απο το Ιστολογιο Ταξιδευοντας...
Δε συνηθίζω να σχολιάζω την ελληνική επικαιρότητα όταν αφορά σε ευαίσθητα θέματα εθνικού ή θρησκευτικού περιεχομένου. Έχω άποψη και γνώση ώστε να υποστηρίξω οτιδήποτε γράψω, αλλά το αποφεύγω γιατί το κλίμα στην Ελλάδα έχει γίνει ιδιαίτερα έκρυθμο και η πόλωση, ο φανατισμός και η ημιμάθεια κυριαρχούν.
Αφορμή όμως για το σημερινό κείμενο στάθηκε η αναστάτωση που έχει προκληθεί από τις δηλώσεις της κ.Ρεπούση για το χορό του Ζαλόγγου, και μέσω των οποίων θυμηθήκαμε και ότι άλλο έχει πει κατά καιρούς. Το facebook πήρε φωτιά, το twitter ακόμα περισσότερο, και όλοι έχουν άποψη και γνώμη για την ορθότητα ή μη ιστορικών γεγονότων, ακόμα και αν η τελευταία φορά που άνοιξαν βιβλίο ιστορίας ήταν στο γυμνάσιο.
Ξαφνικά ολοι σχεδόν οι Έλληνες είναι έτοιμοι για γιουρούσι με τα γιαταγάνια στο χέρι.
Και όμως, κάθε ιστορία έχει τη μυθολογία της, ταυτόχρονη ή υστερόχρονη. Και αυτά τα έχουν πει και γράψει πολύ αξιόλογοι ιστορικοί και δεν χρειαζόταν μια ιστορικός και νυν βουλευτής να τα πει για να σοκαριστεί το πανελλήνιο.
Θυμάμαι ακόμα αυτές τις φωτογραφίες στα σχολικά βιβλία του ατρόμητου καλόγερου Σαμουήλ, που με φλογισμένο βλέμμα αυτοπυρπολήθηκε στο Κούγκι.
Το βιβλίο ιστορίας ήταν γεμάτο αναφορές στους μοναχούς που θυσιάστηκαν-χτίζοντας έτσι τον μύθο της Ορθόδοξης Εκκλησίας που μαχόταν για την λύτρωση του Έθνους (άσχετο αν έναν αιώνα αργότερα ο μύθος γκρεμίστηκε στην ποδιά του Εφράιμ στο Βατοπέδι).
Τότε δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί τα πράγματα να μην έγιναν έτσι ακριβώς. Και όμως, όπως έμαθα αργότερα σπουδάζοντας ιστορία, υπήρχαν και άλλες εκδοχές-από εκείνες που τα σχολικά βιβλία και οι καθηγητές δεν μας είπαν - και σύμφωνα με αυτές ο ατρόμητος μοναχός Σαμουήλ δεν αυτοπυρπολήθηκε ποτέ...
Δεν μπορώ πάλι να πω με σιγουριά ότι η ιστορία του Ζαλόγγου είναι αυτή που ειπώθηκε. Το πιθανότερο είναι ότι ο περίφημος χορός δεν έγινε ποτέ-τουλάχιστον όχι με τη μορφή που έχει παρουσιαστεί. Και σίγουρα όχι με το τραγούδι που όλοι μάθαμε στις σχολικές γιορτές όταν παίζαμε τις Σουλιώτισες και το οποίο γράφτηκε το 1908 και όχι το 1803.
Οι ομαδικές αυτοκτονίες ιστορικά δεν είναι κάτι σπάνιο, αλλά είναι αρκετά δύσκολο να αποδείξει κάποιος τι ήταν σφαγή και τι ήταν ομαδική αυτοκτονία. Αυτό όμως δεν αναιρεί ούτε τη φρίκη της σφαγής, ούτε μειώνει τη μνήμη των θυμάτων και τον αγώνα τους για ελευθερία.
Και όμως η δήμαρχος του Σουλίου έκρινε ότι αν τελικά δεν χόρεψαν οι Σουλιώτισες αλλά αυτοκτόνησαν από απελπισία ή απλά σφαγιάστηκαν, τίθεται θέμα διαστρέβλωσης της εθνικής ιστορίας και έκανε και σχετικό διάβημα στα κανάλια γιατί με "αυτά μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων".
Δεν υπερασπίζομαι την κ. Ρεπούση, δεν τη γνωρίζω και δεν με απασχολεί η περίπτωση της. Δεν είμαι από εκείνους που εντυπωσιάζονται από ακαδημαϊκούς τίτλους και καθηγητικές θέσεις διότι έχω υπάρξει και η ίδια πανεπιστημιακός.
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί επιμένει να δίνει τροφή στα κανάλια με δηλώσεις της στις οποίες επικαλείται την ιδιότητα της ως ιστορικού όταν αυτή τη στιγμή είναι βουλευτής. Γιατί να μας ενδιαφέρει η άποψη της για το χορό του Ζαλόγγου και όχι η άποψη της για τα όσα η ίδια και το κόμμα της έχει υπερψηφίσει μέσα στη Βουλή. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να κάνουμε συζήτηση με την ιστορικό Ρεπούση για το ξεπούλημα του παρελθόντος και και να μην κάνουμε συζήτηση με τη βουλευτή Ρεπούση για το ξεπούλημα του παρόντος και του μέλλοντος που η ίδια και το κόμμα της ψηφίζουν.
Και ακόμα δεν καταλαβαίνω την "ιερή" αγανάκτηση μεγαλοδημοσιογράφων για την καπήλευση της εθνικής μνήμης όταν οι ίδιοι προωθούν και στηρίζουν λυσσαλέα ένα πολιτικό σύστημα που εξευτελίζει ότι έχει ακόμα απομείνει στην χώρα. Όταν οι ίδιοι στα χρόνια του λεφτά υπήρχαν απομυζούσαν σαν παράσιτα το σύστημα που τους δημιούργησε και τώρα γίνονται τιμητές των πάντων στα κανάλια.
Και ο μέσος πολίτης που ξαφνικά βρήκε την επαναστατική του ορμή στα social media, για μένα έχει χάσει κάθε δικαίωμα πλέον να μιλάει για καπήλευση της μνήμης και του έθνους. Διότι είναι ο ίδιος πολίτης που 5 χρόνια πριν δεν θα έδινε δεκάρα τσακιστή για το τι έγινε στο Ζάλογγο ή στο Κούγκι. Είναι ο ίδιος πολίτης που ψήφισε Χρυσή Αυγή, που όλα αυτά τα χρόνια πουλούσε τη ψήφο του στη λοταρία των πολιτικών, που έκλεινε τα μάτια στη διαφθορά και στις μίζες αρκεί να του πετούσαν ένα ξεροκόμματο από τα υπολείμματα. Και είναι ο ίδιος πολίτης που κρατάει όλους αυτούς στην εξουσία και που στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσει πάλι όποιον του πει το βολικότερο ψέμα.
Άκουσα μια συνέντευξη της κ. Ρεπούση στο ραδιόφωνο σχετικά με το αν έγινε ή όχι η γενοκτονία των Ποντίων. Της αφιερώνω λοιπόν το παρακάτω απόσπασμα από κάποιες δηλώσεις συναδέλφων της πολιτικών, για μια άλλη γενοκτονία, εκείνη της Ρουάντα, το 1994.
Αλήθεια, η κ. Ρεπούση, έχει απάντηση για το πόσες πράξεις γενοκτονίας κάνουν μια γενοκτονία;
Δε συνηθίζω να σχολιάζω την ελληνική επικαιρότητα όταν αφορά σε ευαίσθητα θέματα εθνικού ή θρησκευτικού περιεχομένου. Έχω άποψη και γνώση ώστε να υποστηρίξω οτιδήποτε γράψω, αλλά το αποφεύγω γιατί το κλίμα στην Ελλάδα έχει γίνει ιδιαίτερα έκρυθμο και η πόλωση, ο φανατισμός και η ημιμάθεια κυριαρχούν.
Αφορμή όμως για το σημερινό κείμενο στάθηκε η αναστάτωση που έχει προκληθεί από τις δηλώσεις της κ.Ρεπούση για το χορό του Ζαλόγγου, και μέσω των οποίων θυμηθήκαμε και ότι άλλο έχει πει κατά καιρούς. Το facebook πήρε φωτιά, το twitter ακόμα περισσότερο, και όλοι έχουν άποψη και γνώμη για την ορθότητα ή μη ιστορικών γεγονότων, ακόμα και αν η τελευταία φορά που άνοιξαν βιβλίο ιστορίας ήταν στο γυμνάσιο.
Ξαφνικά ολοι σχεδόν οι Έλληνες είναι έτοιμοι για γιουρούσι με τα γιαταγάνια στο χέρι.
Και όμως, κάθε ιστορία έχει τη μυθολογία της, ταυτόχρονη ή υστερόχρονη. Και αυτά τα έχουν πει και γράψει πολύ αξιόλογοι ιστορικοί και δεν χρειαζόταν μια ιστορικός και νυν βουλευτής να τα πει για να σοκαριστεί το πανελλήνιο.
Θυμάμαι ακόμα αυτές τις φωτογραφίες στα σχολικά βιβλία του ατρόμητου καλόγερου Σαμουήλ, που με φλογισμένο βλέμμα αυτοπυρπολήθηκε στο Κούγκι.
Το βιβλίο ιστορίας ήταν γεμάτο αναφορές στους μοναχούς που θυσιάστηκαν-χτίζοντας έτσι τον μύθο της Ορθόδοξης Εκκλησίας που μαχόταν για την λύτρωση του Έθνους (άσχετο αν έναν αιώνα αργότερα ο μύθος γκρεμίστηκε στην ποδιά του Εφράιμ στο Βατοπέδι).
Τότε δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί τα πράγματα να μην έγιναν έτσι ακριβώς. Και όμως, όπως έμαθα αργότερα σπουδάζοντας ιστορία, υπήρχαν και άλλες εκδοχές-από εκείνες που τα σχολικά βιβλία και οι καθηγητές δεν μας είπαν - και σύμφωνα με αυτές ο ατρόμητος μοναχός Σαμουήλ δεν αυτοπυρπολήθηκε ποτέ...
Δεν μπορώ πάλι να πω με σιγουριά ότι η ιστορία του Ζαλόγγου είναι αυτή που ειπώθηκε. Το πιθανότερο είναι ότι ο περίφημος χορός δεν έγινε ποτέ-τουλάχιστον όχι με τη μορφή που έχει παρουσιαστεί. Και σίγουρα όχι με το τραγούδι που όλοι μάθαμε στις σχολικές γιορτές όταν παίζαμε τις Σουλιώτισες και το οποίο γράφτηκε το 1908 και όχι το 1803.
Οι ομαδικές αυτοκτονίες ιστορικά δεν είναι κάτι σπάνιο, αλλά είναι αρκετά δύσκολο να αποδείξει κάποιος τι ήταν σφαγή και τι ήταν ομαδική αυτοκτονία. Αυτό όμως δεν αναιρεί ούτε τη φρίκη της σφαγής, ούτε μειώνει τη μνήμη των θυμάτων και τον αγώνα τους για ελευθερία.
Και όμως η δήμαρχος του Σουλίου έκρινε ότι αν τελικά δεν χόρεψαν οι Σουλιώτισες αλλά αυτοκτόνησαν από απελπισία ή απλά σφαγιάστηκαν, τίθεται θέμα διαστρέβλωσης της εθνικής ιστορίας και έκανε και σχετικό διάβημα στα κανάλια γιατί με "αυτά μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων".
Δεν υπερασπίζομαι την κ. Ρεπούση, δεν τη γνωρίζω και δεν με απασχολεί η περίπτωση της. Δεν είμαι από εκείνους που εντυπωσιάζονται από ακαδημαϊκούς τίτλους και καθηγητικές θέσεις διότι έχω υπάρξει και η ίδια πανεπιστημιακός.
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί επιμένει να δίνει τροφή στα κανάλια με δηλώσεις της στις οποίες επικαλείται την ιδιότητα της ως ιστορικού όταν αυτή τη στιγμή είναι βουλευτής. Γιατί να μας ενδιαφέρει η άποψη της για το χορό του Ζαλόγγου και όχι η άποψη της για τα όσα η ίδια και το κόμμα της έχει υπερψηφίσει μέσα στη Βουλή. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να κάνουμε συζήτηση με την ιστορικό Ρεπούση για το ξεπούλημα του παρελθόντος και και να μην κάνουμε συζήτηση με τη βουλευτή Ρεπούση για το ξεπούλημα του παρόντος και του μέλλοντος που η ίδια και το κόμμα της ψηφίζουν.
Και ακόμα δεν καταλαβαίνω την "ιερή" αγανάκτηση μεγαλοδημοσιογράφων για την καπήλευση της εθνικής μνήμης όταν οι ίδιοι προωθούν και στηρίζουν λυσσαλέα ένα πολιτικό σύστημα που εξευτελίζει ότι έχει ακόμα απομείνει στην χώρα. Όταν οι ίδιοι στα χρόνια του λεφτά υπήρχαν απομυζούσαν σαν παράσιτα το σύστημα που τους δημιούργησε και τώρα γίνονται τιμητές των πάντων στα κανάλια.
Και ο μέσος πολίτης που ξαφνικά βρήκε την επαναστατική του ορμή στα social media, για μένα έχει χάσει κάθε δικαίωμα πλέον να μιλάει για καπήλευση της μνήμης και του έθνους. Διότι είναι ο ίδιος πολίτης που 5 χρόνια πριν δεν θα έδινε δεκάρα τσακιστή για το τι έγινε στο Ζάλογγο ή στο Κούγκι. Είναι ο ίδιος πολίτης που ψήφισε Χρυσή Αυγή, που όλα αυτά τα χρόνια πουλούσε τη ψήφο του στη λοταρία των πολιτικών, που έκλεινε τα μάτια στη διαφθορά και στις μίζες αρκεί να του πετούσαν ένα ξεροκόμματο από τα υπολείμματα. Και είναι ο ίδιος πολίτης που κρατάει όλους αυτούς στην εξουσία και που στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσει πάλι όποιον του πει το βολικότερο ψέμα.
Άκουσα μια συνέντευξη της κ. Ρεπούση στο ραδιόφωνο σχετικά με το αν έγινε ή όχι η γενοκτονία των Ποντίων. Της αφιερώνω λοιπόν το παρακάτω απόσπασμα από κάποιες δηλώσεις συναδέλφων της πολιτικών, για μια άλλη γενοκτονία, εκείνη της Ρουάντα, το 1994.
Αλήθεια, η κ. Ρεπούση, έχει απάντηση για το πόσες πράξεις γενοκτονίας κάνουν μια γενοκτονία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου