Της Μαριαννας Τζιαντζη...
Σχεδόν μισό αιώνα μετά τη «Lucy in the sky with diamonds», γράφτηκε ένα άλλο τραγούδι αλλά χωρίς ήχους και στίχους: «Η Ελευθερία στον ουρανό των χρωμάτων». Είναι η ιστοσελίδα Μικρή Ζωγραφιά που γεννήθηκε πέρυσι την άνοιξη από την Ελευθερία Ρούσου, δασκάλα των Εικαστικών στο 21ο και στο 109ο Δημοτικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης,
με αποκλειστικό σκοπό να φιλοξενεί τα έργα των μαθητών. Ολοι γνωρίζουμε την αιτία που όλη η Ελλάδα έμαθε γι’ αυτό το σχολείο. Ομως αντί να προβάλλουμε την ευαισθησία μας μιλώντας για την «άτυχη, την τραγική δασκάλα», ας ξετυλίξουμε τον ψηφιακό κύλινδρο με τις ζωγραφιές στο www.littlepainting. blogspot.com. Εκεί θα αντικρίσουμε ένα πανέμορφο, παλλόμενο και ζωντανό κομμάτι της Ελευθερίας, αφού δεν έχουμε πρόσβαση σε άλλα και μάλλον πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής της.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ο ψυχικός του κόσμος, αλλά είναι κυρίως οι πράξεις του, τα έργα του. Εδώ το έργο της Ελευθερίας Ρούσου είναι τα έργα των άλλων, των εκατοντάδων μαθητών που ζωγράφιζαν σε χαρτιά, χαρτόνια και ξύλινα κουτιά, σε τοίχους, πεζούλια και πεζοδρόμια, που έφτιαχναν γλυπτά, σκηνικά και μάσκες από πλαστελίνη, πηλό, χαρτοπολτό. Αυτά τα έργα δεν μιλούν απλώς, αλλά τραγουδούν, χορεύουν, λικνίζονται, στροβιλίζονται, εκτινάσσονται. Μαζί τους μιλά και η Ελευθερία Ρούσου, με σύντομα κείμενα που εξηγούν πώς και γιατί δημιουργήθηκε κάθε ενότητα με ζωγραφιές, γλυπτά και κατασκευές, χωρίς πουθενά να αναφέρεται η λέξη «εγώ», χωρίς πουθενά να αναγράφεται το ονοματεπώνυμό της.
Εικαστικές διαδρομές, λοιπόν. Στον κόσμο της χαράς, της αισιοδοξίας, της ελπίδας, της φαντασίας και της δημιουργικότητας. Ο πορθμέας είναι πια απών, όμως οι διαδρομές θα συνεχιστούν. Ούτε ίχνος στόμφου στις σημειώσεις του πορθμέα. Μόνο τρυφερή καθοδήγηση, γνώση και παιδιάστικος μεταδοτικός ενθουσιασμός. Παραμύθια που ξετυλίγονται, αλλά και ζωγραφιές που γυρεύουν να γίνουν ιστορίες: «Στα χρώματα των ζαχαρωτών. Πώς το ουράνιο τόξο έγινε ζαχαροπλάστης στο γλυκόσπιτο».
Αλλά και μια άλλη Οδύσσεια του Διαστήματος στο αίθριο με το κλιμακοστάσιο και με την ημιδιάφανη στέγη από πλεξιγκλάς. Από ύψος 10 μέτρων έχουν αναρτηθεί πολύχρωμα διαστημόπλοια, πλανήτες, εξωγήινοι, σαΐτες, κώνοι και αστέρια: «Ενα αλλιώτικο σύμπαν που γίνεται καθημερινό μας παιχνίδι πριν και μετά το μάθημα. Τι να σκεφτόμαστε άραγε ο καθένας από μας σαν ανεβοκατεβαίνουμε τις σκάλες;». Είναι το ίδιο αίθριο της τελευταίας διαδρομής της Ελευθερίας. Ομως η χαρά, η δημιουργία, το παιχνίδι και η μάθηση μέσα από όλα αυτά ίσως αποδειχθούν πιο ανθεκτικά από τον θάνατο.
Δέκα χρόνια σπούδαζε ζωγραφική η Ελευθερία Ρούσου, από την Αμμόχωστο στην ΑΣΚΤ του Αριστοτελείου και στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. Πρόλαβε να κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και να πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές. Πρόλαβε να μας δείξει και τις Μικρές Ζωγραφιές, θυμίζοντάς μας πόσο υψηλή μορφή δημιουργίας είναι η σπορά, η ενθάρρυνση και η οργάνωση της δημιουργικότητας των άλλων. Αν ήμουν μαθήτριά της, θα ήθελα να πιστεύω ότι η δασκάλα μου δεν πέθανε, αλλά πετά στον ουρανό των χρωμάτων.
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, "Αποτυπώματα", 16.12.12)
Σχεδόν μισό αιώνα μετά τη «Lucy in the sky with diamonds», γράφτηκε ένα άλλο τραγούδι αλλά χωρίς ήχους και στίχους: «Η Ελευθερία στον ουρανό των χρωμάτων». Είναι η ιστοσελίδα Μικρή Ζωγραφιά που γεννήθηκε πέρυσι την άνοιξη από την Ελευθερία Ρούσου, δασκάλα των Εικαστικών στο 21ο και στο 109ο Δημοτικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης,
με αποκλειστικό σκοπό να φιλοξενεί τα έργα των μαθητών. Ολοι γνωρίζουμε την αιτία που όλη η Ελλάδα έμαθε γι’ αυτό το σχολείο. Ομως αντί να προβάλλουμε την ευαισθησία μας μιλώντας για την «άτυχη, την τραγική δασκάλα», ας ξετυλίξουμε τον ψηφιακό κύλινδρο με τις ζωγραφιές στο www.littlepainting. blogspot.com. Εκεί θα αντικρίσουμε ένα πανέμορφο, παλλόμενο και ζωντανό κομμάτι της Ελευθερίας, αφού δεν έχουμε πρόσβαση σε άλλα και μάλλον πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής της.
Εικαστικές διαδρομές, λοιπόν. Στον κόσμο της χαράς, της αισιοδοξίας, της ελπίδας, της φαντασίας και της δημιουργικότητας. Ο πορθμέας είναι πια απών, όμως οι διαδρομές θα συνεχιστούν. Ούτε ίχνος στόμφου στις σημειώσεις του πορθμέα. Μόνο τρυφερή καθοδήγηση, γνώση και παιδιάστικος μεταδοτικός ενθουσιασμός. Παραμύθια που ξετυλίγονται, αλλά και ζωγραφιές που γυρεύουν να γίνουν ιστορίες: «Στα χρώματα των ζαχαρωτών. Πώς το ουράνιο τόξο έγινε ζαχαροπλάστης στο γλυκόσπιτο».
Αλλά και μια άλλη Οδύσσεια του Διαστήματος στο αίθριο με το κλιμακοστάσιο και με την ημιδιάφανη στέγη από πλεξιγκλάς. Από ύψος 10 μέτρων έχουν αναρτηθεί πολύχρωμα διαστημόπλοια, πλανήτες, εξωγήινοι, σαΐτες, κώνοι και αστέρια: «Ενα αλλιώτικο σύμπαν που γίνεται καθημερινό μας παιχνίδι πριν και μετά το μάθημα. Τι να σκεφτόμαστε άραγε ο καθένας από μας σαν ανεβοκατεβαίνουμε τις σκάλες;». Είναι το ίδιο αίθριο της τελευταίας διαδρομής της Ελευθερίας. Ομως η χαρά, η δημιουργία, το παιχνίδι και η μάθηση μέσα από όλα αυτά ίσως αποδειχθούν πιο ανθεκτικά από τον θάνατο.
Δέκα χρόνια σπούδαζε ζωγραφική η Ελευθερία Ρούσου, από την Αμμόχωστο στην ΑΣΚΤ του Αριστοτελείου και στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. Πρόλαβε να κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και να πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές. Πρόλαβε να μας δείξει και τις Μικρές Ζωγραφιές, θυμίζοντάς μας πόσο υψηλή μορφή δημιουργίας είναι η σπορά, η ενθάρρυνση και η οργάνωση της δημιουργικότητας των άλλων. Αν ήμουν μαθήτριά της, θα ήθελα να πιστεύω ότι η δασκάλα μου δεν πέθανε, αλλά πετά στον ουρανό των χρωμάτων.
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, "Αποτυπώματα", 16.12.12)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου