Από τον «Επίμονο κηπουρό» στον επίμονο (ή μάλλον στον αδίστακτο) υπουργό...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

«Φαρμακευτικό σκουπιδοτενεκέ», χαρακτηρίζει την Αφρική ο Τζον Λε Καρέ στον Επίμονο κηπουρό, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά του της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Στο στόχαστρο του συγγραφέα βρίσκονται κάποιες φανταστικές πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες που αποφασίζουν σε ποια φτωχή χώρα οι άνθρωποι έχουν κάποια ελπίδα να ζήσουν και σε ποια χώρα (ή ήπειρο) θα πρέπει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά.

Εδώ ο «κακός» είναι το παγκόσμιο μονοπώλιο του φαρμάκου ενώ οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του κυμαίνονται από την απλή εξαγορά, το λάδωμα, τις χορηγίες μέχρι και πιο σκοτεινές και υπόγειες εγκληματικές πράξεις. Όλα αυτά, βέβαια, είναι μυθοπλασία, όμως στον στον επίλογο του βιβλίου ο Λε Καρέ δηλώνει: «Οσο προχωρούσε το ταξίδι μου μέσα στη φαρμακευτική ζούγκλα, τόσο συνειδητοποιούσα ότι, σε σύγκριση με την πραγματικότητα, η ιστορία μου ήταν τόσο άκακη όσο και μια καρτ ποστάλ διακοπών».

Αν το βιβλίο δεν έφερε την υπογραφή του Λε Καρέ, που θεωρείται ο μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας θρίλερ σε όλο τον κόσμο, αλλά ήταν σενάριο του μακαρίτη του Φώσκολου, οι περισσότεροι θα το χλεύαζαν, θα έλεγαν ότι πρόκειται γι' άλλη μια θεωρία συνωμοσίας.

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 2001. Να υποθέσουμε ότι στα 12 χρόνια, που κύλησαν από τότε, το παγκόσμιο μονοπώλιο του φαρμάκου αυτορρυθμίστηκε και ότι οι άνθρωποί του εγκατέλειψαν τις σκοτεινές πρακτικές τους; Ή να υποθέσουμε ότι τα διεθνή μονοπώλια δεν λογάριασαν ότι κάποια μέρα θα ερχόταν ένας Επίμονος Υπουργός που θα ύψωνε το ανάστημά του και θα εξασφάλιζε φτηνό και καλό φάρμακο για όλο το λαό; Αν δεχτούμε ότι όσα λέει η κυβέρνηση διά στόματος Άδωνη, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι οι μαύρες μέρες που περιγράφει ο  Λε Καρέ περάσαν –τουλάχιστον για την Ελλάδα. Εδώ ισχύει το «πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος, ο πάσχων άνθρωπος». Πάνω απ’ όλα η μάλλον έξω απ’ όλα: έξω από τα γενικά νοσοκομεία και τις ψυχιατρικές κλινικές, έξω από τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, έξω από την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Όπως διαβάζουμε, σήμερα το 28,4% των Ελλήνων τροποποιεί ή διακόπτει τη φαρμακευτική αγωγή του καθώς  δεν διαθέτει χρήματα. Πριν λίγα χρόνια, στις αρχές της κρίσης, είχε γίνει πρωτοσέλιδο η είδηση για ρωσικά φάρμακα που εισάγονταν παράνομα και πωλούνταν στους πάγκους της λαϊκής. Γιατροί σε δημόσια νοσοκομεία μιλούν για ασθενείς που τους παρακαλούν «κόψε κάτι», εννοώντας «μη μου γράφεις τόσα πολλά φάρμακα, δεν μπορώ να τα πληρώσω» (δηλ. να πληρώσουν τη συμμετοχή, ούτε καν ολόκληρη την τιμή). Πολλοί πάσχοντες αυτοσχεδιάζουν: κόβουν το χάπι στη μέση ή παίρνουν ένα αντί για δύο ή τρία την ημέρα, ελπίζοντας έτσι να ξεγελάσουν την ασθένεια. Και φυσικά, όταν η επιστήμη της ιατρικής είναι απαγορευμένη, εύκολα στρέφεται κανείς στα μαντζούνια και στην παραϊατρική, στους κομπογιαννίτες και στις φθηνές και ανεξέλεγκτες εναλλακτικές θεραπείες, στο θαυματουργό δηλητήριο του πράσινου σκορπιού.

Σημείωση: Δείτε το κατατοπιστικό άρθρο του Ανδρ. Ζαφείρη στο iskra.gr: 

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ , ΑΡΗ!