του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Η ζωή του τόπου περιστρέφεται γύρω από τις ανάγκες και τα προβλήματα του καθενός ξεχωριστά κι όλων μαζί. Είναι μίζερο και άδικο για έναν λαό, για μια χώρα, να καταπνίγεται σε ένα ζοφερό κλίμα.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να τα ρίξουμε όλα στη θάλασσα και να απαλλαγούμε από τα βάρη που μας έχουν φορτώσει οι συγκυβερνώντες εντολοδόχοι των τροϊκανών,
οι οποίοι αγωνιούν αν θα πάρουμε τη δόση, καθότι οι μνημονιακοί άρχοντες την αναβάλλουν γιατί απαιτούν την απόλυση ακόμα 80 εργαζoμένων για να συμπληρωθεί ο αριθμός των απολυμένων. Οι απολυμένοι παρουσιάζονται ως ποσοστά και αριθμοί, δεν έχουν πρόσωπα, δεν έχουν ονόματα, δεν έχουν οικογένειες, δεν έχουν παιδιά.
Η κινητικότητα και η διαθεσιμότητα είναι λέξεις φόβου και τρόμου, χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους συγκυβερνώντες και προπαντός από τα ηλεκτρονικά μέσα. Οι απολυμένοι της ΕΡΤ καλούνται να σπεύσουν να κάνουν αιτήσεις για τη ΝΕΡΙΤ και να περάσουν από το διευθυντήριο των επιλογών, που θέλει μια τηλεόραση και μια ραδιοφωνία στα μέτρα και στα σταθμά των κρατικοδίαιτων κομμάτων εξουσίας. Τους απολυμένους της ΕΡΤ ακολουθούν οι καθηγητές, οι γιατροί, οι υπάλληλοι των δήμων, οι εργαζόμενοι των εργοστασίων που κλείνουν κι όταν η αγορά στεγνώνει οι συγκυβερνώντες νομοθετούν να παραμένουν τα καταστήματα ανοιχτά και τις Κυριακές.
Τα εργασιακά δικαιώματα και οι εργασιακές σχέσεις πάνε κατά διαβόλου. Ζούμε σε μια δημοκρατία που αποκαταστάθηκε μόλις στις 24 Ιουλίου του 1974 μετά και εξαιτίας της προδοσίας και της τραγωδίας της Κύπρου. Υστερα από 39 χρόνια η δημοκρατία «βελτιώθηκε» και εξελίχθηκε προς το χειρότερο. Σήμερα γράφεται και λέγεται από πολλούς πως δεν έχουμε δημοκρατία από τη στιγμή που κάποιοι αποφασίζουν και διατάσσουν, έξω από τη Βουλή, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Οι βουλευτές της πλειοψηφίας είναι υποχρεωμένοι να κρατάνε το τρεμοπαίζον κεράκι της πρωθυπουργικής, αντιπροσωπευτικής, λειψής Δημοκρατίας. Ολοι, ακόμα κι αυτοί που μπορούν να πάνε διακοπές, ξορκίζουν το καλοκαίρι να περάσει για να 'ρθει το φθινόπωρο που εγκυμονεί νέα μέτρα, νέες «εκτελέσεις» των εργαζομένων που αισθάνονται άχρηστοι και περιττοί, καθότι αυτό βολεύει τους εκσυγχρονιστές και τους αναδιαρθρωτές του συστήματος, που δεν αντέχει άλλο. Δηλαδή αυτοί που δημιούργησαν το συγκεκριμένο πελατειακό σύστημα της διαφθοράς και της ρεμούλας έρχονται να το εξυγιάνουν με περισσότερη λιτότητα κατ' απαίτηση της Γερμανίας και με περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Αδιαφορούν για την «ακμάζουσα» ανεργία, κόπτονται για την ανάπτυξη, που δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά, και επιμένουν πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες, άδοντες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, το γνωστό τραγούδι στον δικό τους σκοπό, λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο.
Η ζωή του τόπου περιστρέφεται γύρω από τις ανάγκες και τα προβλήματα του καθενός ξεχωριστά κι όλων μαζί. Είναι μίζερο και άδικο για έναν λαό, για μια χώρα, να καταπνίγεται σε ένα ζοφερό κλίμα.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να τα ρίξουμε όλα στη θάλασσα και να απαλλαγούμε από τα βάρη που μας έχουν φορτώσει οι συγκυβερνώντες εντολοδόχοι των τροϊκανών,
οι οποίοι αγωνιούν αν θα πάρουμε τη δόση, καθότι οι μνημονιακοί άρχοντες την αναβάλλουν γιατί απαιτούν την απόλυση ακόμα 80 εργαζoμένων για να συμπληρωθεί ο αριθμός των απολυμένων. Οι απολυμένοι παρουσιάζονται ως ποσοστά και αριθμοί, δεν έχουν πρόσωπα, δεν έχουν ονόματα, δεν έχουν οικογένειες, δεν έχουν παιδιά.
Η κινητικότητα και η διαθεσιμότητα είναι λέξεις φόβου και τρόμου, χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους συγκυβερνώντες και προπαντός από τα ηλεκτρονικά μέσα. Οι απολυμένοι της ΕΡΤ καλούνται να σπεύσουν να κάνουν αιτήσεις για τη ΝΕΡΙΤ και να περάσουν από το διευθυντήριο των επιλογών, που θέλει μια τηλεόραση και μια ραδιοφωνία στα μέτρα και στα σταθμά των κρατικοδίαιτων κομμάτων εξουσίας. Τους απολυμένους της ΕΡΤ ακολουθούν οι καθηγητές, οι γιατροί, οι υπάλληλοι των δήμων, οι εργαζόμενοι των εργοστασίων που κλείνουν κι όταν η αγορά στεγνώνει οι συγκυβερνώντες νομοθετούν να παραμένουν τα καταστήματα ανοιχτά και τις Κυριακές.
Τα εργασιακά δικαιώματα και οι εργασιακές σχέσεις πάνε κατά διαβόλου. Ζούμε σε μια δημοκρατία που αποκαταστάθηκε μόλις στις 24 Ιουλίου του 1974 μετά και εξαιτίας της προδοσίας και της τραγωδίας της Κύπρου. Υστερα από 39 χρόνια η δημοκρατία «βελτιώθηκε» και εξελίχθηκε προς το χειρότερο. Σήμερα γράφεται και λέγεται από πολλούς πως δεν έχουμε δημοκρατία από τη στιγμή που κάποιοι αποφασίζουν και διατάσσουν, έξω από τη Βουλή, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Οι βουλευτές της πλειοψηφίας είναι υποχρεωμένοι να κρατάνε το τρεμοπαίζον κεράκι της πρωθυπουργικής, αντιπροσωπευτικής, λειψής Δημοκρατίας. Ολοι, ακόμα κι αυτοί που μπορούν να πάνε διακοπές, ξορκίζουν το καλοκαίρι να περάσει για να 'ρθει το φθινόπωρο που εγκυμονεί νέα μέτρα, νέες «εκτελέσεις» των εργαζομένων που αισθάνονται άχρηστοι και περιττοί, καθότι αυτό βολεύει τους εκσυγχρονιστές και τους αναδιαρθρωτές του συστήματος, που δεν αντέχει άλλο. Δηλαδή αυτοί που δημιούργησαν το συγκεκριμένο πελατειακό σύστημα της διαφθοράς και της ρεμούλας έρχονται να το εξυγιάνουν με περισσότερη λιτότητα κατ' απαίτηση της Γερμανίας και με περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Αδιαφορούν για την «ακμάζουσα» ανεργία, κόπτονται για την ανάπτυξη, που δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά, και επιμένουν πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες, άδοντες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, το γνωστό τραγούδι στον δικό τους σκοπό, λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου