Αγγελική Χάψα, Χωρις χρεος, χωρις Ευρω...
Ναι, έχουμε και οικονομικό Σύνταγμα.
Περιγράφεται στα άρθρα 5 παρ. 1 και 17 (που αφορά στην παραδοσιακή καπιταλιστική οικονομία) και 21, 22, 25 παρ. 1, 2 και 4, 106 και 17 παρ. 1 του Συντάγματος.
Ο Αν. Τάχος προσδιορίζει το οικονομικό σύστημα που προστατεύεται ως:
α) φιλελεύθερο – αστικό,
β) κεφαλαιοκρατικό,
γ) ταξικό και
δ) επεμβατικό.
Aπό συνταγματική άποψη αυτό σημαίνει ότι ναι µεν το καπιταλιστικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς δεν επιτρέπεται να καταργηθεί υπέρ ενός άλλου τρόπου κοινωνικής οργάνωσης, αλλά και ότι ο κρατικός παρεμβατισμός είναι όχι απλώς επιτρεπτός αλλά και επιβεβλημένος.
Στη συνέχεια ήρθε η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Μετά την κύρωση αυτών των διεθνών συνθηκών, κυριαρχικά δικαιώματα και αρμοδιότητες του εθνικού κράτους, παραχωρήθηκαν στην ΕΕ.
Ως αποτέλεσμα αυτής της παραχώρησης και παραίτησής μας, ήρθε η αδυναμία άσκησης εθνικής – κρατικής εξουσίας στην οργάνωση των λειτουργιών. Μέσα στο πλέγμα των κοινοτικών διατάξεων που ισχύουν, κι έχουν παρεισφρήσει στην ελληνική έννομη τάξη, υπάρχει, τουλάχιστον σκεπτικισμός, ότι έχουν υποχωρήσει διατάξεις του Συντάγματος, ή καλύτερα έχουν αναθεωρηθεί, χωρίς να έχουν αναθεωρηθεί, έτσι όπως επιβάλλει το ίδιο το Σύνταγμα.
Σημειωτέον, η κυρίαρχη «πολιτική» της ΕΕ και ΟΝΕ δεν στοχεύει στην ευημερία του κάθε μέλους της αλλά στην «ευημερία» των ίδιων αυτών μορφωμάτων. Λειτουργούν για τον εαυτό τους.
Η δε ένταξή μας στην ΟΝΕ, μας αφαίρεσε την δυνατότητα της άσκησης αυτόνομης και κυρίαρχης νομισματικής πολιτικής. Οφείλουμε να υπακούμε στους κανόνες σύγκλισης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Πρακτικά, δεν μπορούμε να εκδώσουμε εθνικό νόμισμα, να αλλάζουμε την ισοτιμία του νομίσματος, δεν μπορούμε να ορίζουμε την ποσότητα του νομίσματος που κυκλοφορεί. Τυπικά η δημοσιονομική πολιτική εξακολουθούσε να ασκείται από το «κυρίαρχο» κράτος.
Η Ευρωζώνη προωθεί την συνταγματική κατοχύρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, το λεγόμενο «φρένο».
Σε μας έχει ήδη επιβληθεί, με αποτέλεσμα την παραχώρηση της δημοσιονομικής πολιτικής. Έχει επιτευχθεί μέσω των Μνημονίων και των νόμων που επιβάλλουν την κατά προτεραιότητα ικανοποίηση του χρέους σε βάρος των εσωτερικών εθνικών αναγκών, τον πλήρη έλεγχο των προϋπολογισμών, όχι μόνο του κράτους αλλά όλων των φορέων, τον ειδικό δεσμευμένο λογαριασμό, την ρήτρα αυτόματης διόρθωσης.
Και για να μην υπάρχουν αυταπάτες, δεν υπάρχουμε πια ως πολίτες και άνθρωποι, γιατί απλά χρωστάμε…
Να θυμίσω όμως ότι το Σύνταγμα το 2013 μπορεί να αναθεωρηθεί.
Τα αποτελέσματα όλης αυτής της «πολιτικής της οικονομίας» τα ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, που έχουν δει όχι μόνο να γκρεμίζεται το βιοτικό τους επίπεδο αλλά να μένουν άνεργοι και να μειώνεται το προσδόκιμο όριο ζωής τους.
Όποια ισορροπία είχε επιτευχθεί, μέσα από διεκδικήσεις, συγκρούσεις ακόμη και συμβιβασμούς, έχει χαθεί και φυσικά υπέρ του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ενός «ατομικού δικαιώματος» που έχει υπερκεράσει όλα τα βασικά θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου.
Είναι μόνο σε κρίση άραγε η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων ή απλά έχουν θυσιαστεί;
Και για όσους αρέσκονται να υπενθυμίζουν την πραγματικότητα και τις συνθήκες που επικρατούν, ενώ οι υπόλοιποι μπορεί να ζούμε σε ροζ συννεφάκια, είναι αυτή: η οικονομία και οι αγορές έχουν κυριαρχήσει της πολιτικής και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Είτε συνεργαζόμενοι είτε καταπατώντας την πολιτική, ασκούν εξουσία, φυσικά με προκάλυμμα ιδεολογίας. Και αυτή η εξουσία που ασκούν, να υπενθυμίσω ότι δεν δόθηκε με κανόνες δημοκρατίας, δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση.
Δεν υπάρχει Ευρώπη των λαών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας. Υπάρχει μόνο η Ευρώπη των αγορών (ναι, τόση είναι η γελοιότητα της απονομής νόμπελ ειρήνης)
Το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζει: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Το άρθρο αυτό δεν υπόκειται ούτε σε ανάκληση ούτε σε αναθεώρηση, κάτω από ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ συνθήκες.
Όταν, λοιπόν, ψηφίσετε ξανά, διαλέξτε την πολυεθνική σας.
Περιγράφεται στα άρθρα 5 παρ. 1 και 17 (που αφορά στην παραδοσιακή καπιταλιστική οικονομία) και 21, 22, 25 παρ. 1, 2 και 4, 106 και 17 παρ. 1 του Συντάγματος.
Ο Αν. Τάχος προσδιορίζει το οικονομικό σύστημα που προστατεύεται ως:
α) φιλελεύθερο – αστικό,
β) κεφαλαιοκρατικό,
γ) ταξικό και
δ) επεμβατικό.
Aπό συνταγματική άποψη αυτό σημαίνει ότι ναι µεν το καπιταλιστικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς δεν επιτρέπεται να καταργηθεί υπέρ ενός άλλου τρόπου κοινωνικής οργάνωσης, αλλά και ότι ο κρατικός παρεμβατισμός είναι όχι απλώς επιτρεπτός αλλά και επιβεβλημένος.
Στη συνέχεια ήρθε η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Μετά την κύρωση αυτών των διεθνών συνθηκών, κυριαρχικά δικαιώματα και αρμοδιότητες του εθνικού κράτους, παραχωρήθηκαν στην ΕΕ.
Ως αποτέλεσμα αυτής της παραχώρησης και παραίτησής μας, ήρθε η αδυναμία άσκησης εθνικής – κρατικής εξουσίας στην οργάνωση των λειτουργιών. Μέσα στο πλέγμα των κοινοτικών διατάξεων που ισχύουν, κι έχουν παρεισφρήσει στην ελληνική έννομη τάξη, υπάρχει, τουλάχιστον σκεπτικισμός, ότι έχουν υποχωρήσει διατάξεις του Συντάγματος, ή καλύτερα έχουν αναθεωρηθεί, χωρίς να έχουν αναθεωρηθεί, έτσι όπως επιβάλλει το ίδιο το Σύνταγμα.
Σημειωτέον, η κυρίαρχη «πολιτική» της ΕΕ και ΟΝΕ δεν στοχεύει στην ευημερία του κάθε μέλους της αλλά στην «ευημερία» των ίδιων αυτών μορφωμάτων. Λειτουργούν για τον εαυτό τους.
Η δε ένταξή μας στην ΟΝΕ, μας αφαίρεσε την δυνατότητα της άσκησης αυτόνομης και κυρίαρχης νομισματικής πολιτικής. Οφείλουμε να υπακούμε στους κανόνες σύγκλισης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Πρακτικά, δεν μπορούμε να εκδώσουμε εθνικό νόμισμα, να αλλάζουμε την ισοτιμία του νομίσματος, δεν μπορούμε να ορίζουμε την ποσότητα του νομίσματος που κυκλοφορεί. Τυπικά η δημοσιονομική πολιτική εξακολουθούσε να ασκείται από το «κυρίαρχο» κράτος.
Η Ευρωζώνη προωθεί την συνταγματική κατοχύρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, το λεγόμενο «φρένο».
Σε μας έχει ήδη επιβληθεί, με αποτέλεσμα την παραχώρηση της δημοσιονομικής πολιτικής. Έχει επιτευχθεί μέσω των Μνημονίων και των νόμων που επιβάλλουν την κατά προτεραιότητα ικανοποίηση του χρέους σε βάρος των εσωτερικών εθνικών αναγκών, τον πλήρη έλεγχο των προϋπολογισμών, όχι μόνο του κράτους αλλά όλων των φορέων, τον ειδικό δεσμευμένο λογαριασμό, την ρήτρα αυτόματης διόρθωσης.
Και για να μην υπάρχουν αυταπάτες, δεν υπάρχουμε πια ως πολίτες και άνθρωποι, γιατί απλά χρωστάμε…
Να θυμίσω όμως ότι το Σύνταγμα το 2013 μπορεί να αναθεωρηθεί.
Τα αποτελέσματα όλης αυτής της «πολιτικής της οικονομίας» τα ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, που έχουν δει όχι μόνο να γκρεμίζεται το βιοτικό τους επίπεδο αλλά να μένουν άνεργοι και να μειώνεται το προσδόκιμο όριο ζωής τους.
Όποια ισορροπία είχε επιτευχθεί, μέσα από διεκδικήσεις, συγκρούσεις ακόμη και συμβιβασμούς, έχει χαθεί και φυσικά υπέρ του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ενός «ατομικού δικαιώματος» που έχει υπερκεράσει όλα τα βασικά θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου.
Είναι μόνο σε κρίση άραγε η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων ή απλά έχουν θυσιαστεί;
Και για όσους αρέσκονται να υπενθυμίζουν την πραγματικότητα και τις συνθήκες που επικρατούν, ενώ οι υπόλοιποι μπορεί να ζούμε σε ροζ συννεφάκια, είναι αυτή: η οικονομία και οι αγορές έχουν κυριαρχήσει της πολιτικής και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Είτε συνεργαζόμενοι είτε καταπατώντας την πολιτική, ασκούν εξουσία, φυσικά με προκάλυμμα ιδεολογίας. Και αυτή η εξουσία που ασκούν, να υπενθυμίσω ότι δεν δόθηκε με κανόνες δημοκρατίας, δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση.
Δεν υπάρχει Ευρώπη των λαών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας. Υπάρχει μόνο η Ευρώπη των αγορών (ναι, τόση είναι η γελοιότητα της απονομής νόμπελ ειρήνης)
Το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζει: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Το άρθρο αυτό δεν υπόκειται ούτε σε ανάκληση ούτε σε αναθεώρηση, κάτω από ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ συνθήκες.
Όταν, λοιπόν, ψηφίσετε ξανά, διαλέξτε την πολυεθνική σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου