Γιάννης Μακριδάκης...
Το πρόβλημα της χώρας των νεοελλήνων ήταν ανέκαθεν ένα:
Ότι οι κάτοικοί της θεωρούσαν πως κάθε τι δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν. Ότι το “δημόσιο” είναι συνώνυμο του “αδέσποτου” και όχι του “κοινού”.
Γι’ αυτό δεν υπήρχε κανένας σεβασμός στους δημόσιους χώρους. Γι’ αυτό λάμβαναν χώρα επί χρόνια αμέτρητες καταπατήσεις δημοσίων εκτάσεων. Γι’ αυτό απέκτησε την έννοια του “κάθομαι και πληρώνομαι (βρέξει-χιονίσει)” η εργασία στον δημόσιο τομέα.
Η μεγάλη και καταστροφική για όλους μας αυτή πλάνη, είναι αποτέλεσμα στρεβλής παιδείας από την οικογένεια και κυρίως από την καθεστωτική εκπαίδευση. Ξεκίνησε δε να παίρνει διαστάσεις από την εποχή που οι Έλληνες άφησαν τη γη τους και έγιναν ιδιώτες σε διαμερίσματα στις πόλεις. Παλαιότερα η έννοια της δημόσιας περιουσίας, της κοινοτικής γης, των κομμονιών, υπήρχαν και ήταν ολοζώντανες και πολύ σωστά ορισμένες στην θεωρία και στην πράξη. Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα ακόμα, αν σκεφτούμε ότι πολλοί από τους ιδιώτες των πόλεων, γυρνούν τα καλοκαίρια στα χωριά τους και τα “βλέπουν” ως “κοινό σύνολο” και όχι ως ιδιωτικές περιουσίες που συνορεύουν με αδέσποτους χώρους. Θεωρούν όλο το χωριό “δικό τους”. Όχι μόνο το σπίτι τους. Έτσι, συμμετέχουν σε συλλόγους, παίρνουν αποφάσεις για τα θέματα του χωριού, κάνουν εκδηλώσεις, πανηγύρια και έργα σε δημόσιους χώρους, βάζοντας χρήματα και εργασία ρεφενέ, έχουν, με λίγα λόγια, μια συμπεριφορά που βρίσκεται πολύ κοντά στην πραγματική έννοια του όρου “δημόσιο” και βέβαια, πολύ διαφορετική από αυτήν που έχουν για τους δημόσιους χώρους της πόλης. Κάποιοι το κάνουν συνειδητά και κάποιοι επειδή τη συμμετοχή τη θεωρούν γραφικότητα, όπως βέβαια και όλη τη ζωή έξω από το χρηματοοικονομικό σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και περιουσίας.
Γεγονός είναι πάντως ότι στην πλειονότητά τους οι νεοέλληνες, ζουν την καθημερινότητά τους δίχως να χρησιμοποιούν την έννοια του “κοινού” ούτε καν ως λέξη. Και ότι η λέξη “δημόσιο” τους δημιουργεί αμέσως συνειρμούς τεμπελιάς, καταπάτησης, εκμετάλλευσης ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιαφορίας!
Γι’ αυτό βέβαια και σήμερα, με δυο μνημόνια στην πλάτη, με τη μέγγενη να σφίγγει και με πεντακάθαρους τους όρους της εκλογικής αναμέτρησης, οι Έλληνες εξέλεξαν για άλλη μια φορά κυβέρνηση που υποσχέθηκε να ξεπουλήσει το δημόσιο για να διαφυλάξει το ιδιωτικό (Ασχέτως αν καλυπτόταν πίσω από την απατεωνιά της επαναδιαπραγμάτευσης- κανείς δεν τους πίστευε)
Παρόλα αυτά όμως, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η σημερινή κατάσταση αναδεικνύει για πρώτη φορά ότι υπάρχει, μέσα σε όλη αυτή την απελπισία, και ένα ελπιδοφόρα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων πολιτών, και ιδιαίτερα νέων, που έχοντας συνειδητοποιήσει τι σημαίνει “δημόσια περιουσία” και “δημόσιο αγαθό”, είναι έτοιμοι να αντισταθούν με κάθε τρόπο στο ξεπούλημα που επιχειρεί η παλιά Ελλάδα, την οποίαν εκφράζει η τρικομματική κυβέρνηση των συνεταίρων μεσιτών.
Το ότι οι Έλληνες αλλάζουν, ωριμάζουν, γίνονται επιτέλους Πολίτες, το δείχνει ευκρινώς όλη αυτή η αντίδραση και η αντίσταση ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας.
Αν καταφέρουμε και βγούμε αλώβητοι από αυτή την συγκυρία, αν αντισταθούμε και ακυρώσουμε τη δράση αυτών των αδίστακτων ντήλερς της πατρίδας πριν τα “σκοτώσουν” όλα, παραχωρώντας τα στα αφεντικά τους, τότε θα δούμε τα εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα όλης αυτής της διαδικασίας που περνάμε τώρα.
Θα είμαστε πολίτες στη χώρα μας και επιτέλους θα θεωρούμε την Ελλάδα κάτι δικό μας και όχι κάτι αδέσποτο γύρω από την ιδιωτική μας περιουσία. Όλος αυτός ο συμπυκνωμένος χρόνος που περνάει από πάνω μας αυτή την εποχή, όλη αυτή η απειλή που νιώθουμε προσωπικά, ως άνθρωποι, αλλά κυρίως συνολικά, ως κοινωνία, δεν μπορεί παρά να αφήσει έντονα τα σημάδια του στο μέλλον μας ως Πολίτες και να σημάνει το τέλος της ιδιοτέλειας και την απαρχή μιας νέας εποχής σεβασμού του κοινού μας τόπου και του κοινού μας μέλλοντος.
Το πρόβλημα της χώρας των νεοελλήνων ήταν ανέκαθεν ένα:
Ότι οι κάτοικοί της θεωρούσαν πως κάθε τι δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν. Ότι το “δημόσιο” είναι συνώνυμο του “αδέσποτου” και όχι του “κοινού”.
Γι’ αυτό δεν υπήρχε κανένας σεβασμός στους δημόσιους χώρους. Γι’ αυτό λάμβαναν χώρα επί χρόνια αμέτρητες καταπατήσεις δημοσίων εκτάσεων. Γι’ αυτό απέκτησε την έννοια του “κάθομαι και πληρώνομαι (βρέξει-χιονίσει)” η εργασία στον δημόσιο τομέα.
Η μεγάλη και καταστροφική για όλους μας αυτή πλάνη, είναι αποτέλεσμα στρεβλής παιδείας από την οικογένεια και κυρίως από την καθεστωτική εκπαίδευση. Ξεκίνησε δε να παίρνει διαστάσεις από την εποχή που οι Έλληνες άφησαν τη γη τους και έγιναν ιδιώτες σε διαμερίσματα στις πόλεις. Παλαιότερα η έννοια της δημόσιας περιουσίας, της κοινοτικής γης, των κομμονιών, υπήρχαν και ήταν ολοζώντανες και πολύ σωστά ορισμένες στην θεωρία και στην πράξη. Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα ακόμα, αν σκεφτούμε ότι πολλοί από τους ιδιώτες των πόλεων, γυρνούν τα καλοκαίρια στα χωριά τους και τα “βλέπουν” ως “κοινό σύνολο” και όχι ως ιδιωτικές περιουσίες που συνορεύουν με αδέσποτους χώρους. Θεωρούν όλο το χωριό “δικό τους”. Όχι μόνο το σπίτι τους. Έτσι, συμμετέχουν σε συλλόγους, παίρνουν αποφάσεις για τα θέματα του χωριού, κάνουν εκδηλώσεις, πανηγύρια και έργα σε δημόσιους χώρους, βάζοντας χρήματα και εργασία ρεφενέ, έχουν, με λίγα λόγια, μια συμπεριφορά που βρίσκεται πολύ κοντά στην πραγματική έννοια του όρου “δημόσιο” και βέβαια, πολύ διαφορετική από αυτήν που έχουν για τους δημόσιους χώρους της πόλης. Κάποιοι το κάνουν συνειδητά και κάποιοι επειδή τη συμμετοχή τη θεωρούν γραφικότητα, όπως βέβαια και όλη τη ζωή έξω από το χρηματοοικονομικό σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και περιουσίας.
Γεγονός είναι πάντως ότι στην πλειονότητά τους οι νεοέλληνες, ζουν την καθημερινότητά τους δίχως να χρησιμοποιούν την έννοια του “κοινού” ούτε καν ως λέξη. Και ότι η λέξη “δημόσιο” τους δημιουργεί αμέσως συνειρμούς τεμπελιάς, καταπάτησης, εκμετάλλευσης ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιαφορίας!
Γι’ αυτό βέβαια και σήμερα, με δυο μνημόνια στην πλάτη, με τη μέγγενη να σφίγγει και με πεντακάθαρους τους όρους της εκλογικής αναμέτρησης, οι Έλληνες εξέλεξαν για άλλη μια φορά κυβέρνηση που υποσχέθηκε να ξεπουλήσει το δημόσιο για να διαφυλάξει το ιδιωτικό (Ασχέτως αν καλυπτόταν πίσω από την απατεωνιά της επαναδιαπραγμάτευσης- κανείς δεν τους πίστευε)
Παρόλα αυτά όμως, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η σημερινή κατάσταση αναδεικνύει για πρώτη φορά ότι υπάρχει, μέσα σε όλη αυτή την απελπισία, και ένα ελπιδοφόρα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων πολιτών, και ιδιαίτερα νέων, που έχοντας συνειδητοποιήσει τι σημαίνει “δημόσια περιουσία” και “δημόσιο αγαθό”, είναι έτοιμοι να αντισταθούν με κάθε τρόπο στο ξεπούλημα που επιχειρεί η παλιά Ελλάδα, την οποίαν εκφράζει η τρικομματική κυβέρνηση των συνεταίρων μεσιτών.
Το ότι οι Έλληνες αλλάζουν, ωριμάζουν, γίνονται επιτέλους Πολίτες, το δείχνει ευκρινώς όλη αυτή η αντίδραση και η αντίσταση ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας.
Αν καταφέρουμε και βγούμε αλώβητοι από αυτή την συγκυρία, αν αντισταθούμε και ακυρώσουμε τη δράση αυτών των αδίστακτων ντήλερς της πατρίδας πριν τα “σκοτώσουν” όλα, παραχωρώντας τα στα αφεντικά τους, τότε θα δούμε τα εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα όλης αυτής της διαδικασίας που περνάμε τώρα.
Θα είμαστε πολίτες στη χώρα μας και επιτέλους θα θεωρούμε την Ελλάδα κάτι δικό μας και όχι κάτι αδέσποτο γύρω από την ιδιωτική μας περιουσία. Όλος αυτός ο συμπυκνωμένος χρόνος που περνάει από πάνω μας αυτή την εποχή, όλη αυτή η απειλή που νιώθουμε προσωπικά, ως άνθρωποι, αλλά κυρίως συνολικά, ως κοινωνία, δεν μπορεί παρά να αφήσει έντονα τα σημάδια του στο μέλλον μας ως Πολίτες και να σημάνει το τέλος της ιδιοτέλειας και την απαρχή μιας νέας εποχής σεβασμού του κοινού μας τόπου και του κοινού μας μέλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου