Εποχη...
Δε θα φύγουμε ηττημένοι
και αμίλητοι
Στόμα με στόμα
έρχεται η σιωπή της αλλαγής
Σωτήρης Σαράκης
Κατακόκκινος σαν παντζάρι και με χαμόγελο ως τα αυτιά ορκιζόταν ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός υπό τις ψαλμωδίες του Σώσον Κύριε τον λαόν σου, Χριστός Ανέστη εκ νεκρών και Σήμερον κρεμάται επί ξύλου. Οι τηλεοράσεις δεν έδειξαν αν κάψανε μετά τον Ιούδα-Γιωργάκη, τα πλοία των Αβάρων με υγρό πυρ, και αν όρθιο το χριστεπώνυμον υπουργικό συμβούλιο έψαλε τον Ακάθιστο Ύμνο. (Το τραγικό είναι πως παρά τα καραγκιοζιλίκια «Η πόλις εάλω». Για το ευρώ δεν μπορώ να προβλέψω, αλλά η κατάσταση είναι τόσο τραγική –για μας, όχι γι’ αυτούς– που κανένα ευχέλαιο δε σώζει. Ούτε καν τα χρυσά άμφια των παπάδων).
Το περίεργο μ’ όλους τους υπηρεσιακούς, ερασιτέχνες, επαγγελματίες της πολιτικής είναι πως την ώρα που διεκτραγωδούν τα παρόντα και μέλλοντα, παθαίνουν αμόκ στην ιδέα της εξουσίας. Στην Ελλάδα τελικά είτε υπάρχει πλεόνασμα –το μόνο πλεόνασμα στα τόσα ελλείμματα– αυτοθυσίας και ευπατρίδων, είτε έλλειμμα εξυπνάδας. Τουλάχιστον σ’ αυτό φαίνεται να ελπίζουν με τις νέες προεκλογικές τους συμπεριφορές. Μόνο που τα κορόιδα-ψηφοφόροι ξύπνησαν, όπως συμβαίνει σε βαθιά απελπισμένους που υπολογίζουν ακόμα και τις αλυσίδες τους.
Από καιρό έχουμε πόλεμο. Η μόνη που δεν το κατάλαβε είναι η κ. Παπαρήγα. Άλλωστε η πολιτεία της ουδέποτε γέννησε αυταπάτες και η πολιτική της σκέψης ούτε για μια στιγμή δεν γέμισε ελπίδες. Ακόμα και μέσα στο κόμμα της. Γραφικοί ή του συστήματος θα έχουν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους να το αποδείξουν. Όχι σε μας, στη συνείδησή τους.
Από καιρό έχουμε πόλεμο που καμιά Γκερνίκα και κανείς Πικάσο δεν μπορούν ν’ αποτυπώσουν. Για να μείνει στους επερχόμενους έστω ένα ψήγμα μας να διεκτραγωδεί τα δεινά και τους προπηλακισμούς ενός λαού που, στο παραπέντε, δεν συναινεί σε νέους βιασμούς του.
Από καιρό έχουμε πόλεμο κι όπως το ’36 οι δημοκράτες της Ευρώπης ένωσαν κορμιά και ψυχή στον αγώνα κατά του φασισμού, έτσι και τώρα πρέπει μαζί να δώσουμε τη μάχη. Δεν πρέπει να ηττηθούμε ξανά.
Είναι πια φανερό πως από καιρό έχουμε πόλεμο: δυνάμεις κατοχής, βομβαρδισμοί, συσκότιση, πείνα, λογοκρισία, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, προπαγάνδα, εκφοβισμοί, εκβιασμοί, άστεγοι, απελπισμένοι που ψάχνουν στα σκουπίδια, νεκροί, καμένα κτίρια, άδεια μαγαζιά, κατεβασμένα ρολά, μαυραγορίτες, πλιατσικολόγοι, συσσίτια, έρανοι, φιλάνθρωποι, τρόμος για την επόμενη μέρα.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν μπορεί να ’μαστε μόνοι. Δεν πρέπει να ’μαστε διαιρεμένοι. Γιατί θα το χάσουμε το παιχνίδι. Γιατί ακόμα και τα αδιάψευστα όνειρα όταν προσκρούσουν στην πολεμική μηχανή του Χίτλερ, του Μουσολίνι, στα πάνοπλα στρατεύματα του Φράνκο, θα ηττηθούν. Και δεν αντέχουμε άλλα διαψευσμένα οράματα.
Η γενιά μου μεγάλωσε ανάμεσα στον απόηχο της γερμανικής κατοχής και του εμφύλιου, στο σκοταδισμό της Απριλιανής χούντας και στο λαϊκισμό της αλλαγής. Ανάμεσα, δηλαδή, στο Ένα ρούχο ματωμένο/ στρώνω για να ξαποσταίνω/ στο υγρό τσιμέντο// ωχ μανούλα μου// Στο κελί το διπλανό μου/ φέραν κι άλλον αδελφό μου/ πόσα θα τραβήξει// ωχ μανούλα μου του Τσιτσάνη, στο «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια/ τον ήλιο π’ ανατέλλει να χαρώ/ κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια/ εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ», των Κώστα Βίρβου-Χρήστου Λεοντή, την «ξανθή αγαπημένη Παναγιά» του Βοσκόπουλου που ο απόηχός της έφτασε στο ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, στα ζιβάγκο του Αντρέα και στο «είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα». Μια τεθλασμένη ζωής που ακόμα κι η προβολή της γινόταν σε «μικρή οθόνη». Με μέλλον προβλέψιμο, άρα δίχως εντάσεις και παρόν, εξαγοράσιμο στα συνδικάτα και τα κομματικά γραφεία. Αχρείαστη η κριτική ικανότητα, και επομένως ανενεργή η αυτοκριτική τής γνωστικής μας ταυτότητας, αποσπασματική η σκέψη και το χειρότερο σε απόσταση η αναγκαία σύζευξης συνείδησης και λογικής. Ο θαυμασμός στον αρχηγό, τα πλαστικά συνθήματα και οι σημαίες από νάιλον, αναζήτησαν φυσιολογικά το χώρο τους στα 4Χ4, το Nitro και τον Χριστόδουλο. Το δικαίωμα μετατράπηκε σε αίτημα, η απαίτηση σε παράκληση, η αμάθεια σε μαγκιά. Ίσως γι’ αυτό ν’ αποτελούμε ακόμα εμπόρευμα προς αξιοποίηση. Υλικό για εκβιασμό, εκλογική πελατεία που μπορεί ακόμα να εξαπατηθεί, να εκμαυλιστεί (οι διορισμοί συνεχίζονται), να εμπαιχθεί.
Το εγκληματικό με τους πολιτικούς δεν ήταν ότι σκέφτηκαν να συνεχίσουν με τον μοχθηρό τραπεζίτη, ψεύδονται, ξεθάβουν πτώματα, ή διαλέγουν έναν Πικραμμένο να μας εκπροσωπεί, αλλά ότι αδιαφόρησαν που ο συγκεκριμένος διετέλεσε σύμβουλος του Μητσοτάκη(!) την περίοδο της πρωθυπουργίας με τον Κατσίκη. Εκτός κι αν παρέβλεψαν το δυσοίωνο του Μητσοτάκη ελπίζοντας να αξιοποιήσουν, ο καθένας για λογαριασμό του, τις διδαχές του περί προσεταιρισμού αντιπάλων.
Οι επόμενες εκλογές είναι κρίσιμες γιατί από καιρό έχουμε πόλεμο. Σε μια μάχη υπάρχουν σκοπιμότητες, γίνονται αβαρίες, άλλοι πέφτουν, οι υπόλοιποι συνεχίζουν, κάποιοι παρασημοφορούνται, ή γίνονται επιτύμβια στήλη. Όταν ο εχθρός είναι παντοδύναμος αναγκάζεσαι σε υποχωρήσεις και συμμαχίες. Όσο πιο κινητικές οι συμπεριφορές τόσο πιο περιζήτητα τα πρόσωπα, ακόμα κι αν η διαδρομή τους χάνεται από τα διαρκή ζιγκ ζαγκ. Επομένως η ευθύνη πέφτει σ’ αυτούς που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια, στις γνώσεις, τις ευαισθησίες και τις αρχές τους.
Προσωπικά αν έβαζα έναν Τσουκαλά στο Επικρατείας θα διάλεγα Κωνσταντίνο. Αλλά όπως λέει κι ο Σαββόπουλος …φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ψηφοδέλτια οι παρέες.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δε θα φύγουμε ηττημένοι
και αμίλητοι
Στόμα με στόμα
έρχεται η σιωπή της αλλαγής
Σωτήρης Σαράκης
Κατακόκκινος σαν παντζάρι και με χαμόγελο ως τα αυτιά ορκιζόταν ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός υπό τις ψαλμωδίες του Σώσον Κύριε τον λαόν σου, Χριστός Ανέστη εκ νεκρών και Σήμερον κρεμάται επί ξύλου. Οι τηλεοράσεις δεν έδειξαν αν κάψανε μετά τον Ιούδα-Γιωργάκη, τα πλοία των Αβάρων με υγρό πυρ, και αν όρθιο το χριστεπώνυμον υπουργικό συμβούλιο έψαλε τον Ακάθιστο Ύμνο. (Το τραγικό είναι πως παρά τα καραγκιοζιλίκια «Η πόλις εάλω». Για το ευρώ δεν μπορώ να προβλέψω, αλλά η κατάσταση είναι τόσο τραγική –για μας, όχι γι’ αυτούς– που κανένα ευχέλαιο δε σώζει. Ούτε καν τα χρυσά άμφια των παπάδων).
Το περίεργο μ’ όλους τους υπηρεσιακούς, ερασιτέχνες, επαγγελματίες της πολιτικής είναι πως την ώρα που διεκτραγωδούν τα παρόντα και μέλλοντα, παθαίνουν αμόκ στην ιδέα της εξουσίας. Στην Ελλάδα τελικά είτε υπάρχει πλεόνασμα –το μόνο πλεόνασμα στα τόσα ελλείμματα– αυτοθυσίας και ευπατρίδων, είτε έλλειμμα εξυπνάδας. Τουλάχιστον σ’ αυτό φαίνεται να ελπίζουν με τις νέες προεκλογικές τους συμπεριφορές. Μόνο που τα κορόιδα-ψηφοφόροι ξύπνησαν, όπως συμβαίνει σε βαθιά απελπισμένους που υπολογίζουν ακόμα και τις αλυσίδες τους.
Από καιρό έχουμε πόλεμο. Η μόνη που δεν το κατάλαβε είναι η κ. Παπαρήγα. Άλλωστε η πολιτεία της ουδέποτε γέννησε αυταπάτες και η πολιτική της σκέψης ούτε για μια στιγμή δεν γέμισε ελπίδες. Ακόμα και μέσα στο κόμμα της. Γραφικοί ή του συστήματος θα έχουν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους να το αποδείξουν. Όχι σε μας, στη συνείδησή τους.
Από καιρό έχουμε πόλεμο που καμιά Γκερνίκα και κανείς Πικάσο δεν μπορούν ν’ αποτυπώσουν. Για να μείνει στους επερχόμενους έστω ένα ψήγμα μας να διεκτραγωδεί τα δεινά και τους προπηλακισμούς ενός λαού που, στο παραπέντε, δεν συναινεί σε νέους βιασμούς του.
Από καιρό έχουμε πόλεμο κι όπως το ’36 οι δημοκράτες της Ευρώπης ένωσαν κορμιά και ψυχή στον αγώνα κατά του φασισμού, έτσι και τώρα πρέπει μαζί να δώσουμε τη μάχη. Δεν πρέπει να ηττηθούμε ξανά.
Είναι πια φανερό πως από καιρό έχουμε πόλεμο: δυνάμεις κατοχής, βομβαρδισμοί, συσκότιση, πείνα, λογοκρισία, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, προπαγάνδα, εκφοβισμοί, εκβιασμοί, άστεγοι, απελπισμένοι που ψάχνουν στα σκουπίδια, νεκροί, καμένα κτίρια, άδεια μαγαζιά, κατεβασμένα ρολά, μαυραγορίτες, πλιατσικολόγοι, συσσίτια, έρανοι, φιλάνθρωποι, τρόμος για την επόμενη μέρα.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν μπορεί να ’μαστε μόνοι. Δεν πρέπει να ’μαστε διαιρεμένοι. Γιατί θα το χάσουμε το παιχνίδι. Γιατί ακόμα και τα αδιάψευστα όνειρα όταν προσκρούσουν στην πολεμική μηχανή του Χίτλερ, του Μουσολίνι, στα πάνοπλα στρατεύματα του Φράνκο, θα ηττηθούν. Και δεν αντέχουμε άλλα διαψευσμένα οράματα.
Η γενιά μου μεγάλωσε ανάμεσα στον απόηχο της γερμανικής κατοχής και του εμφύλιου, στο σκοταδισμό της Απριλιανής χούντας και στο λαϊκισμό της αλλαγής. Ανάμεσα, δηλαδή, στο Ένα ρούχο ματωμένο/ στρώνω για να ξαποσταίνω/ στο υγρό τσιμέντο// ωχ μανούλα μου// Στο κελί το διπλανό μου/ φέραν κι άλλον αδελφό μου/ πόσα θα τραβήξει// ωχ μανούλα μου του Τσιτσάνη, στο «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια/ τον ήλιο π’ ανατέλλει να χαρώ/ κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια/ εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ», των Κώστα Βίρβου-Χρήστου Λεοντή, την «ξανθή αγαπημένη Παναγιά» του Βοσκόπουλου που ο απόηχός της έφτασε στο ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, στα ζιβάγκο του Αντρέα και στο «είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα». Μια τεθλασμένη ζωής που ακόμα κι η προβολή της γινόταν σε «μικρή οθόνη». Με μέλλον προβλέψιμο, άρα δίχως εντάσεις και παρόν, εξαγοράσιμο στα συνδικάτα και τα κομματικά γραφεία. Αχρείαστη η κριτική ικανότητα, και επομένως ανενεργή η αυτοκριτική τής γνωστικής μας ταυτότητας, αποσπασματική η σκέψη και το χειρότερο σε απόσταση η αναγκαία σύζευξης συνείδησης και λογικής. Ο θαυμασμός στον αρχηγό, τα πλαστικά συνθήματα και οι σημαίες από νάιλον, αναζήτησαν φυσιολογικά το χώρο τους στα 4Χ4, το Nitro και τον Χριστόδουλο. Το δικαίωμα μετατράπηκε σε αίτημα, η απαίτηση σε παράκληση, η αμάθεια σε μαγκιά. Ίσως γι’ αυτό ν’ αποτελούμε ακόμα εμπόρευμα προς αξιοποίηση. Υλικό για εκβιασμό, εκλογική πελατεία που μπορεί ακόμα να εξαπατηθεί, να εκμαυλιστεί (οι διορισμοί συνεχίζονται), να εμπαιχθεί.
Το εγκληματικό με τους πολιτικούς δεν ήταν ότι σκέφτηκαν να συνεχίσουν με τον μοχθηρό τραπεζίτη, ψεύδονται, ξεθάβουν πτώματα, ή διαλέγουν έναν Πικραμμένο να μας εκπροσωπεί, αλλά ότι αδιαφόρησαν που ο συγκεκριμένος διετέλεσε σύμβουλος του Μητσοτάκη(!) την περίοδο της πρωθυπουργίας με τον Κατσίκη. Εκτός κι αν παρέβλεψαν το δυσοίωνο του Μητσοτάκη ελπίζοντας να αξιοποιήσουν, ο καθένας για λογαριασμό του, τις διδαχές του περί προσεταιρισμού αντιπάλων.
Οι επόμενες εκλογές είναι κρίσιμες γιατί από καιρό έχουμε πόλεμο. Σε μια μάχη υπάρχουν σκοπιμότητες, γίνονται αβαρίες, άλλοι πέφτουν, οι υπόλοιποι συνεχίζουν, κάποιοι παρασημοφορούνται, ή γίνονται επιτύμβια στήλη. Όταν ο εχθρός είναι παντοδύναμος αναγκάζεσαι σε υποχωρήσεις και συμμαχίες. Όσο πιο κινητικές οι συμπεριφορές τόσο πιο περιζήτητα τα πρόσωπα, ακόμα κι αν η διαδρομή τους χάνεται από τα διαρκή ζιγκ ζαγκ. Επομένως η ευθύνη πέφτει σ’ αυτούς που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια, στις γνώσεις, τις ευαισθησίες και τις αρχές τους.
Προσωπικά αν έβαζα έναν Τσουκαλά στο Επικρατείας θα διάλεγα Κωνσταντίνο. Αλλά όπως λέει κι ο Σαββόπουλος …φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ψηφοδέλτια οι παρέες.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου