Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Φούσκες και τρύπες. Οι αναφορές στην οικονομία μας πέρασαν από το κοίλο –φούσκες– στο κυρτό ή βαθουλωτό – τρύπες. Η μορφολογία της ρητορικής που προωθούν η τρόικα και τα πολιτικά και τα μιντιακά της φερέφωνα για την οικονομία, αλλάζει και η αλλαγή αυτή ίσως δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο από την ανάγκη να ξιπάζεται ή να ζαλίζεται ο κοσμάκης, δηλαδή η πρώτη και αναλώσιμη ύλη για κάθε νέο σχέδιο καταστροφικής «σωτηρίας», έτσι που να μεταβάλλεται σε μια παραζαλισμένη, ευνουχισμένη και πειθήνια μάζα.
Φούσκες και τρύπες. Η μορφολογία των διάφορων –τουλάχιστον αμφιλεγόμενων– ρητορικών φέρνει στον νου αυτό που λέμε μορφολογία του εδάφους, για την ακρίβεια τη μορφολογία των διαφόρων πλανητών, των οποίων η μάζα βρίσκεται σε κατάσταση τήξεως εξαιτίας των τρομερών θερμοκρασιών, είτε την κοχλάζουσα μάζα του κρατήρα των ηφαιστείων που μισοκοιμούνται μέχρι την επόμενη έκρηξη. Οποιος κοιτάξει μια πραγματική –είτε εικονική– τέτοια εικόνα, εντυπωσιάζεται, μαγεύεται, τρομοκρατείται από τη συνεχώς μεταβαλλόμενη επιφάνεια, όπου φούσκες και τρύπες συμπληρώνουν την ενιαία τελικά εικόνα μιας αενάως επαπειλούμενης έκρηξης.
Φούσκες και τρύπες. Σε κάποιες μάχες, απερίσκεπτοι στρατηγοί οδήγησαν το ιππικό και το πεζικό τους σε κάποια περάσματα που, καθώς –είτε από τύχη είτε από σχέδιο– ήταν σκεπασμένα με ξερόκλαδα και άχερα, έμοιαζαν να φουσκώνουν για να αποδειχθούν ότι αποτελούσαν χαντάκια έτοιμα να καταπιούν τον επιτιθέμενο στρατό. Στο Βατερλό –μας λέει ο Ουγκώ στους «Αθλίους»– ένα τέτοιο χαντάκι, που έμοιαζε με ύψωμα, κατάπιε, μάλλον από τύχη, το μεγαλύτερο μέρος του τρομερού ιππικού των θωρακοφόρων του Ναπολέοντα.
Αν δώσουμε βάση στα γνωστά παλιά ανέκδοτα, τα φρενοκομεία φιλοξενούν διαχρονικά όχι λίγους Ναπολέοντες. Η πολιτική, πεδίο όπου υποτίθεται ότι ο ορθός λόγος καθοδηγεί το συλλογικό πράττειν, όχι σπάνια συναγωνίζεται τα φρενοκομεία σε σωτήρες που πιστεύουν ότι διαθέτουν το στρατηγικό χάρισμα του Βοναπάρτη, ενώ ταυτόχρονα είναι απαλλαγμένοι από την κακοτυχία του. Οι επηρμένοι, ωστόσο, και ταυτόχρονα αδαείς αυτοί στρατηγοί, που παίζουν με τις ζωές μας, αγνοούν μια απλή αλήθεια.
Οι τρύπες, που από λάθος ή δόλο εμφανίστηκαν ως φούσκες, μπορούν να γεμίσουν, όπως έγινε και στο μοιραίο χαντάκι του Βατερλό, με ένα μόνον τρόπο: με ανθρώπινα σώματα, πιο σωστά πτώματα, που θα παραχωθούν, θα καταπατηθούν από τα άλογα ή, σε μια πιο εκσυγχρονισμένη εκδοχή, από τα ερπυστριοφόρα της ανθρωπιστικής βοήθειας του ΔΝΤ και λοιπών εταίρων. Κορμιά δήθεν επίορκων απολυμένων, κορμιά ανέργων, κορμιά αυτόχειρων ή απλώς ανθρώπων που έχουν χάσει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Οι σιδερωμένες φάτσες των πολιτικών και των επικοινωνιακών στρατηγίσκων και τα σαρκοβόρα τους χαμόγελα θα δυσκολεύονται όλο και πιο πολύ να μακιγιάρουν αυτή την αυτονόητη αλήθεια.
Φούσκες και τρύπες. Οι αναφορές στην οικονομία μας πέρασαν από το κοίλο –φούσκες– στο κυρτό ή βαθουλωτό – τρύπες. Η μορφολογία της ρητορικής που προωθούν η τρόικα και τα πολιτικά και τα μιντιακά της φερέφωνα για την οικονομία, αλλάζει και η αλλαγή αυτή ίσως δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο από την ανάγκη να ξιπάζεται ή να ζαλίζεται ο κοσμάκης, δηλαδή η πρώτη και αναλώσιμη ύλη για κάθε νέο σχέδιο καταστροφικής «σωτηρίας», έτσι που να μεταβάλλεται σε μια παραζαλισμένη, ευνουχισμένη και πειθήνια μάζα.
Φούσκες και τρύπες. Η μορφολογία των διάφορων –τουλάχιστον αμφιλεγόμενων– ρητορικών φέρνει στον νου αυτό που λέμε μορφολογία του εδάφους, για την ακρίβεια τη μορφολογία των διαφόρων πλανητών, των οποίων η μάζα βρίσκεται σε κατάσταση τήξεως εξαιτίας των τρομερών θερμοκρασιών, είτε την κοχλάζουσα μάζα του κρατήρα των ηφαιστείων που μισοκοιμούνται μέχρι την επόμενη έκρηξη. Οποιος κοιτάξει μια πραγματική –είτε εικονική– τέτοια εικόνα, εντυπωσιάζεται, μαγεύεται, τρομοκρατείται από τη συνεχώς μεταβαλλόμενη επιφάνεια, όπου φούσκες και τρύπες συμπληρώνουν την ενιαία τελικά εικόνα μιας αενάως επαπειλούμενης έκρηξης.
Φούσκες και τρύπες. Σε κάποιες μάχες, απερίσκεπτοι στρατηγοί οδήγησαν το ιππικό και το πεζικό τους σε κάποια περάσματα που, καθώς –είτε από τύχη είτε από σχέδιο– ήταν σκεπασμένα με ξερόκλαδα και άχερα, έμοιαζαν να φουσκώνουν για να αποδειχθούν ότι αποτελούσαν χαντάκια έτοιμα να καταπιούν τον επιτιθέμενο στρατό. Στο Βατερλό –μας λέει ο Ουγκώ στους «Αθλίους»– ένα τέτοιο χαντάκι, που έμοιαζε με ύψωμα, κατάπιε, μάλλον από τύχη, το μεγαλύτερο μέρος του τρομερού ιππικού των θωρακοφόρων του Ναπολέοντα.
Αν δώσουμε βάση στα γνωστά παλιά ανέκδοτα, τα φρενοκομεία φιλοξενούν διαχρονικά όχι λίγους Ναπολέοντες. Η πολιτική, πεδίο όπου υποτίθεται ότι ο ορθός λόγος καθοδηγεί το συλλογικό πράττειν, όχι σπάνια συναγωνίζεται τα φρενοκομεία σε σωτήρες που πιστεύουν ότι διαθέτουν το στρατηγικό χάρισμα του Βοναπάρτη, ενώ ταυτόχρονα είναι απαλλαγμένοι από την κακοτυχία του. Οι επηρμένοι, ωστόσο, και ταυτόχρονα αδαείς αυτοί στρατηγοί, που παίζουν με τις ζωές μας, αγνοούν μια απλή αλήθεια.
Οι τρύπες, που από λάθος ή δόλο εμφανίστηκαν ως φούσκες, μπορούν να γεμίσουν, όπως έγινε και στο μοιραίο χαντάκι του Βατερλό, με ένα μόνον τρόπο: με ανθρώπινα σώματα, πιο σωστά πτώματα, που θα παραχωθούν, θα καταπατηθούν από τα άλογα ή, σε μια πιο εκσυγχρονισμένη εκδοχή, από τα ερπυστριοφόρα της ανθρωπιστικής βοήθειας του ΔΝΤ και λοιπών εταίρων. Κορμιά δήθεν επίορκων απολυμένων, κορμιά ανέργων, κορμιά αυτόχειρων ή απλώς ανθρώπων που έχουν χάσει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Οι σιδερωμένες φάτσες των πολιτικών και των επικοινωνιακών στρατηγίσκων και τα σαρκοβόρα τους χαμόγελα θα δυσκολεύονται όλο και πιο πολύ να μακιγιάρουν αυτή την αυτονόητη αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου