βλέμμα...
Τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα και με τέτοια σφοδρότητα, που δεν προλαβαίνουμε όχι να τα αφομοιώσουμε, αλλά ούτε καν να τα εντάξουμε σε μια διαχειρίσιμη νοητική ροή. Ωστόσο, τις μέρες σφραγίζει ακόμη ο απόηχος του πανικού του Σαββατοκύριακου. Ο έκτακτος φόρος επί των ακινήτων, με τη σπουδή και τον ασύντακτο τρόπο που ανακοινώθηκε, δείχνει δυστυχώς τη χώρα χωρίς διοίκηση.
Ο απροσδόκητος φόρος βρίσκει πολλά νοικοκυριά εξουθενωμένα από περικοπές εισοδημάτων ή και απώλεια εργασίας, όλα δε τα νοικοκυριά τα βρίσκει στριμωγμένα και κουρασμένα. Επιπροσθέτως, ο νέος φόρος αναγγέλεται τη στιγμή που φτάνουν οι λογαριασμοί για τα επώδυνα τέλη αλληλεγγύης και επιτηδεύματος. Η καταιγίδα των οριζόντιων, άδικων και αψυχολόγητων φόρων δείχνει μια κυβέρνηση που λειτουργεί εν πανικώ: προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση και τα δεινά της, εφαρμόζει σπασμωδικά, χωρίς επεξεργασία, με κακό χρονισμό, όσα μέτρα προβλέπονταν από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και δεν είχε τολμήσει να εφαρμόσει εδώ και ενάμιση περίπου έτος.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει, σχεδόν δεν έχει νόημα πια να λέμε απόψεις για το αν η συνταγή του Μνημόνιου και του Μεσοπρόθεσμου μπορούσε να φέρει τη σωτηρία. Σημασία πια έχει μόνο να διασωθεί ακέραιη η χώρα, και όχι μόνο ο πλούτος της, δημόσιος και ιδιωτικός, αλλά και η κοινωνική συνοχή και η υγεία της δημοκρατίας. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται χρόνος. Δυστυχώς η κυβέρνηση κατασπατάλησε τον χρόνο, σχεδόν δύο έτη από την ανάληψη των καθηκόντων της, είτε διότι δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τις πολλαπλές πτυχές της κρίσης είτε επειδή πολιτεύτηκε με τον γνώριμό της τρόπο άλλων εποχών. Σε κάθε περίπτωση καθίσταται όλο και πιο φανερό ότι η παρούσα διοίκηση δεν διαθέτει το σθένος και τη γνώση να αντιμετωπίσει τη σφοδρή κρίση που περνάμε, ίσως μάλιστα να μην αντιλαμβάνεται το βάθος και το εύρος των ιστορικών μετασχηματισμών που συντελούνται.
Λείπει δραματικά η αίσθηση του χρόνου, τόσο του τρέχοντος χρονισμού των πολιτικών ενεργειών, του τάιμινγκ, όσο και η αίσθηση του ιστορικού χρόνου, η επίγνωση των συνεπειών των τέτοιων πολιτικών ενεργειών στη μακρότερη ιστορική διάρκεια. Προδήλως το παρόν προσωπικό, εντοπιζόμενο εγκάρσια στο πολιτικό σύστημα, δεν διαθέτει την πνευματική εξάρτυση, τα εργαλεία, τα αντανακλαστικά, για να ανταποκριθεί σε τέτοιο βαρύ καθήκον. Είναι επίσης πρόδηλο ότι και μέγα μέρος της κοινωνίας σύρεται προς την υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης και του δημόσιου χώρου χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, χωρίς να επιστρατεύει λανθάνουσες δυνάμεις, σύρεται παγωμένο, ενοχοποιημένο, αδρανές, με φοβικές αμυντικές συμπεριφορές.
Ατυχώς ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι διαθέτουν πολύ καλύτερη αίσθηση του χρόνου, πολιτικού και ιστορικού. Εξ ου και οι βασανιστικές αναβολές, οι καθυστερημένες αποφάσεις, ο ολέθριος μετεωρισμός. Δεν δίνουν χρόνο, απαιτούν σαρωτικές αλλαγές τώρα, σήμερα, χθες, χωρίς να νοιάζονται αν αντέχουν τέτοιο καταιγισμό αποδομήσεων οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, οι δημοκρατίες. Μάλιστα χωρίς να διδάσκονται από τα λάθη του πρόσφατου ή απώτερου παρλθόντος. Πρόκειται για χρονική ανωμαλία, υπερσυσσώρευση και κατάρρευση μαζί. Σε αυτό το χρονικό ρήγμα στροβιλίζεται σήμερα η Ελλάδα.
Τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα και με τέτοια σφοδρότητα, που δεν προλαβαίνουμε όχι να τα αφομοιώσουμε, αλλά ούτε καν να τα εντάξουμε σε μια διαχειρίσιμη νοητική ροή. Ωστόσο, τις μέρες σφραγίζει ακόμη ο απόηχος του πανικού του Σαββατοκύριακου. Ο έκτακτος φόρος επί των ακινήτων, με τη σπουδή και τον ασύντακτο τρόπο που ανακοινώθηκε, δείχνει δυστυχώς τη χώρα χωρίς διοίκηση.
Ο απροσδόκητος φόρος βρίσκει πολλά νοικοκυριά εξουθενωμένα από περικοπές εισοδημάτων ή και απώλεια εργασίας, όλα δε τα νοικοκυριά τα βρίσκει στριμωγμένα και κουρασμένα. Επιπροσθέτως, ο νέος φόρος αναγγέλεται τη στιγμή που φτάνουν οι λογαριασμοί για τα επώδυνα τέλη αλληλεγγύης και επιτηδεύματος. Η καταιγίδα των οριζόντιων, άδικων και αψυχολόγητων φόρων δείχνει μια κυβέρνηση που λειτουργεί εν πανικώ: προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση και τα δεινά της, εφαρμόζει σπασμωδικά, χωρίς επεξεργασία, με κακό χρονισμό, όσα μέτρα προβλέπονταν από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και δεν είχε τολμήσει να εφαρμόσει εδώ και ενάμιση περίπου έτος.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει, σχεδόν δεν έχει νόημα πια να λέμε απόψεις για το αν η συνταγή του Μνημόνιου και του Μεσοπρόθεσμου μπορούσε να φέρει τη σωτηρία. Σημασία πια έχει μόνο να διασωθεί ακέραιη η χώρα, και όχι μόνο ο πλούτος της, δημόσιος και ιδιωτικός, αλλά και η κοινωνική συνοχή και η υγεία της δημοκρατίας. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται χρόνος. Δυστυχώς η κυβέρνηση κατασπατάλησε τον χρόνο, σχεδόν δύο έτη από την ανάληψη των καθηκόντων της, είτε διότι δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τις πολλαπλές πτυχές της κρίσης είτε επειδή πολιτεύτηκε με τον γνώριμό της τρόπο άλλων εποχών. Σε κάθε περίπτωση καθίσταται όλο και πιο φανερό ότι η παρούσα διοίκηση δεν διαθέτει το σθένος και τη γνώση να αντιμετωπίσει τη σφοδρή κρίση που περνάμε, ίσως μάλιστα να μην αντιλαμβάνεται το βάθος και το εύρος των ιστορικών μετασχηματισμών που συντελούνται.
Λείπει δραματικά η αίσθηση του χρόνου, τόσο του τρέχοντος χρονισμού των πολιτικών ενεργειών, του τάιμινγκ, όσο και η αίσθηση του ιστορικού χρόνου, η επίγνωση των συνεπειών των τέτοιων πολιτικών ενεργειών στη μακρότερη ιστορική διάρκεια. Προδήλως το παρόν προσωπικό, εντοπιζόμενο εγκάρσια στο πολιτικό σύστημα, δεν διαθέτει την πνευματική εξάρτυση, τα εργαλεία, τα αντανακλαστικά, για να ανταποκριθεί σε τέτοιο βαρύ καθήκον. Είναι επίσης πρόδηλο ότι και μέγα μέρος της κοινωνίας σύρεται προς την υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης και του δημόσιου χώρου χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, χωρίς να επιστρατεύει λανθάνουσες δυνάμεις, σύρεται παγωμένο, ενοχοποιημένο, αδρανές, με φοβικές αμυντικές συμπεριφορές.
Ατυχώς ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι διαθέτουν πολύ καλύτερη αίσθηση του χρόνου, πολιτικού και ιστορικού. Εξ ου και οι βασανιστικές αναβολές, οι καθυστερημένες αποφάσεις, ο ολέθριος μετεωρισμός. Δεν δίνουν χρόνο, απαιτούν σαρωτικές αλλαγές τώρα, σήμερα, χθες, χωρίς να νοιάζονται αν αντέχουν τέτοιο καταιγισμό αποδομήσεων οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, οι δημοκρατίες. Μάλιστα χωρίς να διδάσκονται από τα λάθη του πρόσφατου ή απώτερου παρλθόντος. Πρόκειται για χρονική ανωμαλία, υπερσυσσώρευση και κατάρρευση μαζί. Σε αυτό το χρονικό ρήγμα στροβιλίζεται σήμερα η Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου