Η Αυγή online..
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
Υπάρχουν κάποιοι στην Αριστερά, που πιστεύουν ότι όσα συντελούνται στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια συνιστούν «αναγκαίο δημοσιονομικό συντονισμό». Ότι η ελληνική κοινωνία είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για όσα περνάει σήμερα. Ότι αυτοί που αντιδρούν και αγανακτούν είναι λαϊκιστές, ακροδεξιοί ή, στην καλύτερη περίπτωση, έξαλλοι κολλημένοι υπερεπαναστάτες. Ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου (και παλιότερα, βεβαίως, η κυβέρνηση Παπανδρέου) μαζί με την τρόικα πασχίζουν με καλές προθέσεις να διαχειριστούν ένα κρίσιμο πρόβλημα προς όφελος του κοινού συμφέροντος.
Επίσης πιστεύουν ότι τόσο τα 110 δισ. του πρώτου Μνημονίου όσο και τα 130 του δεύτερου συνιστούν βοήθεια των λαών της Ευρώπης προς τον ελληνικό λαό. Ότι οι «μεταρρυθμίσεις» που προωθούνται είναι για το καλό της χώρας και της οικονομίας. Βεβαίως, το κακό με τις περικοπές και τα απανωτά εισπρακτικά μέτρα δεκάδων δισεκατομμυρίων είναι ότι πλήττουν τους πιο αδύναμους και προκαλούν ύφεση. Ενώ, αν προστάτευαν τους αδύναμους και δημιουργούσαν ανάπτυξη, δεν θα υπήρχε θέμα, και είναι παράξενο που κανένας άλλος δεν το σκέφτηκε μέχρι σήμερα.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος δεν θα είχε πρόβλημα να συμφωνήσει σε αυτό το πλαίσιο. Θα είχε όμως ο Γκρέγκορ Γκίζι. Στη σχετική συνεδρίαση του Γερμανικού κοινοβουλίου, ο επικεφαλής του κόμματος Die Linke, έθεσε το πράγμα αλλιώς. Είπε ότι αυτό που παρουσιάζεται ως κρίση χρέους είναι μια κρίση των τραπεζών και των αγορών, τα σπασμένα της οποίας περνάνε στα κράτη. Αναρωτήθηκε για ποια αλληλεγγύη μεταξύ λαών μιλάμε όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείζει τις τράπεζες με 1%, για να δανείζουν αυτές τα κράτη με 4% και με 5% και τους πολίτες με 15% και 18%.
Ο Γκρέγκορ Γκίζι έθεσε επίσης το ερώτημα πώς ισχυρίζεται κάποιος ότι βοηθήθηκε η Ελλάδα, όταν το πρώτο Μνημόνιο απέτυχε να την επαναφέρει στις αγορές, η ανεργία πήγε από το 9% στο 22%, η ανεργία των νέων έφτασε το 50%, το χρέος απ' το 130% έφτασε στο 170%, τα φορολογικά έσοδα μειώθηκαν, οι επενδύσεις το ίδιο και η ύφεση που έχει προκληθεί είναι πρωτοφανής. Με δεδομένη μάλιστα την κατάσταση στην οποία την έφερε το πρώτο πακέτο, πώς θα τη βοηθήσει το δεύτερο, το οποίο, παρά την επαχθέστατη (και ελάχιστα αλληλέγγυα, είναι η αλήθεια) δανειακή σύμβαση από την οποία συνοδεύεται, κατευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε τράπεζες, αγορές και hedge funds.
Εκτός αν θεωρείται αλληλεγγύη μεταξύ λαών το να επιβάλλεις μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% (από 751 σε 586 ευρώ για την ακρίβεια), απολύσεις 15.000 ανθρώπων από το Δημόσιο φέτος και 150.000 μέχρι το 2014 και περικοπές στις συντάξεις συνολικού ύψους 14 δισ. τα επόμενα τρία χρόνια.
Αυτή η λαϊκιστική κατρακύλα του Γκρέγκορ Γκίζι οφείλεται προφανώς στον απλουστευτικό τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα. Βλέπει μια Ευρώπη αποτελούμενη από τραπεζίτες, κυβερνήσεις, νοικοκυριά, κεφάλαιο, αγορές, εργαζόμενους, μεγάλες επιχειρήσεις, μικρές επιχειρήσεις, μισθούς, κέρδη, ασφαλιστικά ταμεία, ασφαλιστικές εταιρείες, άνεργους και πάει λέγοντας, που δεν έχουν μεταξύ τους τα ίδια συμφέροντα ούτε μοιράζονται κάποιο κοινό όραμα. Αυτός είναι και ο λόγος που άλλοι ενισχύονται από τα πακέτα βοήθειας προς την Ελλάδα και άλλοι καταδικάζονται από τις δανειακές συμβάσεις που τα συνοδεύουν. Ενώ, αν βλέπεις μόνο «εμάς» και τους «εταίρους μας», είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.
«Εμείς» οι αφελείς πήγαμε και χρεωθήκαμε, οι «εταίροι μας» μας δανείζουν από το υστέρημά τους, οφείλουμε να δείξουμε ότι διορθωθήκαμε, να είμαστε συνεπείς στις δεσμεύσεις μας και να σοβαρευτούμε από εδώ και εμπρός. Κάθε άλλη άποψη είναι διολίσθηση στον αντιευρωπαϊσμό. Να μια ρεαλιστική ανάλυση, πέρα από επαναστατικούς λαϊκισμούς και τυχοδιωκτισμούς, που διανθισμένη με λίγες ευχές για αναδιανομή και ανάπτυξη μπορεί να συγκροτήσει ολοκληρωμένη στρατηγική για την Υπεύθυνη Αριστερά και βεβαίως βάση για προοδευτικές προγραμματικές συγκλίσεις.
Υπάρχουν κάποιοι στην Αριστερά, που πιστεύουν ότι όσα συντελούνται στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια συνιστούν «αναγκαίο δημοσιονομικό συντονισμό». Ότι η ελληνική κοινωνία είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για όσα περνάει σήμερα. Ότι αυτοί που αντιδρούν και αγανακτούν είναι λαϊκιστές, ακροδεξιοί ή, στην καλύτερη περίπτωση, έξαλλοι κολλημένοι υπερεπαναστάτες. Ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου (και παλιότερα, βεβαίως, η κυβέρνηση Παπανδρέου) μαζί με την τρόικα πασχίζουν με καλές προθέσεις να διαχειριστούν ένα κρίσιμο πρόβλημα προς όφελος του κοινού συμφέροντος.
Επίσης πιστεύουν ότι τόσο τα 110 δισ. του πρώτου Μνημονίου όσο και τα 130 του δεύτερου συνιστούν βοήθεια των λαών της Ευρώπης προς τον ελληνικό λαό. Ότι οι «μεταρρυθμίσεις» που προωθούνται είναι για το καλό της χώρας και της οικονομίας. Βεβαίως, το κακό με τις περικοπές και τα απανωτά εισπρακτικά μέτρα δεκάδων δισεκατομμυρίων είναι ότι πλήττουν τους πιο αδύναμους και προκαλούν ύφεση. Ενώ, αν προστάτευαν τους αδύναμους και δημιουργούσαν ανάπτυξη, δεν θα υπήρχε θέμα, και είναι παράξενο που κανένας άλλος δεν το σκέφτηκε μέχρι σήμερα.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος δεν θα είχε πρόβλημα να συμφωνήσει σε αυτό το πλαίσιο. Θα είχε όμως ο Γκρέγκορ Γκίζι. Στη σχετική συνεδρίαση του Γερμανικού κοινοβουλίου, ο επικεφαλής του κόμματος Die Linke, έθεσε το πράγμα αλλιώς. Είπε ότι αυτό που παρουσιάζεται ως κρίση χρέους είναι μια κρίση των τραπεζών και των αγορών, τα σπασμένα της οποίας περνάνε στα κράτη. Αναρωτήθηκε για ποια αλληλεγγύη μεταξύ λαών μιλάμε όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείζει τις τράπεζες με 1%, για να δανείζουν αυτές τα κράτη με 4% και με 5% και τους πολίτες με 15% και 18%.
Ο Γκρέγκορ Γκίζι έθεσε επίσης το ερώτημα πώς ισχυρίζεται κάποιος ότι βοηθήθηκε η Ελλάδα, όταν το πρώτο Μνημόνιο απέτυχε να την επαναφέρει στις αγορές, η ανεργία πήγε από το 9% στο 22%, η ανεργία των νέων έφτασε το 50%, το χρέος απ' το 130% έφτασε στο 170%, τα φορολογικά έσοδα μειώθηκαν, οι επενδύσεις το ίδιο και η ύφεση που έχει προκληθεί είναι πρωτοφανής. Με δεδομένη μάλιστα την κατάσταση στην οποία την έφερε το πρώτο πακέτο, πώς θα τη βοηθήσει το δεύτερο, το οποίο, παρά την επαχθέστατη (και ελάχιστα αλληλέγγυα, είναι η αλήθεια) δανειακή σύμβαση από την οποία συνοδεύεται, κατευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε τράπεζες, αγορές και hedge funds.
Εκτός αν θεωρείται αλληλεγγύη μεταξύ λαών το να επιβάλλεις μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% (από 751 σε 586 ευρώ για την ακρίβεια), απολύσεις 15.000 ανθρώπων από το Δημόσιο φέτος και 150.000 μέχρι το 2014 και περικοπές στις συντάξεις συνολικού ύψους 14 δισ. τα επόμενα τρία χρόνια.
Αυτή η λαϊκιστική κατρακύλα του Γκρέγκορ Γκίζι οφείλεται προφανώς στον απλουστευτικό τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα. Βλέπει μια Ευρώπη αποτελούμενη από τραπεζίτες, κυβερνήσεις, νοικοκυριά, κεφάλαιο, αγορές, εργαζόμενους, μεγάλες επιχειρήσεις, μικρές επιχειρήσεις, μισθούς, κέρδη, ασφαλιστικά ταμεία, ασφαλιστικές εταιρείες, άνεργους και πάει λέγοντας, που δεν έχουν μεταξύ τους τα ίδια συμφέροντα ούτε μοιράζονται κάποιο κοινό όραμα. Αυτός είναι και ο λόγος που άλλοι ενισχύονται από τα πακέτα βοήθειας προς την Ελλάδα και άλλοι καταδικάζονται από τις δανειακές συμβάσεις που τα συνοδεύουν. Ενώ, αν βλέπεις μόνο «εμάς» και τους «εταίρους μας», είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.
«Εμείς» οι αφελείς πήγαμε και χρεωθήκαμε, οι «εταίροι μας» μας δανείζουν από το υστέρημά τους, οφείλουμε να δείξουμε ότι διορθωθήκαμε, να είμαστε συνεπείς στις δεσμεύσεις μας και να σοβαρευτούμε από εδώ και εμπρός. Κάθε άλλη άποψη είναι διολίσθηση στον αντιευρωπαϊσμό. Να μια ρεαλιστική ανάλυση, πέρα από επαναστατικούς λαϊκισμούς και τυχοδιωκτισμούς, που διανθισμένη με λίγες ευχές για αναδιανομή και ανάπτυξη μπορεί να συγκροτήσει ολοκληρωμένη στρατηγική για την Υπεύθυνη Αριστερά και βεβαίως βάση για προοδευτικές προγραμματικές συγκλίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου