enfo.gr...
του Κωστα Αλεξανδροπουλου
Ο πρόσφατος υποβιβασμός των Ρέιντζερς της Γλασκώβης, της ομάδας με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, στην τρίτη εθνική κατηγορία, μονοπώλησε τα αθλητικά πρωτοσέλιδα στη Γηραιά Αλβιόνα.
Ως συνέπεια της κακοδιαχείρισης των τελευταίων ετών, ο σύλλογος κήρυξε πτώχευση πριν από μερικούς μήνες, αδυνατώντας να αποπληρώσει χρέη που ξεπερνούν τις 130 εκατομμύρια λίρες. Οι νέοι ιδιοκτήτες που ανέλαβαν τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας και τη διοίκηση της νέας, πλέον, εταιρίας που δημιουργήθηκε, κλήθηκαν να αποφασίσουν σε ποια από τις χαμηλότερες κατηγορίες θα αιτείτο τη συμμετοχή, προκειμένου να επανενταχθούν τόσο στο προσεχές πρωτάθλημα, όσο και ως μέλος στην ίδια την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της «χώρας».
Δεδομένης της ιστορίας της και του αριθμού των υποστηρικτών της, κάποιοι από τους εκπρόσωπους των ομάδων των τριών χαμηλότερων κατηγοριών που συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν το εν λόγω αίτημα, πρότειναν τη συμμετοχή των Ρέιντζερς στη First Division, τη δεύτερη τη τάξει δηλαδή κατηγορία μετά την Premier League, πρόταση που βρήκε σύμφωνους και τους υπεύθυνους της ομοσπονδίας, για λόγους φυσικά εμπορικούς.
Η πρόταση αυτή όμως, μολονότι ευνοϊκή και εν μέρει απολύτως λογική, δεν έγινε τελικά αποδεκτή, όχι όμως από τους εκπροσώπους των ομάδων που θα καλούνταν να ανταγωνιστούν, όπως θα φανταζόταν κανείς, αλλά από τους ίδιους τους οπαδούς, το τεχνικό επιτελείο και το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας.
Ναι, καλά διαβάσατε. Όλοι οι προαναφερθέντες επιθυμούσαν η ομάδα τους να συμμετάσχει στην τρίτη και τελευταία κατηγορία, να ξεκινήσει από την αρχή και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μετά από τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, μόνο και μόνο για την αξιοπιστία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου και την αξιοπρέπεια της ομάδας τους.
Η πρόταση τελικά έγινε αποδεκτή και οι Ρέιντζερς θα αγωνίζονται τη νέα σεζόν της Γ’ εθνική κατηγορία. Το πρώτο πράγμα μπορούσε να διακρίνει κανείς στις δηλώσεις φιλάθλων και παραγόντων μετά την απόφαση ήταν ανακούφιση: η αξιοπρέπεια του συλλόγου σώθηκε, μπορούμε πλέον να κοιτάζουμε το μέλλον με ήσυχη τη συνείδησή μας.
Πόσο ξένα και εξωπραγματικά μοιάζουν άραγε όλα αυτά στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου; Δεν πάει ένας χρόνος από την περίφημη «κάθαρση» της παρελθούσης, πλέον, κυβέρνησης, η οποία «ξεσκέπασε» τα σκάνδαλα των στημένων αγώνων και τιμώρησε παραδειγματικά τους ενορχηστρωτές τους. Φευ, κάθε σύγκριση με το εξαθλιωμένο ηθικά και αγωνιστικά ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί.
Στη διάρκεια άλλωστε των τελευταίων δεκαετιών της ευμάρειας και της ανεμελιάς, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτέλεσε άριστο εκπρόσωπο της εθνικής μας φούσκας: κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του κρατικού προτύπου, γέμισε εκατομμύρια τις τσέπες αυτών που καταλάβαιναν πως παίζεται το «παιχνίδι» (κι ας μην είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό), φαντασιώθηκε μεγαλεία και βαυκαλίστηκε μέσα σε μια παραζάλη σπατάλης, για να αποδειχθεί ένα σαθρό κατασκεύασμα που κατέρρευσε σαν ξύλινη παράγκα, σε μια εξαιρετική έκφραση τραγικής ειρωνείας.
Φυσικά, λογιστικές και νομικές «καινοτομίες» δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Για κάθε «ιστορικό» σύλλογο που ερχόταν αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία, εφευρισκόταν και μία διαφορετική ρύθμιση: ειδική εκκαθάριση, Άρθρο 44, πτωχευτικός κώδικας, διατάξεις που όχι μόνο έσβηναν τα χρέη χωρίς αγωνιστικές επιπτώσεις για τις ομάδες-εταιρίες, αλλά ζημίωναν πολλαπλώς και το δημόσιο, τον πρώτο και καλύτερο, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, πιστωτή τους!
Με τους οπαδούς να κλείνουν τους δρόμους για να ανατρέψουν την εφαρμογή του νόμου (έστω κι αν ενίοτε έχουν δίκιο ως προς την επιλεκτική εφαρμογή του), τους «δημοσιογράφους» να λοιδορούν όσους διεκδικούν τα νόμιμα σε διαγωνισμό οπαδισμού, το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο να ξεχειλώνει και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και εν τέλει να μην εφαρμόζεται καν, η ιστορία των Ρέιντζερς της Γλασκώβης μας αποδεικνύει ακόμη μία φορά πως το μεγαλύτερο έλλειμμα αυτού του τόπου είναι αξιακό.
του Κωστα Αλεξανδροπουλου
Ο πρόσφατος υποβιβασμός των Ρέιντζερς της Γλασκώβης, της ομάδας με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, στην τρίτη εθνική κατηγορία, μονοπώλησε τα αθλητικά πρωτοσέλιδα στη Γηραιά Αλβιόνα.
Ως συνέπεια της κακοδιαχείρισης των τελευταίων ετών, ο σύλλογος κήρυξε πτώχευση πριν από μερικούς μήνες, αδυνατώντας να αποπληρώσει χρέη που ξεπερνούν τις 130 εκατομμύρια λίρες. Οι νέοι ιδιοκτήτες που ανέλαβαν τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας και τη διοίκηση της νέας, πλέον, εταιρίας που δημιουργήθηκε, κλήθηκαν να αποφασίσουν σε ποια από τις χαμηλότερες κατηγορίες θα αιτείτο τη συμμετοχή, προκειμένου να επανενταχθούν τόσο στο προσεχές πρωτάθλημα, όσο και ως μέλος στην ίδια την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της «χώρας».
Δεδομένης της ιστορίας της και του αριθμού των υποστηρικτών της, κάποιοι από τους εκπρόσωπους των ομάδων των τριών χαμηλότερων κατηγοριών που συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν το εν λόγω αίτημα, πρότειναν τη συμμετοχή των Ρέιντζερς στη First Division, τη δεύτερη τη τάξει δηλαδή κατηγορία μετά την Premier League, πρόταση που βρήκε σύμφωνους και τους υπεύθυνους της ομοσπονδίας, για λόγους φυσικά εμπορικούς.
Η πρόταση αυτή όμως, μολονότι ευνοϊκή και εν μέρει απολύτως λογική, δεν έγινε τελικά αποδεκτή, όχι όμως από τους εκπροσώπους των ομάδων που θα καλούνταν να ανταγωνιστούν, όπως θα φανταζόταν κανείς, αλλά από τους ίδιους τους οπαδούς, το τεχνικό επιτελείο και το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας.
Ναι, καλά διαβάσατε. Όλοι οι προαναφερθέντες επιθυμούσαν η ομάδα τους να συμμετάσχει στην τρίτη και τελευταία κατηγορία, να ξεκινήσει από την αρχή και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μετά από τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, μόνο και μόνο για την αξιοπιστία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου και την αξιοπρέπεια της ομάδας τους.
Η πρόταση τελικά έγινε αποδεκτή και οι Ρέιντζερς θα αγωνίζονται τη νέα σεζόν της Γ’ εθνική κατηγορία. Το πρώτο πράγμα μπορούσε να διακρίνει κανείς στις δηλώσεις φιλάθλων και παραγόντων μετά την απόφαση ήταν ανακούφιση: η αξιοπρέπεια του συλλόγου σώθηκε, μπορούμε πλέον να κοιτάζουμε το μέλλον με ήσυχη τη συνείδησή μας.
Πόσο ξένα και εξωπραγματικά μοιάζουν άραγε όλα αυτά στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου; Δεν πάει ένας χρόνος από την περίφημη «κάθαρση» της παρελθούσης, πλέον, κυβέρνησης, η οποία «ξεσκέπασε» τα σκάνδαλα των στημένων αγώνων και τιμώρησε παραδειγματικά τους ενορχηστρωτές τους. Φευ, κάθε σύγκριση με το εξαθλιωμένο ηθικά και αγωνιστικά ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί.
Στη διάρκεια άλλωστε των τελευταίων δεκαετιών της ευμάρειας και της ανεμελιάς, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτέλεσε άριστο εκπρόσωπο της εθνικής μας φούσκας: κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του κρατικού προτύπου, γέμισε εκατομμύρια τις τσέπες αυτών που καταλάβαιναν πως παίζεται το «παιχνίδι» (κι ας μην είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό), φαντασιώθηκε μεγαλεία και βαυκαλίστηκε μέσα σε μια παραζάλη σπατάλης, για να αποδειχθεί ένα σαθρό κατασκεύασμα που κατέρρευσε σαν ξύλινη παράγκα, σε μια εξαιρετική έκφραση τραγικής ειρωνείας.
Φυσικά, λογιστικές και νομικές «καινοτομίες» δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Για κάθε «ιστορικό» σύλλογο που ερχόταν αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία, εφευρισκόταν και μία διαφορετική ρύθμιση: ειδική εκκαθάριση, Άρθρο 44, πτωχευτικός κώδικας, διατάξεις που όχι μόνο έσβηναν τα χρέη χωρίς αγωνιστικές επιπτώσεις για τις ομάδες-εταιρίες, αλλά ζημίωναν πολλαπλώς και το δημόσιο, τον πρώτο και καλύτερο, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, πιστωτή τους!
Με τους οπαδούς να κλείνουν τους δρόμους για να ανατρέψουν την εφαρμογή του νόμου (έστω κι αν ενίοτε έχουν δίκιο ως προς την επιλεκτική εφαρμογή του), τους «δημοσιογράφους» να λοιδορούν όσους διεκδικούν τα νόμιμα σε διαγωνισμό οπαδισμού, το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο να ξεχειλώνει και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και εν τέλει να μην εφαρμόζεται καν, η ιστορία των Ρέιντζερς της Γλασκώβης μας αποδεικνύει ακόμη μία φορά πως το μεγαλύτερο έλλειμμα αυτού του τόπου είναι αξιακό.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου