ΤΙΠΟΤΑ δεν μοιάζει αληθινό το καλοκαίρι. Το σταθερό μας όνειρο, σαν διάλειμμα ανάμεσα σε δύο δύσκολες μέρες. Κι όταν λίγο πριν βασιλέψει ο ήλιος, μισοβυθισμένος στην άμμο, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και φωνάζεις «έτσι θέλω να ζω, γαμώ το!» δεν έρχεται καμία απάντηση. Αν κάνεις ησυχία, ίσως ακούσεις κάποιο γέλιο.
Αλλος ένας που νομίζει πως μπορεί να ζητάει τέτοια πράγματα. Ελευθερία άκοπη, ξεγνοιασιά ανέφελη και καλό καιρό. Το καλοκαίρι είναι εκεχειρία. Οχι ειρήνη, εκεχειρία. Να θάψουμε τους νεκρούς τού χειμώνα, να καθαρίσουμε το πεδίο της μάχης και να επιστρέψουμε τον Σεπτέμβριο στα αίματα. Το κακό δεν σταματάει, δεν αναβάλλει, αλλά εσύ, αν δεν μείνεις λίγο πίσω, δεν θα έχεις κανέναν εαυτό να δώσεις σε καμία μάχη. Δεν γίνεται να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι. Η ζωή είναι αγώνας, λένε πολλοί. Είναι και αγώνας. Αυτός ο σύνδεσμος είναι το υποστύλωμα που συγκρατεί την τραμπάλα, το ζύγι.Είναι και τα μακροβούτια, που ο μόνος σου αγώνας είναι να κρατήσεις την αναπνοή σου. Είναι και όλη η αφέλεια μιας κουβέντας που δεν βγάζει πουθενά, γιατί δεν γίνεται για να καταλήξει κάπου αλλά για να ξοδευτούμε μέσα στους φίλους, στην παρέα. Είναι και το αλφάβητο και οι αριθμοί που μαθαίνεις σε ένα πιτσιρίκι, και δεν βαριέσαι καθόλου, γιατί είναι από τις λίγες φορές που είσαι απόλυτα σίγουρος για την προσφορά σου σε κάποιον. Ολες οι άλλες προσπάθειες έχουν κάποιες σκιές, μία αμφισβήτηση, μία διάθλαση ανάμεσα σε αυτό που νομίζεις και σε αυτό που πραγματικά πετυχαίνεις.
Το καλοκαίρι απαξιοίς. Είσαι υπεράνω. Ο,τι το χειμώνα σού καρφώνει το μυαλό στο ταβάνι, ό,τι παίζει μακρόσυρτα ταξίμια με τα νεύρα σου, ό,τι αισθάνεσαι πως σε λιγοστεύει τρώγοντας από το σώμα σου, γίνονται εκκρεμότητες που τις παγώνεις. Λογαριασμοί που δεν τους ξεχνάς μεν, αλλά δεν σκίζεσαι και να τους εξοφλήσεις.
Το καλοκαίρι «χάνεις» τους φίλους σου. Κάποιους. Εξαφανίζονται τα τριήμερα, στα τηλέφωνα ακούς για τοποθεσίες, χωριά και παραλίες που τις ξεχνάς αμέσως, κι όταν ψάχνεις παρέα για το βράδυ, δεν έχεις ιδέα για το ποια σύνθεση είναι διαθέσιμη. Στο σχολείο κάναμε τρεις μήνες να δούμε τους συμμαθητές μας. Κάθε μέρα, το χειμώνα, τόσες ώρες μαζί, αλλά οι ζωές μας είχαν ένα μεγάλο κρυφό σημείο, μια ολόκληρη άγνωστη περίοδο. Κάτι που δεν μπορούσες να δεις. Τα καλοκαίρια τους.
Το καλοκαίρι είναι τα ρούχα. Τόσες σαχλαμαρίτσες τυπωμένες σε t-shirt και τόσες τυφλές «ψαλιδιές» σε φορέματα και φούστες, σε μία ιδιότυπη μόδα που περισσότερο μοιάζει με χλευασμό της κανονικότητας, της συμμετρίας και της αρμονίας. Ομως υπάρχει μία εσωτερική ηρεμία σε αυτήν τη συμπεριφορά κλόουν. Είσαι ελαφρύς και πολύχρωμος.
Είναι και τα τραγούδια. Τα φωτεινά, τα ανέμελα, αλλά και τα άλλα. Που μετράνε τη ζωή με καλοκαίρια. Ο στίχος από ένα τραγούδι που έγραψαν οι Συνήθεις Υποπτοι. «Πόσα καλοκαίρια σού έμειναν ακόμα που θα ξεγλιστράς από του χάροντα το στόμα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου