του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Για να σώσουν την Ευρωζώνη τους και να διασφαλίσουν τις τράπεζές τους, οι ιθύνοντες της Ε.Ε. υπαγόρευσαν και επέβαλαν τα μνημόνια, τα οποία αποδέχτηκαν όλες οι συγκυβερνήσεις, στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδος. Δεν έπαιξαν, ούτε τράβηξαν κανένα χαρτί, διαπραγματευτικό και εκβιαστικό μαζί. Δεν βγήκε ένας πρωθυπουργός, υπουργός να πει μέσα στα πλαίσια του δικού τους συστήματος πως, αφού η Ευρωζώνη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια κρίση η οποία δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, είναι λάθος δομημένη και επόμενο είναι να διαλυθεί καθώς και η Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας και των τραπεζιτών, και η κρίση θα απλωθεί.
Δεν παίχτηκε το χαρτί του αδύναμου κρίκου που θα συνέβαλλε καταλυτικά στο να μαζέψουν τη διαλυτική πολιτική της λιτότητας που την παρουσίασαν ως μοναδική συνταγή θεραπείας του χρέους. Τι χειρότερα θα μπορούσαμε να πάθουμε, ακόμα και αν μας έριχναν στη δραχμή. Τα ερωτήματα είναι πολλά, τώρα βγαίνουν στο προσκήνιο αναπάντητα και όλοι οι «καθ' ύλην» αρμόδιοι παραδέχονται εκ των υστέρων πως όλα αυτά έγιναν σε βάρος της Ελλάδας, καθότι τη χρησιμοποίησαν ως πειραματόζωο.
Μπορεί η Γερμανία να έβγαλε κέρδη από την κρίση, αλλά τι θα κάνει με τους συνταξιούχους, τους ανέργους, ακόμη και με τις οικογένειες με μωρά που κάνουν ουρές για να προμηθευτούν ζεστά ρούχα, λαχανικά και φρούτα.
Γράφουν οι εφημερίδες και σύμφωνα με στοιχεία της κρατικής υπηρεσίας Απασχόλησης 1,6 εκατομμύριο εργαζόμενοι λαμβάνουν επιδότηση από τις ομοσπονδιακές αρχές και είναι ραγδαία η αύξηση των ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και μια απειλή για το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινωνίας, που τη συναντάει κανείς σε όλες τις πρωτεύουσες και είναι και μια απόδειξη της αποτυχίας των πολιτικών της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Η κρίση που περνάμε είναι πολυσήμαντη και δεν είναι μόνο οικονομική. Αγγίζει τον κάθε άνθρωπο και τον θέτει μπροστά στην αντιμετώπιση του τρόπου ζωής του. Καλείται να αλλάξει και να περιορίσει τις ανάγκες του, να στραφεί εναντίον του καπιταλιστικού καταναλωτικού συστήματος που τον θέλει εξαρτημένο και υποταγμένο, στην πολιτική διάσταση (την οποία διαχειρίζονται οι εντολοδόχοι - υπάλληλοι κατ' επάγγελμα πολιτικοί) που έχει καταντήσει μια εικονική πραγματικότητα με όλες τις ψευδαισθήσεις της. Το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στηρίχθηκε σε σαθρά θεμέλια. Η φτώχεια και οι αντιθέσεις, με το σύστημά τους, οξύνονται. Η Ε.Ε. και η μεταπολιτευτική εποχή όπως τη γνωρίσαμε τελείωσε και το καινούργιο που θα τη διαδεχθεί δεν έχει προκύψει και εμφανιστεί.
Για να σώσουν την Ευρωζώνη τους και να διασφαλίσουν τις τράπεζές τους, οι ιθύνοντες της Ε.Ε. υπαγόρευσαν και επέβαλαν τα μνημόνια, τα οποία αποδέχτηκαν όλες οι συγκυβερνήσεις, στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδος. Δεν έπαιξαν, ούτε τράβηξαν κανένα χαρτί, διαπραγματευτικό και εκβιαστικό μαζί. Δεν βγήκε ένας πρωθυπουργός, υπουργός να πει μέσα στα πλαίσια του δικού τους συστήματος πως, αφού η Ευρωζώνη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια κρίση η οποία δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, είναι λάθος δομημένη και επόμενο είναι να διαλυθεί καθώς και η Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας και των τραπεζιτών, και η κρίση θα απλωθεί.
Δεν παίχτηκε το χαρτί του αδύναμου κρίκου που θα συνέβαλλε καταλυτικά στο να μαζέψουν τη διαλυτική πολιτική της λιτότητας που την παρουσίασαν ως μοναδική συνταγή θεραπείας του χρέους. Τι χειρότερα θα μπορούσαμε να πάθουμε, ακόμα και αν μας έριχναν στη δραχμή. Τα ερωτήματα είναι πολλά, τώρα βγαίνουν στο προσκήνιο αναπάντητα και όλοι οι «καθ' ύλην» αρμόδιοι παραδέχονται εκ των υστέρων πως όλα αυτά έγιναν σε βάρος της Ελλάδας, καθότι τη χρησιμοποίησαν ως πειραματόζωο.
Μπορεί η Γερμανία να έβγαλε κέρδη από την κρίση, αλλά τι θα κάνει με τους συνταξιούχους, τους ανέργους, ακόμη και με τις οικογένειες με μωρά που κάνουν ουρές για να προμηθευτούν ζεστά ρούχα, λαχανικά και φρούτα.
Γράφουν οι εφημερίδες και σύμφωνα με στοιχεία της κρατικής υπηρεσίας Απασχόλησης 1,6 εκατομμύριο εργαζόμενοι λαμβάνουν επιδότηση από τις ομοσπονδιακές αρχές και είναι ραγδαία η αύξηση των ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και μια απειλή για το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινωνίας, που τη συναντάει κανείς σε όλες τις πρωτεύουσες και είναι και μια απόδειξη της αποτυχίας των πολιτικών της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Η κρίση που περνάμε είναι πολυσήμαντη και δεν είναι μόνο οικονομική. Αγγίζει τον κάθε άνθρωπο και τον θέτει μπροστά στην αντιμετώπιση του τρόπου ζωής του. Καλείται να αλλάξει και να περιορίσει τις ανάγκες του, να στραφεί εναντίον του καπιταλιστικού καταναλωτικού συστήματος που τον θέλει εξαρτημένο και υποταγμένο, στην πολιτική διάσταση (την οποία διαχειρίζονται οι εντολοδόχοι - υπάλληλοι κατ' επάγγελμα πολιτικοί) που έχει καταντήσει μια εικονική πραγματικότητα με όλες τις ψευδαισθήσεις της. Το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στηρίχθηκε σε σαθρά θεμέλια. Η φτώχεια και οι αντιθέσεις, με το σύστημά τους, οξύνονται. Η Ε.Ε. και η μεταπολιτευτική εποχή όπως τη γνωρίσαμε τελείωσε και το καινούργιο που θα τη διαδεχθεί δεν έχει προκύψει και εμφανιστεί.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου