Η Αυγή online...
Έλεγε ο Αϊστάιν: "Μόνο δύο πράγματα δεν μπορούν να μετρηθούν: το Σύμπαν και η βλακεία". Και συμπλήρωνε δηλητηριωδώς: "Αν και για το πρώτο δεν είμαι βέβαιος".
Λοιπόν, αυτό το λόμπι, όχι της δραχμής, αλλά της απροσμέτρητης βλακείας, ήταν το κυριότερο γεγονός που έπρεπε να αντιμετωπίσει σε όλη τη διπλή προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τόξο ηλιθιότητας που ξεκινούσε από τον Μιχελάκη της Ν.Δ. και κατέληγε στον Ψαριανό της ΔΗΜ.ΑΡ. (χωρίς επ' ουδενί να ταυτίζεται ο χώρος αυτός με την ηλιθιότητα του εν λόγω). Ένα τεράστιο τόξο ηλιθιότητας, το οποίο μοιάζει ανίκητο επειδή δεν μπορείς να του αντιπαρατεθείς με ίσους όρους. Δεν γίνεται δηλαδή να εκτραπείς προς την κοινή ηλιθιότητα (η πολιτική τοιαύτη είναι ανωτέρω επιπέδου), προκειμένου να αντιπαρατεθείς ισαξίως με τους ηλιθίους.
Είναι γι' αυτό ακριβώς τον λόγο που η ηλιθιότητα παραμένει εσαεί αήττητη. Διότι οι ηλίθιοι οι ίδιοι είναι αήττητοι και γι' αυτό αναντικατάστατοι. Για την ακρίβεια, είναι οι μόνοι αναντικατάστατοι: Επειδή ουδείς θέλει να αντικαταστήσει έναν ηλίθιο με έναν άλλο ηλίθιο. Για φαντάσου να θέλει η ΔΗΜ.ΑΡ. να αντικαταστήσει τον Ψαριανό με έναν άλλον Ψαριανό. Για φαντάσου τη Ν.Δ. να αντικαθιστά τον Μιχαλάκη με έναν άλλο Μιχελάκη.
Ώστε λοιπόν αυτό. Το λόμπι της ηλιθιότητας. Αυτό το ασύντακτο λόγω βλακείας, το ασύμπτωτο λόγω αμοραλισμού, που είναι κατηγορική κατάσταση βλακείας, το ανερμάτιστο λόγω ιδρυτικής αδαημοσύνης λόμπι, ήταν η αιχμή του συστημικού δόρατος που έπρεπε (φαντάσου τι έχει να γίνει από αύριο και ύστερα...) να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ όλο αυτό το διάστημα. Μια νοημοσύνη χήνας ως τελευταία γραμμή άμυνας, όπως οι περίφημες χήνες του Καπιτωλίου.
Και το πράγμα θα τελείωνε εδώ και σήμερα, αν η ηλιθιότητα δεν ήταν απλώς η επιφάνεια της συστημικής άμυνας. Κι αλίμονό μας αν σταθούμε και προ παντός αν εξαντλήσουμε την αντιπαράθεση στο ηλίθιο προκάλυμμα. Αλίμονο αν δεν θεωρήσουμε την ευκαιρία που παρουσιάζεται ως ένα πολύπλοκο πρόβλημα ή μάλλον μια πολύπλοκη απάντηση που θέτει το πρόβλημα. Αλίμονο αν δεν προσέξουμε ότι η ηλιθιότητα είναι απλώς το καμπύλο στέλεχος του τόξου που ξεκινάει από τον Μιχελάκη, σχηματικά, και καταλήγει στον Ψαριανό επίσης σχηματικά. Αλίμονο αν δεν προσέξουμε τη χορδή που ενώνει τα άκρα σ' αυτό το λόμπι της ηλιθιότητας, σ' αυτό το τόξο της απροσμέτρησης βλακείας. Γιατί η χορδή είναι εκείνη που στο πληρέστερο όπλο από καταβολής ανθρωπότητας μέχρι σήμερα (όργανο μάχης, όργανο κυνηγίου εν ασφαλεία και ταυτοχρόνως όργανο μουσικής) παράγει τη μουσική του επιχειρήματος. Παράγει δηλαδή το ποίημα, το οποίο είναι και επιχείρημα, σύμφωνα με την αριστοτελική εκδοχή τού ποιείν.
Κι αυτή η χορδή του τόξου της βλακείας έπαιξε όλο αυτό το διάστημα μια απολύτως παράχορδη μουσική. Προσπάθησε να επιβάλει τη βίαιη αποκόλληση του ήχου από τη συγκρότησή του. Προσπάθησε στανικά να καταστρέψει κάθε δυνατότητα αρμονίας μεταξύ σκέψης και αισθήματος. Προσπάθησε δηλαδή να επιβάλει, ακόμη και με φασιστική έκχυση ενός μαζοποιημένου συμφύρματος ήχων, ότι μουσική δεν υφίσταται. Κι αν κάποτε υπήρξε, ήταν μια σπάταλη φρεναπάτη, ήταν ένα ολίσθημα περίσκεπτων αισθημάτων τα οποία είναι ιδιοκτησία άλλων δικαιούχων. Προσπάθησαν δηλαδή να μας πείσουν ότι η μουσική, η μουσική των ανθρώπων, είναι ένα κίβδηλο νόμισμα το οποίο χρησιμοποιήσαμε λάθρα και γι' αυτό χρειάζεται να πληρώσουμε τον Σάυλωκ της μουσικής του χρυσίου με το μόνο νόμισμα που διαθέτουμε: την ίδια μας τη ζωή. Το μόνο πραγματικά ανταλλάξιμο είδος χρήματος. Αλλά ανταλλάξιμο με τι; Με την υποταγή; Με την ανοηταίνουσα σκέψη; Με την αναίσθητη πράξη; Με τη συμμαχική δειλία; Με τι;
Με τίποτα. Γιατί δεν είμαστε ανταλλάξιμο είδος. Είμαστε μέτρον χρήματος, σύμφωνα με τον Πρωταγόρα. Αυτή είναι η καίρια διαφορά μας με όσους θορύβησαν ασυστόλως προσπαθώντας να μην ακουστεί η μουσική του πεποιημένου επιχειρήματος: Ότι εμείς, εμείς που θα στομώσουμε το απείρως επιχειρείν, εμείς επιχειρήσαμε εκτείνοντας το νόημα μέχρι τη χειραψία. Και όλοι τους, μα όλοι τους (τη εξαιρέσει φυσικά ωραίων σχημάτων και ωραίων ανθρώπων του αρμονικού τόξου της Αριστεράς), δεν αντέταξαν επιχείρημα. Αντέταξαν ό,τι πιο φοβικό, στρεψόδικο, αναίσχυντο, άνυδρο, αισχρό, υποβολιμαίο, στρεβλωτικό, παρακρουστικό, χυδαίο, ψεύτικο κι ανακόλουθο με όσα έχουν πράξει μέχρι σήμερα. Δεν αντέταξαν επιχείρημα, προσπάθησαν λυσσαλέα πλην ματαίως, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα πράγματα, να εξανεμίσουν το λογικό, ηθικό και αισθητικό απόθεμα (όσο έχει απομείνει) της κοινωνίας.
Και η προσπάθεια δεν σταματάει σήμερα. Αυτό είναι που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ότι δηλαδή, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ο σκοπός διαμορφώνει τα μέσα. Άρα ο σκοπός τους είναι όλα τα υπόλοιπα κι ακόμη περισσότερα. Κι αυτό δεν είναι ηλιθιότητα. Δεν είναι καν ανεντιμότητα. Είναι συνειδητή βλάβη στη μουσική της ζωής. Και δεν υπάρχει πιο δύσκολη προσπάθεια από την αποκατάσταση αυτής τη μύχιας βλάβης. Καλό κουράγιο.
Λοιπόν, αυτό το λόμπι, όχι της δραχμής, αλλά της απροσμέτρητης βλακείας, ήταν το κυριότερο γεγονός που έπρεπε να αντιμετωπίσει σε όλη τη διπλή προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τόξο ηλιθιότητας που ξεκινούσε από τον Μιχελάκη της Ν.Δ. και κατέληγε στον Ψαριανό της ΔΗΜ.ΑΡ. (χωρίς επ' ουδενί να ταυτίζεται ο χώρος αυτός με την ηλιθιότητα του εν λόγω). Ένα τεράστιο τόξο ηλιθιότητας, το οποίο μοιάζει ανίκητο επειδή δεν μπορείς να του αντιπαρατεθείς με ίσους όρους. Δεν γίνεται δηλαδή να εκτραπείς προς την κοινή ηλιθιότητα (η πολιτική τοιαύτη είναι ανωτέρω επιπέδου), προκειμένου να αντιπαρατεθείς ισαξίως με τους ηλιθίους.
Είναι γι' αυτό ακριβώς τον λόγο που η ηλιθιότητα παραμένει εσαεί αήττητη. Διότι οι ηλίθιοι οι ίδιοι είναι αήττητοι και γι' αυτό αναντικατάστατοι. Για την ακρίβεια, είναι οι μόνοι αναντικατάστατοι: Επειδή ουδείς θέλει να αντικαταστήσει έναν ηλίθιο με έναν άλλο ηλίθιο. Για φαντάσου να θέλει η ΔΗΜ.ΑΡ. να αντικαταστήσει τον Ψαριανό με έναν άλλον Ψαριανό. Για φαντάσου τη Ν.Δ. να αντικαθιστά τον Μιχαλάκη με έναν άλλο Μιχελάκη.
Ώστε λοιπόν αυτό. Το λόμπι της ηλιθιότητας. Αυτό το ασύντακτο λόγω βλακείας, το ασύμπτωτο λόγω αμοραλισμού, που είναι κατηγορική κατάσταση βλακείας, το ανερμάτιστο λόγω ιδρυτικής αδαημοσύνης λόμπι, ήταν η αιχμή του συστημικού δόρατος που έπρεπε (φαντάσου τι έχει να γίνει από αύριο και ύστερα...) να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ όλο αυτό το διάστημα. Μια νοημοσύνη χήνας ως τελευταία γραμμή άμυνας, όπως οι περίφημες χήνες του Καπιτωλίου.
Και το πράγμα θα τελείωνε εδώ και σήμερα, αν η ηλιθιότητα δεν ήταν απλώς η επιφάνεια της συστημικής άμυνας. Κι αλίμονό μας αν σταθούμε και προ παντός αν εξαντλήσουμε την αντιπαράθεση στο ηλίθιο προκάλυμμα. Αλίμονο αν δεν θεωρήσουμε την ευκαιρία που παρουσιάζεται ως ένα πολύπλοκο πρόβλημα ή μάλλον μια πολύπλοκη απάντηση που θέτει το πρόβλημα. Αλίμονο αν δεν προσέξουμε ότι η ηλιθιότητα είναι απλώς το καμπύλο στέλεχος του τόξου που ξεκινάει από τον Μιχελάκη, σχηματικά, και καταλήγει στον Ψαριανό επίσης σχηματικά. Αλίμονο αν δεν προσέξουμε τη χορδή που ενώνει τα άκρα σ' αυτό το λόμπι της ηλιθιότητας, σ' αυτό το τόξο της απροσμέτρησης βλακείας. Γιατί η χορδή είναι εκείνη που στο πληρέστερο όπλο από καταβολής ανθρωπότητας μέχρι σήμερα (όργανο μάχης, όργανο κυνηγίου εν ασφαλεία και ταυτοχρόνως όργανο μουσικής) παράγει τη μουσική του επιχειρήματος. Παράγει δηλαδή το ποίημα, το οποίο είναι και επιχείρημα, σύμφωνα με την αριστοτελική εκδοχή τού ποιείν.
Κι αυτή η χορδή του τόξου της βλακείας έπαιξε όλο αυτό το διάστημα μια απολύτως παράχορδη μουσική. Προσπάθησε να επιβάλει τη βίαιη αποκόλληση του ήχου από τη συγκρότησή του. Προσπάθησε στανικά να καταστρέψει κάθε δυνατότητα αρμονίας μεταξύ σκέψης και αισθήματος. Προσπάθησε δηλαδή να επιβάλει, ακόμη και με φασιστική έκχυση ενός μαζοποιημένου συμφύρματος ήχων, ότι μουσική δεν υφίσταται. Κι αν κάποτε υπήρξε, ήταν μια σπάταλη φρεναπάτη, ήταν ένα ολίσθημα περίσκεπτων αισθημάτων τα οποία είναι ιδιοκτησία άλλων δικαιούχων. Προσπάθησαν δηλαδή να μας πείσουν ότι η μουσική, η μουσική των ανθρώπων, είναι ένα κίβδηλο νόμισμα το οποίο χρησιμοποιήσαμε λάθρα και γι' αυτό χρειάζεται να πληρώσουμε τον Σάυλωκ της μουσικής του χρυσίου με το μόνο νόμισμα που διαθέτουμε: την ίδια μας τη ζωή. Το μόνο πραγματικά ανταλλάξιμο είδος χρήματος. Αλλά ανταλλάξιμο με τι; Με την υποταγή; Με την ανοηταίνουσα σκέψη; Με την αναίσθητη πράξη; Με τη συμμαχική δειλία; Με τι;
Με τίποτα. Γιατί δεν είμαστε ανταλλάξιμο είδος. Είμαστε μέτρον χρήματος, σύμφωνα με τον Πρωταγόρα. Αυτή είναι η καίρια διαφορά μας με όσους θορύβησαν ασυστόλως προσπαθώντας να μην ακουστεί η μουσική του πεποιημένου επιχειρήματος: Ότι εμείς, εμείς που θα στομώσουμε το απείρως επιχειρείν, εμείς επιχειρήσαμε εκτείνοντας το νόημα μέχρι τη χειραψία. Και όλοι τους, μα όλοι τους (τη εξαιρέσει φυσικά ωραίων σχημάτων και ωραίων ανθρώπων του αρμονικού τόξου της Αριστεράς), δεν αντέταξαν επιχείρημα. Αντέταξαν ό,τι πιο φοβικό, στρεψόδικο, αναίσχυντο, άνυδρο, αισχρό, υποβολιμαίο, στρεβλωτικό, παρακρουστικό, χυδαίο, ψεύτικο κι ανακόλουθο με όσα έχουν πράξει μέχρι σήμερα. Δεν αντέταξαν επιχείρημα, προσπάθησαν λυσσαλέα πλην ματαίως, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα πράγματα, να εξανεμίσουν το λογικό, ηθικό και αισθητικό απόθεμα (όσο έχει απομείνει) της κοινωνίας.
Και η προσπάθεια δεν σταματάει σήμερα. Αυτό είναι που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ότι δηλαδή, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ο σκοπός διαμορφώνει τα μέσα. Άρα ο σκοπός τους είναι όλα τα υπόλοιπα κι ακόμη περισσότερα. Κι αυτό δεν είναι ηλιθιότητα. Δεν είναι καν ανεντιμότητα. Είναι συνειδητή βλάβη στη μουσική της ζωής. Και δεν υπάρχει πιο δύσκολη προσπάθεια από την αποκατάσταση αυτής τη μύχιας βλάβης. Καλό κουράγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου