Garage Blog...
Έχουμε εστιάσει συλλογικά σ’ αυτό που μας λείπει. Νιώθουμε λειψοί σε όλα και ψάχνουμε να αναπληρώσουμε όσα μας λείπουν “με το πάτημα ενός κουμπιού” ή με κάποια μαγική λύση. Θεωρούμε ότι λείπει αυτό ή αυτός που θα μας “σώσει” κι έτσι γινόμαστε μνησίκακοι όταν υποψιαζόμαστε δυνατότητα επίμοχθης ολοκλήρωσης ή πληρότητας, με αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Σπεύδουμε να αυτοκαταστραφούμε για να μην δούμε την προκοπή, αφού η προκοπή αναγκαστικά περιλαμβάνει τον άλλον, καθώς και προσωπική δουλειά, προσπάθεια, αποτυχία, και επίμονη αναζήτηση. Δεν θέλουμε ούτε τον άλλον, ούτε τη δουλειά. Αναβάλλουμε διαρκώς τόσο τη συνάντηση μαζί του, όσο και τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε με τον εαυτό μας. Τόσο ο άλλος, όσο και ο ίδιος ο εαυτός μας είναι πάντα εμπόδιο. Προτιμούμε να βυθιστούμε όλοι στο σκοτάδι, απ’ το να προσπαθήσουμε να βγούμε στο φως με τις δυνάμεις μας και με τη συνεργασία.
Κάθε ευ ζην περνά μέσα από αυτογνωσία και υγιή σχέση με τον άλλον.
Έχουμε εστιάσει σ’ αυτό που μας λείπει και μας λείπουν πολλά. Κατ’ αρχήν μας λείπει η ψυχραιμία. Γνωρίζουμε ότι οι πολλοί υφίστανται μεγάλες αδικίες, κι ότι υπάρχει τόσο εκτεταμένη ανισότητα στον κόσμο που έχει ξεπεράσει τις διαστάσεις του σκανδάλου.
Αντί να βοηθάμε, ή να δουλεύουμε προς την άμβλυνση των ανισοτήτων, ονειρευόμαστε την ολοκληρωτική τους άρση. Λες και ήταν ποτέ αυτό εφικτό. Αντί να κατανοούμε την ανθρώπινη φύση και να εντοπίζουμε ρεαλιστικούς στόχους, προτιμάμε να κάνουμε άλματα στο κενό. Αντί να είμαστε ρεαλιστές, προτιμάμε να γινόμαστε μηδενιστές. Αντί να πράττουμε ό,τι μπορούμε, προτιμάμε να μεμψιμοιρούμε.
Εστιάζοντας σ’ αυτό που λείπει ξεχνάμε να ασχοληθούμε μ’ αυτό που υπάρχει. Η άβυσσος, όταν την κοιτάς για πολύ ώρα σε ρουφά. Όσο κοιτάς το κενό, αυτό σε έλκει με μανία.
Το να μας λείπει κάτι είναι μια αναπόδραστη πραγματικότητα. Όσα κι αν αποκτούμε, θα μειονεκτούμε σε σύγκριση με άλλους που έχουν πάντα περισσότερα. Η ακόρεστη δίψα για κάτι περισσότερο, η απληστία, η εστίαση σ’ αυτό που λείπει, μόνο προβλήματα μπορούν να μας δωρίσουν. Και το κυριότερο: η εστίαση σ’ αυτό που λείπει μάς αφαιρεί τη χαρά να απολαύσουμε όσα έχουμε κι όσα είμαστε. Η καθαρή ματιά της εστίασης στο δεδομένο του παρόντος μπορεί να μάς απελευθερώσει και να μας σηκώσει ψηλά. Ο άνθρωπος που πάσχει από σύμπλεγμα μειονεξίας είναι ένα μνησίκακος άνθρωπος που μόνο αρρώστεια μπορεί να προκαλέσει γύρω του. Ζηλεύει παθολογικά και υπονομεύει κάθε υγιή προσπάθεια. Δε βλέπει τις συγκεκριμένες λύσεις στα απτά προβλήματα γιατί είναι απασχολημένος με τους μαξιμαλιστικούς του στόχους. Σαν αποτέλεσμα, η ζωή του γλιστρά απ’ τα χέρια σαν άμμος.
Κάθε μικρό βήμα προς την αυτογνωσία, όσο επώδυνο κι αν είναι, τελικά προσφέρει ικανοποίηση και χαρά.
Ας εστιάσουμε σ’ αυτά που είμαστε, σ’ αυτά που έχουμε, ας τα χαρούμε όσο περιορισμένα κι αν είναι. Ας γίνουμε δημιουργοί, σαν τα παιδιά, που χαίρονται ενστικτωδώς με το μικρό τους παιχνίδι. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι πάντα κάτι θα λείπει. Ίσως αυτό να είναι το αρχετυπικό μας τραύμα. Η πληρότητα έγκειται στην αυτογνωσία μας. Ό,τι μας αντιστέκεται, μάς διδάσκει. Κι ό,τι μας δίνεται επίσης.
Αυτό που λείπει, θα το γιορτάσουμε ως κάτι που λείπει -ίσως αυτή είναι η καλύτερη επιλογή. Με το θάνατο, με την ισχυρότερη απουσία, δε συμφιλιώνεσαι: στην καλύτερη περίπτωση συνδιαλλέγεσαι μαζί του, και στην χειρότερη, στέκεσαι με δέος απέναντί του. Αυτό που λείπει αναπληρώνεται στη σχέση μας με τον άλλον, με τον κόσμο, με το περιβάλλον και με τον εαυτό μας.
Είμαστε τα πάντα κι έχουμε αρκετά. Μπορούμε να βελτιωθούμε μόνο αν γνωρίσουμε ποιοί είμαστε και πόσο πολύτιμα είναι αυτά που έχουμε. Οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας, το φυσικό περιβάλλον, η ανάγκη μας να ομορφαίνουμε αυτό τον κόσμο και να τον κάνουμε γόνιμο. Ας διδαχτούμε απ’ το παράδειγμα ανθρώπων που έχασαν την υγεία τους, για να συνειδητοποιήσουν ότι το πιο σημαντικό είναι η ψυχή τους.
Δε μάθαμε στα σχολεία ότι η σχέση με τους άλλους μπορεί να μας βοηθήσει, να μας απογειώσει, να μας διευκολύνει κι αυτό έγινε ένα ακόμα έλλειμμα που μας κατατρέχει. Έχουμε γίνει ένας λαός παραπονιάρηδων ατομιστών. Βλέπουμε τον άλλον σαν αντικείμενο που μας εμποδίζει το δρόμο. Και τώρα που πρέπει να είμαστε ενωμένοι καθώς χάνουμε το κέντρο μας, στρέφουμε το μένος μας στον άλλον.
Κοιτάξαμε να αναπληρώσουμε τα ελείμματά μας με ersatz, με υποκατάστατα, και τώρα που τα ελλείμματα έχουν βγει στη φόρα, σε κοινή θέα, τα υποκατάστατα είναι παράταιρα.
Ταυτόχρονα ξοδεύουμε το χρόνο μας στη διόγκωση του εγώ, διδάσκουμε και διδασκόμαστε κατά περίπτωση πάντα με άξονα την λειψή μας ατομικότητα. Σαν να μην έχουμε άλλη επιλογή τρέφουμε την αυτοπεποίθησή μας με ψέματα και ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Δε μας λείπει τίποτα, παρά η γνώση του εαυτού μας. Αν εστιάσουμε σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που επιθυμούμε πραγματικά, θ’ αρχίσουμε να ζούμε.
Μέχρι τότε θα βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι ανάγκες θα μπερδεύονται με τις επιθυμίες κι η εστίαση στο έλλειμμα θα μας συρρικνώνει ακόμα περισσότερο στερώντας μας τη δημιουργικότητα, την επινοητικότητα και τις λύσεις.
Έχουμε τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση να τα αλλάξουμε όλα; Τη διαθέτουμε, αλλά την έχουμε βάλει για ύπνο. Καιρός να την ξυπνήσουμε εστιάζοντας σ’ αυτό το μικρό και ταπεινό υπέροχο άυλο κι υλικό που είμαστε.
Κάθε ευ ζην περνά μέσα από αυτογνωσία και υγιή σχέση με τον άλλον.
Έχουμε εστιάσει σ’ αυτό που μας λείπει και μας λείπουν πολλά. Κατ’ αρχήν μας λείπει η ψυχραιμία. Γνωρίζουμε ότι οι πολλοί υφίστανται μεγάλες αδικίες, κι ότι υπάρχει τόσο εκτεταμένη ανισότητα στον κόσμο που έχει ξεπεράσει τις διαστάσεις του σκανδάλου.
Αντί να βοηθάμε, ή να δουλεύουμε προς την άμβλυνση των ανισοτήτων, ονειρευόμαστε την ολοκληρωτική τους άρση. Λες και ήταν ποτέ αυτό εφικτό. Αντί να κατανοούμε την ανθρώπινη φύση και να εντοπίζουμε ρεαλιστικούς στόχους, προτιμάμε να κάνουμε άλματα στο κενό. Αντί να είμαστε ρεαλιστές, προτιμάμε να γινόμαστε μηδενιστές. Αντί να πράττουμε ό,τι μπορούμε, προτιμάμε να μεμψιμοιρούμε.
Εστιάζοντας σ’ αυτό που λείπει ξεχνάμε να ασχοληθούμε μ’ αυτό που υπάρχει. Η άβυσσος, όταν την κοιτάς για πολύ ώρα σε ρουφά. Όσο κοιτάς το κενό, αυτό σε έλκει με μανία.
Το να μας λείπει κάτι είναι μια αναπόδραστη πραγματικότητα. Όσα κι αν αποκτούμε, θα μειονεκτούμε σε σύγκριση με άλλους που έχουν πάντα περισσότερα. Η ακόρεστη δίψα για κάτι περισσότερο, η απληστία, η εστίαση σ’ αυτό που λείπει, μόνο προβλήματα μπορούν να μας δωρίσουν. Και το κυριότερο: η εστίαση σ’ αυτό που λείπει μάς αφαιρεί τη χαρά να απολαύσουμε όσα έχουμε κι όσα είμαστε. Η καθαρή ματιά της εστίασης στο δεδομένο του παρόντος μπορεί να μάς απελευθερώσει και να μας σηκώσει ψηλά. Ο άνθρωπος που πάσχει από σύμπλεγμα μειονεξίας είναι ένα μνησίκακος άνθρωπος που μόνο αρρώστεια μπορεί να προκαλέσει γύρω του. Ζηλεύει παθολογικά και υπονομεύει κάθε υγιή προσπάθεια. Δε βλέπει τις συγκεκριμένες λύσεις στα απτά προβλήματα γιατί είναι απασχολημένος με τους μαξιμαλιστικούς του στόχους. Σαν αποτέλεσμα, η ζωή του γλιστρά απ’ τα χέρια σαν άμμος.
Κάθε μικρό βήμα προς την αυτογνωσία, όσο επώδυνο κι αν είναι, τελικά προσφέρει ικανοποίηση και χαρά.
Ας εστιάσουμε σ’ αυτά που είμαστε, σ’ αυτά που έχουμε, ας τα χαρούμε όσο περιορισμένα κι αν είναι. Ας γίνουμε δημιουργοί, σαν τα παιδιά, που χαίρονται ενστικτωδώς με το μικρό τους παιχνίδι. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι πάντα κάτι θα λείπει. Ίσως αυτό να είναι το αρχετυπικό μας τραύμα. Η πληρότητα έγκειται στην αυτογνωσία μας. Ό,τι μας αντιστέκεται, μάς διδάσκει. Κι ό,τι μας δίνεται επίσης.
Αυτό που λείπει, θα το γιορτάσουμε ως κάτι που λείπει -ίσως αυτή είναι η καλύτερη επιλογή. Με το θάνατο, με την ισχυρότερη απουσία, δε συμφιλιώνεσαι: στην καλύτερη περίπτωση συνδιαλλέγεσαι μαζί του, και στην χειρότερη, στέκεσαι με δέος απέναντί του. Αυτό που λείπει αναπληρώνεται στη σχέση μας με τον άλλον, με τον κόσμο, με το περιβάλλον και με τον εαυτό μας.
Είμαστε τα πάντα κι έχουμε αρκετά. Μπορούμε να βελτιωθούμε μόνο αν γνωρίσουμε ποιοί είμαστε και πόσο πολύτιμα είναι αυτά που έχουμε. Οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας, το φυσικό περιβάλλον, η ανάγκη μας να ομορφαίνουμε αυτό τον κόσμο και να τον κάνουμε γόνιμο. Ας διδαχτούμε απ’ το παράδειγμα ανθρώπων που έχασαν την υγεία τους, για να συνειδητοποιήσουν ότι το πιο σημαντικό είναι η ψυχή τους.
Δε μάθαμε στα σχολεία ότι η σχέση με τους άλλους μπορεί να μας βοηθήσει, να μας απογειώσει, να μας διευκολύνει κι αυτό έγινε ένα ακόμα έλλειμμα που μας κατατρέχει. Έχουμε γίνει ένας λαός παραπονιάρηδων ατομιστών. Βλέπουμε τον άλλον σαν αντικείμενο που μας εμποδίζει το δρόμο. Και τώρα που πρέπει να είμαστε ενωμένοι καθώς χάνουμε το κέντρο μας, στρέφουμε το μένος μας στον άλλον.
Κοιτάξαμε να αναπληρώσουμε τα ελείμματά μας με ersatz, με υποκατάστατα, και τώρα που τα ελλείμματα έχουν βγει στη φόρα, σε κοινή θέα, τα υποκατάστατα είναι παράταιρα.
Ταυτόχρονα ξοδεύουμε το χρόνο μας στη διόγκωση του εγώ, διδάσκουμε και διδασκόμαστε κατά περίπτωση πάντα με άξονα την λειψή μας ατομικότητα. Σαν να μην έχουμε άλλη επιλογή τρέφουμε την αυτοπεποίθησή μας με ψέματα και ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Δε μας λείπει τίποτα, παρά η γνώση του εαυτού μας. Αν εστιάσουμε σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που επιθυμούμε πραγματικά, θ’ αρχίσουμε να ζούμε.
Μέχρι τότε θα βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι ανάγκες θα μπερδεύονται με τις επιθυμίες κι η εστίαση στο έλλειμμα θα μας συρρικνώνει ακόμα περισσότερο στερώντας μας τη δημιουργικότητα, την επινοητικότητα και τις λύσεις.
Έχουμε τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση να τα αλλάξουμε όλα; Τη διαθέτουμε, αλλά την έχουμε βάλει για ύπνο. Καιρός να την ξυπνήσουμε εστιάζοντας σ’ αυτό το μικρό και ταπεινό υπέροχο άυλο κι υλικό που είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου