Γιάννης Μακριδάκης...
Κάθε μέρα κι ένας άνθρωπος βουτάει από ψηλά και σκοτώνεται. Οι αυτοκτονίες γίνανε πια μια ακόμη αδιάφορη είδηση. Η αποκτήνωση προχωρεί ακάθεκτη.
Φοβάμαι για το τι άλλο θα συνηθίσουμε να ακούμε ότι συμβαίνει γύρω μας. Φοβάμαι για το τι άλλο δεν θα μας αγγίζει ώσπου να αφορά εμάς.
Οι αυτοκτονίες και ειδικότερα εκείνες με πτώση από ύψος, κρύβουν μέγα συμβολισμό. Περιγράφουν τραγικότατα την πορεία της σύγχρονης ιστορίας μας. Την βίαιη πτώση, η οποία ακολουθεί πάντοτε μιαν ανάπτυξη που γίνεται πάνω σε βάσεις σαθρές.
Σήμερα χάνουμε τα πάντα λόγω της σαθρής βάσης πάνω στην οποία τα χτίσαμε. Λόγω του ότι αφήσαμε τα σημαντικά και αναλωθήκαμε στα ευτελή. Λόγω του ότι πέσαμε θύματα ενός πολέμου ύπουλου που μαίνεται εδώ και δεκαετίες. Με όπλα την αποβλάκωση και την δόλια απαξίωση των αξιών με ταυτόχρονη θεοποίηση της ευτέλειας.
Αφήσαμε τις ζωές μας στα χέρια άλλων. Να τις κυβερνούν απόλυτα. Τους δώσαμε τα πάντα μας. Από τον προσωπικό μας χρόνο μέχρι την τροφή μας. Με αντάλλαγμα το ευτελές χρήμα που, όπως μας είπαν, όλα τα αγοράζει. Διότι, επίσης όπως μας είπαν, όλα πωλούνται. Η απαξίωση της Αξιοπρέπειας. Αυτήν κι αν συνηθίσαμε…
Όσο χρήμα όμως κι αν αποταμιεύσαμε, όσο καλή και συμφέρουσα σε χρήμα και όρους ζωής σύμβαση κι αν είχαμε υπογράψει με το καθεστώς, πάλι χαμένοι ήμασταν και είμαστε ως δούλοι που περιμένουν τον αφέντη να τους θρέψει για να επιβιώσουν. Κι ο αφέντης, όσο έχει κέρδος, θα μας πουλάει την επιβίωσή μας. Όσο τον συμφέρει να επιβιώνουμε, θα ζούμε. Μόλις αρχίσει να χάνει από την ύπαρξη της αναπνοής μας, θα κόβει τον ομφάλιο λώρο του καθενός από μας με τη ζωή. Θα κόβει το χρήμα.
Αυτό γίνεται εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα. Οι πάλαι ποτέ άρχοντες αυτοκτονούν πενόμενοι. Και το φαινόμενο λαμβάνει κάθε μέρα και πιο τρομακτικές διαστάσεις. Οι υπόλοιποι παρακολουθούμε αδιάφοροι και ανήμποροι να αντιδράσουμε. Κατανοούμε όμως ότι έρχεται η σειρά μας, ελπίζω.
Το μέγιστο κακό και η τραγική κατάντια της κοινωνίας μας είναι ότι ο ευτελισμός της είναι τόσο μεγάλος, που δεν έχει καν πνευματικούς ανθρώπους πλέον. Διότι ευτελίστηκε και η Παιδεία. Δεν υπάρχουν σήμερα άνθρωποι να προσφέρουν με τα λόγια και τη στάση της ζωής τους μια πυξίδα για αλλαγή ρότας της κοινωνίας. Να καθοδηγήσουν προς μια, έστω δύσκολη, χειροπιαστή όμως λύση. Να προτείνουν μια πορεία, η οποία μέσα από δυσκολίες βεβαίως στην αρχή, θα οδηγήσει επιτέλους στην ευημερία.
Ας ακολουθήσει λοιπόν ο καθένας το ένστικτό του προς την αυτοσυντήρηση και την όσο γίνεται μεγαλύτερη απόλαυση των στιγμών της ζωής του. Ας λάβει ο καθένας τις αποφάσεις του. Όσο δεν είναι ακόμα τραγικά αργά γι’ αυτόν. Όσο η δική του βίαιη πτώση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ας προσπαθήσει να χτίσει από κάτω του βάσεις για να την αποσοβήσει όσο γίνεται.
Θεμέλια χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Χώμα να ριζώσει. Αυτό του λείπει. Από βλαστό και φύλλα και άνθη και καρπούς, έχει. Μα όλα αυτά στέκονται στον αέρα. Εκεί νομίζω πρέπει να δώσει τη μάχη της επιβίωσης και της αποφυγής της πτώσης. Στο ταπεινό του ριζικό σύστημα.
Κάθε μέρα κι ένας άνθρωπος βουτάει από ψηλά και σκοτώνεται. Οι αυτοκτονίες γίνανε πια μια ακόμη αδιάφορη είδηση. Η αποκτήνωση προχωρεί ακάθεκτη.
Φοβάμαι για το τι άλλο θα συνηθίσουμε να ακούμε ότι συμβαίνει γύρω μας. Φοβάμαι για το τι άλλο δεν θα μας αγγίζει ώσπου να αφορά εμάς.
Οι αυτοκτονίες και ειδικότερα εκείνες με πτώση από ύψος, κρύβουν μέγα συμβολισμό. Περιγράφουν τραγικότατα την πορεία της σύγχρονης ιστορίας μας. Την βίαιη πτώση, η οποία ακολουθεί πάντοτε μιαν ανάπτυξη που γίνεται πάνω σε βάσεις σαθρές.
Σήμερα χάνουμε τα πάντα λόγω της σαθρής βάσης πάνω στην οποία τα χτίσαμε. Λόγω του ότι αφήσαμε τα σημαντικά και αναλωθήκαμε στα ευτελή. Λόγω του ότι πέσαμε θύματα ενός πολέμου ύπουλου που μαίνεται εδώ και δεκαετίες. Με όπλα την αποβλάκωση και την δόλια απαξίωση των αξιών με ταυτόχρονη θεοποίηση της ευτέλειας.
Αφήσαμε τις ζωές μας στα χέρια άλλων. Να τις κυβερνούν απόλυτα. Τους δώσαμε τα πάντα μας. Από τον προσωπικό μας χρόνο μέχρι την τροφή μας. Με αντάλλαγμα το ευτελές χρήμα που, όπως μας είπαν, όλα τα αγοράζει. Διότι, επίσης όπως μας είπαν, όλα πωλούνται. Η απαξίωση της Αξιοπρέπειας. Αυτήν κι αν συνηθίσαμε…
Όσο χρήμα όμως κι αν αποταμιεύσαμε, όσο καλή και συμφέρουσα σε χρήμα και όρους ζωής σύμβαση κι αν είχαμε υπογράψει με το καθεστώς, πάλι χαμένοι ήμασταν και είμαστε ως δούλοι που περιμένουν τον αφέντη να τους θρέψει για να επιβιώσουν. Κι ο αφέντης, όσο έχει κέρδος, θα μας πουλάει την επιβίωσή μας. Όσο τον συμφέρει να επιβιώνουμε, θα ζούμε. Μόλις αρχίσει να χάνει από την ύπαρξη της αναπνοής μας, θα κόβει τον ομφάλιο λώρο του καθενός από μας με τη ζωή. Θα κόβει το χρήμα.
Αυτό γίνεται εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα. Οι πάλαι ποτέ άρχοντες αυτοκτονούν πενόμενοι. Και το φαινόμενο λαμβάνει κάθε μέρα και πιο τρομακτικές διαστάσεις. Οι υπόλοιποι παρακολουθούμε αδιάφοροι και ανήμποροι να αντιδράσουμε. Κατανοούμε όμως ότι έρχεται η σειρά μας, ελπίζω.
Το μέγιστο κακό και η τραγική κατάντια της κοινωνίας μας είναι ότι ο ευτελισμός της είναι τόσο μεγάλος, που δεν έχει καν πνευματικούς ανθρώπους πλέον. Διότι ευτελίστηκε και η Παιδεία. Δεν υπάρχουν σήμερα άνθρωποι να προσφέρουν με τα λόγια και τη στάση της ζωής τους μια πυξίδα για αλλαγή ρότας της κοινωνίας. Να καθοδηγήσουν προς μια, έστω δύσκολη, χειροπιαστή όμως λύση. Να προτείνουν μια πορεία, η οποία μέσα από δυσκολίες βεβαίως στην αρχή, θα οδηγήσει επιτέλους στην ευημερία.
Ας ακολουθήσει λοιπόν ο καθένας το ένστικτό του προς την αυτοσυντήρηση και την όσο γίνεται μεγαλύτερη απόλαυση των στιγμών της ζωής του. Ας λάβει ο καθένας τις αποφάσεις του. Όσο δεν είναι ακόμα τραγικά αργά γι’ αυτόν. Όσο η δική του βίαιη πτώση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ας προσπαθήσει να χτίσει από κάτω του βάσεις για να την αποσοβήσει όσο γίνεται.
Θεμέλια χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Χώμα να ριζώσει. Αυτό του λείπει. Από βλαστό και φύλλα και άνθη και καρπούς, έχει. Μα όλα αυτά στέκονται στον αέρα. Εκεί νομίζω πρέπει να δώσει τη μάχη της επιβίωσης και της αποφυγής της πτώσης. Στο ταπεινό του ριζικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου