Unhollow...

Μεσα στη Νυχτα...

Δηλαδή, ειλικρινά, πιστεύετε ότι ο κόσμος δεν ήξερε ότι οι εφοπλιστάδες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν; Ότι οι καναλάρχες και οι μεγαλοεργολάβοι είναι διαπλεκόμενοι; Ότι στα κόμματα εξουσίας κυριαρχεί ο νεποτισμός και η διαφθορά; Γι’ αυτό νομίζετε ότι ο λαός δεν ξεσηκώνεται; Λόγω ελλιπούς πληροφόρησης;

Ξεσπαθώνουμε καθημερινά για τον τάδε διεφθαρμένο επιχειρηματία ή πολιτικό και το δείνα σκάνδαλο και μοιάζουμε να περιμένουμε τους συμπολίτες μας να βγουν την επόμενη στιγμή στο δρόμο έχοντας δει πλέον το φως το αληθινό από τις αποκαλύψεις μας. Τους περιγράφουμε με τα μελανότερα χρώματα τον ζόφο του παρόντος και το έρεβος του μέλλοντός τους και δυσανασχετούμε που η απάντηση στο αλαζονικό μας “Τι δεν καταλαβαίνεις;” δεν είναι να ζωστούν τα φυσεκλίκια του αγώνα. Μας έχω νέα, παιδιά! Τα ξέρει ο κόσμος αυτά που εμείς νομίζουμε ότι του φανερώνουμε για πρώτη φορά. Αν πάμε μια βόλτα ακόμη και στο πιο απομονωμένο καφενείο της επικράτειας, στο πιο trash συνοικιακό κομμωτήριο, θα τα ακούσουμε από τα χείλη των πελατών -συχνά πολύ πιο άμεσα και βιωματικά.

Δε λέω, καλή και άγια η αποκάλυψη όλων αυτών των φριχτών, αηδιαστικών, άδικων μέτρων, αλλά δεν αρκεί -άσε που μερικές φορές μπορεί να λειτουργεί και σαν τροχοπέδη, αφού είτε τρομάζει τους αποδέκτες της είτε τους εξοικειώνει με αυτά. Αν θέλουμε τον κόσμο κοντά μας, να παλέψει για την ανατροπή, θα πρέπει να κάνουμε την προοπτική αυτής της ανατροπής υπαρκτή, να του δείξουμε ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς, να του μιλήσουμε για το καλύτερο που μπορεί να έρθει αν βάλει κι αυτός το χεράκι του, και όχι να του λέμε διαρκώς για το χάλι στο οποίο βρίσκεται επειδή έβαλε ή δεν έβαλε κι αυτός το χεράκι του.

Όλες οι κοινωνικές ανατροπές στην ιστορία, μεγάλες ή μικρές, έγιναν όταν οι άνθρωποι πίστεψαν στη δυνατότητα για ανατροπή, για αλλαγή προς το καλύτερο. Όχι όταν έμαθαν απλώς πώς και πόσο καταπιέζονταν μέχρι τότε. Αυτό το ζούσαν στο πετσί τους. Και σε όσους δεν το ζούσαν ή δεν το ζουν, υπό την έννοια ότι το θεωρούν αυτονόητο, δίκαιο ή φυσικό, με το να διεκτραγωδείς ακόμη πιο πολύ την κατάστασή τους, μονάχα επιπλέον επιχειρήματα τους δίνεις ώστε να εξακολουθήσουν να μην αντιδρούν σ’ αυτό το σκηνικό σαν πολύ μικροί για να τ’ αλλάξουν. Από αυτούς θα ξεκινούσες όμως;

Αν πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη κοινωνία και μάλιστα σε ένα μέλλον στο οποίο θα ζούμε ακόμη και όχι στη Δευτέρα Παρουσία, τότε -για να είμαστε αληθινοί απέναντι σ’ αυτό μας το όραμα- έχουμε χρέος να μιλήσουμε με λόγια και με πράξεις στους γύρω μας γι’ αυτό το όραμα και όχι για την αδικία που βιώνουν. Ας μην υποτιμούμε τόσο αυτούς που θέλουμε δίπλα μας στον δρόμο. Κι αν ακούγονται κοινότοπα όλα αυτά, αναλογιστείτε πόσο χρόνο και χώρο αφιερώνουμε οι πιο δραστήριοι από μας στο δημόσιο λόγο για να περιγράψουμε την κατάσταση ως είχε, έχει, και θα έχει αν συνεχίσουμε στα ίδια, και πόσο για να περιγράψουμε την αλλαγή που θέλουμε και το κατά πόσο αυτή είναι εφικτή.

Μέχρι τώρα πολεμούσαμε τον φόβο με τον φόβο ξεχνώντας ότι για το μέλλον μπορούμε να νιώσουμε και ελπίδα. Ας την δοκιμάσουμε. Όσο πιο πολλοί θα γινόμαστε εμείς που θα ελπίζουμε, τόσο πιο πολύ θα φοβούνται εκείνοι.