Η Αυγή online...
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
Πρώτον: Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, τον προσέγγισαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Μέχρι τότε, τοποθετούσαν τον εαυτό τους στους αναποφάσιστους. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως το καταλληλότερο εργαλείο άμυνας απέναντι στο Μνημόνιο. Τον έπιασαν από το χερούλι και τον κοπάνησαν στο κεφάλι του συστήματος. Λίγο ακόμα και θα ήταν αποτελεσματικό.
Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δημιουργήσει δεσμούς με όλον αυτό τον κόσμο, αν εκτός από τις ψήφους θέλει να κερδίσει και τις συνειδήσεις, οφείλει πριν από οτιδήποτε να δικαιώσει την επιλογή αυτή. Να εστιάσει όλες του τις δυνάμεις στη μάχη εναντίον του Μνημονίου, μάχη καθημερινή, σε πολλά, μικρά ή μεγάλα μέτωπα: στο πεδίο των κοινωνικών αντιστάσεων, της ανυπακοής, της αλληλεγγύης, της επικοινωνίας, των ιδεών, των θεσμών. Δεν υπάρχουν ώριμα φρούτα, ούτε τα ώριμα φρούτα πέφτουν κατ' ανάγκην στο δικό μας καλάθι. Η Αριστερά κέρδισε την ψήφο των ανθρώπων, αλλά για να κερδίσει μυαλά και καρδιές, οφείλει να διεκδικεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, να δίνει μάχες και να τις κερδίζει.
Δεύτερον: Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτοιμος και προφανώς δεν μπορείς να λες στην ιστορία να σε περιμένει. Αυτό είναι κοινός τόπος. Πέραν αυτού όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ξέρει σε τι ακριβώς δεν ήταν έτοιμος και για ποιον λόγο. Μόνο αν ξέρεις τις αντιφάσεις σου και μπορείς να τις αντιμετωπίσεις, μπορείς να κάνεις ποιοτικά άλματα αξιώσεων. Και η αλήθεια είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκαν υπέρ το δέον σε εσωτερικές συγκρούσεις, με υπεριδεολογικοποιημένα επιχειρήματα, με τρικλοποδιές οργανωτικού και επικοινωνιακού τύπου, με προσπάθειες αλλαγής των εσωτερικών συσχετισμών και με αδυναμία σύνθεσης διαφορετικών απόψεων, την ώρα μάλιστα που μιλούσες για ενότητα ολόκληρης της Αριστεράς. Στα κινήματα ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε με όλη του την ψυχή. Αλλά ήταν εμφανές το έλλειμμα ηγεμονίας, η αδυναμία για πρωτοβουλίες, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και φαντασίας, τα οργανωτικά κενά. Για να μην αναφερθούμε στο θέμα - ταμπού, το προπατορικό αμάρτημα της δικής μας Αριστεράς, που είναι ο ατομικός και ενίοτε συλλογικός παραγοντισμός. Ο οποίος μπορεί να παραλύει κάθε πολιτική δράση, σε κόμμα, κοινωνία, συνδικάτα, δήμους, εκλογές.
Είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τέτοιου είδους αντιφάσεις. Το ουσιώδες είναι να τις ξέρεις και να μπορείς να τις αντιμετωπίζεις, χωρίς απαραίτητα να συζητάς ώρες ατελείωτες γι' αυτές, ειδικά την ώρα που γκρεμίζεται ο τόπος. Είναι όμως λάθος να τις κρύβεις κάτω από το χαλί και να τις επιλύεις μονίμως με «φυγή προς τα εμπρός». Γιατί σε έναν μαζικό φορέα της Αριστεράς η Ιστορία δεν επιφυλάσσει μονίμως δεκαπλασιασμό των ψήφων ούτε έναν στρατηγικό δρόμο στρωμένο με ρόδα. Είναι λοιπόν κρίμα σε κάθε δυσκολία ο ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα που θα έπρεπε να έχει επιλύσει από το 1991.
Τρίτον: Πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το αν ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, θέλγεται και κατά πόσον από άμεσες ή έμμεσες αναφορές στο ΠΑΣΟΚ του '81 και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είναι τόσο σίγουρο. Πιο σίγουρο είναι ότι οι αριστεροί -που αντιμετώπισαν εκείνο το ΠΑΣΟΚ κριτικά, τόσο την περίοδο της ανόδου όσο και την περίοδο της παρακμής- αποδιοργανώνονται με αυτά. Και το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, άνθρωποι νεαρής ηλικίας, δεν έχουν καθόλου διαμορφωμένη άποψη για τις εποχές εκείνες. Αν ο νέος μαζικός φορέας της Αριστεράς χρειάζεται νέα πολιτική ταυτότητα, είναι καλύτερα να επιχειρήσει να την συνθέσει με σημερινά υλικά. Μετατρέποντας σε πολιτικό σχέδιο την ανάγκη της κοινωνίας για ζωή και αξιοπρέπεια.
Προφανώς, είναι κοινός τόπος στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το κόμμα δεν είναι προϊόν που το φτιάχνεις για να το πουλήσεις. Δεν είναι η Άρση Βαρών, όπου πάνω σε τρία ανέλπιστα Ολυμπιακά μετάλλια επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί ένα ολόκληρο επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Το κόμμα μαζών είναι σαν ένα δέντρο. Έχει κορμό, κλαδιά, φύλλα, καρπούς και σκιά, που εξυπηρετούν όλα τον ίδιο σκοπό. Και, κυρίως, έχει ρίζες.
Πρώτον: Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, τον προσέγγισαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Μέχρι τότε, τοποθετούσαν τον εαυτό τους στους αναποφάσιστους. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως το καταλληλότερο εργαλείο άμυνας απέναντι στο Μνημόνιο. Τον έπιασαν από το χερούλι και τον κοπάνησαν στο κεφάλι του συστήματος. Λίγο ακόμα και θα ήταν αποτελεσματικό.
Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δημιουργήσει δεσμούς με όλον αυτό τον κόσμο, αν εκτός από τις ψήφους θέλει να κερδίσει και τις συνειδήσεις, οφείλει πριν από οτιδήποτε να δικαιώσει την επιλογή αυτή. Να εστιάσει όλες του τις δυνάμεις στη μάχη εναντίον του Μνημονίου, μάχη καθημερινή, σε πολλά, μικρά ή μεγάλα μέτωπα: στο πεδίο των κοινωνικών αντιστάσεων, της ανυπακοής, της αλληλεγγύης, της επικοινωνίας, των ιδεών, των θεσμών. Δεν υπάρχουν ώριμα φρούτα, ούτε τα ώριμα φρούτα πέφτουν κατ' ανάγκην στο δικό μας καλάθι. Η Αριστερά κέρδισε την ψήφο των ανθρώπων, αλλά για να κερδίσει μυαλά και καρδιές, οφείλει να διεκδικεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, να δίνει μάχες και να τις κερδίζει.
Δεύτερον: Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτοιμος και προφανώς δεν μπορείς να λες στην ιστορία να σε περιμένει. Αυτό είναι κοινός τόπος. Πέραν αυτού όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ξέρει σε τι ακριβώς δεν ήταν έτοιμος και για ποιον λόγο. Μόνο αν ξέρεις τις αντιφάσεις σου και μπορείς να τις αντιμετωπίσεις, μπορείς να κάνεις ποιοτικά άλματα αξιώσεων. Και η αλήθεια είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκαν υπέρ το δέον σε εσωτερικές συγκρούσεις, με υπεριδεολογικοποιημένα επιχειρήματα, με τρικλοποδιές οργανωτικού και επικοινωνιακού τύπου, με προσπάθειες αλλαγής των εσωτερικών συσχετισμών και με αδυναμία σύνθεσης διαφορετικών απόψεων, την ώρα μάλιστα που μιλούσες για ενότητα ολόκληρης της Αριστεράς. Στα κινήματα ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε με όλη του την ψυχή. Αλλά ήταν εμφανές το έλλειμμα ηγεμονίας, η αδυναμία για πρωτοβουλίες, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και φαντασίας, τα οργανωτικά κενά. Για να μην αναφερθούμε στο θέμα - ταμπού, το προπατορικό αμάρτημα της δικής μας Αριστεράς, που είναι ο ατομικός και ενίοτε συλλογικός παραγοντισμός. Ο οποίος μπορεί να παραλύει κάθε πολιτική δράση, σε κόμμα, κοινωνία, συνδικάτα, δήμους, εκλογές.
Είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τέτοιου είδους αντιφάσεις. Το ουσιώδες είναι να τις ξέρεις και να μπορείς να τις αντιμετωπίζεις, χωρίς απαραίτητα να συζητάς ώρες ατελείωτες γι' αυτές, ειδικά την ώρα που γκρεμίζεται ο τόπος. Είναι όμως λάθος να τις κρύβεις κάτω από το χαλί και να τις επιλύεις μονίμως με «φυγή προς τα εμπρός». Γιατί σε έναν μαζικό φορέα της Αριστεράς η Ιστορία δεν επιφυλάσσει μονίμως δεκαπλασιασμό των ψήφων ούτε έναν στρατηγικό δρόμο στρωμένο με ρόδα. Είναι λοιπόν κρίμα σε κάθε δυσκολία ο ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα που θα έπρεπε να έχει επιλύσει από το 1991.
Τρίτον: Πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το αν ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, θέλγεται και κατά πόσον από άμεσες ή έμμεσες αναφορές στο ΠΑΣΟΚ του '81 και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είναι τόσο σίγουρο. Πιο σίγουρο είναι ότι οι αριστεροί -που αντιμετώπισαν εκείνο το ΠΑΣΟΚ κριτικά, τόσο την περίοδο της ανόδου όσο και την περίοδο της παρακμής- αποδιοργανώνονται με αυτά. Και το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, άνθρωποι νεαρής ηλικίας, δεν έχουν καθόλου διαμορφωμένη άποψη για τις εποχές εκείνες. Αν ο νέος μαζικός φορέας της Αριστεράς χρειάζεται νέα πολιτική ταυτότητα, είναι καλύτερα να επιχειρήσει να την συνθέσει με σημερινά υλικά. Μετατρέποντας σε πολιτικό σχέδιο την ανάγκη της κοινωνίας για ζωή και αξιοπρέπεια.
Προφανώς, είναι κοινός τόπος στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το κόμμα δεν είναι προϊόν που το φτιάχνεις για να το πουλήσεις. Δεν είναι η Άρση Βαρών, όπου πάνω σε τρία ανέλπιστα Ολυμπιακά μετάλλια επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί ένα ολόκληρο επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Το κόμμα μαζών είναι σαν ένα δέντρο. Έχει κορμό, κλαδιά, φύλλα, καρπούς και σκιά, που εξυπηρετούν όλα τον ίδιο σκοπό. Και, κυρίως, έχει ρίζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου