Μια αποστροφή του Αντ. Σαμαρά, από τις απαντήσεις του σε ερωτήσεις κατά το συνέδριο της Süddeutsche Zeitung το περασμένο Σάββατο στο Βερολίνο, προκάλεσε τον συνήθη οργασμό παραπολιτικής φιλολογίας. «Η κυβέρνηση είναι ισχυρή, δεν θα χάσουμε την πλειοψηφία. Ακόμη κι αν υπάρξει διαρροή ενός βουλευτή, υπάρχει πάντοτε ένα 'μαξιλάρι', καθώς υπάρχουν άλλοι έτοιμοι να βοηθήσουν», είπε ο πρωθυπουργός. Οι συνειρμοί που προκάλεσε επιβεβαιώθηκαν με ποικίλους τρόπους τις μέρες που κύλησαν. Με την απόφαση της ΔΗΜ.ΑΡ. να υπερψηφίσει την τροπολογία για τα φάρμακα και να καταψηφίσει την εξεταστική για τα υποβρύχια. Με τη συμφωνία Σαμαρά να στηρίξει τον αδύναμο κυβερνητικό κρίκο (ΠΑΣΟΚ, Βενιζέλος) και στην εξεταστική. Με τις δηλώσεις μερικών ανεξάρτητων αλλά και βουλευτών των ΑΝ.ΕΛΛ. που έσπευσαν να επιβεβαιώσουν ότι όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Και, φυσικά, με τη στάση καθεστωτικών ΜΜΕ, που στην επιχείρηση διεμβολισμού της αντιπολίτευσης επιβεβαίωσαν ότι λειτουργούν ως ενημερωτικό καρτέλ.
Το κυριότερο, ωστόσο, στην αναφορά Σαμαρά είναι ότι αποκαλύπτει με κυνικό τρόπο το πόσο ελεγχόμενο και στεγανοποιημένο από τις επιδράσεις της κοινωνίας έχει γίνει το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Η πρόσκληση Τσίπρα προς βουλευτές της συμπολίτευσης να δείξουν πόσο εννοούν τη διαφωνία τους σε νέα μέτρα χαρακτηρίστηκε «προσκλητήριο αποστασίας» τόσο από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ όσο και από πηχυαίους τίτλους εφημερίδων. Αντιθέτως, η αποκάλυψη Σαμαρά ότι υπάρχουν εφεδρείες «προθύμων», που σήμερα υποδύονται τους αντιπολιτευόμενους, αλλά μπορούν ανά πάσα στιγμή να συμβάλουν στην αναστήλωση της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας, έγινε δεκτή με φιλοφρονήσεις περί «πολιτικής μαστοριάς» και με ρεπορτάζ για την ανθρωπογεωγραφία των «προθύμων».
Το «μαξιλάρι» του Αντ. Σαμαρά μπορεί να έχει πολλά ονοματεπώνυμα, αλλά το κυριότερο είναι ότι αποκαλύπτει τον ευτελισμό του κοινοβουλευτικού βίου στο επίπεδο κακότεχνης οπερέτας, στην οποία τον κύριο ρόλο παίζουν εξωκοινοβουλευτικοί μηχανισμοί, κομματικοί, κρατικοί, επιχειρηματικοί ή άλλοι, ακόμη και διεθνείς, έτοιμοι να ρίξουν το βάρος στη διατήρηση των πλειοψηφικών προσχημάτων.
Το κυριότερο, ωστόσο, στην αναφορά Σαμαρά είναι ότι αποκαλύπτει με κυνικό τρόπο το πόσο ελεγχόμενο και στεγανοποιημένο από τις επιδράσεις της κοινωνίας έχει γίνει το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Η πρόσκληση Τσίπρα προς βουλευτές της συμπολίτευσης να δείξουν πόσο εννοούν τη διαφωνία τους σε νέα μέτρα χαρακτηρίστηκε «προσκλητήριο αποστασίας» τόσο από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ όσο και από πηχυαίους τίτλους εφημερίδων. Αντιθέτως, η αποκάλυψη Σαμαρά ότι υπάρχουν εφεδρείες «προθύμων», που σήμερα υποδύονται τους αντιπολιτευόμενους, αλλά μπορούν ανά πάσα στιγμή να συμβάλουν στην αναστήλωση της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας, έγινε δεκτή με φιλοφρονήσεις περί «πολιτικής μαστοριάς» και με ρεπορτάζ για την ανθρωπογεωγραφία των «προθύμων».
Το «μαξιλάρι» του Αντ. Σαμαρά μπορεί να έχει πολλά ονοματεπώνυμα, αλλά το κυριότερο είναι ότι αποκαλύπτει τον ευτελισμό του κοινοβουλευτικού βίου στο επίπεδο κακότεχνης οπερέτας, στην οποία τον κύριο ρόλο παίζουν εξωκοινοβουλευτικοί μηχανισμοί, κομματικοί, κρατικοί, επιχειρηματικοί ή άλλοι, ακόμη και διεθνείς, έτοιμοι να ρίξουν το βάρος στη διατήρηση των πλειοψηφικών προσχημάτων.
