Σ’ευχαριστώ, Ελλάδα! ...

 Correspondent...

Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

Προσέφερα λίγα ή πολλά  δεν το ξέρω, το  μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω.  Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου.  Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”. Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

Ακόμα  και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω.  Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!

Ο εραστής των εκτελέσεων...

Correspondent...

  N. Ago Γράφτηκε για το protagon

Σε άλλη χώρα, ακόμα και ως πολιτικός αρχηγός, θα έδινε λογαριασμό στη δικαιοσύνη προ πολλού. Οχυρωμένος, καθώς φαίνεται, όμως πίσω από την βουλευτική του ασυλία και εκμεταλλευόμενος την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπου η οικονομική κρίση δείχνει να έχει επιβάλει μια ιδιόμορφη «ομερτά» στα ΜΜΕ στο θέμα του μεταναστευτικού, δεν διστάζει να εκφράζει ακραία ξενοφοβικά σύνδρομα. Με γλώσσα που δεν διαφέρει σε τίποτα, αν δεν ξεπερνά κιόλας, αυτή της  «ομογάλακτης» Χρυσής Αυγής. Χθες, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΛάΟΣ, προφανώς στην αγωνιώδη προσπάθεια συγκράτησης του εκλογικού του ακροατηρίου, που «οσμίζεται» και άλλες επιλογές να εκφράσει… την πατριωτική του βούληση, έκανε μερικές σοκαριστΙκές προτάσεις. Θα λέγαμε ότι ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αν δεν είχαμε ακούσει και άλλες φορές τον ίδιο, ειδικά από την εκπομπή του, να παραγγέλνει ξανά εκτελέσεις.

Και αν την προηγούμενη φορά -12 Δεκεμβρίου 2011 στην εκπομπή ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΔΑ- είχε αρκεστεί στην«εκτέλεση δυο-τριών συνδικαλιστών που θα εμποδίσουν ή αναστέλλουν επενδύσεις», και αν την ίδια μέρα είχε ενημερώσει τους τηλεθεατές-ψηφοφόρους του πως «αν πεινάτε δεν πεινάτε από το Μνημόνιο αλλά επειδή η Ελλάδα έχει γεμίσει αριστερές γραφίδες και μικρόφωνα…», αυτό θεωρήθηκε περίπου «συνηθισμένο». «Συνηθισμένο» θεωρήθηκε και το επόμενο εκτελεστικό απόσπασμα που προανήγγειλε ο πρόεδρος «για τους μετανάστες που στέλνουν κάθε χρόνο 10 δισεκατομμύρια ευρώ στις χώρες τους». ΠοΎ το ξέρει αυτό;  Δεν το ξέρει αλλά όπως έλεγε και ο «μετρ» της μαύρης προπαγάνδας Γκέμπελς, τον οποίο  φαίνεται να έχει διαβάσει με προσοχή ο πρόεδρος, «πες πες κάτι θα μείνει». Και αν τα 10 δις είναι «παραμύθια φούρναρη», ποιος θα ελέγξει τα λεγόμενά του; Έλα τώρα, καημένε αφού το λέει κοτζάμ αρχηγός κόμματος…

Χθες όμως, ξεπέρασε ακόμα και τον εαυτό του. Μέσα στην ελληνική Βουλή, «στον Ναό της Δημοκρατίας» όπως θα έλεγε και ο ίδιος, αφού ανακάτεψε κάθε λογής θέματα στο ίδιο τσουβάλι, έκλεισε τα μάτια, έβαλε το χέρι μέσα και έβγαλε δυο «λαγούς»! Ομολογουμένως εκπληκτικά φρικτά. “Πρέπει να ληφθούν μέτρα, να αλλάξει η νομοθεσία. Όταν ληστής μπαίνει στο σπίτι σου ή μπαίνει στην επιχείρησή σου μπορείς και τον πυροβολείς. Ξεκάθαρα. Εκείνη τη στιγμή που μπαίνει μέσα ο ληστής δεν θα κάνεις διάκριση όπλων”. Και αφού έλυσε το θέμα αυτών των εκτελέσεων ζητώντας τον εφοδιασμό του λαού με όπλα, και την οργάνωση «των ταγμάτων εφόδου», έβγαλε και τον δεύτερο «λαγό». «Ο στρατός εγκαταλείπει στρατόπεδα. Βάλτε μέσα τους λαθρομετανάστες. Και θα τρώει όποιος παράγει για την Ελλάδα. Ένα πιάτο φαγητό για την Ελλάδα. Να ξέρει αυτός που έρχεται από το Αφγανιστάν ότι αν έρθει εδώ θα μπει σε στρατόπεδο, δεν θα κυκλοφορεί ελεύθερος να εγκληματεί. Και θα τρώει εάν παράγει”.

Απέφυγε να προτείνει στην είσοδο των στρατοπέδων να αναγράφεται το «Arbeit macht frei». Και συνέχισε παρακάτω: “Ό,τι και να κάνει ο Έλληνας, όποια θυσία και να κάνει, το έλλειμμα δημιουργείται από τα 12 δισ. που βγάζουν στη χώρα τους αυτοί”. Τα 10 δις έγιναν 12. Τόσο απλά. Ο πρόεδρος του ΛάΟΣ μας έχει πει κατά καιρούς για τις δουλειές που έκανε, αλλά το ότι είναι εραστής των εκτελέσεων μας το ανακάλυψε τώρα τελευταία.

Χιούμορ, τέλος;

Protagon...
του Niko Ago

Photo: Jenna Barr

Πώς περνούσες παλιά έξω από ένα μαγαζί και διάβαζες «εμπόρευμα τέλος» και έστρεφες το κεφάλι σου αλλού, στο επόμενο μαγαζί για να βρεις αυτό που έψαχνες; Ένα τέτοιο πράγμα συμβαίνει σήμερα και στην Αθήνα με τους ανθρώπους. Σαν να έχουμε γραμμένο στο μέτωπό μας το «χιούμορ τέλος» και όλοι στρέφουμε το κεφάλι μας αλλού να βρούμε σε ένα απλανές και άγνωστο «αλλού» ένα ίχνος χαμόγελου ή ελπίδας. Διαβάζεις την πρόθεση της Τζούλιας Αλεξανδράτου να κάνει πολιτικό κόμμα (!) και το προσπερνάς ανώδυνα για να «αναλάβεις» τον Χριστιανόπουλο που αρνείται να λάβει βραβείο και χρηματικό έπαθλο. Δηλητηριώδη τα υπονοούμενα για την προσωπική ζωή του ποιητή, έμπλεα ρατσισμό και κακία.

Πας στον κουρέα αλλά έχεις και τον νου σου μη σου πάρει και το αυτί μαζί με τις φαβορίτες, έτσι που ακονίζει το ξυριστικό νυστέρι ορεγόμενος λαρύγγια πολιτικών. Βγαίνεις από κει, κάθιδρος μεν χαρούμενος δε, που τη γλύτωσες και αυτή τη φορά και πέφτεις στο βάσανο του λεωφορείου. Νεαρά κυρία που έχει πιάσει θέση νωρίτερα, σε παράκληση ηλικιωμένης να της την παραχωρήσει, σηκώνεται βαριεστημένα αλλά αφήνει να ακούγεται ένα ευγενικό «που να ψοφήσεις κωλόγρια» και η ηλικιωμένη κυρία που έχει αγέραστα αυτιά της απάντα εξίσου «ευγενικά» με το «κι εγώ σου εύχομαι να πεθάνεις νέα για να μη φτάσεις και γίνεις κωλόγρια σαν εμένα». Ο οδηγός από την άλλη, φρενάρει σαν να έχει καρπούζια και αν τολμήσει κανείς να τον παρατηρήσει, είναι έτοιμος να του ορμήσει.
Αν την παράκληση για «προσοχή» την διατυπώνει κάποια μητέρα με μικρό παιδί αλλά «άτυχη», αφού είναι και μαύρη, την απάντηση την ξέρετε όλοι. Και του οδηγού και μερικών επιβατών. Συνήθως «να πας στην πατρίδα σου» ή και το άλλο για όλες τις χρήσεις, «να πάρεις ταξί». Ο ταξιτζής που θα πάρεις, λόγω απεργίας των μέσων, καπνίζει σαν φουγάρο αλλά αν του πεις να το σβήσει, θα σου πει «πολύ γκρινιάζεις, φίλε». Πλέον, ένα άρθρο στο οποίο γίνεται απόπειρα κριτικής σε κοινωνικά (ρατσιστικά) στερεότυπα, με μπόλικο αυτοσαρκασμό, θα τύχει πολλών θορυβωδών αρνητικών αντιδράσεων ενώ οι θετικές, οι οποίες μπορεί να είναι περισσότερες, απλώς δεν εκφράζονται με σχόλια. Πού όρεξη για θετικά σχόλια;

Οι άνθρωποι στον δρόμο περπατούν σκυφτοί, μόνιμα θυμωμένοι και βυθιζόμενοι σε έναν όλο και πιο σκοτεινό κόσμο, με βλέμμα θολό και απλανές. Δεν περισσεύει στάλα χιούμορ. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν πια μεταξύ τους. Την οικονομική μας ευμάρεια μπορεί κάποτε και να τη ξαναβρούμε, για το χιούμορ μας διατηρώ επιφυλάξεις.