Από την Ελευθεροτυπία
Αυτή η φράση, από μόνη της, καταργεί τριακόσια χρόνια ιστορίας καπιταλισμού. Καταργεί συλλήβδην τη νεότερη ιστορία, αυτό το εύρωστο έρμα του δυτικού, έστω, ανθρώπου μετά το 18ο αιώνα, ξεπερνά ακόμα τις επευφημίες περί «τέλους της Ιστορίας» από τον μετέπειτα αναθεωρήσαντα Φουκουγιάμα, δίνει μαθήματα στο δόκτορα Μέγκελε του κεφαλαίου, μακαρίτη Φρίντμαν, δείχνει το δρόμο στους υπάλληλους και τ' αφεντικά της μετανεοτερικής κερδώας φιλοσοφίας και της κτηνώδους οικονομετρικής της συμπλήρωσης.
Ομως, αυτή η φράση έχει και το αντικριστό της στην άλλη φράση, που είπε ο, μόνος ίσως σήμερα, εμπρόσωπος εκφραστής του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ο Τζορτζ Σόρος: «Είναι απλό, οι αγορές έχουν τη δύναμη να προβλέπουν το μέλλον, γιατί το προκαλούν».
Και οι δύο αυτές φράσεις συνοψίζουν έξοχα τη διάζευξη που υπάρχει πια την τελευταία, τουλάχιστον, δεκαετία ανάμεσα στον τόπο και το χρόνο της πολιτικής και της οικονομίας. Η δεύτερη τρέχει με ταχύτητα φωτός (της τεχνολογίας βοηθούσης) έχοντας έναν αχαλίνωτο μη τόπο (το κεφάλαιο είναι εγγενώς αν-εντόπιστο)· η πρώτη, η πολιτική, κουβαλάει βιωματικές δουλείες μακρόσυρτου χρόνου κοινωνικού συμβολαίου, με εμμονές σε σταθερούς τόπους συμβίωσης του πολίτη της, που πρέπει να είναι και πατριώτης.
Και σήμερα, σ' αυτήν εδώ τη μικρή μεριά της Γης, επιχειρούν αυτοί που καμώνονται (καμώνονται, δεν ασκούν) την κυβέρνηση, να συναιρέσουν τη λογική του αν-εντόπιστου κεφαλαίου των δανειστών με ένα «εθνικό χρέος» των πολιτών, που δεν αισθάνονται εθνικοί, γι' αυτό και ούτε πολίτες. Εγκαλούν τους πολίτες ως πατριωτικά υπόχρεους, λέγοντάς τους την ίδια στιγμή ότι δεν έχουν δικαίωμα να εκφραστούν για τα όσα αυτοί διαπράττουν με ετερόνομη εντολή («δεν χρειάζονται εκλογές») και διατρανώνοντας ότι η κυριαρχία των «Ελλήνων» πάει μια βόλτα στο πουθενά, γιατί κάποιοι, εκτός της σκελεθρωμένης πια επικράτειας, «μας έχουν το πιστόλι στον κρόταφο».
Αυτοί που καμώνονται σήμερα ότι κυβερνούν προσπαθούν να επιτύχουν τα ακατόρθωτα. Να διατείνονται πως εκπροσωπούν το «συλλογικό συμφέρον», το λαό, το «σύνολο», την ίδια στιγμή που τη σχέση της αντιπροσώπευσης, αυτή την ιστορική υπόσχεση έμμεσης λαϊκής κυριαρχίας, την εγκαταλείπουν ανήθικα στις δουλοκτητικές ορέξεις των δανειστών τους.
Να κινούνται σαν μαριονέτες με εξαρθρωμένα τα μέλη τους και να εξευτελίζουν τη ρητορική, διαβεβαιώνοντας πως μόνον αυτοί έχουν τη βούληση, το σχέδιο, τον τρόπο και το χρόνο για έξοδο από την κρίση. Να ισοπεδώνουν μεθοδικά χιλιάδων και χιλιάδων τις ζωές και να βγάζουν τελάλη, κουρελή τελάλη, να λέει ότι η χώρα βαδίζει στη σωτηρία. Να ψελλίζουν λέξεις ετοιμόρροπες και να ισχυρίζονται ότι μιλάνε.
Να εμφανίζονται ως δημόσια πρόσωπα και ταυτόχρονα να κρύβονται ως ιδιώτες με ψευδώνυμο. Να έχουν μεταλλαχθεί από μέτριοι πολιτικοί σε ανίκανους διαχειριστές κι από κει σε αζήτητους λογιστές, και να υποδύονται τον θαλασσοδαρμένο καπετάνιο. Να κατευθύνουν τη χώρα στο δρόμο του Κινέζου επιχειρηματία και να μιλάνε για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, γκρεμίζοντας τις έννοιες, διαλύοντας τα μυαλά των ανθρώπων, καταστρέφοντας τον ίδιο τον κοινωνικό δεσμό.
Και πόσα άλλα που εικονογραφούν λόγια και πράξεις αυτών οι οποίοι δεν μπορούν να κυβερνήσουν τούτη τη χώρα. Γιατί εξ αρχής, με πλήρη συνείδηση, χρέωσαν, και με αποικιοκρατικούς όρους, το χρόνο και τον τόπο της πολιτικής στο φρενήρη χρόνο και τον ανεξέλεγκτο (μη) τόπο των διεθνών αγοραίων εσμών. Εγιναν έτσι οι ίδιοι φερέοικοι και ά-χρονοι, σαν κακόμορφα ομοιώματα της αγοράς, γι' αυτό και εξαιρετικά επικίνδυνοι.
Την Κυριακή 28 του Αυγούστου, στο (αφελές πια) παιχνίδισμά σου ανάμεσα στην κάψα του ανελέητου ήλιου και τη δροσερή αγκάλη της μάνας θάλασσας, μια πνοή παγωμένου χειμώνα.
Από μία φράση. Γιατί φράσεις είναι η ζωή μας, δεν μπορεί να υπάρχει αλλιώς. Η φράση είχε την τιμητική της στο κέντρο της πρώτης σελίδας του οικονομικού ένθετου του «Βήματος». Κι έλεγε αυτή η φράση, με τη δεόντως μεγάλη φωτογραφία εκείνου που την είπε: «Καλός εργαζόμενος είναι αυτός που εργάζεται, δεν πληρώνεται και... κυρίως δεν αυτοκτονεί». Είναι ένας Κινέζος επιχειρηματίας, που έχει στη δούλεψή του ένα εκατομμύριο ανθρώπους και θέλει να τους αντικαταστήσει με ρομπότ. Αυτή η φράση, από μόνη της, καταργεί τριακόσια χρόνια ιστορίας καπιταλισμού. Καταργεί συλλήβδην τη νεότερη ιστορία, αυτό το εύρωστο έρμα του δυτικού, έστω, ανθρώπου μετά το 18ο αιώνα, ξεπερνά ακόμα τις επευφημίες περί «τέλους της Ιστορίας» από τον μετέπειτα αναθεωρήσαντα Φουκουγιάμα, δίνει μαθήματα στο δόκτορα Μέγκελε του κεφαλαίου, μακαρίτη Φρίντμαν, δείχνει το δρόμο στους υπάλληλους και τ' αφεντικά της μετανεοτερικής κερδώας φιλοσοφίας και της κτηνώδους οικονομετρικής της συμπλήρωσης.
Ομως, αυτή η φράση έχει και το αντικριστό της στην άλλη φράση, που είπε ο, μόνος ίσως σήμερα, εμπρόσωπος εκφραστής του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ο Τζορτζ Σόρος: «Είναι απλό, οι αγορές έχουν τη δύναμη να προβλέπουν το μέλλον, γιατί το προκαλούν».
Και οι δύο αυτές φράσεις συνοψίζουν έξοχα τη διάζευξη που υπάρχει πια την τελευταία, τουλάχιστον, δεκαετία ανάμεσα στον τόπο και το χρόνο της πολιτικής και της οικονομίας. Η δεύτερη τρέχει με ταχύτητα φωτός (της τεχνολογίας βοηθούσης) έχοντας έναν αχαλίνωτο μη τόπο (το κεφάλαιο είναι εγγενώς αν-εντόπιστο)· η πρώτη, η πολιτική, κουβαλάει βιωματικές δουλείες μακρόσυρτου χρόνου κοινωνικού συμβολαίου, με εμμονές σε σταθερούς τόπους συμβίωσης του πολίτη της, που πρέπει να είναι και πατριώτης.
Και σήμερα, σ' αυτήν εδώ τη μικρή μεριά της Γης, επιχειρούν αυτοί που καμώνονται (καμώνονται, δεν ασκούν) την κυβέρνηση, να συναιρέσουν τη λογική του αν-εντόπιστου κεφαλαίου των δανειστών με ένα «εθνικό χρέος» των πολιτών, που δεν αισθάνονται εθνικοί, γι' αυτό και ούτε πολίτες. Εγκαλούν τους πολίτες ως πατριωτικά υπόχρεους, λέγοντάς τους την ίδια στιγμή ότι δεν έχουν δικαίωμα να εκφραστούν για τα όσα αυτοί διαπράττουν με ετερόνομη εντολή («δεν χρειάζονται εκλογές») και διατρανώνοντας ότι η κυριαρχία των «Ελλήνων» πάει μια βόλτα στο πουθενά, γιατί κάποιοι, εκτός της σκελεθρωμένης πια επικράτειας, «μας έχουν το πιστόλι στον κρόταφο».
Αυτοί που καμώνονται σήμερα ότι κυβερνούν προσπαθούν να επιτύχουν τα ακατόρθωτα. Να διατείνονται πως εκπροσωπούν το «συλλογικό συμφέρον», το λαό, το «σύνολο», την ίδια στιγμή που τη σχέση της αντιπροσώπευσης, αυτή την ιστορική υπόσχεση έμμεσης λαϊκής κυριαρχίας, την εγκαταλείπουν ανήθικα στις δουλοκτητικές ορέξεις των δανειστών τους.
Να κινούνται σαν μαριονέτες με εξαρθρωμένα τα μέλη τους και να εξευτελίζουν τη ρητορική, διαβεβαιώνοντας πως μόνον αυτοί έχουν τη βούληση, το σχέδιο, τον τρόπο και το χρόνο για έξοδο από την κρίση. Να ισοπεδώνουν μεθοδικά χιλιάδων και χιλιάδων τις ζωές και να βγάζουν τελάλη, κουρελή τελάλη, να λέει ότι η χώρα βαδίζει στη σωτηρία. Να ψελλίζουν λέξεις ετοιμόρροπες και να ισχυρίζονται ότι μιλάνε.
Να εμφανίζονται ως δημόσια πρόσωπα και ταυτόχρονα να κρύβονται ως ιδιώτες με ψευδώνυμο. Να έχουν μεταλλαχθεί από μέτριοι πολιτικοί σε ανίκανους διαχειριστές κι από κει σε αζήτητους λογιστές, και να υποδύονται τον θαλασσοδαρμένο καπετάνιο. Να κατευθύνουν τη χώρα στο δρόμο του Κινέζου επιχειρηματία και να μιλάνε για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, γκρεμίζοντας τις έννοιες, διαλύοντας τα μυαλά των ανθρώπων, καταστρέφοντας τον ίδιο τον κοινωνικό δεσμό.
Και πόσα άλλα που εικονογραφούν λόγια και πράξεις αυτών οι οποίοι δεν μπορούν να κυβερνήσουν τούτη τη χώρα. Γιατί εξ αρχής, με πλήρη συνείδηση, χρέωσαν, και με αποικιοκρατικούς όρους, το χρόνο και τον τόπο της πολιτικής στο φρενήρη χρόνο και τον ανεξέλεγκτο (μη) τόπο των διεθνών αγοραίων εσμών. Εγιναν έτσι οι ίδιοι φερέοικοι και ά-χρονοι, σαν κακόμορφα ομοιώματα της αγοράς, γι' αυτό και εξαιρετικά επικίνδυνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου