του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Κεντρώο εγχείρημα με καμένες ταξικές αναφορές και πόρους, χωρίς κοινωνικά στρώματα-φορείς, δηλαδή χωρίς αιτία, μεταπίπτει σε κεντρώο «στυλ», σε ανενεργό πολιτικό ύφος. Το περιπετειώδες και σε μεγάλο βαθμό αδύναμο -νέο- κεντρώο διάβημα βασίζεται περισσότερο σε πολιτισμικά και πολιτικά στερεότυπα. Κάποιοι εννοούν τον εαυτό τους ως ανήκοντα στον μεσαίο χώρο από απέχθεια προς την «αριστερά»
και περιφρόνηση στον υποπολιτισμό και την απαιδευσιά της «δεξιάς». Εσωτερικεύουν, κατοπτρικά, τα χαρακτηριστικά της υπόλοιπης πολιτικής σκηνής - αυτής από την οποία, υποτίθεται, αποκλίνουν.
Η απέχθεια δεν συστήνει διαφορά. Οι ποικίλες μορφές, οι ομάδες και τα θρύψαλα που αυτοεννοούνται ως μεσαία πολιτική ζώνη, αιτούνται μια ακόμα εκδοχή μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού, ανασυγκρότησης του κράτους και με αυτά ως ιδεολογικά οχήματα προσπαθούν να επανεγκατασταθούν, να ανανομιμοποιηθούν ή απλώς να μη σβήσουν. Ζητούν αυτό που -όντως- εκκρεμεί και ματαιώνεται (διαρκώς, αφού το δια-σύστημα ανασχέσεων είναι ανίκητο). Προσπαθούν να εκφέρουν ως αίτημα αυτό που δεν έκαναν ως εξουσία. Μοιραία οι ομάδες και τα θρύψαλα του Κέντρου στραγγίζουν, καταλήγουν σε ηθικισμούς, σε μια μεταφυσική αοριστία, μα πιο πολύ βγάζουν μια κούραση. Κι όχι μόνο γιατί τα φυσικά πρόσωπα είναι φθαρμένα και συναρτημένα με τον νεοφιλελευθερισμό και την αποικοδόμηση.
Το κεντρώο εγχείρημα μ' αυτή την έννοια καταντάει λαϊκιστικό επειδή είναι μη αναλυτικό (δεν προτείνει μια καινοτόμο ανάλυση της πραγματικότητας) και μη επιχειρησιακό (δεν αντιτάσσει ένα καινοτόμο πρόταγμα εξουσίας). Ενας ξεπερασμένος καθοδηγητισμός προσπαθεί να αντικαταστήσει τον δαιμονοποιημένο λαϊκισμό. Η μεταφυσική μιας νεφελώδους προόδου, μεταρρύθμισης κ.λπ. προσπαθεί να αντιπαρατεθεί στη μεταφυσική της εξίσου νεφελώδους έννοιας «λαός» και στο απολίτικο (και συχνά αντιδραστικό) δίκιο του.
«Το αντικείμενο (σ.σ. και η έννοια είναι αντικείμενο) γίνεται αντικαταστατό στο πεδίο των συνδηλώσεων όπου αποκτά αξία σημείου (...) Στη λογική των σημείων καθώς και στη λογική των συμβόλων τα αντικείμενα δεν συνδέονται πια καθόλου με μια λειτουργία ή με μια ορισμένη ανάγκη. (...) Τηρουμένων των αναλογιών τα αντικείμενα και οι ανάγκες μπορούν εδώ να αντικατασταθούν όπως τα συμπτώματα της υστερικής ή ψυχοσωματικής μεταστροφής. Υπακούουν στην ίδια λογική της ολίσθησης, της μεταβίβασης, της απεριόριστης μετατρεψιμότητας».
Για την καταναλωτική δημοκρατία μιλάει ο Μπωντριγιάρ... (Ζαν Μπωντριγιάρ , «Η καταναλωτική κοινωνία» εκδ. Νησίδες, σελ.82).
Κεντρώο εγχείρημα με καμένες ταξικές αναφορές και πόρους, χωρίς κοινωνικά στρώματα-φορείς, δηλαδή χωρίς αιτία, μεταπίπτει σε κεντρώο «στυλ», σε ανενεργό πολιτικό ύφος. Το περιπετειώδες και σε μεγάλο βαθμό αδύναμο -νέο- κεντρώο διάβημα βασίζεται περισσότερο σε πολιτισμικά και πολιτικά στερεότυπα. Κάποιοι εννοούν τον εαυτό τους ως ανήκοντα στον μεσαίο χώρο από απέχθεια προς την «αριστερά»
και περιφρόνηση στον υποπολιτισμό και την απαιδευσιά της «δεξιάς». Εσωτερικεύουν, κατοπτρικά, τα χαρακτηριστικά της υπόλοιπης πολιτικής σκηνής - αυτής από την οποία, υποτίθεται, αποκλίνουν.
Η απέχθεια δεν συστήνει διαφορά. Οι ποικίλες μορφές, οι ομάδες και τα θρύψαλα που αυτοεννοούνται ως μεσαία πολιτική ζώνη, αιτούνται μια ακόμα εκδοχή μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού, ανασυγκρότησης του κράτους και με αυτά ως ιδεολογικά οχήματα προσπαθούν να επανεγκατασταθούν, να ανανομιμοποιηθούν ή απλώς να μη σβήσουν. Ζητούν αυτό που -όντως- εκκρεμεί και ματαιώνεται (διαρκώς, αφού το δια-σύστημα ανασχέσεων είναι ανίκητο). Προσπαθούν να εκφέρουν ως αίτημα αυτό που δεν έκαναν ως εξουσία. Μοιραία οι ομάδες και τα θρύψαλα του Κέντρου στραγγίζουν, καταλήγουν σε ηθικισμούς, σε μια μεταφυσική αοριστία, μα πιο πολύ βγάζουν μια κούραση. Κι όχι μόνο γιατί τα φυσικά πρόσωπα είναι φθαρμένα και συναρτημένα με τον νεοφιλελευθερισμό και την αποικοδόμηση.
Το κεντρώο εγχείρημα μ' αυτή την έννοια καταντάει λαϊκιστικό επειδή είναι μη αναλυτικό (δεν προτείνει μια καινοτόμο ανάλυση της πραγματικότητας) και μη επιχειρησιακό (δεν αντιτάσσει ένα καινοτόμο πρόταγμα εξουσίας). Ενας ξεπερασμένος καθοδηγητισμός προσπαθεί να αντικαταστήσει τον δαιμονοποιημένο λαϊκισμό. Η μεταφυσική μιας νεφελώδους προόδου, μεταρρύθμισης κ.λπ. προσπαθεί να αντιπαρατεθεί στη μεταφυσική της εξίσου νεφελώδους έννοιας «λαός» και στο απολίτικο (και συχνά αντιδραστικό) δίκιο του.
«Το αντικείμενο (σ.σ. και η έννοια είναι αντικείμενο) γίνεται αντικαταστατό στο πεδίο των συνδηλώσεων όπου αποκτά αξία σημείου (...) Στη λογική των σημείων καθώς και στη λογική των συμβόλων τα αντικείμενα δεν συνδέονται πια καθόλου με μια λειτουργία ή με μια ορισμένη ανάγκη. (...) Τηρουμένων των αναλογιών τα αντικείμενα και οι ανάγκες μπορούν εδώ να αντικατασταθούν όπως τα συμπτώματα της υστερικής ή ψυχοσωματικής μεταστροφής. Υπακούουν στην ίδια λογική της ολίσθησης, της μεταβίβασης, της απεριόριστης μετατρεψιμότητας».
Για την καταναλωτική δημοκρατία μιλάει ο Μπωντριγιάρ... (Ζαν Μπωντριγιάρ , «Η καταναλωτική κοινωνία» εκδ. Νησίδες, σελ.82).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου