ΞΟΥΘΟΥ ΚΑΙ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΓΩΝΙΑ..
Του Κωστα Κρεμμυδα
Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ποιους εννοεί ο Τάσος Λειβαδίτης. Χώρια που η ποίηση, μεθερμηνευόμενη από επαΐοντες και μη, αποκτά τη μυθική διάσταση του κάθε αναγνώστη και συχνά υπηρετεί την υστερόβουλη πρόθεση του κάθε πολιτικάντη. Θυμηθείτε το χαιρετισμό του Ελύτη στο ιδρυτικό συνέδριο της ΠΟΛ.ΑΝ. ή την επίκληση στίχων της Δημουλά απ’ τον Καραμανλή όταν ο -κυριολεκτικά- τελευταίος ετοιμαζόταν να διαπρέψει ως πρωθυπουργός και υπουργός Πολιτισμού.
Προφητικά ο ποιητής σκιαγραφεί τους επιλήσμονες ψηφοφόρους, που έσπευσαν να επιβραβεύσουν την πολιτεία των κουμπάρων και των ανομολόγητων ομολόγων, τη βία της καταστολής, τη δολοφονία των νέων, τους 78 καμένους της Πελοποννήσου, τα καημένα του Μαραθώνα και της Αττικής; (Ήταν η μέρα που ο αντιστασιακός Βούδας ανακοίνωνε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Και έκτοτε οι φωτιές εξακολουθούν «σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά» να καταστρέφουν ό,τι δεν έχει πια απομείνει στον τόπο).
Ή μήπως εννοεί αυτούς που πρώτα έσπευσαν να αυτοπροσδιοριστούν ως λύση και τώρα αμύνονται στα μετόπισθεν με το συνταγολόγιο στο χέρι; Συνήθως οι νονοί βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο, αφήνοντας τη βρώμικη δουλειά σε πληρωμένους /πωρωμένους δολοφόνους. Φαίνεται πως ισχύει και στην πολιτική. Δεν ξέρω επίσης αν η κηλίδα είναι μονάχα ωχρά. Γιατί ήδη έχω συναντήσει πολλές και σε ποικίλα χρώματα.
Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε πρώτος, εξέλιπε και ο κίνδυνος ακυβερνησίας. Όχι πως με τις ισχυρές κυβερνήσεις δεν είδαμε πού καταντήσαμε 60 τόσα χρόνια, αλλά είναι άλλο το κύρος ενός διεφθαρμένου φιλόπατρι κι άλλο το βάρος ενός απάτριδος άπειρου. Άλλωστε οι δεσμεύσεις και οι υπογραφές μας ισχύουν ανεξαρτήτως της κλινικής μας, ως χώρας, εικόνας, γιατί είμαστε άντρες και φοράμε παντελόνια, όπως λέγαμε και την προηγούμενη Κυριακή. Κι όπως διαβεβαίωσε ο Σαμαράς τους ευρωπαίους εταίρους και τις εταίρες.
Το γελοίο με τη συγκυβέρνηση και το τραγικό για μας δεν είναι οι επιλογές προσώπων, η offshore στα νησιά Μάρσαλ –που εγώ τα ’ξερα ως αμερικάνικο σχέδιο βοήθειας–, ή η απόφαση να στείλουν αντιπροσωπεία στη Σύνοδο Κορυφής με επικεφαλής τους Μαργαρίτη-Χατζησωκράτη που τώρα πια έχουν τον αέρα διαπραγματεύσεων. Είναι που έστησαν όλο το σκηνικό να ξαναφτιαχτεί το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης για να υπουργοποιήσουν τον Παύλο Μελά.
Πάντως, ασθενούντες ή όχι οι κυβερνητικοί όσο πάνε και κοντοζυγώνουν στον Γιάννο Παπαντωνίου, που εξόπλισε –κυριολεκτικά και μεταφορικά– τη χώρα, και τη μετέτρεψε σε αστακό (στο πιάτο και στις επαύλεις τους στα Τρία Λαγγόνια της Σύρου). Άλλωστε ο στενός του φίλος Στουρνάρας θα πρέπει να είναι κι ο μόνος που διάβασε το μνημόνιο. Αφού το έγραψε. Άρα και ο μόνος που μπορεί να το εφαρμόσει. Ακόμα και στις Σουλιώτισσες.
Ολοκληρώνοντας τη φράση, Πέμπτη πρωί ήρθε η είδηση της μεταφοράς του Ζαλόγγου στο βράχο της Ακρόπολης που φαίνεται να αποκτά νέα διάσταση στην ιερότητά του. Ένας 42χρονος τραπεζικός υπάλληλος στις 9.30 το πρωί έφυγε απ’ τα κεντρικά της Αγροτικής στην Πανεπιστημίου, πάτησε πάνω στα βήματα της πομπής των Παναθηναίων, πέρασε από τα ημιτελή, λόγω Πελοποννησιακού πολέμου Προπύλαια, κι άφησε το σώμα του να ακολουθήσει το νόμο της βαρύτητας, πίσω από το θέατρο του Διονύσου. Σ’ αυτόν τελικά αφιέρωνε ο Λειβαδίτης το «Πατρίδα, είσαι γεννημένη απ’ τους πεθαμένους»; Ή προσπαθούσε να παρηγορήσει τους (έως πότε;) εναπομείναντες με στίχους του γραμμένους πάνω σε πακέτα τσιγάρα: «Μη χάσεις το θάρρος σου. Εμείς πάντα το ξέραμε/ πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο./ Γιατί δική μας πατρίδα είναι όλοι οι δρόμοι που στα πλάγια τους κοιμούνται/ οι σκοτωμένοι του αγώνα μας.»
Όταν πια δεν θα ’χουμε άλλο αίμα τότε θ’ αρχίσει το ποίημα, έγραφε στο πανό του Μανδραγόρα η «δική μας» Κατερίνα Ζησάκη τον περασμένο Μάρτη στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Γι’ αυτό σκεφτήκαμε με τον Γιώργο Δουατζή και τον Άγγελο Σφακιανάκη να επιχειρήσουμε (και θέλουμε πρώτιστα τη δική σας συμπαράσταση/βοήθεια/παρουσία) να δείξουμε ότι η τέχνη δεν μπορεί παρά να εκφράζει τις ανησυχίες και την απόγνωση της κοινωνίας, να πρωταγωνιστεί στις πολλαπλές αναγνώσεις που της αναλογούν, να διαισθάνεται, να προαισθάνεται και να δηλώνει πως Είμαστε Όλοι Εδώ, Με ποιήματα και μουσική. Για πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο, και μάλιστα στη ιστορικά φορτισμένη πλατεία Κλαυθμώνος, όπως πρώτος σε χρονογράφημά του στην «Εστία» την αποκάλεσε ο Δ. Γρ. Καμπούρογλου (1852-1942), καθώς συνέρρεαν τότε οι «Παυσανίες» (δηλ. οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι), σήμερα ποιητές, μουσικοί, εικαστικοί ενώνουν το λόγο και το τραγούδι τους με τους δοκιμαζόμενους πολίτες. Ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιώργος Ανδρέου με τους Κώστα Θωμαΐδη, Γιάννη Κούτρα, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ευτυχία Μητρίτσα, ο Λάκης Παππάς, οι ENCARDIA, το Τρίφωνο, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, ο Χάρης Γιούλης, ο Απόστολος Ρίζος, η Αναστασία Ζαννή, η Γιούλη Περβολαράκη, την Τρίτη 3 Ιουλίου στις 8.30 το βράδυ μαζί με ποιητές κάθε γενιάς: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Άγγελος Αντωνόπουλος, Παναγιώτης Αρβανίτης, Νάνος Βαλαωρίτης, Αναστάσης Βιστωνίτης, Γιάννης Δάλλας, Ζέφη Δαράκη, Γιώργος Δουατζής, Νίκος Ερηνάκης, Νικόλας Ευαντινός, Βασίλης K. Καλαμαράς, Διονύσης Καρατζάς, Κώστας Κρεμμύδας, Βύρων Λεοντάρης, Κώστας Μαρδάς, Ανέστης Μελιδώνης, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Γιώργος Μπλάνας, Παυλίνα Παμπούδη, Μιχάλης Παπανικολάου, Σωτήρης Παστάκας, Γιάννης Πατίλης, Τίτος Πατρίκιος, Τάσος Πορφύρης, Λίνα Στεφάνου, Χαρά Χρηστάρα, φιλοδοξούμε πολύχρωμα, ισότιμα, διαλεκτικά και συλλογικά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να ξαναδώσουμε υπόσταση, προοπτική κι ελπίδα στο όνειρο.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Του Κωστα Κρεμμυδα
Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ποιους εννοεί ο Τάσος Λειβαδίτης. Χώρια που η ποίηση, μεθερμηνευόμενη από επαΐοντες και μη, αποκτά τη μυθική διάσταση του κάθε αναγνώστη και συχνά υπηρετεί την υστερόβουλη πρόθεση του κάθε πολιτικάντη. Θυμηθείτε το χαιρετισμό του Ελύτη στο ιδρυτικό συνέδριο της ΠΟΛ.ΑΝ. ή την επίκληση στίχων της Δημουλά απ’ τον Καραμανλή όταν ο -κυριολεκτικά- τελευταίος ετοιμαζόταν να διαπρέψει ως πρωθυπουργός και υπουργός Πολιτισμού.
Προφητικά ο ποιητής σκιαγραφεί τους επιλήσμονες ψηφοφόρους, που έσπευσαν να επιβραβεύσουν την πολιτεία των κουμπάρων και των ανομολόγητων ομολόγων, τη βία της καταστολής, τη δολοφονία των νέων, τους 78 καμένους της Πελοποννήσου, τα καημένα του Μαραθώνα και της Αττικής; (Ήταν η μέρα που ο αντιστασιακός Βούδας ανακοίνωνε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Και έκτοτε οι φωτιές εξακολουθούν «σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά» να καταστρέφουν ό,τι δεν έχει πια απομείνει στον τόπο).
Ή μήπως εννοεί αυτούς που πρώτα έσπευσαν να αυτοπροσδιοριστούν ως λύση και τώρα αμύνονται στα μετόπισθεν με το συνταγολόγιο στο χέρι; Συνήθως οι νονοί βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο, αφήνοντας τη βρώμικη δουλειά σε πληρωμένους /πωρωμένους δολοφόνους. Φαίνεται πως ισχύει και στην πολιτική. Δεν ξέρω επίσης αν η κηλίδα είναι μονάχα ωχρά. Γιατί ήδη έχω συναντήσει πολλές και σε ποικίλα χρώματα.
Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε πρώτος, εξέλιπε και ο κίνδυνος ακυβερνησίας. Όχι πως με τις ισχυρές κυβερνήσεις δεν είδαμε πού καταντήσαμε 60 τόσα χρόνια, αλλά είναι άλλο το κύρος ενός διεφθαρμένου φιλόπατρι κι άλλο το βάρος ενός απάτριδος άπειρου. Άλλωστε οι δεσμεύσεις και οι υπογραφές μας ισχύουν ανεξαρτήτως της κλινικής μας, ως χώρας, εικόνας, γιατί είμαστε άντρες και φοράμε παντελόνια, όπως λέγαμε και την προηγούμενη Κυριακή. Κι όπως διαβεβαίωσε ο Σαμαράς τους ευρωπαίους εταίρους και τις εταίρες.
Το γελοίο με τη συγκυβέρνηση και το τραγικό για μας δεν είναι οι επιλογές προσώπων, η offshore στα νησιά Μάρσαλ –που εγώ τα ’ξερα ως αμερικάνικο σχέδιο βοήθειας–, ή η απόφαση να στείλουν αντιπροσωπεία στη Σύνοδο Κορυφής με επικεφαλής τους Μαργαρίτη-Χατζησωκράτη που τώρα πια έχουν τον αέρα διαπραγματεύσεων. Είναι που έστησαν όλο το σκηνικό να ξαναφτιαχτεί το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης για να υπουργοποιήσουν τον Παύλο Μελά.
Πάντως, ασθενούντες ή όχι οι κυβερνητικοί όσο πάνε και κοντοζυγώνουν στον Γιάννο Παπαντωνίου, που εξόπλισε –κυριολεκτικά και μεταφορικά– τη χώρα, και τη μετέτρεψε σε αστακό (στο πιάτο και στις επαύλεις τους στα Τρία Λαγγόνια της Σύρου). Άλλωστε ο στενός του φίλος Στουρνάρας θα πρέπει να είναι κι ο μόνος που διάβασε το μνημόνιο. Αφού το έγραψε. Άρα και ο μόνος που μπορεί να το εφαρμόσει. Ακόμα και στις Σουλιώτισσες.
Ολοκληρώνοντας τη φράση, Πέμπτη πρωί ήρθε η είδηση της μεταφοράς του Ζαλόγγου στο βράχο της Ακρόπολης που φαίνεται να αποκτά νέα διάσταση στην ιερότητά του. Ένας 42χρονος τραπεζικός υπάλληλος στις 9.30 το πρωί έφυγε απ’ τα κεντρικά της Αγροτικής στην Πανεπιστημίου, πάτησε πάνω στα βήματα της πομπής των Παναθηναίων, πέρασε από τα ημιτελή, λόγω Πελοποννησιακού πολέμου Προπύλαια, κι άφησε το σώμα του να ακολουθήσει το νόμο της βαρύτητας, πίσω από το θέατρο του Διονύσου. Σ’ αυτόν τελικά αφιέρωνε ο Λειβαδίτης το «Πατρίδα, είσαι γεννημένη απ’ τους πεθαμένους»; Ή προσπαθούσε να παρηγορήσει τους (έως πότε;) εναπομείναντες με στίχους του γραμμένους πάνω σε πακέτα τσιγάρα: «Μη χάσεις το θάρρος σου. Εμείς πάντα το ξέραμε/ πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο./ Γιατί δική μας πατρίδα είναι όλοι οι δρόμοι που στα πλάγια τους κοιμούνται/ οι σκοτωμένοι του αγώνα μας.»
Όταν πια δεν θα ’χουμε άλλο αίμα τότε θ’ αρχίσει το ποίημα, έγραφε στο πανό του Μανδραγόρα η «δική μας» Κατερίνα Ζησάκη τον περασμένο Μάρτη στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Γι’ αυτό σκεφτήκαμε με τον Γιώργο Δουατζή και τον Άγγελο Σφακιανάκη να επιχειρήσουμε (και θέλουμε πρώτιστα τη δική σας συμπαράσταση/βοήθεια/παρουσία) να δείξουμε ότι η τέχνη δεν μπορεί παρά να εκφράζει τις ανησυχίες και την απόγνωση της κοινωνίας, να πρωταγωνιστεί στις πολλαπλές αναγνώσεις που της αναλογούν, να διαισθάνεται, να προαισθάνεται και να δηλώνει πως Είμαστε Όλοι Εδώ, Με ποιήματα και μουσική. Για πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο, και μάλιστα στη ιστορικά φορτισμένη πλατεία Κλαυθμώνος, όπως πρώτος σε χρονογράφημά του στην «Εστία» την αποκάλεσε ο Δ. Γρ. Καμπούρογλου (1852-1942), καθώς συνέρρεαν τότε οι «Παυσανίες» (δηλ. οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι), σήμερα ποιητές, μουσικοί, εικαστικοί ενώνουν το λόγο και το τραγούδι τους με τους δοκιμαζόμενους πολίτες. Ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιώργος Ανδρέου με τους Κώστα Θωμαΐδη, Γιάννη Κούτρα, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ευτυχία Μητρίτσα, ο Λάκης Παππάς, οι ENCARDIA, το Τρίφωνο, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, ο Χάρης Γιούλης, ο Απόστολος Ρίζος, η Αναστασία Ζαννή, η Γιούλη Περβολαράκη, την Τρίτη 3 Ιουλίου στις 8.30 το βράδυ μαζί με ποιητές κάθε γενιάς: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Άγγελος Αντωνόπουλος, Παναγιώτης Αρβανίτης, Νάνος Βαλαωρίτης, Αναστάσης Βιστωνίτης, Γιάννης Δάλλας, Ζέφη Δαράκη, Γιώργος Δουατζής, Νίκος Ερηνάκης, Νικόλας Ευαντινός, Βασίλης K. Καλαμαράς, Διονύσης Καρατζάς, Κώστας Κρεμμύδας, Βύρων Λεοντάρης, Κώστας Μαρδάς, Ανέστης Μελιδώνης, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Γιώργος Μπλάνας, Παυλίνα Παμπούδη, Μιχάλης Παπανικολάου, Σωτήρης Παστάκας, Γιάννης Πατίλης, Τίτος Πατρίκιος, Τάσος Πορφύρης, Λίνα Στεφάνου, Χαρά Χρηστάρα, φιλοδοξούμε πολύχρωμα, ισότιμα, διαλεκτικά και συλλογικά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να ξαναδώσουμε υπόσταση, προοπτική κι ελπίδα στο όνειρο.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου