Η Αυγή online...
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Για τους γκουρμεδόπληκτους και τους γευσιγνώστες που τους περισσεύουν χρήματα για μια κάπως πιο ακριβή έξοδο, ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό εστιατόριο της λεγόμενης μοντέρνας, δημιουργικής και επώνυμης κουζίνας, που τώρα βρίσκεται κάπου στα βόρεια. Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις του ιδιοκτήτη του, αλλά η παράδοξη για εστιατόριο επωνυμία επελέγη σε μια περίοδο που η πολιτική κλίμακα «Αριστερά - Δεξιά» θεωρούνταν ντεμοντέ, παρηκμασμένη. Σχεδόν κακόφημη. Ήταν η εποχή της κεντρομόλου πολιτικής και του μεσουρανούντος «μεσαίου χώρου», που μετέτρεπε σταδιακά οτιδήποτε πέραν των κομμάτων της Αριστεράς σε πολιτικό χυλό χωρίς σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές διαβαθμίσεις.
ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΟΙ εκλογικοί σεισμοί του Μαΐου και του Ιουνίου επικαιροποίησαν εμφατικά αυτόν τον διαχωρισμό, που φαίνεται να υπέβοσκε σε ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, έστω και χωρίς μεγάλο ιδεολογικό βάθος. Ήταν εξάλλου ένας διαχωρισμός τον οποίο αναβίωσαν οι ίδιες οι κεντρικές πολιτικές των Μνημονίων και οι κραυγαλέες ταξικές τους επιλογές. Τα Μνημόνια δεν έχουν καμιά ταλάντευση για τη θέση που επιλέγουν στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, η οποία αποτελεί και τον πυρήνα γύρω από τον οποίο χωροθετούνται η Δεξιά και η Αριστερά στους αιώνες του καπιταλισμού.
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ, λοιπόν, έδωσαν σε ένα βαθμό την ευκαιρία στα κοινωνικά στρώματα να μετρήσουν τις πληγές τους από τις μνημονιακές πολιτικές, να αυτοπροσδιοριστούν ταξικά και να αναζητήσουν, έστω και ενστικτωδώς, τα πολιτικά τους αντικρίσματα. Φυσικά, με πολλές διαβαθμίσεις, συγχύσεις και στρεβλώσεις, με κορυφαία τη συσπείρωση και λαϊκών στρωμάτων στην ακροδεξιά, νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.
Η ΕΝΤΑΣΗ της αντιπαράθεσης και η οξύτητα των πραγματικών ή ψευδών υπαρξιακών διλημμάτων οδήγησε στην πρωτοφανή προεκλογική και μετεκλογική συσπείρωση του αστικού χώρου στον δεξιό πόλο της πολιτικής κλίμακας. Σχεδόν προκαλεί απορία η ευκολία, η ταχύτητα και η προθυμία με την οποία τα κόμματα πέταξαν τα ιδεολογικά και επικοινωνιακά τους στολίδια και ξεγυμνώθηκαν ενώπιον του «συστημικού κινδύνου» που συμβόλιζε η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δεξιά σύντηξη απορρόφησε θεαματικά και το μόρφωμα της ΔΗΜ.ΑΡ., του οποίου οι αποκαλυφθείσες συστημικές εξαρτήσεις (και προεκλογικά εντοπισμένες και σε πρόσωπα και σε θέσεις) διαλύουν και τις τελευταίες αυταπάτες για το πού τοποθετείται στην παραδοσιακή κλίμακα «απλά Αριστερά - Δεξιά».
Άλλη υπόθεση, βέβαια, ο κόσμος που την ακολουθεί, παρ’ ότι και στο πεδίο αυτό μπορεί κανείς ευκρινώς να δει ένα ιδιαίτερο πολιτικο-κοινωνικό στρώμα με πολλά «βολέματα» και «άκρες» στο σύστημα εξουσίας, συνδέσεις με το σύστημα διαπλοκής και εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες με τον νεοφιλελευθερισμό. Η δημόσια τοποθέτηση Ανδριανόπουλου υπέρ της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αρκετά αποκαλυπτική.
ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ανάλυση αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε σήμερα Δεξιά είναι ένα συνονθύλευμα δυνάμεων που υπερασπίζεται με ταξική αυταπάρνηση τις θεμελιώδεις επιλογές της άρχουσας τάξης και όλων των ιδιαίτερων «συστημάτων» που αυτή περιλαμβάνει (τη διαπλοκή, τη μιντιοκρατία, την τραπεζοκρατία, την κλεπτοκρατία...).
Οι επιλογές αυτές συμπυκνώνονται στη θέση της Ελλάδας στο ευρώ με τους πιο ταπεινωτικούς όρους υποτέλειας, στην πάση θυσία υπεράσπιση της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, στην εξασφάλιση πρόσβασης του κεφαλαίου σε κάθε πηγή χρήματος και πλούτου εν ονόματι ενός ασαφούς σχεδίου ανάπτυξης και «επανεκκίνησης», στη συρρίκνωση του κράτους και κάθε θεσμού προστασίας της εργασίας και των αδυνάμων.
Παρά τις διακηρύξεις και υπαρκτές διαθέσεις «αναδιαπραγμάτευσης», ο ταξικός πυρήνας αυτού σχεδίου «εθνικής σωτηρίας» δεν αλλάζει. Ίσα ίσα, μπορεί να μετατοπιστεί ακόμη δεξιότερα αν υλοποιηθεί εν όλω ή εν μέρει και η ιδιαίτερη ατζέντα της Ν.Δ. περί «ασφάλειας και μετανάστευσης». Και σ’ αυτή την αυταρχική μετατόπιση θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν η ναζιστική Χρυσή Αυγή θα παραμείνει μια εξωσυστημική απόκλιση ή θα αξιοποιηθεί ως συστημική εφεδρεία συμπληρώνοντας τον δεξιό πόλο. Παραμένει, άλλωστε, ένα ερώτημα πόσο εκτός «συστήματος» είναι οι πηγές χρηματοδότησης και ενίσχυσής της.
ΑΝ ΕΤΣΙ έχουν τα πράγματα στον νεοδεξιό πόλο της πολιτικής, που συμπυκνώνεται και στην κυβερνητική «Γιάλτα» που παρουσιάστηκε προχθές, το επόμενο ερώτημα είναι τι γίνεται στον αριστερό πόλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την ηγεμονία εκεί όχι μόνο χάρη στην επαγγελία απαλλαγής από το Μνημόνιο, αλλά χάρη στη συσπείρωση των κυριότερων «θυμάτων» του, των ανέργων, των μισθωτών, στρωμάτων που φτωχοποιήθηκαν βίαια, ανθρώπων του κόσμου της εργασίας που αποφάσισαν να του δώσουν την αποφασιστική ώθηση, να του πουν: «εμπρός, κολύμπα».
Η κίνησή τους έχει τον χαρακτήρα μιας εναγώνιας αναζήτησης πολιτικής εκπροσώπησης των αποκλεισμένων. Αναζητούν ένα φορέα που θα υπερασπιστεί με συνέχεια, εντιμότητα και μαχητικότητα τα κοινωνικά συμφέροντά τους. Το στρατηγικό βάθος της εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από την αμεσότητα της τοποθέτησής του «απλά Αριστερά» στην πλευρά της κοινωνικής Αριστεράς, σε κάθε νέο πλήγμα που αυτή δέχεται από το Μνημόνιο Νο 1, Νο 2 ή Νο 3 που οσονούπω έρχεται, έστω και με περιτύλιγμα «χαλάρωσης».
Για τους γκουρμεδόπληκτους και τους γευσιγνώστες που τους περισσεύουν χρήματα για μια κάπως πιο ακριβή έξοδο, ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό εστιατόριο της λεγόμενης μοντέρνας, δημιουργικής και επώνυμης κουζίνας, που τώρα βρίσκεται κάπου στα βόρεια. Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις του ιδιοκτήτη του, αλλά η παράδοξη για εστιατόριο επωνυμία επελέγη σε μια περίοδο που η πολιτική κλίμακα «Αριστερά - Δεξιά» θεωρούνταν ντεμοντέ, παρηκμασμένη. Σχεδόν κακόφημη. Ήταν η εποχή της κεντρομόλου πολιτικής και του μεσουρανούντος «μεσαίου χώρου», που μετέτρεπε σταδιακά οτιδήποτε πέραν των κομμάτων της Αριστεράς σε πολιτικό χυλό χωρίς σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές διαβαθμίσεις.
ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΟΙ εκλογικοί σεισμοί του Μαΐου και του Ιουνίου επικαιροποίησαν εμφατικά αυτόν τον διαχωρισμό, που φαίνεται να υπέβοσκε σε ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, έστω και χωρίς μεγάλο ιδεολογικό βάθος. Ήταν εξάλλου ένας διαχωρισμός τον οποίο αναβίωσαν οι ίδιες οι κεντρικές πολιτικές των Μνημονίων και οι κραυγαλέες ταξικές τους επιλογές. Τα Μνημόνια δεν έχουν καμιά ταλάντευση για τη θέση που επιλέγουν στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, η οποία αποτελεί και τον πυρήνα γύρω από τον οποίο χωροθετούνται η Δεξιά και η Αριστερά στους αιώνες του καπιταλισμού.
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ, λοιπόν, έδωσαν σε ένα βαθμό την ευκαιρία στα κοινωνικά στρώματα να μετρήσουν τις πληγές τους από τις μνημονιακές πολιτικές, να αυτοπροσδιοριστούν ταξικά και να αναζητήσουν, έστω και ενστικτωδώς, τα πολιτικά τους αντικρίσματα. Φυσικά, με πολλές διαβαθμίσεις, συγχύσεις και στρεβλώσεις, με κορυφαία τη συσπείρωση και λαϊκών στρωμάτων στην ακροδεξιά, νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.
Η ΕΝΤΑΣΗ της αντιπαράθεσης και η οξύτητα των πραγματικών ή ψευδών υπαρξιακών διλημμάτων οδήγησε στην πρωτοφανή προεκλογική και μετεκλογική συσπείρωση του αστικού χώρου στον δεξιό πόλο της πολιτικής κλίμακας. Σχεδόν προκαλεί απορία η ευκολία, η ταχύτητα και η προθυμία με την οποία τα κόμματα πέταξαν τα ιδεολογικά και επικοινωνιακά τους στολίδια και ξεγυμνώθηκαν ενώπιον του «συστημικού κινδύνου» που συμβόλιζε η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δεξιά σύντηξη απορρόφησε θεαματικά και το μόρφωμα της ΔΗΜ.ΑΡ., του οποίου οι αποκαλυφθείσες συστημικές εξαρτήσεις (και προεκλογικά εντοπισμένες και σε πρόσωπα και σε θέσεις) διαλύουν και τις τελευταίες αυταπάτες για το πού τοποθετείται στην παραδοσιακή κλίμακα «απλά Αριστερά - Δεξιά».
Άλλη υπόθεση, βέβαια, ο κόσμος που την ακολουθεί, παρ’ ότι και στο πεδίο αυτό μπορεί κανείς ευκρινώς να δει ένα ιδιαίτερο πολιτικο-κοινωνικό στρώμα με πολλά «βολέματα» και «άκρες» στο σύστημα εξουσίας, συνδέσεις με το σύστημα διαπλοκής και εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες με τον νεοφιλελευθερισμό. Η δημόσια τοποθέτηση Ανδριανόπουλου υπέρ της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αρκετά αποκαλυπτική.
ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ανάλυση αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε σήμερα Δεξιά είναι ένα συνονθύλευμα δυνάμεων που υπερασπίζεται με ταξική αυταπάρνηση τις θεμελιώδεις επιλογές της άρχουσας τάξης και όλων των ιδιαίτερων «συστημάτων» που αυτή περιλαμβάνει (τη διαπλοκή, τη μιντιοκρατία, την τραπεζοκρατία, την κλεπτοκρατία...).
Οι επιλογές αυτές συμπυκνώνονται στη θέση της Ελλάδας στο ευρώ με τους πιο ταπεινωτικούς όρους υποτέλειας, στην πάση θυσία υπεράσπιση της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, στην εξασφάλιση πρόσβασης του κεφαλαίου σε κάθε πηγή χρήματος και πλούτου εν ονόματι ενός ασαφούς σχεδίου ανάπτυξης και «επανεκκίνησης», στη συρρίκνωση του κράτους και κάθε θεσμού προστασίας της εργασίας και των αδυνάμων.
Παρά τις διακηρύξεις και υπαρκτές διαθέσεις «αναδιαπραγμάτευσης», ο ταξικός πυρήνας αυτού σχεδίου «εθνικής σωτηρίας» δεν αλλάζει. Ίσα ίσα, μπορεί να μετατοπιστεί ακόμη δεξιότερα αν υλοποιηθεί εν όλω ή εν μέρει και η ιδιαίτερη ατζέντα της Ν.Δ. περί «ασφάλειας και μετανάστευσης». Και σ’ αυτή την αυταρχική μετατόπιση θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν η ναζιστική Χρυσή Αυγή θα παραμείνει μια εξωσυστημική απόκλιση ή θα αξιοποιηθεί ως συστημική εφεδρεία συμπληρώνοντας τον δεξιό πόλο. Παραμένει, άλλωστε, ένα ερώτημα πόσο εκτός «συστήματος» είναι οι πηγές χρηματοδότησης και ενίσχυσής της.
ΑΝ ΕΤΣΙ έχουν τα πράγματα στον νεοδεξιό πόλο της πολιτικής, που συμπυκνώνεται και στην κυβερνητική «Γιάλτα» που παρουσιάστηκε προχθές, το επόμενο ερώτημα είναι τι γίνεται στον αριστερό πόλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την ηγεμονία εκεί όχι μόνο χάρη στην επαγγελία απαλλαγής από το Μνημόνιο, αλλά χάρη στη συσπείρωση των κυριότερων «θυμάτων» του, των ανέργων, των μισθωτών, στρωμάτων που φτωχοποιήθηκαν βίαια, ανθρώπων του κόσμου της εργασίας που αποφάσισαν να του δώσουν την αποφασιστική ώθηση, να του πουν: «εμπρός, κολύμπα».
Η κίνησή τους έχει τον χαρακτήρα μιας εναγώνιας αναζήτησης πολιτικής εκπροσώπησης των αποκλεισμένων. Αναζητούν ένα φορέα που θα υπερασπιστεί με συνέχεια, εντιμότητα και μαχητικότητα τα κοινωνικά συμφέροντά τους. Το στρατηγικό βάθος της εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από την αμεσότητα της τοποθέτησής του «απλά Αριστερά» στην πλευρά της κοινωνικής Αριστεράς, σε κάθε νέο πλήγμα που αυτή δέχεται από το Μνημόνιο Νο 1, Νο 2 ή Νο 3 που οσονούπω έρχεται, έστω και με περιτύλιγμα «χαλάρωσης».
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου