Κωστας Κρεμμυδας, Εποχη...
«Όποιος φοβάται να κυκλοφορήσει, να πάει σπίτι του. Αυτοί που φοβούνται είναι οι ντιντήδες, όπως είπε ο Φαήλος [Κρανιδιώτης], οι φλώροι που λέγαμε εμείς, οι φλούφληδες και οι σαλονάτοι, που λένε κάποιοι άλλοι. Όταν ασχολείσαι με τα κοινά, δεν έχει φοβάμαι.»
Βαγγέλης Μεϊμαράκης
Να μοσχοβολήσουν βαρβατίλα τα έδρανα του Κοινοβουλίου. Να υλοποιήσω κι εγώ τη φαντασίωσή μου, που χρονολογείται απ’ τη μεταπολίτευση και την έξαρση του φεμινιστικού κινήματος. Θύματα της εποχής και των καταπιεσμένων μανάδων μας, αρχίσαμε να τρέχουμε με τα αμπέχονα (του ελληνικού και του αμερικάνικου στρατού που υπερτερούσαν), πίσω από τις πολύχρωμες, συνήθως στην απόχρωση του μπλε, μακριές φούστες, τα flat σανδάλια και τα ταγάρια. Μπήκαμε στην κουζίνα, πλέναμε πιάτα, σφουγγαρίζαμε τη φοιτητική γκαρσονιέρα, αρχίσαμε το μαγείρεμα. Κι οι συντρόφισσες, μονίμως με το τσιγάρο στο στόμα, ξεθεωμένες από τα σούρτα φέρτα στις πορείες, περίμεναν ξαπλωμένες στον καναπέ να σερβίρουμε, να μαζέψουμε, να κάνουμε τη λάντζα. (Γι’ αυτό επί χρόνια ο λαός μάς καταδίκαζε σε τόσο χαμηλά ποσοστά: ως «φλώρους, φλούφληδες και σαλονάτους»). Με την εκλογή του αρειμάνιου Μεϊμαράκη, που μπορεί κι εμείς να τον βάλουμε αντιπρόεδρο, αφού τη θέση του προέδρου την έχει από χρόνια κατοχυρώσει ο Κασιώτης, με γραμματέα τον Ρέπα (των «τζιτζιφιόγκων») και ταμία εμένα, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε την τάση των απανταχού γαμάτων φαλλοκρατών «ο Γιώργος Φούντας». (Μπορεί ν’ αποτελέσουμε και συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.)
Τελικά, η φύση απεχθάνεται το κενό. Διαισθανόταν τις κοσμογονικές αλλαγές και φρόντισε να μας υπερκαλύψει σε Άντρες. Με το Άλφα κεφαλαίο. Ή έστω το Κάπα, άμα λέγεσαι Κασιδιάρης. Γιατί τι να σου κάνει μόνος κι ο Ψαριανός, με την αντιαισθητική του, ή η ηθική τού εκπροσώπου τύπου της ΔΗΜΑΡ; Πόσο φόβο και γκρίζο μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους οι σκοπιμότητες που τις είπανε πολιτική λύση; Γι’ αυτό ας μην τρομοκρατούμαστε μόνον με το ολόχρυσο σκότος. Νομοτελειακή συνέπεια η παρουσία τους. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, έπρεπε να τους εφεύρουμε ως προϋπόθεση συνέχισης του Προγράμματος Προσαρμογής, των απροσάρμοστων.
«Ψηφίζω γιατί φοβάμαι». «Εξακολουθώ να κυβερνώ γιατί σας φοβίζω». Όσο περισσότεροι οι τρομοκρατημένοι, τόσο υψηλότερα τα ποσοστά των τρομοκρατών. (Μόνο που εδώ η τρομοκρατία είναι καλοδεχούμενη). Και θεόπνευστη. Σαν τον νέο πρωθυπουργό. Που θα πετύχει. Αφού έχει ψηφοφόρο και βοηθό του τον μεγαλοδύναμο. Και τον Βουλγαράκη, που με αφοπλιστική ειλικρίνεια τους ευχήθηκε καλή επιτυχία «για το καλό τους». (Δεν ξέρω αν έκανε εκ Κορυδαλλού ανάλογη δήλωση και ο Άκης).
Φυσική συνέπεια στην υποταγή του ασθενικού λαού που πλειοψηφικά στήριξε ως ορθή την επιβολή του μνημονίου έναντι του διαφαινόμενου κινδύνου εκτροπής μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είναι άλλο να ψάχνεις σε σκουπίδια πληρωμένα σε ευρώ, να πεθαίνεις επειδή λείπουν τα φάρμακα –που άλλωστε δε χρειάζονται στα δημόσια νοσοκομεία, γιατί οι δημόσιοι άντρες προτιμούν τα ιδιωτικά αφού θυσιάζονται για την πατρίδα (απόδειξη οι καραμπόλες στους θώκους) αλλά μαλάκες δεν είναι να παίζουν με τη ζωή τους–, αλλά είναι άλλο να σε κηδεύουν με ευρώ κι άλλο οι συγγενείς να πληρώνουν το φέρετρο σε δραχμές.
Έγραφα προχθές για τη μεταπολίτευση που ναι μεν ξεκίνησε ημερολογιακά το 1974, αλλά πολιτικά ανδρώθηκε το ’81, όταν ο παλαιοκομματισμός έδωσε τη θέση του στα νέα λαϊκόστροφα τζάκια που διαμόρφωσαν το σύγχρονο προφίλ μας. Προς στιγμήν φάνηκαν να κλονίζονται οι βασικές αξίες του Έλληνα: ουίσκι, καγέν, κομπολόι, σκυλάδικα, που απέκτησαν υπόσταση στα χρόνια της Αλλαγής.
Κι είναι παρήγορο που προ του κινδύνου το σύμπαν των μηχανισμών συνωμότησε για τη σωτηρία της πατρίδας. Θυμάστε το οικόσημο του Στέμματος; Με τους ροπαλοφόρους Ηρακλείς εκατέρωθεν του θρόνου; Ουδέποτε έμειναν άνεργοι. Ήρθε ο πράσινος ήλιος να μπει στη θέση της κορώνας, και τώρα τα πράσινα άλογα να καλύψουν προσωρινά το κενό, έως ότου αποκατασταθεί η ισορροπία σωτήρων και σωζομένων, υποψηφίων και ψηφοφόρων. Γιατί οι πολιτικοί ταγοί μπορούν να αντέξουν 2.500 αυτοκτονίες, τους άστεγους, τους ναρκομανείς που περιφέρονται και τρυπιούνται –τι να την κάνεις την απεξάρτηση, όταν οι πάντες είμαστε εξαρτημένοι;–, αλλά τραπεζίτη σε πτώχευση και πολιτικό χωρίς χαρτοφυλάκιο δεν τα χωρά η ψυχή τους.
Για την ώρα κανείς κύκλος δεν έκλεισε. Αντίθετα, νεκραναστήθηκε εκείνος ο γνωστός του 1965 που οδήγησε σε περιπέτειες τη δημοκρατία και απειλεί με νέες την κατεχόμενη χώρα μας. Ακόμα δεν έχω λογική απάντηση της στάσης του Ηλία Τσιριμώκου. Πολλώ μάλλον της ανάλογης του Φώτη Κουβέλη που έσπευσε –μολονότι περιττός– να προσφέρει υπηρεσίες που αρνήθηκε πριν ένα μήνα που ήταν απαραίτητος. Η μελλοντική του αποχώρηση, όταν το αστυνομικό κράτος και η πολιτική βία θα σαρώσουν πολίτες, δεν θα αρκεί να απαλύνει το βάρος του σημερινού άλλοθι που τους προσφέρει. (Ακόμη κι αν αποδειχτεί αδιάβαστος).
Κατά τα λοιπά, οι υπόλοιποι «Είμεθα ακόμα επί της γης» όπως το γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος στην ανέκδοτη «Έξοδο», γραμμένη στις 17.3.1940, που πρόκειται να συμπεριλάβουμε, μαζί με άλλα κείμενα της τελευταίας «Νέας Συντέλειας», στον επόμενο Μανδραγόρα. Για να φανεί πως ημερομηνίες παρελθούσες και μέλλουσες διατηρούν αναλλοίωτη την ικμάδα, αλλά και τη φενάκη τους. «Ναι, είμεθα ακόμη επί της γης και πορευόμεθα πεζή, καβάλα, ή καθισμένοι, μα πάντοτε κινούμενοι προς τους ορίζοντες που μας καλούν και κάποτε θα μας ανήκουν».
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
«Όποιος φοβάται να κυκλοφορήσει, να πάει σπίτι του. Αυτοί που φοβούνται είναι οι ντιντήδες, όπως είπε ο Φαήλος [Κρανιδιώτης], οι φλώροι που λέγαμε εμείς, οι φλούφληδες και οι σαλονάτοι, που λένε κάποιοι άλλοι. Όταν ασχολείσαι με τα κοινά, δεν έχει φοβάμαι.»
Βαγγέλης Μεϊμαράκης
Να μοσχοβολήσουν βαρβατίλα τα έδρανα του Κοινοβουλίου. Να υλοποιήσω κι εγώ τη φαντασίωσή μου, που χρονολογείται απ’ τη μεταπολίτευση και την έξαρση του φεμινιστικού κινήματος. Θύματα της εποχής και των καταπιεσμένων μανάδων μας, αρχίσαμε να τρέχουμε με τα αμπέχονα (του ελληνικού και του αμερικάνικου στρατού που υπερτερούσαν), πίσω από τις πολύχρωμες, συνήθως στην απόχρωση του μπλε, μακριές φούστες, τα flat σανδάλια και τα ταγάρια. Μπήκαμε στην κουζίνα, πλέναμε πιάτα, σφουγγαρίζαμε τη φοιτητική γκαρσονιέρα, αρχίσαμε το μαγείρεμα. Κι οι συντρόφισσες, μονίμως με το τσιγάρο στο στόμα, ξεθεωμένες από τα σούρτα φέρτα στις πορείες, περίμεναν ξαπλωμένες στον καναπέ να σερβίρουμε, να μαζέψουμε, να κάνουμε τη λάντζα. (Γι’ αυτό επί χρόνια ο λαός μάς καταδίκαζε σε τόσο χαμηλά ποσοστά: ως «φλώρους, φλούφληδες και σαλονάτους»). Με την εκλογή του αρειμάνιου Μεϊμαράκη, που μπορεί κι εμείς να τον βάλουμε αντιπρόεδρο, αφού τη θέση του προέδρου την έχει από χρόνια κατοχυρώσει ο Κασιώτης, με γραμματέα τον Ρέπα (των «τζιτζιφιόγκων») και ταμία εμένα, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε την τάση των απανταχού γαμάτων φαλλοκρατών «ο Γιώργος Φούντας». (Μπορεί ν’ αποτελέσουμε και συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.)
Τελικά, η φύση απεχθάνεται το κενό. Διαισθανόταν τις κοσμογονικές αλλαγές και φρόντισε να μας υπερκαλύψει σε Άντρες. Με το Άλφα κεφαλαίο. Ή έστω το Κάπα, άμα λέγεσαι Κασιδιάρης. Γιατί τι να σου κάνει μόνος κι ο Ψαριανός, με την αντιαισθητική του, ή η ηθική τού εκπροσώπου τύπου της ΔΗΜΑΡ; Πόσο φόβο και γκρίζο μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους οι σκοπιμότητες που τις είπανε πολιτική λύση; Γι’ αυτό ας μην τρομοκρατούμαστε μόνον με το ολόχρυσο σκότος. Νομοτελειακή συνέπεια η παρουσία τους. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, έπρεπε να τους εφεύρουμε ως προϋπόθεση συνέχισης του Προγράμματος Προσαρμογής, των απροσάρμοστων.
«Ψηφίζω γιατί φοβάμαι». «Εξακολουθώ να κυβερνώ γιατί σας φοβίζω». Όσο περισσότεροι οι τρομοκρατημένοι, τόσο υψηλότερα τα ποσοστά των τρομοκρατών. (Μόνο που εδώ η τρομοκρατία είναι καλοδεχούμενη). Και θεόπνευστη. Σαν τον νέο πρωθυπουργό. Που θα πετύχει. Αφού έχει ψηφοφόρο και βοηθό του τον μεγαλοδύναμο. Και τον Βουλγαράκη, που με αφοπλιστική ειλικρίνεια τους ευχήθηκε καλή επιτυχία «για το καλό τους». (Δεν ξέρω αν έκανε εκ Κορυδαλλού ανάλογη δήλωση και ο Άκης).
Φυσική συνέπεια στην υποταγή του ασθενικού λαού που πλειοψηφικά στήριξε ως ορθή την επιβολή του μνημονίου έναντι του διαφαινόμενου κινδύνου εκτροπής μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είναι άλλο να ψάχνεις σε σκουπίδια πληρωμένα σε ευρώ, να πεθαίνεις επειδή λείπουν τα φάρμακα –που άλλωστε δε χρειάζονται στα δημόσια νοσοκομεία, γιατί οι δημόσιοι άντρες προτιμούν τα ιδιωτικά αφού θυσιάζονται για την πατρίδα (απόδειξη οι καραμπόλες στους θώκους) αλλά μαλάκες δεν είναι να παίζουν με τη ζωή τους–, αλλά είναι άλλο να σε κηδεύουν με ευρώ κι άλλο οι συγγενείς να πληρώνουν το φέρετρο σε δραχμές.
Έγραφα προχθές για τη μεταπολίτευση που ναι μεν ξεκίνησε ημερολογιακά το 1974, αλλά πολιτικά ανδρώθηκε το ’81, όταν ο παλαιοκομματισμός έδωσε τη θέση του στα νέα λαϊκόστροφα τζάκια που διαμόρφωσαν το σύγχρονο προφίλ μας. Προς στιγμήν φάνηκαν να κλονίζονται οι βασικές αξίες του Έλληνα: ουίσκι, καγέν, κομπολόι, σκυλάδικα, που απέκτησαν υπόσταση στα χρόνια της Αλλαγής.
Κι είναι παρήγορο που προ του κινδύνου το σύμπαν των μηχανισμών συνωμότησε για τη σωτηρία της πατρίδας. Θυμάστε το οικόσημο του Στέμματος; Με τους ροπαλοφόρους Ηρακλείς εκατέρωθεν του θρόνου; Ουδέποτε έμειναν άνεργοι. Ήρθε ο πράσινος ήλιος να μπει στη θέση της κορώνας, και τώρα τα πράσινα άλογα να καλύψουν προσωρινά το κενό, έως ότου αποκατασταθεί η ισορροπία σωτήρων και σωζομένων, υποψηφίων και ψηφοφόρων. Γιατί οι πολιτικοί ταγοί μπορούν να αντέξουν 2.500 αυτοκτονίες, τους άστεγους, τους ναρκομανείς που περιφέρονται και τρυπιούνται –τι να την κάνεις την απεξάρτηση, όταν οι πάντες είμαστε εξαρτημένοι;–, αλλά τραπεζίτη σε πτώχευση και πολιτικό χωρίς χαρτοφυλάκιο δεν τα χωρά η ψυχή τους.
Για την ώρα κανείς κύκλος δεν έκλεισε. Αντίθετα, νεκραναστήθηκε εκείνος ο γνωστός του 1965 που οδήγησε σε περιπέτειες τη δημοκρατία και απειλεί με νέες την κατεχόμενη χώρα μας. Ακόμα δεν έχω λογική απάντηση της στάσης του Ηλία Τσιριμώκου. Πολλώ μάλλον της ανάλογης του Φώτη Κουβέλη που έσπευσε –μολονότι περιττός– να προσφέρει υπηρεσίες που αρνήθηκε πριν ένα μήνα που ήταν απαραίτητος. Η μελλοντική του αποχώρηση, όταν το αστυνομικό κράτος και η πολιτική βία θα σαρώσουν πολίτες, δεν θα αρκεί να απαλύνει το βάρος του σημερινού άλλοθι που τους προσφέρει. (Ακόμη κι αν αποδειχτεί αδιάβαστος).
Κατά τα λοιπά, οι υπόλοιποι «Είμεθα ακόμα επί της γης» όπως το γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος στην ανέκδοτη «Έξοδο», γραμμένη στις 17.3.1940, που πρόκειται να συμπεριλάβουμε, μαζί με άλλα κείμενα της τελευταίας «Νέας Συντέλειας», στον επόμενο Μανδραγόρα. Για να φανεί πως ημερομηνίες παρελθούσες και μέλλουσες διατηρούν αναλλοίωτη την ικμάδα, αλλά και τη φενάκη τους. «Ναι, είμεθα ακόμη επί της γης και πορευόμεθα πεζή, καβάλα, ή καθισμένοι, μα πάντοτε κινούμενοι προς τους ορίζοντες που μας καλούν και κάποτε θα μας ανήκουν».
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου