ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ...
Διαβάζοντας, βέβαια, το πρόγραμμα του κόμματος, διαπιστώνει κανείς μια σύνθεση μοντέλων που εφαρμόστηκαν ή και εφαρμόζονται αποτυχημένα σε αρκετές δυτικές χώρες. Ιδεολογήματα που παρουσιάζονται σαν δημοκρατικά, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν ακραία προώθηση του εταιρικού κέρδους και της άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, παράλληλα με μια καθόλου τυχαία στρεβλή απεικόνιση της πραγματικότητας. Φυσικά και υπάρχουν απόψεις με τις οποίες συμφωνούμε στο εν λόγω πρόγραμμα (σε κάποια σημεία προτείνει τα αυτονόητα), κι αυτές όμως αποφεύγουν να αναζητήσουν τη ρίζα των πραγματικών προβλημάτων αναθέτοντας τη λύση τους πάντα στην ιδιωτική κερδοσκοπική πρωτοβουλία, σαν μόνο κίνητρο για την ανθρώπινη δημιουργία να είναι η συσσώρευση, ο υλικός πλούτος και η καριέρα.
Χαρακηριστικότερο παράδειγμα της ιδεολογικής φτώχειας των νεοφιλελεύθερων είναι η ανάλυση που επιχειρούν σχετικά με την παιδεία (μπορείτε να διαβάσετε το πρόγραμμα εδώ)
Οι στόχοι
Όπως και ένας μαθητής γυμνασίου θα έγραφε σε έκθεση ιδεών που θα του ζητούνταν, έτσι και η “Δημιουργία Ξανά” αναφέρει ρητά πως επιβάλλεται αναθεώρηση των στόχων του εκπαιδευτικού μας συστήματος διότι αυτό παράγει “αμόρφωτους και άναρθρους νέους, που υπολείπονται των στοιχειωδών γνώσεων και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής, κομματονεολαίους, ανιστόρητους, απαίδευτους, ανάγωγους και, το χειρότερο, χωρίς κριτική σκέψη”. Φυσικά, θα πρέπει να τονιστεί πως τα αποτελέσματα του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος δεν προκύπτουν από τους στόχους που εμπεριέχονται στο Σύνταγμα, καθώς αυτοί μιλούν, όπως και η εν λόγω έκθεση του προγράμματος, για αυτενέργεια, ανάπτυξη κριτικής ικανότητας, γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη, καλλιέργεια δεξιοτήτων κτλ. Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν η γραπτή αλλαγή των στόχων, αλλά ο τρόπος με τον οποίο είναι δυνατόν να επιτευχθούν.
Τα σχολεία των εκλεκτών
Ο κοινωνικός διαχωρισμός πλουσίων/φτωχών, ικανών/ανίκανων, εργατικών/τεμπέληδων αποτελούσε πάντα ιδιαίτερο φετίχ κάθε φιλελεύθερου. Έτσι και στο πρόγραμμα του κόμματος υποστηρίζεται η δημιουργία των πρότυπων σχολείων, στα οποία θα φοιτούν οι “ποιοτικά” (με αυτό τον όρο περιγράφεται) ανώτεροι των υπολοίπων μαθητές. Προφανώς, δεν λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη για ανομοιογένεια σε μια ομάδα μαθητών, έτσι ώστε να υπάρξει αλληλεπίδραση, ανταλλαγή και υγιής κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη, αλλά προβάλλει η ξεπερασμένη εδώ και δεκαετίες απαίτηση για ομοιογενείς ομάδες μαθητών, που θα ανταγωνίζονται έχοντας κοινές αφετηρίες και δυνατότητες . Με λίγα λόγια, η ευγονική και ταξική ανισότητα στην σχολική της διάσταση…
Οι αγορές χτυπάνε το κουδούνι
“Η αξιολόγηση από τους υφιστάμενους και τους πελάτες είναι μια καθιερωμένη και εξαιρετικά επιτυχημένη πρακτική στη διαχείριση ανθρώπινουν δυναμικού. Γιατί να μην την εφαρμόσουμε και στο σχολείο; “, μας λέει η Δημιουργία Ξανά. Φυσικά, όποιος έχει εργασθεί έστω και μία ώρα ως εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας εξοργίζεται δικαίως διαβάζοντας τη σύνδεση δασκάλου-μαθητή, με τον πωλητή-υπάλληλο. Πιο κάτω, διαβάζουμε για την επιταγή σπουδών (vouchers), που στην ουσία αποτελεί μια επιδότηση του κράτους στα ιδιωτικά σχολεία. Τα κουπόνια αυτά, έμπνευση του Μίλτον Φρίντμαν, γεννήθηκαν στη Νέα Ορλεάνη που, σύμφωνα με τους Financial Times, αποτέλεσε, “το κατεξοχήν πειραματικό εργαστήριο του έθνους για την επέκταση των κρατικά επιδοτούμενων ιδιωτικών σχολείων”, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή από τον τυφώνα Κατρίνα. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί της περιοχής έχασαν τη δουλειά τους, ενώ οι νεότεροι προσλήφθηκαν με τους μισούς μισθούς και το σχέδιο αυτό έμεινε γνωστό ως “εκπαιδευτική υφαρπαγή γης”. Αυτή η υφαρπαγή αποτελεί επίσημη θέση των εγχώριων και μη ελίτ που σαν πτωματοφάγοι περιφέρονται γύρω από το κουφάρι της ελληνικής κοινωνίας.
Αναπαράγοντας το μοντέλο Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το νεοφιλελεύθερο μόρφωμα προχωρά ένα βήμα παραπέρα συνδέοντας τη χρηματοδότησης όλων των σχολικών μονάδων, από επιχειρηματίες ή κράτος, με γνώμονα την αξιολόγηση τους, αποφεύγοντας να αναφέρει κριτήρια, προϋποθέσεις κτλ. Φυσικά, αναζητώντας παρόμοιες μεθόδους θα τις εντοπίσουμε στις ΗΠΑ, όπου τα παιδιά στα δημόσια σχολεία των φτωχών περιοχών του Μισισίπι χρηματοδοτούνται με 4000 δολάρια το χρόνο, ενώ τα παιδιά στα δημόσια σχολεία των πλούσιων περιοχών της ίδιας πόλης με 18000 δολάρια το χρόνο.
Τι σημαίνει στην πράξη η είσοδος των αγορών στα σχολεία; Το Channel 1, παρέχει στα σχολεία των ΗΠΑ “δωρεάν” ηλεκτρονικό εξοπλισμό,όπως τηλεοράσεις, δορυφορικά πιάτα, dvd players, υπό τον όρο να μεταδίδονται μέσα στα σχολεία ένα δεκάλεπτο πρόγραμμα με τα νέα τηςημέρας, και δύο λεπτά διαφημίσεων. Στη Φλόριδα, το δημοτικό σχολείο Pembroke Lakes, υιοθέτησε ένα πακέτο προγραμμάτων που χορηγήθηκεαπό τα McDonalds. Έτσι, “ο δεκάχρονος Travis έμαθε να σχεδιάζει ένα κατάστημα McDonalds, να κατανοήσει πώς αυτό λειτουργεί και πώς να κάνει αίτηση για εργασία και να χειριστεί τη συνέντευξη στο ίδιο κατάστημα, χάριν στο πρόγραμμα επτά εβδομάδων που χορήγησε η εταιρία ώστε να διδαχθούν τα παιδιά γνώσεις σχετικά με τον κόσμο της εργασίας”. Όταν το παιδί ρωτήθηκε αν το πρόγραμμα αυτό άξιζε πραγματικά ο Travis απάντησε πως “αν θέλεις να δουλέψεις στα McDonalds όταν μεγαλώσεις, τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις… Επίσης τα McDonalds είναι πολύκαλύτερα από τα Burger King”. Η εταιρία χημικών Exxon ανέπτυξε ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά διδάσκονται πως το προϊόν της Exxon για την διαρροή πετρελαίου είναι ένα παράδειγμα περιβαλλοντικής προστασίας. Ένα πρόγραμμα που χορηγήθηκε από τη Nike δίδαξε στα παιδιά το πώς κατασκευάζεται ένα παπούτσι της, αλλά απέφυγε να αναφερθεί σχετικά με το πού, από ποιούς και υπό ποιες εργασιακές και άλλες συνθήκες παράγονται τα παπούτσια της.
Καθορίζοντας το σχολείο μέσα από την οπτική της ικανοποίησης των ατομικών αναγκών και τις επιταγές της αγοράς για εμπορικές επενδύσεις και κέρδη, οι υπερασπιστές της εταιρικής κουλτούρας δεν βλέπουν την δημόσια εκπαίδευση μέσα από το πρίσμα της κοινωνικής του λειτουργίας, αλλά σαν μια εμπορική προοπτική, μέσα από την οποία η μόνη μορφή ανάπτυξης που μπορεί να προσφερθεί στους νέους ανθρώπους, είναι η ανάπτυξη τους ως καταναλωτών. Ακόμη, προσαρμόζοντας τη δημόσια εκπαίδευση στις ιδεολογικές επιταγές της εταιρικής κολτούρας , το σύστημα εναντιώνεται στην ανάγκη της κοινωνίας για μορφωμένους πολίτες που μπορούν να αναπτύξουν δημοκρατική ταυτότητα, ανθρώπινες σχέσεις και να συμμετέχουν στα κοινά και κατευθύνεται προς τη δημιουργία νέων εργατών για τις χαμηλόμισθες δουλειές της παγκόσμιας αγοράς.
Τριτοβάθμια εκπαίδευση
Συνεχίζοντας τις προτάσεις του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εξακολουθώντας να ασπάζεται το δόγμα της εταιρικής κουλτούρας στην εκπαίδευση, που ως γνωστόν έχει κάνει θαύματα (…) στις ΗΠΑ, το κόμμα του Θ.Τζήμερου προτείνει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, την με κάθε τρόπο αποφυγή πολιτικής δράσης των φοιτητών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τη σύνδεση της χρηματοδότησης και λειτουργίας του ιδρύματος με το επίπεδο των φοιτητών του, την επιβολή διδάκτρων παράλληλα με τη χορήγηση τραπεζικών δανείων (ανάλογο με το σύστημα που επιβάλλεται στις ΗΠΑ και αποτελεί πλέον κοινωνική απαίτηση η κατάργηση του), την είσοδο στους χώρους του πανεπιστημίου μόνο με ηλεκτρονική επιβεβαίωση της φοιτητικής ταυτότητας (κάπου εδώ ξέχασε ο συγγραφέας του προγράμματος ότι δεν αναφέρεται στο Γκουαντανάμο) και άλλες παρόμοιες “δημοκρατικότατες” λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα…
Γενικά
Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός σχηματισμός που υπερασπίζεται την απαγόρευση των δημόσιων πολιτικών συγκεντρώσεων/διαδηλώσεων, που θεωρεί πως ένας ληστής δεν είναι δυνατό να επανενταχθεί στην κοινωνία, που δηλώνει ξεκάθαρα αντίθετο σε κάθε εργατική/κοινωνική διεκδίκηση, που υποκριτικά υποστηρίζει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ενάντιος σε κάθε κρατική παρέμβαση στις αγορές, να παρουσιάζεται ως μια μοντέρνα, καθαρή πρόταση, ενώ στην πραγματικότητα ενσωματώνει ό,τι πιο άρρωστο, αντικοινωνικό και γεννεσιουργό ανισότητας έχει εφαρμοστεί ποτέ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αντλώντας ιδέες από τον καπιταλισμό του 18ου αιώνα όπως αυτός επιχειρήθηκε αποτυχημένα να εκσυγχρονιστεί με την διάδοση του Νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αφήνουμε πίσω μας έναν κόσμο υπερκατανάλωσης, πλαστικής ευημερίας και ανάπτυξης των αριθμών που γέννησαν τα τέκνα του (νεο)φιλελευθερισμού. Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας μπορεί να είναι μια ανθρωποθυσία στο βωμό της εταιρικής ανάπτυξης, που θα παρέχει ευημερία σε ελάχιστους, επιβίωση στα όρια για κάποιους και εξαθλίωση για τους περισσότερους. Μπορεί επίσης, να είναι ένας δρόμος κοινωνικής δημιουργίας, αυτοθέσμισης και πραγματικής δημοκρατίας, όπου ο άνθρωπος δεν θα είναι συνώνυμο του πελάτη και του πωλητή, αλλά του Πολίτη και του συμπολίτη. Να μεταβούμε στην ελευθεριακή παιδεία, όχι υπό τις προσταγές μιας ομάδας “σοφών” που συνδέει άμεσα το σχολείο με τον οικονομισμό, αλλά από αυτοοργανωμένες εκπαιδευτικές κοινότητες που θα συνδέσουν την παιδεία με την ίδια τη ζωή.
Διαβάζοντας, βέβαια, το πρόγραμμα του κόμματος, διαπιστώνει κανείς μια σύνθεση μοντέλων που εφαρμόστηκαν ή και εφαρμόζονται αποτυχημένα σε αρκετές δυτικές χώρες. Ιδεολογήματα που παρουσιάζονται σαν δημοκρατικά, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν ακραία προώθηση του εταιρικού κέρδους και της άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, παράλληλα με μια καθόλου τυχαία στρεβλή απεικόνιση της πραγματικότητας. Φυσικά και υπάρχουν απόψεις με τις οποίες συμφωνούμε στο εν λόγω πρόγραμμα (σε κάποια σημεία προτείνει τα αυτονόητα), κι αυτές όμως αποφεύγουν να αναζητήσουν τη ρίζα των πραγματικών προβλημάτων αναθέτοντας τη λύση τους πάντα στην ιδιωτική κερδοσκοπική πρωτοβουλία, σαν μόνο κίνητρο για την ανθρώπινη δημιουργία να είναι η συσσώρευση, ο υλικός πλούτος και η καριέρα.
Χαρακηριστικότερο παράδειγμα της ιδεολογικής φτώχειας των νεοφιλελεύθερων είναι η ανάλυση που επιχειρούν σχετικά με την παιδεία (μπορείτε να διαβάσετε το πρόγραμμα εδώ)
Οι στόχοι
Όπως και ένας μαθητής γυμνασίου θα έγραφε σε έκθεση ιδεών που θα του ζητούνταν, έτσι και η “Δημιουργία Ξανά” αναφέρει ρητά πως επιβάλλεται αναθεώρηση των στόχων του εκπαιδευτικού μας συστήματος διότι αυτό παράγει “αμόρφωτους και άναρθρους νέους, που υπολείπονται των στοιχειωδών γνώσεων και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής, κομματονεολαίους, ανιστόρητους, απαίδευτους, ανάγωγους και, το χειρότερο, χωρίς κριτική σκέψη”. Φυσικά, θα πρέπει να τονιστεί πως τα αποτελέσματα του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος δεν προκύπτουν από τους στόχους που εμπεριέχονται στο Σύνταγμα, καθώς αυτοί μιλούν, όπως και η εν λόγω έκθεση του προγράμματος, για αυτενέργεια, ανάπτυξη κριτικής ικανότητας, γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη, καλλιέργεια δεξιοτήτων κτλ. Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν η γραπτή αλλαγή των στόχων, αλλά ο τρόπος με τον οποίο είναι δυνατόν να επιτευχθούν.
Τα σχολεία των εκλεκτών
Ο κοινωνικός διαχωρισμός πλουσίων/φτωχών, ικανών/ανίκανων, εργατικών/τεμπέληδων αποτελούσε πάντα ιδιαίτερο φετίχ κάθε φιλελεύθερου. Έτσι και στο πρόγραμμα του κόμματος υποστηρίζεται η δημιουργία των πρότυπων σχολείων, στα οποία θα φοιτούν οι “ποιοτικά” (με αυτό τον όρο περιγράφεται) ανώτεροι των υπολοίπων μαθητές. Προφανώς, δεν λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη για ανομοιογένεια σε μια ομάδα μαθητών, έτσι ώστε να υπάρξει αλληλεπίδραση, ανταλλαγή και υγιής κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη, αλλά προβάλλει η ξεπερασμένη εδώ και δεκαετίες απαίτηση για ομοιογενείς ομάδες μαθητών, που θα ανταγωνίζονται έχοντας κοινές αφετηρίες και δυνατότητες . Με λίγα λόγια, η ευγονική και ταξική ανισότητα στην σχολική της διάσταση…
Οι αγορές χτυπάνε το κουδούνι
“Η αξιολόγηση από τους υφιστάμενους και τους πελάτες είναι μια καθιερωμένη και εξαιρετικά επιτυχημένη πρακτική στη διαχείριση ανθρώπινουν δυναμικού. Γιατί να μην την εφαρμόσουμε και στο σχολείο; “, μας λέει η Δημιουργία Ξανά. Φυσικά, όποιος έχει εργασθεί έστω και μία ώρα ως εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας εξοργίζεται δικαίως διαβάζοντας τη σύνδεση δασκάλου-μαθητή, με τον πωλητή-υπάλληλο. Πιο κάτω, διαβάζουμε για την επιταγή σπουδών (vouchers), που στην ουσία αποτελεί μια επιδότηση του κράτους στα ιδιωτικά σχολεία. Τα κουπόνια αυτά, έμπνευση του Μίλτον Φρίντμαν, γεννήθηκαν στη Νέα Ορλεάνη που, σύμφωνα με τους Financial Times, αποτέλεσε, “το κατεξοχήν πειραματικό εργαστήριο του έθνους για την επέκταση των κρατικά επιδοτούμενων ιδιωτικών σχολείων”, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή από τον τυφώνα Κατρίνα. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί της περιοχής έχασαν τη δουλειά τους, ενώ οι νεότεροι προσλήφθηκαν με τους μισούς μισθούς και το σχέδιο αυτό έμεινε γνωστό ως “εκπαιδευτική υφαρπαγή γης”. Αυτή η υφαρπαγή αποτελεί επίσημη θέση των εγχώριων και μη ελίτ που σαν πτωματοφάγοι περιφέρονται γύρω από το κουφάρι της ελληνικής κοινωνίας.
Αναπαράγοντας το μοντέλο Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το νεοφιλελεύθερο μόρφωμα προχωρά ένα βήμα παραπέρα συνδέοντας τη χρηματοδότησης όλων των σχολικών μονάδων, από επιχειρηματίες ή κράτος, με γνώμονα την αξιολόγηση τους, αποφεύγοντας να αναφέρει κριτήρια, προϋποθέσεις κτλ. Φυσικά, αναζητώντας παρόμοιες μεθόδους θα τις εντοπίσουμε στις ΗΠΑ, όπου τα παιδιά στα δημόσια σχολεία των φτωχών περιοχών του Μισισίπι χρηματοδοτούνται με 4000 δολάρια το χρόνο, ενώ τα παιδιά στα δημόσια σχολεία των πλούσιων περιοχών της ίδιας πόλης με 18000 δολάρια το χρόνο.
Τι σημαίνει στην πράξη η είσοδος των αγορών στα σχολεία; Το Channel 1, παρέχει στα σχολεία των ΗΠΑ “δωρεάν” ηλεκτρονικό εξοπλισμό,όπως τηλεοράσεις, δορυφορικά πιάτα, dvd players, υπό τον όρο να μεταδίδονται μέσα στα σχολεία ένα δεκάλεπτο πρόγραμμα με τα νέα τηςημέρας, και δύο λεπτά διαφημίσεων. Στη Φλόριδα, το δημοτικό σχολείο Pembroke Lakes, υιοθέτησε ένα πακέτο προγραμμάτων που χορηγήθηκεαπό τα McDonalds. Έτσι, “ο δεκάχρονος Travis έμαθε να σχεδιάζει ένα κατάστημα McDonalds, να κατανοήσει πώς αυτό λειτουργεί και πώς να κάνει αίτηση για εργασία και να χειριστεί τη συνέντευξη στο ίδιο κατάστημα, χάριν στο πρόγραμμα επτά εβδομάδων που χορήγησε η εταιρία ώστε να διδαχθούν τα παιδιά γνώσεις σχετικά με τον κόσμο της εργασίας”. Όταν το παιδί ρωτήθηκε αν το πρόγραμμα αυτό άξιζε πραγματικά ο Travis απάντησε πως “αν θέλεις να δουλέψεις στα McDonalds όταν μεγαλώσεις, τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις… Επίσης τα McDonalds είναι πολύκαλύτερα από τα Burger King”. Η εταιρία χημικών Exxon ανέπτυξε ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά διδάσκονται πως το προϊόν της Exxon για την διαρροή πετρελαίου είναι ένα παράδειγμα περιβαλλοντικής προστασίας. Ένα πρόγραμμα που χορηγήθηκε από τη Nike δίδαξε στα παιδιά το πώς κατασκευάζεται ένα παπούτσι της, αλλά απέφυγε να αναφερθεί σχετικά με το πού, από ποιούς και υπό ποιες εργασιακές και άλλες συνθήκες παράγονται τα παπούτσια της.
Καθορίζοντας το σχολείο μέσα από την οπτική της ικανοποίησης των ατομικών αναγκών και τις επιταγές της αγοράς για εμπορικές επενδύσεις και κέρδη, οι υπερασπιστές της εταιρικής κουλτούρας δεν βλέπουν την δημόσια εκπαίδευση μέσα από το πρίσμα της κοινωνικής του λειτουργίας, αλλά σαν μια εμπορική προοπτική, μέσα από την οποία η μόνη μορφή ανάπτυξης που μπορεί να προσφερθεί στους νέους ανθρώπους, είναι η ανάπτυξη τους ως καταναλωτών. Ακόμη, προσαρμόζοντας τη δημόσια εκπαίδευση στις ιδεολογικές επιταγές της εταιρικής κολτούρας , το σύστημα εναντιώνεται στην ανάγκη της κοινωνίας για μορφωμένους πολίτες που μπορούν να αναπτύξουν δημοκρατική ταυτότητα, ανθρώπινες σχέσεις και να συμμετέχουν στα κοινά και κατευθύνεται προς τη δημιουργία νέων εργατών για τις χαμηλόμισθες δουλειές της παγκόσμιας αγοράς.
Τριτοβάθμια εκπαίδευση
Συνεχίζοντας τις προτάσεις του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εξακολουθώντας να ασπάζεται το δόγμα της εταιρικής κουλτούρας στην εκπαίδευση, που ως γνωστόν έχει κάνει θαύματα (…) στις ΗΠΑ, το κόμμα του Θ.Τζήμερου προτείνει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, την με κάθε τρόπο αποφυγή πολιτικής δράσης των φοιτητών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τη σύνδεση της χρηματοδότησης και λειτουργίας του ιδρύματος με το επίπεδο των φοιτητών του, την επιβολή διδάκτρων παράλληλα με τη χορήγηση τραπεζικών δανείων (ανάλογο με το σύστημα που επιβάλλεται στις ΗΠΑ και αποτελεί πλέον κοινωνική απαίτηση η κατάργηση του), την είσοδο στους χώρους του πανεπιστημίου μόνο με ηλεκτρονική επιβεβαίωση της φοιτητικής ταυτότητας (κάπου εδώ ξέχασε ο συγγραφέας του προγράμματος ότι δεν αναφέρεται στο Γκουαντανάμο) και άλλες παρόμοιες “δημοκρατικότατες” λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα…
Γενικά
Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός σχηματισμός που υπερασπίζεται την απαγόρευση των δημόσιων πολιτικών συγκεντρώσεων/διαδηλώσεων, που θεωρεί πως ένας ληστής δεν είναι δυνατό να επανενταχθεί στην κοινωνία, που δηλώνει ξεκάθαρα αντίθετο σε κάθε εργατική/κοινωνική διεκδίκηση, που υποκριτικά υποστηρίζει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ενάντιος σε κάθε κρατική παρέμβαση στις αγορές, να παρουσιάζεται ως μια μοντέρνα, καθαρή πρόταση, ενώ στην πραγματικότητα ενσωματώνει ό,τι πιο άρρωστο, αντικοινωνικό και γεννεσιουργό ανισότητας έχει εφαρμοστεί ποτέ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αντλώντας ιδέες από τον καπιταλισμό του 18ου αιώνα όπως αυτός επιχειρήθηκε αποτυχημένα να εκσυγχρονιστεί με την διάδοση του Νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αφήνουμε πίσω μας έναν κόσμο υπερκατανάλωσης, πλαστικής ευημερίας και ανάπτυξης των αριθμών που γέννησαν τα τέκνα του (νεο)φιλελευθερισμού. Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας μπορεί να είναι μια ανθρωποθυσία στο βωμό της εταιρικής ανάπτυξης, που θα παρέχει ευημερία σε ελάχιστους, επιβίωση στα όρια για κάποιους και εξαθλίωση για τους περισσότερους. Μπορεί επίσης, να είναι ένας δρόμος κοινωνικής δημιουργίας, αυτοθέσμισης και πραγματικής δημοκρατίας, όπου ο άνθρωπος δεν θα είναι συνώνυμο του πελάτη και του πωλητή, αλλά του Πολίτη και του συμπολίτη. Να μεταβούμε στην ελευθεριακή παιδεία, όχι υπό τις προσταγές μιας ομάδας “σοφών” που συνδέει άμεσα το σχολείο με τον οικονομισμό, αλλά από αυτοοργανωμένες εκπαιδευτικές κοινότητες που θα συνδέσουν την παιδεία με την ίδια τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου