Πατάτες με... γραμμή...

Η Αυγή online...

Θανάσης Καρτερός

Το πρόβλημα της πατάτας από πρώτη ματιά είναι πολύπλοκο. Αλλά μπορεί να φωτιστεί αμέσως αν συνυπολογίσει κανείς ότι όπως όλα τα προβλήματα συνδέεται με την κατεύθυνση του επαναστατικού κινήματος. Έρχονται πιο κοντά, ή απομακρύνονται από τον ακριβό επαναστατικό δρόμο οι άνθρωποι κυνηγώντας φτηνές πατάτες; Η σχετική εκστρατεία έχει τη λάμψη της αλληλεγγύης μεταξύ των φτωχών –παραγωγών και καταναλωτών- ή το σκότος της εκτροπής από την πολιτική ορθότητα; Και τελικώς λίγες πατάτες στο τραπέζι μας ψήνουν την επαναστατική μας συνείδηση ή τη μετατρέπουν σε πουρέ στο πιάτο των μονοπωλίων;
Αυτά είναι απλά πράγματα αν καθοδηγείται κανείς σωστά από την επαναστατική θεωρία. Διότι μπορεί κάποιοι να παίρνουν την πρωτοβουλία και να καταργούν σε κάποια στιγμή της συγκυρίας τους μεσάζοντες για να φτάσουν φτηνές πατάτες στο τραπέζι της φτωχολογιάς. Ίσως αύριο και φτηνές ντομάτες, ή φτηνά φασόλια, ή ακόμα και φτηνά μπρόκολα. Η οικογένεια όμως που σπεύδει και γεμίζει το τραπέζι της με τέτοια αγαθά συνειδητοποιεί τι επιδιώκουν τα μονοπώλια με τη σχετική προπαγάνδα της πατάτας, ποια ζημιά μπορεί να γίνει στο επαναστατικό κίνημα, ποιες αυταπάτες μπορούν να φυτρώσουν από πατάτες, ακόμα και τηγανητές ή ψητές;
Ως εκ τούτου ορθώς ξεσηκώθηκε ο ντόρος της πατάτας. Ακόμα πιο ορθώς ξεφλούδισαν τις πατάτες οι ειδικοί με ειδικές ανακοινώσεις, για να δουν όλοι τι κρύβεται από κάτω: Μία νέα ανήθικη εκστρατεία προπαγάνδας για την εξαπάτηση του λαού…. παίζουν και αξιοποιούν τον πόνο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.. συνέχεια του άθλιου κυβερνητικού εμπαιγμού… σαν αυτά τα κόλπα που χρησιμοποιούν τα σούπερ μάρκετ… το λεγόμενο κίνημα της πατάτας ακόμα και αν γίνει κίνημα των φασολιών ή των αρνιών δεν μπορεί να λύσει το συνολικό πρόβλημα που υπάρχει.
Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό από πολιτική και επαναστατική άποψη. Εκείνο που δεν διευκρινίζεται ωστόσο είναι το εξής: Εκτός από τη συμβολή του στη διατροφή του φτωχού, το κίνημα της πατάτας βοηθάει την επαναστατική του συνείδηση; Παραμερίζοντας πρόσκαιρα μεσάζοντες και καπιταλιστές σπέρνει στο μυαλό του την αμφιβολία για τον ρόλο και τη χρησιμότητά τους, όπως υποστήριζαν οι παλιοί επαναστάτες; Ή σπέρνει αυταπάτες; Να δώσουμε γραμμή να φαγωθούν τελικά αυτές οι πατάτες, ή θα φάει ο καπιταλισμός όποιον το διαπράξει;