Του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Κάθε φορά που η κυβέρνηση βλέπει φως στην άκρη του τούνελ, πάντα κάτι συμβαίνει και ενσκήπτει πάλι βαθύ σκοτάδι. Το φαινόμενο στα χρόνια της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών έχει πάρει χαρακτηριστικά κάποιας νομοτέλειας. Η αναγγελία του φωτός στην άκρη του τούνελ τείνει να προαναγγέλλει νέο μπλακ άουτ.
Το τελευταίο διάστημα στη συνήθη κατάρρευση των κυβερνητικών μύθων στα ερείπια, που συσσωρεύει η πολιτική της, προστίθεται κι ένα νέο φαινόμενο. Δεν είναι απαραίτητο να μεσολαβήσει κάποιο γεγονός για να καταπέσουν τα αισιόδοξα αφηγήματα. Εμπεριέχουν την αυτοδιάψευσή τους.
Πάρτε για παράδειγμα την πολύφερνη επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ. Aνθρακες ο θησαυρός. Νωρίτερα το μέγα κατόρθωμα της μείωσης του ΦΠΑ. Μεγάλος ντόρος για... ψιλολόγια. Την περασμένη βδομάδα το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό. Μια καταφανώς «δημιουργική λογιστική» για εσωτερική κατανάλωση (και προεκλογικές ανάγκες του Βερολίνου).
Δυστυχώς, η γενικευμένη απαισιοδοξία για «το ελληνικό πρόγραμμα» διεθνώς και οι «αυτοεκπληρούμενες προφητείες» στο εσωτερικό δεν είναι προϊόντα κάποιων εξωτερικών ή εσωτερικών εχθρών. Παράγονται και αναπαράγονται από την αδυσώπητη λιτότητα. «Είναι η πραγματικότητα, ηλίθιε», για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση.
Στις συνθήκες αυτές οι μόνοι πολιτικοί στόχοι που μπορεί να θέτει και να επιτυγχάνει μια κυβέρνηση απολύτως ταυτισμένη και εξαρτημένη από την τρόικα περιορίζονται στην επιβίωσή της. Στα όρια, μάλιστα, συγκεκριμένου χρόνου. Μέγιστος στόχος της είναι η μακροημέρευση. Με την έννοια αυτή είναι χειρότερη από κείνο που αποκαλύπτουν τα έργα της.
Πολλοί θα θυμούνται ότι διακηρυγμένος στόχος, όταν σχηματιζόταν η τρικομματική πέρσι τον Ιούνιο, ήταν η εξάντληση της τετραετίας. Κοινό μυστικό ήταν, όμως, πως ο πραγματικός εξαντλούνταν στην κατοχή της εξουσίας ώς τον περασμένο Ιούνιο. Τότε θα κρινόταν η «άδεια παραμονής», με την καταβολή της δόσης και την έκθεση της τρόικας. Οπως κι έγινε, αν και με την απώλεια του ενός εκ των τριών εταίρων.
Τώρα στόχος, όπως πολλά καταδεικνύουν είναι η ύπαρξη της δικομματικής ώς το επόμενο καλοκαίρι (επικείμενο νέο «κούρεμα» ή δανεισμός, ευρωεκλογές κ.λπ.). Παρά τις πρόσφατες επαναβεβαιώσεις για ολοκλήρωση της θητείας, σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, όπως την ξέρουμε σήμερα, έχει ημερομηνία λήξης τον επόμενο Ιούνιο. Με προσευχές και λιτανείες για να επισυμβεί στο μεταξύ κάποιο θαύμα. Μόνο που θαύματα δεν γίνονται πια και όσα φέρνει η μέρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος...
Κάθε φορά που η κυβέρνηση βλέπει φως στην άκρη του τούνελ, πάντα κάτι συμβαίνει και ενσκήπτει πάλι βαθύ σκοτάδι. Το φαινόμενο στα χρόνια της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών έχει πάρει χαρακτηριστικά κάποιας νομοτέλειας. Η αναγγελία του φωτός στην άκρη του τούνελ τείνει να προαναγγέλλει νέο μπλακ άουτ.
Το τελευταίο διάστημα στη συνήθη κατάρρευση των κυβερνητικών μύθων στα ερείπια, που συσσωρεύει η πολιτική της, προστίθεται κι ένα νέο φαινόμενο. Δεν είναι απαραίτητο να μεσολαβήσει κάποιο γεγονός για να καταπέσουν τα αισιόδοξα αφηγήματα. Εμπεριέχουν την αυτοδιάψευσή τους.
Πάρτε για παράδειγμα την πολύφερνη επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ. Aνθρακες ο θησαυρός. Νωρίτερα το μέγα κατόρθωμα της μείωσης του ΦΠΑ. Μεγάλος ντόρος για... ψιλολόγια. Την περασμένη βδομάδα το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό. Μια καταφανώς «δημιουργική λογιστική» για εσωτερική κατανάλωση (και προεκλογικές ανάγκες του Βερολίνου).
Δυστυχώς, η γενικευμένη απαισιοδοξία για «το ελληνικό πρόγραμμα» διεθνώς και οι «αυτοεκπληρούμενες προφητείες» στο εσωτερικό δεν είναι προϊόντα κάποιων εξωτερικών ή εσωτερικών εχθρών. Παράγονται και αναπαράγονται από την αδυσώπητη λιτότητα. «Είναι η πραγματικότητα, ηλίθιε», για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση.
Στις συνθήκες αυτές οι μόνοι πολιτικοί στόχοι που μπορεί να θέτει και να επιτυγχάνει μια κυβέρνηση απολύτως ταυτισμένη και εξαρτημένη από την τρόικα περιορίζονται στην επιβίωσή της. Στα όρια, μάλιστα, συγκεκριμένου χρόνου. Μέγιστος στόχος της είναι η μακροημέρευση. Με την έννοια αυτή είναι χειρότερη από κείνο που αποκαλύπτουν τα έργα της.
Πολλοί θα θυμούνται ότι διακηρυγμένος στόχος, όταν σχηματιζόταν η τρικομματική πέρσι τον Ιούνιο, ήταν η εξάντληση της τετραετίας. Κοινό μυστικό ήταν, όμως, πως ο πραγματικός εξαντλούνταν στην κατοχή της εξουσίας ώς τον περασμένο Ιούνιο. Τότε θα κρινόταν η «άδεια παραμονής», με την καταβολή της δόσης και την έκθεση της τρόικας. Οπως κι έγινε, αν και με την απώλεια του ενός εκ των τριών εταίρων.
Τώρα στόχος, όπως πολλά καταδεικνύουν είναι η ύπαρξη της δικομματικής ώς το επόμενο καλοκαίρι (επικείμενο νέο «κούρεμα» ή δανεισμός, ευρωεκλογές κ.λπ.). Παρά τις πρόσφατες επαναβεβαιώσεις για ολοκλήρωση της θητείας, σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, όπως την ξέρουμε σήμερα, έχει ημερομηνία λήξης τον επόμενο Ιούνιο. Με προσευχές και λιτανείες για να επισυμβεί στο μεταξύ κάποιο θαύμα. Μόνο που θαύματα δεν γίνονται πια και όσα φέρνει η μέρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου