Από τον «Επίμονο κηπουρό» στον επίμονο (ή μάλλον στον αδίστακτο) υπουργό...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

«Φαρμακευτικό σκουπιδοτενεκέ», χαρακτηρίζει την Αφρική ο Τζον Λε Καρέ στον Επίμονο κηπουρό, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά του της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Στο στόχαστρο του συγγραφέα βρίσκονται κάποιες φανταστικές πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες που αποφασίζουν σε ποια φτωχή χώρα οι άνθρωποι έχουν κάποια ελπίδα να ζήσουν και σε ποια χώρα (ή ήπειρο) θα πρέπει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά.

Εδώ ο «κακός» είναι το παγκόσμιο μονοπώλιο του φαρμάκου ενώ οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του κυμαίνονται από την απλή εξαγορά, το λάδωμα, τις χορηγίες μέχρι και πιο σκοτεινές και υπόγειες εγκληματικές πράξεις. Όλα αυτά, βέβαια, είναι μυθοπλασία, όμως στον στον επίλογο του βιβλίου ο Λε Καρέ δηλώνει: «Οσο προχωρούσε το ταξίδι μου μέσα στη φαρμακευτική ζούγκλα, τόσο συνειδητοποιούσα ότι, σε σύγκριση με την πραγματικότητα, η ιστορία μου ήταν τόσο άκακη όσο και μια καρτ ποστάλ διακοπών».