Η Αυγή online...
Ώστε, λοιπόν, κερδίσαμε ή χάσαμε; Το ερώτημα είναι αυστηρό, πλην όμως η απάντηση, για να είναι απάντηση, πρέπει να εκφύγει της ερωτηματικής αυστηρότητας, διαφορετικά δεν είναι απάντηση. Είναι μια νομική αλήθεια, ένα εργαλείο του συστήματος για να μπορεί να απονέμεται με εγκληματική αθωότητα το ύψιστο, λαογενές λειτούργημα της δικαιοσύνης. Και να επιστρέφεται διαστροφικά κατανεμόμενο με ισηγορία απολύτως, την ίδια στιγμή που η ισότητα έχει τόσο, μα τόσο βλαφθεί από την ταξική της κατηγοριοποίηση, ώστε το απόλυτο σημαίνον, που είναι η έννοια της δικαιοσύνης, να καταστρέφει το απόλυτο σημαινόμενο, που είναι η απονομή της.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε ή να εντρυφήσουμε (άλλωστε δεν μας παίρνει και ο χώρος) σε διάφορες και ποικίλες αναλύσεις περί του αληθούς αυτού του ισχυρισμού. Αρκεί το πασιφανές, το οποίο είναι πασιφανές ακριβώς επειδή το παράδειγμα είναι καθολικό: Εάν ο νόμος ήταν η εφαρμοστική δικαιοσύνη, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη της εξακολουθητικής αενάως αναδιατύπωσης της δικαιοσύνης με καινούργιους νόμους. Κι αυτό επειδή υφίσταται μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ νόμου και δικαιοσύνης: η δικαιοσύνη είναι το απολύτως ακαθάριστο της ανθρώπινης ύπαρξης, ο νόμος είναι η κανονιστική τακτοποίηση χάριν συνυπάρξεως (στην καλύτερη περίπτωση) της φεύγουσας ύλης που διαχέεται και εκφεύγει από όλους τους κανονισμούς. Θέλω να πω, από τις έννοιες της κανονικότητας που είναι έννοιες κατασκευασμένες και όχι αναδυόμενες από την ανάγκη τού υπάρχειν, άρα έννοιες υποδεέστερες σε έκταση νόησης, επειδή είναι έννοιες περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Επομένως, ο νόμος είναι το δαμόκλειο σπαθί που στέκεται πάνω από τον χρόνο της δικαιοσύνης. Και πέφτει πάνω του και αποκεφαλίζει τον χρόνο για να τον αποκόψει από το σώμα της δικαιοσύνης. Έτσι ο νόμος γίνεται ένυλος, άρα εύπλαστος, ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνει ευήλατος (να πλασθεί σαν σίδερο), σε αντίθεση με το άυλο χρήμα (το χρησιμοποιούμενο δεδομένο των χειρονομιών) των ανθρώπων, που υποχρεώνεται να υπακούσει σε εκφωνημένα συμπεράσματα όχι μόνο σχέσεων, αλλά και αισθημάτων όπως οργή, λύπη, χαρά, ελπίδα και άπειρα άλλα.
Φαντάσου τον νόμο που καταδίκασε σε θάνατο τον Πλουμπίδη και τον Μπελογιάννη. Φαντάσου τον νόμο που έστειλε στα γκούλαγκ της Σιβηρίας τόσους και τόσους. Φαντάσου τον νόμο που έστειλε στον θάνατο τον Σάκο και τον Βανζέτι. Φαντάσου τον νόμο δυτικά του Ρίο Πέκος, δυτικά της Συρίας, δυτικά της Νιγηρίας, δυτικά της Αθήνας, δυτικά του Αφγανιστάν, δυτικά όλων των θανάτων από πείνα, από δίψα, από φασισμό, από πετρέλαιο, από διαμάντια, από όπλα, από πορνεία, από πόλεμο. Φαντάσου τον νόμο στα υπόγεια της Αθήνας, στα υπέργεια των ατιμώρητων φασιστικών θηρίων της Χρυσής Αυγής, φαντάσου τους μπάτσους που σε ποσοστό πάνω από 50% ψηφίζουν τους Ναζί.
Φαντάσου έναν νόμο που δεν ξέρει από λύπη. Κι αντί για λύπη, απονέμει φόβο. Φαντάσου έναν νόμο που δεν ξέρει από φόβο κι αντί για φόβο απονέμει τρόμο. Φαντάσου έναν νόμο που δεν ξέρει από τρόμο κι αντί για τρόμο απονέμει θάνατο. Μια κλίμακα φρίκης. Γιατί δεν χρειάζεται ούτε ο φόβος, ούτε ο τρόμος, ούτε ο θάνατος προκειμένου να κανονίσουμε τη λύπη μας και τη χαρά μας. Δικαιοσύνη χρειάζεται. Αυτή η απίστευτα κοπιαστική προσπάθεια να μετρήσουμε τον εαυτό μας μέσα στο ύψος των άλλων. Εδώ είναι το κέρδος μας. Το κέρδος της δίκαιης λύπης μας και το κέρδος εκείνης της μακρινής διαλειμματικής χαράς από την οδύνη των ερώτων.
Ας μην πούμε, επομένως, αν κερδίσαμε ή αν χάσαμε. Αυτό το στραβό πράγμα που λέγεται νόμος δεν μας οδήγησε στη δικαιοσύνη. Κι εμείς ηλιθίως διαπραγματευτήκαμε τα έργα της αγάπης μας. Διαπραγματευτήκαμε τα έργα της ζωής μας. Ολόκληρη τη θάλασσα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ήταν άδικο. Αλλά ήταν νόμιμο.
Έτσι λοιπόν συμβαίνουν οι ήττες. Αδίκως, αλλά νομίμως. Επίσης και οι νίκες. Γι' αυτό μην αναρωτιέστε αν κερδίσαμε ή αν χάσαμε. Είναι καλύτερο να αναρωτιέστε αν η ελπίδα είναι πλημμέλημα ή όχι. Κι αν.... Αυτό το "και αν" δεν υπάρχει. Αυτό το "αν" είναι το σπίτι μας. Γιατί το σπίτι μας είναι η αμφιβολία μεταξύ της στιγμής και της αιωνιότητας. Μεγάλη στιγμή. Ας το σκεφτούμε όμως από την αρχή: "Μεγάλη στιγμή". Τι θα πει εν δικαίω και κατά νόμον "μεγάλη στιγμή"; Είναι η στιγμή που ο νόμος υφίσταται ως δίκαιο πράγμα, και μάλιστα πράγμα ενθουσιασμένο, δηλαδή αερικό μέσα σε αίθουσα όπου τα λάβαρα της σιωπής αναμετρούν τον εαυτό τους προς τα μέσα.
Αυτό, λοιπόν.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε ή να εντρυφήσουμε (άλλωστε δεν μας παίρνει και ο χώρος) σε διάφορες και ποικίλες αναλύσεις περί του αληθούς αυτού του ισχυρισμού. Αρκεί το πασιφανές, το οποίο είναι πασιφανές ακριβώς επειδή το παράδειγμα είναι καθολικό: Εάν ο νόμος ήταν η εφαρμοστική δικαιοσύνη, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη της εξακολουθητικής αενάως αναδιατύπωσης της δικαιοσύνης με καινούργιους νόμους. Κι αυτό επειδή υφίσταται μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ νόμου και δικαιοσύνης: η δικαιοσύνη είναι το απολύτως ακαθάριστο της ανθρώπινης ύπαρξης, ο νόμος είναι η κανονιστική τακτοποίηση χάριν συνυπάρξεως (στην καλύτερη περίπτωση) της φεύγουσας ύλης που διαχέεται και εκφεύγει από όλους τους κανονισμούς. Θέλω να πω, από τις έννοιες της κανονικότητας που είναι έννοιες κατασκευασμένες και όχι αναδυόμενες από την ανάγκη τού υπάρχειν, άρα έννοιες υποδεέστερες σε έκταση νόησης, επειδή είναι έννοιες περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Επομένως, ο νόμος είναι το δαμόκλειο σπαθί που στέκεται πάνω από τον χρόνο της δικαιοσύνης. Και πέφτει πάνω του και αποκεφαλίζει τον χρόνο για να τον αποκόψει από το σώμα της δικαιοσύνης. Έτσι ο νόμος γίνεται ένυλος, άρα εύπλαστος, ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνει ευήλατος (να πλασθεί σαν σίδερο), σε αντίθεση με το άυλο χρήμα (το χρησιμοποιούμενο δεδομένο των χειρονομιών) των ανθρώπων, που υποχρεώνεται να υπακούσει σε εκφωνημένα συμπεράσματα όχι μόνο σχέσεων, αλλά και αισθημάτων όπως οργή, λύπη, χαρά, ελπίδα και άπειρα άλλα.
Φαντάσου τον νόμο που καταδίκασε σε θάνατο τον Πλουμπίδη και τον Μπελογιάννη. Φαντάσου τον νόμο που έστειλε στα γκούλαγκ της Σιβηρίας τόσους και τόσους. Φαντάσου τον νόμο που έστειλε στον θάνατο τον Σάκο και τον Βανζέτι. Φαντάσου τον νόμο δυτικά του Ρίο Πέκος, δυτικά της Συρίας, δυτικά της Νιγηρίας, δυτικά της Αθήνας, δυτικά του Αφγανιστάν, δυτικά όλων των θανάτων από πείνα, από δίψα, από φασισμό, από πετρέλαιο, από διαμάντια, από όπλα, από πορνεία, από πόλεμο. Φαντάσου τον νόμο στα υπόγεια της Αθήνας, στα υπέργεια των ατιμώρητων φασιστικών θηρίων της Χρυσής Αυγής, φαντάσου τους μπάτσους που σε ποσοστό πάνω από 50% ψηφίζουν τους Ναζί.
Φαντάσου έναν νόμο που δεν ξέρει από λύπη. Κι αντί για λύπη, απονέμει φόβο. Φαντάσου έναν νόμο που δεν ξέρει από φόβο κι αντί για φόβο απονέμει τρόμο. Φαντάσου έναν νόμο που δεν ξέρει από τρόμο κι αντί για τρόμο απονέμει θάνατο. Μια κλίμακα φρίκης. Γιατί δεν χρειάζεται ούτε ο φόβος, ούτε ο τρόμος, ούτε ο θάνατος προκειμένου να κανονίσουμε τη λύπη μας και τη χαρά μας. Δικαιοσύνη χρειάζεται. Αυτή η απίστευτα κοπιαστική προσπάθεια να μετρήσουμε τον εαυτό μας μέσα στο ύψος των άλλων. Εδώ είναι το κέρδος μας. Το κέρδος της δίκαιης λύπης μας και το κέρδος εκείνης της μακρινής διαλειμματικής χαράς από την οδύνη των ερώτων.
Ας μην πούμε, επομένως, αν κερδίσαμε ή αν χάσαμε. Αυτό το στραβό πράγμα που λέγεται νόμος δεν μας οδήγησε στη δικαιοσύνη. Κι εμείς ηλιθίως διαπραγματευτήκαμε τα έργα της αγάπης μας. Διαπραγματευτήκαμε τα έργα της ζωής μας. Ολόκληρη τη θάλασσα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ήταν άδικο. Αλλά ήταν νόμιμο.
Έτσι λοιπόν συμβαίνουν οι ήττες. Αδίκως, αλλά νομίμως. Επίσης και οι νίκες. Γι' αυτό μην αναρωτιέστε αν κερδίσαμε ή αν χάσαμε. Είναι καλύτερο να αναρωτιέστε αν η ελπίδα είναι πλημμέλημα ή όχι. Κι αν.... Αυτό το "και αν" δεν υπάρχει. Αυτό το "αν" είναι το σπίτι μας. Γιατί το σπίτι μας είναι η αμφιβολία μεταξύ της στιγμής και της αιωνιότητας. Μεγάλη στιγμή. Ας το σκεφτούμε όμως από την αρχή: "Μεγάλη στιγμή". Τι θα πει εν δικαίω και κατά νόμον "μεγάλη στιγμή"; Είναι η στιγμή που ο νόμος υφίσταται ως δίκαιο πράγμα, και μάλιστα πράγμα ενθουσιασμένο, δηλαδή αερικό μέσα σε αίθουσα όπου τα λάβαρα της σιωπής αναμετρούν τον εαυτό τους προς τα μέσα.
Αυτό, λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου