του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Δεν έχουμε την αίσθηση ενός τελικού προορισμού... Δεν έχω ιδέα πού θα καταλήξουμε...». Η αφοπλιστική παραδοχή ανήκει στον επικεφαλής των οικονομικών ερευνών του ΔΝΤ.
Τη συμμερίζονται πολλοί -αν όχι η πλειονότητα των οικονομολόγων- που βρέθηκαν στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και παρουσίασαν οι «New York Times» την περασμένη εβδομάδα. Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, συμπεραίνει, δεν υπάρχει πολιτική «συνταγή» για την αντιμετώπισή της. Οι «λύσεις» που έχουν δοθεί έως τώρα φαίνεται να έχουν κάνει μόνο πιο πολύπλοκα και επικίνδυνα τα πράγματα.
Για πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία, από καταβολής καπιταλισμού, είναι τόσο εκκωφαντική η έλλειψη επιστημονικής και πολιτικής γνώσης για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη λειτουργία του. Τόσο ώστε ως αξιόπιστος δρόμος να επαναφέρεται η παλιά δοκιμασμένη μέθοδος ενός κλασικού «κρατικού καπιταλισμού» και συγκράτησης του συστήματος με μοχλό το Δημόσιο.
Στις συνθήκες της γενικευμένης αβεβαιότητας για τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό εξαίρεση αποτελεί το «γερμανικό μοντέλο», που έχει επιβληθεί στην Ευρωζώνη. Οι περιοριστικές και εξοντωτικές για τους πολίτες δημοσιονομικές πολιτικές, όπως επίσης η ανακήρυξη του χρέους σε ζήτημα των ζητημάτων. Σε συνδυασμό με μια ηθικολογική διάσταση της δεκάρας: «οι απείθαρχοι καλά να πάθουν!»...
Η αυτοκρατορική εμμονή σ' ένα μοντέλο που δοκιμάζεται και αποδεικνύεται καταστροφικό γίνεται όλο και πιο φανερό ότι δεν προέρχεται από κάποιον «δογματισμό» και από κάποια «ιδεοληψία». Προβάλλει σαν ένα... νέο γερμανικό θαύμα. Δεν εξηγείται παρά μόνο ως μια «θεωρία» και πρακτική υψηλής κερδοφορίας για τη Γερμανία. Μάλιστα, σε τέτοιο σημείο που να τίθεται εκ των πραγμάτων το θεμελιώδες ερώτημα: Μήπως το Βερολίνο, ως το νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό κέντρο εξουσίας, προκαλεί το ίδιο κρίσεις μέσα στην κρίση;
Το κίνητρο, σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, δεν περιορίζεται στα τρέχοντα πολλαπλά κέρδη. Αλλά και στη δημιουργία συνθηκών για απαντήσεις στην κρίση κομμένες και ραμμένες στα όποια γερμανικά μέτρα, με φόντο μια πορεία του συστήματος συνολικά στα τυφλά. Με θύματα εκατομμύρια πολίτες.
Τη συμμερίζονται πολλοί -αν όχι η πλειονότητα των οικονομολόγων- που βρέθηκαν στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και παρουσίασαν οι «New York Times» την περασμένη εβδομάδα. Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, συμπεραίνει, δεν υπάρχει πολιτική «συνταγή» για την αντιμετώπισή της. Οι «λύσεις» που έχουν δοθεί έως τώρα φαίνεται να έχουν κάνει μόνο πιο πολύπλοκα και επικίνδυνα τα πράγματα.
Για πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία, από καταβολής καπιταλισμού, είναι τόσο εκκωφαντική η έλλειψη επιστημονικής και πολιτικής γνώσης για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη λειτουργία του. Τόσο ώστε ως αξιόπιστος δρόμος να επαναφέρεται η παλιά δοκιμασμένη μέθοδος ενός κλασικού «κρατικού καπιταλισμού» και συγκράτησης του συστήματος με μοχλό το Δημόσιο.
Στις συνθήκες της γενικευμένης αβεβαιότητας για τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό εξαίρεση αποτελεί το «γερμανικό μοντέλο», που έχει επιβληθεί στην Ευρωζώνη. Οι περιοριστικές και εξοντωτικές για τους πολίτες δημοσιονομικές πολιτικές, όπως επίσης η ανακήρυξη του χρέους σε ζήτημα των ζητημάτων. Σε συνδυασμό με μια ηθικολογική διάσταση της δεκάρας: «οι απείθαρχοι καλά να πάθουν!»...
Η αυτοκρατορική εμμονή σ' ένα μοντέλο που δοκιμάζεται και αποδεικνύεται καταστροφικό γίνεται όλο και πιο φανερό ότι δεν προέρχεται από κάποιον «δογματισμό» και από κάποια «ιδεοληψία». Προβάλλει σαν ένα... νέο γερμανικό θαύμα. Δεν εξηγείται παρά μόνο ως μια «θεωρία» και πρακτική υψηλής κερδοφορίας για τη Γερμανία. Μάλιστα, σε τέτοιο σημείο που να τίθεται εκ των πραγμάτων το θεμελιώδες ερώτημα: Μήπως το Βερολίνο, ως το νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό κέντρο εξουσίας, προκαλεί το ίδιο κρίσεις μέσα στην κρίση;
Το κίνητρο, σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, δεν περιορίζεται στα τρέχοντα πολλαπλά κέρδη. Αλλά και στη δημιουργία συνθηκών για απαντήσεις στην κρίση κομμένες και ραμμένες στα όποια γερμανικά μέτρα, με φόντο μια πορεία του συστήματος συνολικά στα τυφλά. Με θύματα εκατομμύρια πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου