ώρα που το ίδιο αυτό σύστημα μετατρέπεται σε μια ξεδιάντροπη δικτατορία, δεν τολμάει να το αγγίξει.
Όλο αυτό λοιπόν, λέγεται τάκλιν. Εκεί που τρέχει ο παίχτης με την μπάλα στα πόδια, έρχεται ο μαυροφορεμένος ξυρισμένος ούγκαλος και τον κλαδεύει κανονικά. Ο διαιτητής δεν είδε τίποτα βέβαια, γιατί το παιχνίδι είναι στημένο. Εμείς τι κάνουμε; Διαμαρτυρόμαστε στον διαιτητή γιατί αυτό που κάνει δεν είναι «δίκαιο». Ο διαιτητής μας γράφει κανονικά, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι κάνουν την πάπια και εν τω μεταξύ, όσο διαμαρτυρόμαστε, το παιχνίδι συνεχίζει και η μπάλα πάει με πασούλες προς το τέρμα μας. Μόνο που σε αυτό το παιχνίδι, αν μπεί το γκόλ, δεν ξεγράφει. Δεν υπάρχουν εφέσεις και δικαστήρια. Όσο και αν φωνάζεις για το δίκαιο, έχασες και επιστρέφεις πίσω στην θέση σου, για άλλη μια φορά χαμένος.
Μπορεί να χαιρετάμε ναζιστικά, αλλά δεν είμαστε κλέφτες. Φυσικά αυτό δεν είναι η αλήθεια, και φυσικά ακόμα και αν δεν είναι κλέφτες (ασχολίαστο αυτό) είναι δολοφόνοι, τραμπούκοι, μπράβοι, άνθρωποι που έχουν παραβεί πολλάκις τον ποινικό κώδικα αλλά παραδόξως (;) το κράτος δεν ενδιαφέρεται και τόσο για αυτό. Ο Μιχαλολιάκος όμως ξέρει τι λέει, γιατί ξέρει σε ποιους απευθύνεται. Γνωρίζει τους φόβους τους (με τους οποίους και παίζει) και τις επιθυμίες τους (τις οποίες κανακεύει).
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν ξέρει ότι σε πολύ μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας δεν τους φταίνε οι τραπεζίτες, οι μεγαλοβιομήχανοι, τα golden boys, οι εφοπλιστές και πάει λέγοντας. Δεν έχουν αρχίσει καν να παίρνουν χαμπάρι του τι έχει γίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν τους αφορά αν τα ίδια ακριβώς γίνονται σε άλλες χώρες, και το τι σημαίνει αυτό και για τους ίδιους. Για πολλούς συμπολίτες μας, η όλη κατάσταση συμπυκνώνεται σε μία και μόνο αφελέστατη άποψη: «οι κλέφτες έφαγαν τα λεφτά και μας έφεραν το μνημόνιο». Αυτά είναι τα δύο υπέρτατα κακά στην Ελλάδα αυτή την στιγμή: «οι κλέφτες» και «το μνημόνιο».
Ο κόσμος αυτός έχει και άλλα χαρακτηριστικά. Ένα από αυτό είναι η απόλυτη αδράνεια, η οποία συνήθως κρύβεται πίσω από χαζές δικαιολογίες του τύπου «αν δεν μαζευτούν Χ έξω από την Βουλή να μπούνε μέσα, δεν γίνεται τίποτα». Όπου Χ αριθμός ατόμων που ο καθένας εκτιμά ότι θα είναι αρκετός για να «μπούμε στη Βουλή»: έχω ακούσει τα πάντα μεταξύ 100.000 και 2 εκατομμύριων. Ο ίδιος βέβαια δεν θα κατέβει μπας και μαζευτούν οι Χ άνθρωποι.
Άλλο χαρακτηριστικό είναι ο μεσσιανισμός: να βρεθεί κάποιος να μας σώσει. Ούτε προϋποθέσεις, ούτε σκέψεις πάνω στο τι και ποιος, ούτε αναλύσεις ούτε τίποτα. Να εμφανιστεί ο νέος Ιησούς η ο Κολοκοτρώνης ( πάνω στο άλογο κατά προτίμηση) να μας σώσει από το κακό, χωρίς βέβαια να χρειαστεί να κάνουμε κάτι εμείς. Ένας «πατριώτης» η «πραγματικός Έλληνας» να διώξει τους πουλημένους και να μας γυρίσει στα παλιά καλά χρόνια.
Όλα αυτά, τα ξέρουν οι Χρυσαυγίτες, και ακριβώς με αυτά παίζουν. Προσφέρουν τον «σωτήρα» που θα διώξει τους «κλέφτες» (με μπουνιές κιόλας), ασχέτως του τι είναι αυτός. Ξέρουν πολύ καλά ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες μυαλά σε αυτή την χώρα που δεν δίνουν δεκάρα αν ο Μιχαλολιάκος είναι νεοναζί. Να φάνε θέλουν, και δεν γαμιούνται και τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Να δείρουν κάποιον να ξεσπάσουν τα νεύρα τους, και δεν γαμιούνται και οι μετανάστες και οι ανθρώπινες ζωές και οι διδαχές του Ιησού και όλα. Αφού δεν κλέψανε είναι καλοί. Αφού αντιστέκονται στο μνημόνιο, είναι καλοί. Αφού πάνε κόντρα στο πολιτικό σύστημα των «κλεφτών» και των «πουλημένων» είναι καλοί. Όλα τα άλλα, είναι δευτερεύοντα.
Η πολιτική ζωή του τόπου, από την κορυφή μέχρι την βάση, ορίζεται από το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Και στα δύο, χωράνε πολλοί. Χωράει και η αριστερή ΔΗΜΑΡ στο μνημόνιο, που προφανώς δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δημοκρατικοί, αλλά στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι. Χωράει και ο Καμμένος στο αντιμνημόνιο, ασχέτως αν η οικονομική του πολιτική είναι η φιλοσοφία του μνημονίου χωρίς το όνομα. Στο αντιμνημόνιο χωράει και η Χρυσή Αυγή. Η διαίρεση είναι κάθετη, και οι συνειρμοί είναι απλοί: οι μνημονιακοί είναι συλλήβδην «κακοί» (που ισχύει) και οι αντιμνημονιακοί συλλήβδην «καλοί» (που δεν ισχύει).
Το αντιμνημόνιο έχει γίνει μια μεγάλη κολυμβήθρα, στην οποία πηδάνε όλοι μέσα και βγαίνουν πεντακάθαροι: οι πασόκοι βγαίνουν αριστεροί, δεξιοί πατριώτες, οι νεοναζί αγωνιστές της πατρίδας, τα λαμόγια καθαροί και πάει λέγοντας. Ένας διαχωρισμός χωρίς ουσία, χωρίς συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει, τι χρειάζεται η κοινωνία, τι μέτρα θα μπορούσαν να παρθούν, πώς να αλλάξει η κατάσταση, τι πολιτικό σύστημα χρειαζόμαστε. Στον προηγούμενο μεγάλο διχασμό, ήταν η «εθνικοφροσύνη» που ξέπλενε τα καθάρματα.
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν και ο συρφετός του ξεπλένεται. Δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι κλέφτης (αυτό είναι το σπουδαίο) και ας είναι και λίγο νεοναζί. Δεν γαμίεται, θα μας σώσει όλους. Ρίχνει και ξύλο, την ώρα που οι άλλοι παίζουν τις κυρίες. Δηλώνει και αριστερός, για να πιάσει αυτούς που στα χρόνια της αθωότητας αυτοχαρακτηρίζονταν «προοδευτικοί», και ας κοιτούσαν με μισό μάτι κανέναν Αλβανό, και ας βούταγαν και φράγκα από το δημόσιο ταμείο.
Μέχρι την ξαφνική (;) άνοδο της Χρυσής Αυγής και συνολικά της ακροδεξιάς, το αντιμνημόνιο εκπροσωπούταν από την Αριστερά, και όλα ήταν καλά. Μια παράλογη πίστη επικρατούσε, ότι ο κόσμος ντέ και καλά θα αναγκαστεί να στραφεί προς την αριστερά, όποτε θα επικρατήσουμε. Έλα όμως που το αντιμνημονιακό μαντρί χωράει και άλλους. Και έλα όμως που οι άλλοι αρχίζουν να βάζουν όλο και περισσότερες νέες γραμμές: και να σου οι μετανάστες, και η εγκληματικότητα, και η «επίθεση» στο πολιτικό σύστημα που η Αριστερά την ώρα που το ίδιο αυτό σύστημα μετατρέπεται σε μια ξεδιάντροπη δικτατορία, δεν τολμάει να το αγγίξει.
Όλο αυτό λοιπόν, λέγεται τάκλιν. Εκεί που τρέχει ο παίχτης με την μπάλα στα πόδια, έρχεται ο μαυροφορεμένος ξυρισμένος ούγκαλος και τον κλαδεύει κανονικά. Ο διαιτητής δεν είδε τίποτα βέβαια, γιατί το παιχνίδι είναι στημένο. Εμείς τι κάνουμε; Διαμαρτυρόμαστε στον διαιτητή γιατί αυτό που κάνει δεν είναι «δίκαιο». Ο διαιτητής μας γράφει κανονικά, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι κάνουν την πάπια και εν τω μεταξύ, όσο διαμαρτυρόμαστε, το παιχνίδι συνεχίζει και η μπάλα πάει με πασούλες προς το τέρμα μας. Μόνο που σε αυτό το παιχνίδι, αν μπεί το γκόλ, δεν ξεγράφει. Δεν υπάρχουν εφέσεις και δικαστήρια. Όσο και αν φωνάζεις για το δίκαιο, έχασες και επιστρέφεις πίσω στην θέση σου, για άλλη μια φορά χαμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου