part II...
8 να είσαι στην εφορία. Η εντολή του λογιστή ήταν σαφής. Αν δε μπορείς να είσαι στις 8 τότε 2:15 νταν να είσαι εκει. Τελικά ήμουν 8 και πέντε. Τα κατάφερα. Μια ώρα μετά στο ίδιο σημείο, χωρίς ερκοντίσιο. Μιάμιση ώρα μετά βγαίνω με τον κλειδάριθμο στο χέρι. Στην εφορία είναι καλύτερα να πηγαίνεις με παρέα. Σχολιάζουμε τη γραφειοκρατία, την ανοργανωσιά, το παίδεμα. Μοιραζόμαστε αστείες και δυσάρεστες εμπειρίες από ΔΟΥ και ΙΚΑ. Θυμήθηκα το 2009 που έκανα πρώτη φορά μόνη μου τη φορολογική δήλωση τα έκανα όλα σκατά. Με κάλεσαν το Σεπτέμβριο, μου είπαν έχεις κάνει λάθος, πρέπει να δώσεις χίλιατόσα ευρώ. Βούρκωσα. Με λυπήθηκε η υπάλληλος, το έψαξε. τελικά ήταν ένα μπέρδεμα, δεν χρειάστηκε να πληρώσω τίποτα. Στα νούμερα βουρκώνω.
Πηγαίνοντας προς τη δουλειά σκεφτόμουν πως για παράδειγμα ο στουρνάρας δεν έχει βρεθεί ποτέ σε εφορία στις 8. Δεν έχει ποτέ περιμένει σε μια ουρά με εκνευρισμένους φορολογούμενους χωρίς κλιματισμό να πάρει ένα γαμημένο κωδικό για κάτι που θα μπορούσε να γίνεται μέσω ιντερνετ στα 20 δεύτερα και να κληθεί, αφού καταθέσει τη δήλωση του, να πληρώσει περισσότερα απ αυτά που βγάζει το μήνα.
Μετά σκέφτηκα πως ο κάθε στουρνάρας δεν έχει επίσης σκεφτεί ούτε νιώσει πολλά απ΄ αυτά που συμβαίνουν στις δικές μας ζωές. Έχει άραγε ποτέ κάνει υπολογισμούς με κομπιουτεράκι να δει αν του βγαίνουν τα λεφτά για να πάει διακοπές; Για να δει αν αυτό το μήνα του βγαίνει να πάει στον οφθαλμίατρο ή να το αφήσει για τον επόμενο; έχει κάνει ποτέ τον υπολογισμό τόσα ευρώ το μήνα μένουν άρα τόσα την ημέρα μπορώ να ξοδεύω;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν να μην ανησυχούσες για όλα αυτά επειδή θα χες κερδίσει το τζόκερ ; Σκέφτεσαι ότι θα παραιτούσουν αύριο, θα ταξίδευες επ’ αόριστον και μετά θα ζούσες δίπλα από τη θάλασσα ή κάπως έτσι.
Αυτοί που έχουν τα λεφτά άρα σκέφτονται ποτέ το αντίθετο; Πως θα ήταν να συνδιαλέγεσαι με τις δημόσιες υπηρεσίες, να πηγαίνεις στα επείγοντα του ερυθρού σταυρού, να παίρνεις το μετρό, το τραίνο, το τρόλεϊ, να μη σου βγαίνουν τα λεφτά ενώ έκανες όλα αυτά που έπρεπε, να είναι πολυτέλεια το να πας στο γιατρό αυτό το μήνα; Όχι ε; το φαντάστηκα.
Το μαρτύριο μου τελειώνει σε λίγες μέρες. Θα κλείσω όλα τα νούμερα στην αποθήκη, θα κατεβάσω το τηλέφωνο, θα βγω από το διαδίκτυο, θα πάρω τα βιβλία και τη μάσκα και θα πάω να δω πως φαίνονται τα ψάρια κάτω από το νερό. Απ’ όσο θυμάμαι εκεί δε γίνονται επαναδιαπραγματεύσεις (τώρα που το σκέφτομαι ούτε κι εδώ γίνονται), δεν έχει ουρές και απελπισία, δεν έχει λέει ποτέ ειπωθεί η λέξη στρες. Αυτός ο χρόνος ήταν 3 χρόνια ενωμένα, κάποια στιγμή θα το πουν, τώρα μόνο το νιώθουμε. Ακόμα και αν τα κουκιά δε βγαίνουν, ο δρόμος προς τη θάλασσα είναι ανοιχτός. Άμμος, νερό, ήλιος, καρπούζι ή έστω κοντούλα, ατελείωτα τζ τζ τζ, μυρωδιά από θυμάρι, βαρύς ύπνος και σάλιο να φεύγει από το στόμα. Σε κάθε αριθμό που μέτρησα φέτος θα κολλήσω δίπλα ένα κουκούτσι από τα καρπούζια που θα φάω. δίκαιο. πες.
φωτο: Αντρέας Παναγιωτόπουλος.
Πηγαίνοντας προς τη δουλειά σκεφτόμουν πως για παράδειγμα ο στουρνάρας δεν έχει βρεθεί ποτέ σε εφορία στις 8. Δεν έχει ποτέ περιμένει σε μια ουρά με εκνευρισμένους φορολογούμενους χωρίς κλιματισμό να πάρει ένα γαμημένο κωδικό για κάτι που θα μπορούσε να γίνεται μέσω ιντερνετ στα 20 δεύτερα και να κληθεί, αφού καταθέσει τη δήλωση του, να πληρώσει περισσότερα απ αυτά που βγάζει το μήνα.
Μετά σκέφτηκα πως ο κάθε στουρνάρας δεν έχει επίσης σκεφτεί ούτε νιώσει πολλά απ΄ αυτά που συμβαίνουν στις δικές μας ζωές. Έχει άραγε ποτέ κάνει υπολογισμούς με κομπιουτεράκι να δει αν του βγαίνουν τα λεφτά για να πάει διακοπές; Για να δει αν αυτό το μήνα του βγαίνει να πάει στον οφθαλμίατρο ή να το αφήσει για τον επόμενο; έχει κάνει ποτέ τον υπολογισμό τόσα ευρώ το μήνα μένουν άρα τόσα την ημέρα μπορώ να ξοδεύω;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν να μην ανησυχούσες για όλα αυτά επειδή θα χες κερδίσει το τζόκερ ; Σκέφτεσαι ότι θα παραιτούσουν αύριο, θα ταξίδευες επ’ αόριστον και μετά θα ζούσες δίπλα από τη θάλασσα ή κάπως έτσι.
Αυτοί που έχουν τα λεφτά άρα σκέφτονται ποτέ το αντίθετο; Πως θα ήταν να συνδιαλέγεσαι με τις δημόσιες υπηρεσίες, να πηγαίνεις στα επείγοντα του ερυθρού σταυρού, να παίρνεις το μετρό, το τραίνο, το τρόλεϊ, να μη σου βγαίνουν τα λεφτά ενώ έκανες όλα αυτά που έπρεπε, να είναι πολυτέλεια το να πας στο γιατρό αυτό το μήνα; Όχι ε; το φαντάστηκα.
Το μαρτύριο μου τελειώνει σε λίγες μέρες. Θα κλείσω όλα τα νούμερα στην αποθήκη, θα κατεβάσω το τηλέφωνο, θα βγω από το διαδίκτυο, θα πάρω τα βιβλία και τη μάσκα και θα πάω να δω πως φαίνονται τα ψάρια κάτω από το νερό. Απ’ όσο θυμάμαι εκεί δε γίνονται επαναδιαπραγματεύσεις (τώρα που το σκέφτομαι ούτε κι εδώ γίνονται), δεν έχει ουρές και απελπισία, δεν έχει λέει ποτέ ειπωθεί η λέξη στρες. Αυτός ο χρόνος ήταν 3 χρόνια ενωμένα, κάποια στιγμή θα το πουν, τώρα μόνο το νιώθουμε. Ακόμα και αν τα κουκιά δε βγαίνουν, ο δρόμος προς τη θάλασσα είναι ανοιχτός. Άμμος, νερό, ήλιος, καρπούζι ή έστω κοντούλα, ατελείωτα τζ τζ τζ, μυρωδιά από θυμάρι, βαρύς ύπνος και σάλιο να φεύγει από το στόμα. Σε κάθε αριθμό που μέτρησα φέτος θα κολλήσω δίπλα ένα κουκούτσι από τα καρπούζια που θα φάω. δίκαιο. πες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου